د زرګونه هرات ولس په مظاهری کی خپلی غوښټنه د توتاپ برق د انتقالولو د بامیان مرکزی ولایت څخه وکړل.
دخپریدو نیټه :شنبه ۲۵ ثور ۱۳۹۵ ساعت ۱۸:۴۵
د مطلب کود : 126301
د زرګونه هرات ولس په مظاهری کی خپلی غوښټنه د توتاپ برق د انتقالولو د بامیان مرکزی ولایت څخه وکړل.
په دغه اعتراضونه او غونډه کی چی د کابل او بامیان د اعتراضونه وروسته سوی دی ، معترضونه د ۵۰۰ کیلو وات برق د انتقالو کی د ترکمنستان څخه د بامیانو څخه وسالنګ ته اعتراض وکرل.
د هرات معترضان دخپلی شعارونو کی تاکید کړی دی چی د اجتماعی عدالت د تامینولو او متوازن توسعه، دولت باید د خپلی تصمیمونه د برق د انتقالولو د بامیان څخه و سالنګ ته یو ځل بیا بازنګری وکی.
د ثور په یوولسم غونډه کی، کابینه کی تاکید وکړل چی دغه د برق لین باید د سالنګ څخه تیر سی ځکه دا لار هم نږدی اوهم مصرف یی کمی دی.
د اعتراضونه له دیریښت له امله، اشرف غنی، د افغانستان ولسمشر امر وکره چی یو کمیسیون د برق د انتقالولو د احداث لارونه دپاره جوړسی؛ منګر اعتراض کوونکی د دغی حکم په نتیجه کی د تردید ابراز کړی دی.
ښاغلی غنی د مظاهری پر ځای پر خبری کولو باندی تاکید کړی دی او ویلی دی چی دغه موضوع باید د تخنیکی رایزنی سره باید بررسی شی.
د هغه مسایلو چی تیر سوی دی تیره داسی معلومیږی چی دغه اراده د قدرت په ساختار کی جوړ سوی دی چی د توتاب جنبش یی د هغه مسایلو لکه قومی، تقلیل او تنزیل کړی. دا هغه شی دی چی د توتاب جنبش او د ړنا انقلاب کولای سی هغه خنثی کړی او د میلونونه ولس غوښتنه د مرکزی دولت مشرانو په برابری کی بی اثره کړی.
د دغی مساله قومی کولو ، کولای سی د احساستو پورته کولو او سازمانونه جوړولو د نورو قومونه په توسط کی د افغانستان په نورو ښارونو کی عملیاتی کړی؛ لکه هغه چی په پکتیا کی سوی وو؛ منګر د هغو میلیونونه ولس چی د توتاپ په بانه کی خپلی چپوالی مات کړی دی، مساله یوازی د برق د انتقالو پروژه نه دی ؛ مساله دادی چی ستم او تبعیض د مرکزی مناطقو د حد تر تحمل باندی ډیر سوی دی.
امن بامیان تر څه وخت پوری کولای سی چی په تارکه کی او د خاوری سرکان او داسی ولس چی هیڅ پروژی د زیربنایی د اینده دپاره نه لری او همداسی د مدنیت بیرق او سولی بیرق یی پورته کړی دی؟
دایکوندی چی د محرمیت او فراموشی په اوج کی د هغه ځامن د پراځ ځایونه چی حتی د سبق ویلو لږ امکانات لاهم نه درلود منګر په سراسری کانکور په آزمونونه کی ټاپ نمبرونه یی ګټلی دی او په پآی کی د نقل اخیستلو تورن کیږی او بیا هم چپ دی، تر څه مال پوری کولای سی دغه محرومیتونه تیر کړی او تر ۲۰ بعد لاهم دهغه د توسعه بودجه هم صفر وی او د هغه د لارونه د ډمیر کولو او د برق د انتقالولو هیڅ خبری و نه یی؟
په داسی وضعیت باندی د توتاپ د ملی جنبش څنګه کولای سی یوازی په قومی مساله باندی تنزیل پیدا کړی؟
توتاپ، یو بانه د چپ والی د ماتولو دپاره دی چی په کالونوکی د میلیونونه مسکین خلکو غاره یی نیولی دی او د دوی جرم یوازی د ناامنی څخه پرهیز کول او خشونت جوړول او خلک وژل دی.
دولت نباید دهغو حق غوشتنونکی او عدالت غوښتنوونکی ږغ و بیریږی . کوم تردید نسته چی خبری کول یو ښه لار د دغی مسایلو د حلول دپاره دی منګر خبری هغه وخت عادلانه دی چی شرایط دواړو ته برابره وی او تبعیض پکشی و نه وی.
که خبری کولو د فرهنګو او تمدنو یو اصلی شاخص وای د دایکوندی او بامیان او هرات او داسی نور ښارونه په کلونو کی تر ټولو اول نمبر ښارونه وو چی په خبری یی کوله.
مدنی اعتراضونه او د سوله دادخواهی هم د روښآنه او د فرهنګو ایینو د وفاداری نښانونه و خبری کولو ته دی.
یو څوک چی حق لری هیڅکله د خبری کولو څخه نه بیریږی، منګر په اوسنی شرایطو کی یوازی خبری کولو هم فایده نه لری چی وکولای سی د تبعیض او ستم یی تاریخ خلاصه کړی او په میلیونونه اعتراض کوونکی ته امکان ورکی چی د کابینه په غونډه کی د جامعه یو غړی غوندی خبری وکی او د دوی خبری واوریدل سی.
دولت نباید د پاته سوی وخت ضایع کړی، توتاپ دا توان او ظرفیت لری چی ټوله افغانستان یی سره یوځای کړی، همهغسی چی تراوسه پوری ټوله پیږندل سوی شاخصونه د ټوله قومونو څخه، د ملی توتاپ په جنبش او د ړنا انقلاب ته د حمایه او وفاداری واعلام کړی دی.
دا مساله په داسی حال کی، کولای سی د نفاقو د قومونه په مابین کی هم جوړه کړی، پکتیا یی د بامیان پر ضد باندی راولی او پروان یی دهرات په مقابل کی.
دا په دولت پوری مربوط دی چی د کومی زاویی څخه ورته وګوری او توجه ورته کړی.
په دغه اعتراضونه او غونډه کی چی د کابل او بامیان د اعتراضونه وروسته سوی دی ، معترضونه د ۵۰۰ کیلو وات برق د انتقالو کی د ترکمنستان څخه د بامیانو څخه وسالنګ ته اعتراض وکرل.
د هرات معترضان دخپلی شعارونو کی تاکید کړی دی چی د اجتماعی عدالت د تامینولو او متوازن توسعه، دولت باید د خپلی تصمیمونه د برق د انتقالولو د بامیان څخه و سالنګ ته یو ځل بیا بازنګری وکی.
د ثور په یوولسم غونډه کی، کابینه کی تاکید وکړل چی دغه د برق لین باید د سالنګ څخه تیر سی ځکه دا لار هم نږدی اوهم مصرف یی کمی دی.
د اعتراضونه له دیریښت له امله، اشرف غنی، د افغانستان ولسمشر امر وکره چی یو کمیسیون د برق د انتقالولو د احداث لارونه دپاره جوړسی؛ منګر اعتراض کوونکی د دغی حکم په نتیجه کی د تردید ابراز کړی دی.
ښاغلی غنی د مظاهری پر ځای پر خبری کولو باندی تاکید کړی دی او ویلی دی چی دغه موضوع باید د تخنیکی رایزنی سره باید بررسی شی.
د هغه مسایلو چی تیر سوی دی تیره داسی معلومیږی چی دغه اراده د قدرت په ساختار کی جوړ سوی دی چی د توتاب جنبش یی د هغه مسایلو لکه قومی، تقلیل او تنزیل کړی. دا هغه شی دی چی د توتاب جنبش او د ړنا انقلاب کولای سی هغه خنثی کړی او د میلونونه ولس غوښتنه د مرکزی دولت مشرانو په برابری کی بی اثره کړی.
د دغی مساله قومی کولو ، کولای سی د احساستو پورته کولو او سازمانونه جوړولو د نورو قومونه په توسط کی د افغانستان په نورو ښارونو کی عملیاتی کړی؛ لکه هغه چی په پکتیا کی سوی وو؛ منګر د هغو میلیونونه ولس چی د توتاپ په بانه کی خپلی چپوالی مات کړی دی، مساله یوازی د برق د انتقالو پروژه نه دی ؛ مساله دادی چی ستم او تبعیض د مرکزی مناطقو د حد تر تحمل باندی ډیر سوی دی.
امن بامیان تر څه وخت پوری کولای سی چی په تارکه کی او د خاوری سرکان او داسی ولس چی هیڅ پروژی د زیربنایی د اینده دپاره نه لری او همداسی د مدنیت بیرق او سولی بیرق یی پورته کړی دی؟
دایکوندی چی د محرمیت او فراموشی په اوج کی د هغه ځامن د پراځ ځایونه چی حتی د سبق ویلو لږ امکانات لاهم نه درلود منګر په سراسری کانکور په آزمونونه کی ټاپ نمبرونه یی ګټلی دی او په پآی کی د نقل اخیستلو تورن کیږی او بیا هم چپ دی، تر څه مال پوری کولای سی دغه محرومیتونه تیر کړی او تر ۲۰ بعد لاهم دهغه د توسعه بودجه هم صفر وی او د هغه د لارونه د ډمیر کولو او د برق د انتقالولو هیڅ خبری و نه یی؟
په داسی وضعیت باندی د توتاپ د ملی جنبش څنګه کولای سی یوازی په قومی مساله باندی تنزیل پیدا کړی؟
توتاپ، یو بانه د چپ والی د ماتولو دپاره دی چی په کالونوکی د میلیونونه مسکین خلکو غاره یی نیولی دی او د دوی جرم یوازی د ناامنی څخه پرهیز کول او خشونت جوړول او خلک وژل دی.
دولت نباید دهغو حق غوشتنونکی او عدالت غوښتنوونکی ږغ و بیریږی . کوم تردید نسته چی خبری کول یو ښه لار د دغی مسایلو د حلول دپاره دی منګر خبری هغه وخت عادلانه دی چی شرایط دواړو ته برابره وی او تبعیض پکشی و نه وی.
که خبری کولو د فرهنګو او تمدنو یو اصلی شاخص وای د دایکوندی او بامیان او هرات او داسی نور ښارونه په کلونو کی تر ټولو اول نمبر ښارونه وو چی په خبری یی کوله.
مدنی اعتراضونه او د سوله دادخواهی هم د روښآنه او د فرهنګو ایینو د وفاداری نښانونه و خبری کولو ته دی.
یو څوک چی حق لری هیڅکله د خبری کولو څخه نه بیریږی، منګر په اوسنی شرایطو کی یوازی خبری کولو هم فایده نه لری چی وکولای سی د تبعیض او ستم یی تاریخ خلاصه کړی او په میلیونونه اعتراض کوونکی ته امکان ورکی چی د کابینه په غونډه کی د جامعه یو غړی غوندی خبری وکی او د دوی خبری واوریدل سی.
دولت نباید د پاته سوی وخت ضایع کړی، توتاپ دا توان او ظرفیت لری چی ټوله افغانستان یی سره یوځای کړی، همهغسی چی تراوسه پوری ټوله پیږندل سوی شاخصونه د ټوله قومونو څخه، د ملی توتاپ په جنبش او د ړنا انقلاب ته د حمایه او وفاداری واعلام کړی دی.
دا مساله په داسی حال کی، کولای سی د نفاقو د قومونه په مابین کی هم جوړه کړی، پکتیا یی د بامیان پر ضد باندی راولی او پروان یی دهرات په مقابل کی.
دا په دولت پوری مربوط دی چی د کومی زاویی څخه ورته وګوری او توجه ورته کړی.
avapress.net/vdciuqazzt1arp2.k6ct.html
ډیری لیدل شوي
