یکی از فکاهه های خنده آوری که می تواند در دنیای جوکها و فکاهه وجود داشته باشد و به طور قطع، هر شنونده ای را به لبخند وا می دارد، حکایت مبارزه استخبارات و ارتش کشور همسایه جنوبی ما با تروریزم و افراطیت، آن هم در افغانستان است!.
بعد از مختصری درگیری میان پولیس سرحدی کشور با سربازان اردوی پاکستان در مرز میان دو کشور، مقامات دو کشور و با مشوره جنرال جوزف دانفورد فرمانده کل نیروهای بین‌المللی در افغانستان، بر آن شدند تا سی و هفتمین جلسه سه جانبه افغانستان، پاکستان و ناتو را در کاخ وزارت دفاع ملی در کابل برگزار کنند.
صرف نظر از سخنان مقامات افغان و ناتو در این نشست، آنچه که توجه هر صاحب هوشی را به خود جلب می کند، اظهارات مشفقانه و دوستانه لوی درستیز ارتش پاکستان جناب جنرال راحیل شریف است. ایشان در پاسخ به نگرانی های طرف افغان خویش به افاضات زیر مبادرت ورزیدند:
“ ما مصمم هستیم که در زمینه تامین امنیت دو طرف خط دیورند از هیچگونه همکاری دریغ ننموده و برای تامین امنیت انتخابات تلاش نماییم . امروز هر آنچه در این میز گفتگو مورد موافقت قرار می گیرد، دوجانب تلاش خواهند نمود که به طور کامل عملی گردد.
تامین امنیت و آوردن صلح پایدار در افغانستان، امنیت پاکستان به شمار می رود. تروریزم دشمن مشترک هردو کشور است. پس مشترکاً علیه تروریزم مبارزه نموده و این مبارزه مشترک را به نفع هردو ملت و هردو کشور می دانیم.
همکاری های ما با افغانستان تداوم خواهد داشت. پاکستان آماده است تا در عرصه مبارزه با تروریزم و تامین صلح در افغانستان، کابل را کمک و همکاری نماید. کشورم در تلاش است تا در همکاری دوجانبه با افغانستان، روند گفتگوهای صلح را تقویت کرده تا صلح و ثبات در منطقه تامین گردد.”
این اظهارات لوی درستیز پاکستان در حالی صورت می گیرد که دولت و مردم افغانستان حدود چند دهه و به خصوص ۱۲سال اخیر است که قربانی منافع و مطامع نا مشروع دولتمردان اسلام آباد قرار گرفته اند؛ به گونه ای که هیچ افغان عاقل و خردمندی ابداً باور نمی کند که مقامات پاکستانی، چنانکه خود می گویند برای بر قراری ثبات و امنیت، در افغانستان تلاش کنند.
واقعیت آن است که پاکستانی ها هیچگاهی نخواسته اند تا با دولت و ملت افغانستان، صادقانه بر خورد کنند و به همین دلیل نیز هست که دولت و مردم افغانستان در طول سالهای جاری، تر جیح داده اند تا بجای تعاملات مختلف نظامی- اقتصادی با اسلام آباد، با دهلی نو ارتباط نزدیک تری را بر قرار کنند.
چیزی که بر مقامات اسلام آباد گران آمده و آنان در صدد بر آمده اند تا از هر راه ممکن، به این ارتباط دوستانه و سیاسی، ضربه بزنند. اظهارات جنرال شریف لوی درستیز پاکستان را زمانی که در کنار سخنان برخی دیگر از مقامات آن کشور بگذاریم، بیشتر و بهتر به نیت اسلام آباد نسبت به افغانستان و دولت و ملت آن پی می بریم.
پاکستان همواره از نفوذ بیشتر هند در افغانستان ابراز نگرانی کرده و به امریکا گفته است که نگرانی اسلام آباد را جدی بگیرد. مقام های پاکستان در گذشته به جیمز دابینز، نماینده خاص امریکا برای افغانستان و پاکستان گفته بودند که “اسلام آباد برای حفظ منافع اش درکابل از هیچ تلاشی دریغ نخواهد کرد!.”
پاکستان از یک سوی و البته به وسیله عمال طالبش می خواهد منافع تعریف شده اش در کابل را حفظ کند و از سوی دیگر، می خواهد در تامین امنیت انتخابات ریاست جمهوری با نیروهای نظامی افغان، مساعدت و همکاری نماید!؛ پارادوکسی که حل آن شاید برای هیچکسی میسر نباشد.
سیاست پاکستان در برابر افغانستان همواره غیر صادقانه و در بسیاری از موارد منافقانه بوده است؛ به گونه ای که زمانی که مقامات آن در محافل و مجالس رسمی و بین المللی با دولتمردان ما دیدار و گفت و گو می کنند، در عرصه حرف و دیالوگ، چهره مهربان و یک همسایه نیک را به خود می گیرند و اما زمانیکه به کشور خویش بر می گردند و در عمل، عمال طالب و غیر طالب شان را با طرحها و نقشه های ویرانگر و غیر انسانی، به افغانستان گسیل می دارند تا هر چه می توانند دهشت بیافرینند و منافع آنان را در افغانستان تامین کنند.
به نظر می رسد حتی اگر پاکستان بخواهد از افغانستان و دولت و ملت آن در برابر رقیب اش هندوستان به نفع خویش هم کار کند، این راهش نباشد و اگر مقامات پاکستانی روش خویش را در برابر افغانستان و دولت و مردم آن تغییر بنیادی و اساسی ندهند، مطمئن باشند که روز تا روز از چشم دولت و مردم افغانستان، فروتر خواهند افتاد و از این میان، کسی که بیشترین سود را می برد، دولت هند خواهد بود.
دولت پاکستان اگر مقداری از شرارت ها و سیاستهای خصمانه و استفاده جویانه اش علیه دولت و ملت افغانستان می کاست، دولت و ملت افغان هم ترجیح می دادند تا بجای تعامل و ایجاد روابط نزدیک تر با هندوستان، با کشوری ارتباط داشته باشند که هم همسایه است و هم همدین و همکیش!.
به هر تقدیر، در حال حاضر دولت و ملت افغان، اعتمادی به سخنان امثال جنرال شریف ندارند و واضح است که عامل عمده این بی اعتمادی و سوء ظن، دولت و استخبارات کشور همسایه است و نه هیچ کسی دیگر.
بعد از مختصری درگیری میان پولیس سرحدی کشور با سربازان اردوی پاکستان در مرز میان دو کشور، مقامات دو کشور و با مشوره جنرال جوزف دانفورد فرمانده کل نیروهای بین‌المللی در افغانستان، بر آن شدند تا سی و هفتمین جلسه سه جانبه افغانستان، پاکستان و ناتو را در کاخ وزارت دفاع ملی در کابل برگزار کنند.
صرف نظر از سخنان مقامات افغان و ناتو در این نشست، آنچه که توجه هر صاحب هوشی را به خود جلب می کند، اظهارات مشفقانه و دوستانه لوی درستیز ارتش پاکستان جناب جنرال راحیل شریف است. ایشان در پاسخ به نگرانی های طرف افغان خویش به افاضات زیر مبادرت ورزیدند:
“ ما مصمم هستیم که در زمینه تامین امنیت دو طرف خط دیورند از هیچگونه همکاری دریغ ننموده و برای تامین امنیت انتخابات تلاش نماییم . امروز هر آنچه در این میز گفتگو مورد موافقت قرار می گیرد، دوجانب تلاش خواهند نمود که به طور کامل عملی گردد.
تامین امنیت و آوردن صلح پایدار در افغانستان، امنیت پاکستان به شمار می رود. تروریزم دشمن مشترک هردو کشور است. پس مشترکاً علیه تروریزم مبارزه نموده و این مبارزه مشترک را به نفع هردو ملت و هردو کشور می دانیم.
همکاری های ما با افغانستان تداوم خواهد داشت. پاکستان آماده است تا در عرصه مبارزه با تروریزم و تامین صلح در افغانستان، کابل را کمک و همکاری نماید. کشورم در تلاش است تا در همکاری دوجانبه با افغانستان، روند گفتگوهای صلح را تقویت کرده تا صلح و ثبات در منطقه تامین گردد.”
این اظهارات لوی درستیز پاکستان در حالی صورت می گیرد که دولت و مردم افغانستان حدود چند دهه و به خصوص ۱۲سال اخیر است که قربانی منافع و مطامع نا مشروع دولتمردان اسلام آباد قرار گرفته اند؛ به گونه ای که هیچ افغان عاقل و خردمندی ابداً باور نمی کند که مقامات پاکستانی، چنانکه خود می گویند برای بر قراری ثبات و امنیت، در افغانستان تلاش کنند.
واقعیت آن است که پاکستانی ها هیچگاهی نخواسته اند تا با دولت و ملت افغانستان، صادقانه بر خورد کنند و به همین دلیل نیز هست که دولت و مردم افغانستان در طول سالهای جاری، تر جیح داده اند تا بجای تعاملات مختلف نظامی- اقتصادی با اسلام آباد، با دهلی نو ارتباط نزدیک تری را بر قرار کنند.
چیزی که بر مقامات اسلام آباد گران آمده و آنان در صدد بر آمده اند تا از هر راه ممکن، به این ارتباط دوستانه و سیاسی، ضربه بزنند. اظهارات جنرال شریف لوی درستیز پاکستان را زمانی که در کنار سخنان برخی دیگر از مقامات آن کشور بگذاریم، بیشتر و بهتر به نیت اسلام آباد نسبت به افغانستان و دولت و ملت آن پی می بریم.
پاکستان همواره از نفوذ بیشتر هند در افغانستان ابراز نگرانی کرده و به امریکا گفته است که نگرانی اسلام آباد را جدی بگیرد. مقام های پاکستان در گذشته به جیمز دابینز، نماینده خاص امریکا برای افغانستان و پاکستان گفته بودند که “اسلام آباد برای حفظ منافع اش درکابل از هیچ تلاشی دریغ نخواهد کرد!.”
پاکستان از یک سوی و البته به وسیله عمال طالبش می خواهد منافع تعریف شده اش در کابل را حفظ کند و از سوی دیگر، می خواهد در تامین امنیت انتخابات ریاست جمهوری با نیروهای نظامی افغان، مساعدت و همکاری نماید!؛ پارادوکسی که حل آن شاید برای هیچکسی میسر نباشد.
سیاست پاکستان در برابر افغانستان همواره غیر صادقانه و در بسیاری از موارد منافقانه بوده است؛ به گونه ای که زمانی که مقامات آن در محافل و مجالس رسمی و بین المللی با دولتمردان ما دیدار و گفت و گو می کنند، در عرصه حرف و دیالوگ، چهره مهربان و یک همسایه نیک را به خود می گیرند و اما زمانیکه به کشور خویش بر می گردند و در عمل، عمال طالب و غیر طالب شان را با طرحها و نقشه های ویرانگر و غیر انسانی، به افغانستان گسیل می دارند تا هر چه می توانند دهشت بیافرینند و منافع آنان را در افغانستان تامین کنند.
به نظر می رسد حتی اگر پاکستان بخواهد از افغانستان و دولت و ملت آن در برابر رقیب اش هندوستان به نفع خویش هم کار کند، این راهش نباشد و اگر مقامات پاکستانی روش خویش را در برابر افغانستان و دولت و مردم آن تغییر بنیادی و اساسی ندهند، مطمئن باشند که روز تا روز از چشم دولت و مردم افغانستان، فروتر خواهند افتاد و از این میان، کسی که بیشترین سود را می برد، دولت هند خواهد بود.
دولت پاکستان اگر مقداری از شرارت ها و سیاستهای خصمانه و استفاده جویانه اش علیه دولت و ملت افغانستان می کاست، دولت و ملت افغان هم ترجیح می دادند تا بجای تعامل و ایجاد روابط نزدیک تر با هندوستان، با کشوری ارتباط داشته باشند که هم همسایه است و هم همدین و همکیش!.
به هر تقدیر، در حال حاضر دولت و ملت افغان، اعتمادی به سخنان امثال جنرال شریف ندارند و واضح است که عامل عمده این بی اعتمادی و سوء ظن، دولت و استخبارات کشور همسایه است و نه هیچ کسی دیگر.
مولف : سیدفاضل محجوب
