بعد از آنکه امریکا و همکاران غربی آن چندین پوسته امنیتی واقع در خاک افغانستان را به نیروهای اردوی پاکستان واگذار کردند، تشنج میان کابل و اسلام آباد به اوج ممکن خویش رسید. این بحران چنانچه انتظار می رفت به جنگ مرزی میان پاکستان و افغانستان انجامیده و تعدادی کشته و مجروح در دو سوی مرز استعماری دیورند بر جای گذاشت.
ناتو با واگذاری ۱۰ پوسته نظامی در داخل خاک افغانستان به نیروهای پاکستانی، در واقع عملا بیشتر از حد و حدود دیورند را به نفع اسلام آباد و آنهم چند سال قبل، به رسمیت شناخته بود و در واقع آنچه اخیراً سخنگوی معاون وزارت خارجه امریکا در باره به رسمیت شناختن خط دیورند اظهار داشته، چیز تازه و جدیدی نیست.
ویلیم برنز؛ معاون وزارت خارجه امریکا روز یکشنبه در کابل به خبرنگاران گفته بود که :"موقف امریکا در مورد دیورند همان موقفی است که مارک گراسمن نماینده سابق امریکا برای افغانستان و پاکستان، ابراز داشته بود، یعنی دیورند سرحد به رسمیت شناخته شده ی بین المللی بین افغانستان و پاکستان می باشد. گراسمن سال گذشته در صحبتی با یک کانال تلویزیونی افغانستان گفته بود، به نظر امریکا خط دیورند، سرحد رسمی بین افغانستان و پاکستان است و واشنگتن آنرا به رسمیت می شناسد".
بنابراین، استارت بحران در نوار مرزی دیورند به وسیله امریکا و متحدان آن و آن هم در چندین سال پیش از این کلید خورده است و آنچه اخیراً میان دو کشور رخ نموده است، به عنوان پس لرزه هایی از زلزله سالیان قبل است که با اهداف متفاوت و از سوی جناحهای خاصی، دنبال می شود.
برای امریکا و متحدان اروپایی آن، مطرح کردن خط دیورند به عنوان یکی از اهرم های فشارقوی علیه دولت و ملت افغانستان به شمار می آید. امریکا همواره دولت و مردم افغانستان را از پاکستان و عوامل و خطرهای آن ترسانده اند و همین ترس نیز، همیشه برگ برنده ای بوده در دستان فریبکار استعمار امریکایی و غربی علیه دولت و ملت شجاع و غیور افغانستان.
در واقع همین رویکرد غیرصادقانه مقامات امریکایی است که دولتمردان ما را وادار به اتخاذ مواضع جدی و مصمم کرده است. بر همین اساس و در پاسخ به اظهارات غیرمسئولانه و دخالت جویانه وزارت خارجه امریکا، سخنگوی رییس جمهور کشور ما آقای ایمل فیضی با رد سخنان مقامات امریکایی مبنی بر رسمیت بخشیدن به خط استعماری دیورند، آن را موقف دولت امریکا در زمینه می داند و آنهم موقفی که هیچ تاثیری بر موضع دولتمردان کابل نخواهد گذاشت.
ایمل فیضی در مصاحبه با یکی از رسانه های داخلی گفته است:" موقف جمهوری اسلامی افغانستان در مورد خط دیورند روشن است، حکومت افغانستان این خط را به رسمیت نمی شناسد، هیچ حکومتی در افغانستان و در طول تاریخ، این خط را به رسمیت نشاخته است و فیصله در این باره از صلاحیت های مردم افغانستان است.
پیش از این حامد کرزی رییس جمهور افغانستان، زمانی که نیروهای پاکستانی دروازه ای را در ولسوالی گوشته ننگرهار بنا کرده بودند گفته بود، که دیورند را نمی پذیرد.
زمانی که مارک گراسمن نماینده امریکا برای افغانستان و پاکستان، مساله دیورند را یاد کرده بود، حکومت افغانستان عکس العمل شدید از خود نشان داده بود.
در مقابل این بیانات گراسمن، وزارت خارجه افغانستان، ولسی جرگه این کشور و حتی فعالان سیاسی پشتون در پاکستان، عکس العمل شدیدی نشان داده بودند".
برخی از آگاهان مسایل کشور، برخورد دولت را نیز در زمینه خط استعماری دیورند شفاف ندانسته و مدعی اند که دولت نیز در قبال موضوع خط دیورند به سیاسی کاری و امتیاز طلبی روی آورده است. آنها می گویند اگر دولت در موضعش نسبت به خط دیورند و واگذاری پوسته های امنیتی توسط ناتو به اردوی پاکستان، صداقت می داشت، باید پیش از اینها و چندین سال قبل، نسبت به آن اعتراض و احتجاج می کرد و نه حالا که در آستانه انتخابات ریاست جمهوری و کمپاین برای این امر مهم قرار گرفته ایم.
این دسته از آگاهان بر این باوراند که برجسته ساختن خط دیورند و واگذاری پوسته های امنیتی داخل خاک افغانستان به اردوی پاکستان به وسیله ناتو، تعداد بسیاری از هموطنان ما را حساس و ودار خواهد کرد تا در انتخابات آتی به تیمی رای بدهند که بیشترین شعارها را در دفاع از افغانستان و حفظ تمامیت ارضی آن در برابر پاکستان، سر داده باشد.
دیدگاه فوق بیشتر به وسیله اپوزیسیون و رقبای سیاسی رییس جمهور کرزی، اظهار و ابراز می شود. بدون هیچ گونه قضاوتی در این باره، به موضع پاکستان در زمینه توجه می دهیم. پاکستان با آنکه نسبت به موضوع دیورند و واگذاری پوسته های نظامی به اردوی آن کشور، سکوت شوق کرده است؛ اما اوضاع پیش آمده سران اسلام آباد را بی نهایت ذوق زده و امیدوار کرده است. با روی کار آمدن رژیم طالب پرور نوازشریف و عمران خان، ذوق زدگی مذکور بیشتر و بیشتر نیز شده است.
قراین نشان می دهد که سران اسلام آباد خود را برای یک دوره دیگر از ولایت و قیمیت بر دولت و ملت افغانستان آماده می کنند و در این راه، این دولتهای امریکا و اروپا است که تکیه گاه گامهای لرزان و دخالت جویانه مقامات پاکستانی قرار گرفته است.
در یک چنین اوضاع و شرایطی، رندی و زیرکی خاص دولتمردان افغان را باید آرزو کرد تا بتوانند از کمند توطئه مشترک امریکایی- پاکستانی، دولت، ملت و کشور خویش را به سلامت عبور دهند.
ناتو با واگذاری ۱۰ پوسته نظامی در داخل خاک افغانستان به نیروهای پاکستانی، در واقع عملا بیشتر از حد و حدود دیورند را به نفع اسلام آباد و آنهم چند سال قبل، به رسمیت شناخته بود و در واقع آنچه اخیراً سخنگوی معاون وزارت خارجه امریکا در باره به رسمیت شناختن خط دیورند اظهار داشته، چیز تازه و جدیدی نیست.
ویلیم برنز؛ معاون وزارت خارجه امریکا روز یکشنبه در کابل به خبرنگاران گفته بود که :"موقف امریکا در مورد دیورند همان موقفی است که مارک گراسمن نماینده سابق امریکا برای افغانستان و پاکستان، ابراز داشته بود، یعنی دیورند سرحد به رسمیت شناخته شده ی بین المللی بین افغانستان و پاکستان می باشد. گراسمن سال گذشته در صحبتی با یک کانال تلویزیونی افغانستان گفته بود، به نظر امریکا خط دیورند، سرحد رسمی بین افغانستان و پاکستان است و واشنگتن آنرا به رسمیت می شناسد".
بنابراین، استارت بحران در نوار مرزی دیورند به وسیله امریکا و متحدان آن و آن هم در چندین سال پیش از این کلید خورده است و آنچه اخیراً میان دو کشور رخ نموده است، به عنوان پس لرزه هایی از زلزله سالیان قبل است که با اهداف متفاوت و از سوی جناحهای خاصی، دنبال می شود.
برای امریکا و متحدان اروپایی آن، مطرح کردن خط دیورند به عنوان یکی از اهرم های فشارقوی علیه دولت و ملت افغانستان به شمار می آید. امریکا همواره دولت و مردم افغانستان را از پاکستان و عوامل و خطرهای آن ترسانده اند و همین ترس نیز، همیشه برگ برنده ای بوده در دستان فریبکار استعمار امریکایی و غربی علیه دولت و ملت شجاع و غیور افغانستان.
در واقع همین رویکرد غیرصادقانه مقامات امریکایی است که دولتمردان ما را وادار به اتخاذ مواضع جدی و مصمم کرده است. بر همین اساس و در پاسخ به اظهارات غیرمسئولانه و دخالت جویانه وزارت خارجه امریکا، سخنگوی رییس جمهور کشور ما آقای ایمل فیضی با رد سخنان مقامات امریکایی مبنی بر رسمیت بخشیدن به خط استعماری دیورند، آن را موقف دولت امریکا در زمینه می داند و آنهم موقفی که هیچ تاثیری بر موضع دولتمردان کابل نخواهد گذاشت.
ایمل فیضی در مصاحبه با یکی از رسانه های داخلی گفته است:" موقف جمهوری اسلامی افغانستان در مورد خط دیورند روشن است، حکومت افغانستان این خط را به رسمیت نمی شناسد، هیچ حکومتی در افغانستان و در طول تاریخ، این خط را به رسمیت نشاخته است و فیصله در این باره از صلاحیت های مردم افغانستان است.
پیش از این حامد کرزی رییس جمهور افغانستان، زمانی که نیروهای پاکستانی دروازه ای را در ولسوالی گوشته ننگرهار بنا کرده بودند گفته بود، که دیورند را نمی پذیرد.
زمانی که مارک گراسمن نماینده امریکا برای افغانستان و پاکستان، مساله دیورند را یاد کرده بود، حکومت افغانستان عکس العمل شدید از خود نشان داده بود.
در مقابل این بیانات گراسمن، وزارت خارجه افغانستان، ولسی جرگه این کشور و حتی فعالان سیاسی پشتون در پاکستان، عکس العمل شدیدی نشان داده بودند".
برخی از آگاهان مسایل کشور، برخورد دولت را نیز در زمینه خط استعماری دیورند شفاف ندانسته و مدعی اند که دولت نیز در قبال موضوع خط دیورند به سیاسی کاری و امتیاز طلبی روی آورده است. آنها می گویند اگر دولت در موضعش نسبت به خط دیورند و واگذاری پوسته های امنیتی توسط ناتو به اردوی پاکستان، صداقت می داشت، باید پیش از اینها و چندین سال قبل، نسبت به آن اعتراض و احتجاج می کرد و نه حالا که در آستانه انتخابات ریاست جمهوری و کمپاین برای این امر مهم قرار گرفته ایم.
این دسته از آگاهان بر این باوراند که برجسته ساختن خط دیورند و واگذاری پوسته های امنیتی داخل خاک افغانستان به اردوی پاکستان به وسیله ناتو، تعداد بسیاری از هموطنان ما را حساس و ودار خواهد کرد تا در انتخابات آتی به تیمی رای بدهند که بیشترین شعارها را در دفاع از افغانستان و حفظ تمامیت ارضی آن در برابر پاکستان، سر داده باشد.
دیدگاه فوق بیشتر به وسیله اپوزیسیون و رقبای سیاسی رییس جمهور کرزی، اظهار و ابراز می شود. بدون هیچ گونه قضاوتی در این باره، به موضع پاکستان در زمینه توجه می دهیم. پاکستان با آنکه نسبت به موضوع دیورند و واگذاری پوسته های نظامی به اردوی آن کشور، سکوت شوق کرده است؛ اما اوضاع پیش آمده سران اسلام آباد را بی نهایت ذوق زده و امیدوار کرده است. با روی کار آمدن رژیم طالب پرور نوازشریف و عمران خان، ذوق زدگی مذکور بیشتر و بیشتر نیز شده است.
قراین نشان می دهد که سران اسلام آباد خود را برای یک دوره دیگر از ولایت و قیمیت بر دولت و ملت افغانستان آماده می کنند و در این راه، این دولتهای امریکا و اروپا است که تکیه گاه گامهای لرزان و دخالت جویانه مقامات پاکستانی قرار گرفته است.
در یک چنین اوضاع و شرایطی، رندی و زیرکی خاص دولتمردان افغان را باید آرزو کرد تا بتوانند از کمند توطئه مشترک امریکایی- پاکستانی، دولت، ملت و کشور خویش را به سلامت عبور دهند.
