عبدالله عبدالله؛ اجرایی رییس، هیواد اوسنۍ وضعیت اندیښنی وړ وبلل او وویل چی افغانستان خپل تاریخ تر ټولو خطرناک حالت کې قرار لری.
اجرایی رییس د مارشال فهیم څخه یادوني په مراسمو کې، وویل: زموږ هیواد خپل خطرناکو حالاتو کې قرار لری؛ په داسی حال ک چی لاسته راوړنې سته، پرمختګونه شتون لری؛ خو د معاصر تاریخ په خطرناک تاریخ کې قرار لری. خطر چیری دی چی یو ځل بیا موږ هغه لوی تیروتنه وکړو او خدای ناخواسته بی عدالتی او قومی تفرقه لوری ته ولاړ شو، باید افغانستان ددی وضعیت څخه وژغورو او دا نکته هر وخت مو تر نظر لاندی وی.
هغه پارلمانې ټاکنو او ریاست جمهوری ټاکنو ته اشاره وکړه او وویل چی تراوسه حکومت نه دی توانیدلی د خلګو باور په دی برخه کې لاسته راوړی.
اجرایی رییس وویل: موږ د یو باورمند حکومت په حیث هغه لازم شفاف او عادلانه ټاکنې رامنځته کونې زیمنه د خلګو لپاره مو نه دی رامنځته کړی.
سیاسی مسایلو کارپوهان وایی چی اجرایی مشر خبری په دی معنی دی چی ملی وحدت حکومت، شاته تګ حرکت درلودلی دی.
دا حکومت دمنتقدانو په باور حتی نه دی توانیدلی چی د ښاغلی کرزی په رهبری حکومت ناقص او ناکامل لاسته راوړنې وساتی.
ښه مثال یی په دی برخه کې، ټاکنې دی.
مخکني حکومت، سربیره پردی چی ټاکنو پروسو کې شفافیت او سلامت په اړه ډیری خبری پکی شتون درلود، لږ ترلږه صوری او فرمالیته لحاظه، نسبی مشروعیت درلودونکې وو؛ ځکه ټاکنو څخه خپل مشروعیت اخیستل او خلګ په ټاکنو کې مشارکت سره، ولسمشر، مجلس غړي او ولایتی شورا غړي ټاکله.
ملی وحدت حکومتم په دوره کې نه یواځې نه پیښه نه ده رامنځته شوی؛ بکله خپله حکومت هم د مشروع او مستقیم ټاکنو څخه نه ده رامنځته شوی؛ بلکه د امریکا پخوانۍ خارجه وزیر جان کری انجنیری وه چی افغانستان باندی مسلط اوسنۍ سیاسی وضعیت مسلط کړ.
په دی حساب سره، ۹۳ لمریزکال ریاست جمهوری ټاکنې، دوه ګټونکې درلود چی هغه ، رییس جمهور او ریس اجرائیه وو؛ خو یو ناکام یا بایلونکې درلود چی هغه افغانستان خلګ وو.
خلګ بایلونکې وو؛ ځکه ټاکنو کې هغوی رای او مشارکت کوم ګټه ونه کړه، په دی برخه کې هغه درانه لګښتونو له امله چی ترسره شو، اعتنا ونه شو او په نهایت کې، د امریکا نظر او رای د افغانستان خلګو نظر او رای پرځای پر څوکي کښیناست.
بناپردی، ملی وحدت حکومت عملآ د ساعت یو ستن یا عقبګرد په شان وو؛ هغه عقبګرد چی باید پرون افغانستان راتلونکې افغانستان ته وای، راتلونکې ته پخواني وختونو ګذار وو.
دا همغه وضعیت دی چی د څلور لسیزی راهیسی پر افغانستان باندی حاکم وو او دی. هیڅ هیله او اتکا شتون نه لری چی په اساس یی، په راتلونکې کې یو لوی بدلون شاهد واوسو.
ملی وحدت مشران، هڅه کوی ځان پر وضعیت باندی مسلط وښیی، د سولې، بیاجوړونې، آسیا څلور لاری، رفاه، امنیت او قانون حاکمیت څخه خبری کوی؛ خو حقیقت د شعار سره واټن لری.
حقیقت همغه څه ده چی داکتر عبدالله وایی، شعارونه همغه څه ده چی اشرف غنی وایی.
راتلونکې په شعار سره نه جوړیږی؛ بلکه عقلانی سیاستونو سره او ملی پراخ هر اړخیز سیاستونو سره جوړیږی. په کثیرالقومی هیوادونو کې، قومی او انحصارطلبانه سیاستونه په ماتې باندی محکوم دی. دا هغه څه دی چی تجربه ثابت کړی دی.
اوسنۍ وضعیت د ډیرو پوهانو په باور، د قومی انحصارطلبیو او نورو نادیده نیونو څخه دی په هغوی پروسو کې چی افغانستان ټول مذاهبو او اقوامو او خلګو برخلیک پوری تړلی دی.
که ملی وحدت حکومت ونه شی کړای دا مهم اصلاح کړی، خپل ناکامی سیر به نور هم چټک کړی چی لمړي نتیجه یی، پخوانیو شور او شر کلونو ته بیرته ګرځیدنه ده.
