با گذشت دوازده سال از اشغال افغانستان بدست نظامیان امریکایی و متحدانش ، هنوز بیش از شصت درصد کودکان این کشور از سوء تغذیه رنج می برند و فقط بیست و هفت درصد مردم این کشور به آب آشامیدنی سالم دسترسی دارند.
روزنامه ایندی پندنت چاپ انگلیس در گزارشی بقلم پاتریک کاکبرن نوشت: قرائن موجود حاکی از آن است که دوهزارو چهارده ، سال سرنوشت سازی برای افغانستان خواهد بود زیرا بیش از سی و هشت هزار نظامی امریکایی و پنج هزار و دوصد انگلیسی قبل از پایان سال از این کشور خارج می شوند.
از ویژگیهای بارز عقب نشینی نظامیان امریکا و انگلیس آن است که با وجودی که از سال دوهزارو یک تاکنون دوهزارو هشتصد و شش سرباز امریکایی و چهار صدو چهل و هفت سرباز انگلیسی در افغانستان کشته شدند ، بازگشت نظامیان جنب و جوش و تحرک خاصی را در کشورهای متبوع نظامیان بوجود نیاورد.
مرکز مطالعات راهبردی و بین المللی واشنگتن اعلام کرد تاکنون شش صد و چهل و یک میلیارد و هفتصد میلیون دالر برای افغانستان هزینه شده است. البته صرف این بودجه برای افغانستان لزوما بدان مفهوم نیست که این بودجه برای مردم افغانستان هزینه شده است. اما حتی به فرض درست بودن این مطلب و با وجود صرف این هزینه هنگفت ، آمار ارائه شده بدست مقامات دولتی افغانستان حاکی از آن است که هنوز بیش از شصت درصد کودکان این کشور از سوء تغذیه رنج می برند و فقط بیست و هفت درصد مردم این کشور به آب آشامیدنی سالم دسترسی دارند.
این درحالی است که بسیاری از مردم افغانستان فقط با پولهایی که بستگان آنها با کارکردن در دیگر کشورها برای آنها می فرستند و یا از طریق قاچاق مواد مخدر که پانزده درصد تولید ناخالص ملی این کشور را تشکیل می دهد ، امرار معاش می کنند.
ارقام فوق نتایجی است که توماس روتیگ ، از شبکه تحلیلگران افغانستان در کابل پس از مطالعه بر روی دوازده سال مداخله جامعه جهانی در افغانستان بدست آورده است. شرح مختصر و در عین حال ارزشمندی که وی از وضعیت کنونی افغانستان ارائه کرده است تاکیدی بر این واقعیت است که مداخله امریکا و انگلیس در افغانستان در نهایت به شکست انجامیده است. طالبان هنوز شکست نخورده است و در سرتاسر کشور فعالیت می کند و آماده است تا در ولایاتی مانند هلمند در جنوب افغانستان ، پس از خروج نظامیان امریکا و انگلیس کنترل امور را بدست گیرد.
حتی با کمک سربازان خارجی مستقر در افغانستان ، دولت افغانستان تنها تا دو کیلومتری اطراف پایتخت کنترل اوضاع را در دست دارد.
اعزام سی هزار نیروی جدید به افغانستان که در فاصله سالهای دوهزارو ده تا دوهزارو یازده صورت گرفت که تعداد نظامیان ناتو در این کشور به صدو یک هزارنفر افزایش یافت ، اثرات چندانی در وضعیت افغانستان نداشت. در مباحثات تاکتیکهای نظامی علت وضعیت نابسامان افغانستان اعلام شده است در صورتیکه مهمترین علت ناکامی امریکا و انگلیس در افغانستان دلایل سیاسی است که به زمان پس از سقوط طالبان در سال دوهزارو یک باز می گردد. در این خصوص می توان به چند نکته اساسی اشاره کرد. در آن زمان بسیاری از مردم از طالبان نفرت داشتند و نیروهای طالبان صرفا در میان افراد معدودی محبوبیت داشتند اما مطبوعات غربی درباره میزان شکست نظامی آنها اغراق می کرد چون اکثر آنها از مواضع خود عقب نشینی کرده یا متفرق می شدند اما با مساعد شدن اوضاع سیاسی ، دوباره ظاهر می شدند. علاوه بر این ، مزر مشترک هزارو پنجصد مایلی افغانستان و پاکستان همچنان به روی نیرو های طالبان باز ماند و به مامنی برای آموزش ، استقرار و تجدید قوای طالبان تبدیل شد. راتینگ در گزارش خود نوشت « کسانی که سال دوهزارو یک برای جنگ با طالبان کمک مالی می گرفتند به قاچاق مواد مخدر روی آوردند و به تدریج سرمایه خود را به سوی فعالیت های اقتصادی قانونی مانند صادرات و واردات ، ساخت و ساز ، بانکداری ، معدن و املاک و مستغلات سوق دادند. این افراد با کمک های خارجی خود را ترکاندند به طوری که افغانستان تا سال دوهزارو سیزده در جدول سازمان شفافیت بین المللی از صدو هفتادو هفت کشور جهان هم ردیف کشورهایی مانند سومالی و کره شمالی قرار گرفت.
انتخابات در افغانستان هم با فریب و نیرنگ عجین است زیرا پس از برپایی انتخابات ، کسانی که به پیروزی می رسند غیر قانونی اعلام می شوند. انتخابات آوریل دوهزارو چهارده احتمالا بدترین انتخاباتی است که در این کشور برگزار خواهد شد زیرا بیش از بیست میلیون و هفتصد هزار برگه ثبت نام اولیه رای گیری در کشور منتشر شده است درحالیکه نیمی از جمعیت بیست و هفت میلیونی افغانستان کمتر از هجده سال بوده و واجد رای گیری نیستند. درکنار این مسائل، موسسات مستقل ناظر نیز اکنون تحت نظارت دولت قرار دارند. کودکان افغانی که اکنون در اردوگاهی که در اطراف کابل مستقر است حضور دارند منتظر کمک های نهادهای اسلامی هستند و با این فجایایی که آنها با آن مواجه هستند ، رهبران غربی واقعیت های موجود در افغانستان را نادیده می گیرند و
از این کشور روی برمی گردانند که چیزی کمتر از دروغ عمد نیست.
دیوید کامرون ، نخست وزیر انگلیس در جریان بازدیدی که سال گذشته از استان هلمند داشت مدعی شد از آنجا که تاحدودی امنیت در افغانستان برقرار شده است ، میتوان گفت ماموریت سربازان انگلیسی در این کشور به پایان رسیده است. اما این حرفها در افغانستان خریدار ندارد. البته خروج نظامیان غربی لزوما به معنای پیروزی نیروهای طالبان نیست زیرا اکثر نیروهای طالبان پشتون بوده و به سختی می توانند در مناطقی که تحت کنترل تاجیک ها ، هزاره ها و ازبک ها قرار دارد ، جایگاهی برای خود کسب کنند. اما بیشتر مردم افغانستان از اینکه به سرنوشت وخیمتری دچار شوند نگرانی دارند و معتقدند سال دوهزارو چهارده سالی است که آنها دوباره به دوران توحش و هرج و مرج دهه هزارو نهصدو نود یعنی وقتی گروههای جهادگرا بر افغانستان حاکم بودند ، باز می گردند.
روزنامه ایندی پندنت چاپ انگلیس در گزارشی بقلم پاتریک کاکبرن نوشت: قرائن موجود حاکی از آن است که دوهزارو چهارده ، سال سرنوشت سازی برای افغانستان خواهد بود زیرا بیش از سی و هشت هزار نظامی امریکایی و پنج هزار و دوصد انگلیسی قبل از پایان سال از این کشور خارج می شوند.
از ویژگیهای بارز عقب نشینی نظامیان امریکا و انگلیس آن است که با وجودی که از سال دوهزارو یک تاکنون دوهزارو هشتصد و شش سرباز امریکایی و چهار صدو چهل و هفت سرباز انگلیسی در افغانستان کشته شدند ، بازگشت نظامیان جنب و جوش و تحرک خاصی را در کشورهای متبوع نظامیان بوجود نیاورد.
مرکز مطالعات راهبردی و بین المللی واشنگتن اعلام کرد تاکنون شش صد و چهل و یک میلیارد و هفتصد میلیون دالر برای افغانستان هزینه شده است. البته صرف این بودجه برای افغانستان لزوما بدان مفهوم نیست که این بودجه برای مردم افغانستان هزینه شده است. اما حتی به فرض درست بودن این مطلب و با وجود صرف این هزینه هنگفت ، آمار ارائه شده بدست مقامات دولتی افغانستان حاکی از آن است که هنوز بیش از شصت درصد کودکان این کشور از سوء تغذیه رنج می برند و فقط بیست و هفت درصد مردم این کشور به آب آشامیدنی سالم دسترسی دارند.
این درحالی است که بسیاری از مردم افغانستان فقط با پولهایی که بستگان آنها با کارکردن در دیگر کشورها برای آنها می فرستند و یا از طریق قاچاق مواد مخدر که پانزده درصد تولید ناخالص ملی این کشور را تشکیل می دهد ، امرار معاش می کنند.
ارقام فوق نتایجی است که توماس روتیگ ، از شبکه تحلیلگران افغانستان در کابل پس از مطالعه بر روی دوازده سال مداخله جامعه جهانی در افغانستان بدست آورده است. شرح مختصر و در عین حال ارزشمندی که وی از وضعیت کنونی افغانستان ارائه کرده است تاکیدی بر این واقعیت است که مداخله امریکا و انگلیس در افغانستان در نهایت به شکست انجامیده است. طالبان هنوز شکست نخورده است و در سرتاسر کشور فعالیت می کند و آماده است تا در ولایاتی مانند هلمند در جنوب افغانستان ، پس از خروج نظامیان امریکا و انگلیس کنترل امور را بدست گیرد.
حتی با کمک سربازان خارجی مستقر در افغانستان ، دولت افغانستان تنها تا دو کیلومتری اطراف پایتخت کنترل اوضاع را در دست دارد.
اعزام سی هزار نیروی جدید به افغانستان که در فاصله سالهای دوهزارو ده تا دوهزارو یازده صورت گرفت که تعداد نظامیان ناتو در این کشور به صدو یک هزارنفر افزایش یافت ، اثرات چندانی در وضعیت افغانستان نداشت. در مباحثات تاکتیکهای نظامی علت وضعیت نابسامان افغانستان اعلام شده است در صورتیکه مهمترین علت ناکامی امریکا و انگلیس در افغانستان دلایل سیاسی است که به زمان پس از سقوط طالبان در سال دوهزارو یک باز می گردد. در این خصوص می توان به چند نکته اساسی اشاره کرد. در آن زمان بسیاری از مردم از طالبان نفرت داشتند و نیروهای طالبان صرفا در میان افراد معدودی محبوبیت داشتند اما مطبوعات غربی درباره میزان شکست نظامی آنها اغراق می کرد چون اکثر آنها از مواضع خود عقب نشینی کرده یا متفرق می شدند اما با مساعد شدن اوضاع سیاسی ، دوباره ظاهر می شدند. علاوه بر این ، مزر مشترک هزارو پنجصد مایلی افغانستان و پاکستان همچنان به روی نیرو های طالبان باز ماند و به مامنی برای آموزش ، استقرار و تجدید قوای طالبان تبدیل شد. راتینگ در گزارش خود نوشت « کسانی که سال دوهزارو یک برای جنگ با طالبان کمک مالی می گرفتند به قاچاق مواد مخدر روی آوردند و به تدریج سرمایه خود را به سوی فعالیت های اقتصادی قانونی مانند صادرات و واردات ، ساخت و ساز ، بانکداری ، معدن و املاک و مستغلات سوق دادند. این افراد با کمک های خارجی خود را ترکاندند به طوری که افغانستان تا سال دوهزارو سیزده در جدول سازمان شفافیت بین المللی از صدو هفتادو هفت کشور جهان هم ردیف کشورهایی مانند سومالی و کره شمالی قرار گرفت.
انتخابات در افغانستان هم با فریب و نیرنگ عجین است زیرا پس از برپایی انتخابات ، کسانی که به پیروزی می رسند غیر قانونی اعلام می شوند. انتخابات آوریل دوهزارو چهارده احتمالا بدترین انتخاباتی است که در این کشور برگزار خواهد شد زیرا بیش از بیست میلیون و هفتصد هزار برگه ثبت نام اولیه رای گیری در کشور منتشر شده است درحالیکه نیمی از جمعیت بیست و هفت میلیونی افغانستان کمتر از هجده سال بوده و واجد رای گیری نیستند. درکنار این مسائل، موسسات مستقل ناظر نیز اکنون تحت نظارت دولت قرار دارند. کودکان افغانی که اکنون در اردوگاهی که در اطراف کابل مستقر است حضور دارند منتظر کمک های نهادهای اسلامی هستند و با این فجایایی که آنها با آن مواجه هستند ، رهبران غربی واقعیت های موجود در افغانستان را نادیده می گیرند و
از این کشور روی برمی گردانند که چیزی کمتر از دروغ عمد نیست.
دیوید کامرون ، نخست وزیر انگلیس در جریان بازدیدی که سال گذشته از استان هلمند داشت مدعی شد از آنجا که تاحدودی امنیت در افغانستان برقرار شده است ، میتوان گفت ماموریت سربازان انگلیسی در این کشور به پایان رسیده است. اما این حرفها در افغانستان خریدار ندارد. البته خروج نظامیان غربی لزوما به معنای پیروزی نیروهای طالبان نیست زیرا اکثر نیروهای طالبان پشتون بوده و به سختی می توانند در مناطقی که تحت کنترل تاجیک ها ، هزاره ها و ازبک ها قرار دارد ، جایگاهی برای خود کسب کنند. اما بیشتر مردم افغانستان از اینکه به سرنوشت وخیمتری دچار شوند نگرانی دارند و معتقدند سال دوهزارو چهارده سالی است که آنها دوباره به دوران توحش و هرج و مرج دهه هزارو نهصدو نود یعنی وقتی گروههای جهادگرا بر افغانستان حاکم بودند ، باز می گردند.
