مشاور صدراعظم پاکستان در امور خارجی و امنیت ملی گفته است، در صورتی که هند از کدام گروه مشخص در افغانستان حمایت نکند، پاکستان نیز پس از ۲۰۱۴ در امور افغانستان مداخله نخواهد کرد.
سرتاج عزیز می گوید:" به نظر من شرط ما این است که اگر هند برای پر کردن خلای قدرت در افغانستان تلاش کند، در این صورت موضوع روشن است که ما هم تلاش خواهیم کرد. اما من امیدوار هستم که نیروهای خارجی و همسایگان افغانستان در امور این کشور مداخله نکنند.
زمانی که پس از خروج نیروهای خارجی از افغانستان خلاء ی قدرت در این کشور به وجود آید، همسایه ها با هدف پر کردن آن تلاش نکنند، بلکه باید به افغانستانی ها اجازه داده شود تا خودشان سرنوشت خود را تعیین کنند."
سخنان اخیر سر تاج عزیز، حکایت از وجودِ یک واقعیت بی نهایت تلخ و دردناک و اشمئزازآور در میان مقامات و سیاست مداران افغان دارد و آن واقعیت، بی دردی و بی تفاوتی حاکمان و رهبران در قبال ملت و کشور شان در طول تاریخ و در زمانه و عصر حاضر است.
از طفیل همین بی تفاوتی ها و بعضاً بی کفایتی های دولتمردان، افغانستان کشوری شده است که هر دولت و کشور و فردی به خود اجازه می دهد تا در باره سرنوشت آن و مردمش، اظهار رای و نظر کنند والبته که این روند یک امر معمول و طبیعی است و بر هیچ کسی هم نمی شود خرده گرفت و انتقاد کرد.
افغانستان و مردم آن از حدود چهار دهه به این سو دقیقاً شبیه آن فرزندِ پدر و مادر از دست داده است که هر کسی حق او را می خورد و در صورت اعتراض و انتقاد نیز، بر سر و صورتش می زنند؛ بر علاوه آنکه خودش نیز عمری است به خود زنی خونین خویش مشغول است و ضربات مهلک و کشنده ای را که تا کنون خود بر خویش و سرنوشت خویش وارد کرده، حتی قسم خورده ترین دشمنان او هم نتوانسته بر او، وطن و تقدیرش وارد کنند!.
شاید از این منظر، مقامات و رهبران و حاکمان ما نمونه های کمیاب و یا حتی نایابی باشند که چشم تاریخ و روزگاران به خود دیده و شنیده باشد!.
در هر کشور و سرزمینی، وقتی تیم و گروهی به قدرت و حکومت می رسند، در کنار سایر اهداف، لااقل یکی از مقاصد عمده و اساسی آنان، خدمت به مردم و وطن شان می باشد. اساساً می توان گفت حس خدمت به مردم و میهن به نوعی خصلت و طبیعت انسان و بشر است که آفریدگار متعال در نهاد هر انسانِ سالم و نورمالی قرار داده است.
اما با تاسف در افغانستان این بخش از آناتومی فکر و احساس حاکمان و رهبران، دچار عارضه و نقص جدی فنی شده است و آنان خوش ندارند تا این قسمت مهم و حیاتی از اندیشه و احساس انسانی را با خود داشته باشند!.
به نظر می رسد همین نقیصه انسانی- احساسی حاکمان و رهبران ما بستر و زمینه ای شده است مناسب برای دخالت و دست درازی های استعماری و غیر مسئولانه بیگانگان و همسایگان در امور داخلی دولت، ملت و میهن ما.
به دلیل همین نقص و عیب فاحش در مقامات ما است که مشاور صدر اعظم همسایه جنوبی ما جرئت میابد و گستاخانه به دخالت کشورش در امور داخلی افغانستان، اذعان و اعتراف می کند و فراتر از آن، در روز روشن و با صدای بلند اعلام می کند که اگر هند دخالت کند، ما نیز دخالت می کنیم!.
در پاسخ به رجزخوانی های این مشاور پیر باید گفت که اولاً دخالت دخالت است و در این موضوع هیچ تفاوتی میان هند و پاکستان و سایر کشورها نیست. مردم افغانستان همانطور که از دخالتهای دولت اسلام آباد به تنگ آمده و خوش شان نمی آید، به همان شکل از دهلی نو نیز توقع دارند تا زیر نام کمک و همکاری با دولت و ملت افغان، در امور مربوط به آنها، هیچگاهی نباید دخالت و فضولی کنند.
در ثانی، جناب مشاور تفاوتِ میانِ دخالت سالم و ناسالم و مخرب را تا حالا به خوبی و روشنی درک کرده اند. آنچه کشورهایی چون ایران و هند تا کنون نسبت به دولت و مردم افغانستان انجام داده اند، در کته گوری دخالتهای سازنده و سالم ارزیابی می گردد؛ چرا که این دو کشور و در عرض و طول این ده یازده سال، نه افغانی را بدون جرم و گناه کشته و نه خانه ای از مردم افغانستان را بر سر شان خراب کرده اند. در عوض تا توانسته اند برای آبادانی و رفاه مردم افغانستان به اندازه توان و امکانات خویش، کار و تلاش کرده اند.
اما دخالت دولت شما یعنی پاکستان، به معنی واقعی کلمه ناسالم، خصمانه و ویرانگر بوده است. دخالت مخرب دولتمردان اسلام آباد و به خصوص در طول این یازده سال، به اندازه ای غیر مسئولانه و تخریبی بوده که اگر یگانه عامل تخریب همه جانبه افغانستان و زیر ساختهای آن را قصد و نیت شوم مقامات پاکستانی در قبال افغانستان و دولت و ملت آن بدانیم، به طور قطع و یقین، قضاوت درست و عادلانه ای انجام داده ایم.
کافی است جناب مشاور اعظم و سایر مقامات پاکستانی، چشم باز کنند و حاصل تلاش غیر انسانی و به دور از هر گونه برخورد همسایگی با افغانستان و دولت و ملت آن را به دقت ببینند و آنگاه خود در باره عملکردهای ستمکارانه و جائرانه خویش با یک ملت مظلوم و مسلمان، قضاوت کنند.
محض یادآوری برای مشاور سرتاج عزیز و دولت اسلام آباد باید گفت که بر خلاف نظام شما که پسوند اسلامی را با خود یدک می کشد، دولت هند یک دولت غیر اسلامی و از دیدگاه شما مشرک و بت پرست است؛ اما همین دولت و کشور بت پرست، تا توانسته به دولت و ملت مسلمان افغانستان، کمک و معاونت کرده است؛ حالانکه شما و نظام به اصطلاح اسلامی تان، با ارسال انتحاری و مواد منفجره، تا توانسته اید مردم مظلوم و بی گناه و مسلمان افغانستان را به خاک و خون کشیده اید!!.
نکته آخر اینکه شما در هر حال در افغانستان دخالت خواهید کرد؛ چه هند و امثال آن دخالت مثبت بکند یا نکند، شما و رهبران تان ابداً دست از دخالت در افغانستان نخواهید کشید؛ مگر آنکه دولتمردان و مقامات ما دچار تحول اعجازآمیزی شده و با تکیه به مردم خویش و کمکِ همسایگان صادق و غیر شرور، شماها را بر سر جای تان بنشانند.
سرتاج عزیز می گوید:" به نظر من شرط ما این است که اگر هند برای پر کردن خلای قدرت در افغانستان تلاش کند، در این صورت موضوع روشن است که ما هم تلاش خواهیم کرد. اما من امیدوار هستم که نیروهای خارجی و همسایگان افغانستان در امور این کشور مداخله نکنند.
زمانی که پس از خروج نیروهای خارجی از افغانستان خلاء ی قدرت در این کشور به وجود آید، همسایه ها با هدف پر کردن آن تلاش نکنند، بلکه باید به افغانستانی ها اجازه داده شود تا خودشان سرنوشت خود را تعیین کنند."
سخنان اخیر سر تاج عزیز، حکایت از وجودِ یک واقعیت بی نهایت تلخ و دردناک و اشمئزازآور در میان مقامات و سیاست مداران افغان دارد و آن واقعیت، بی دردی و بی تفاوتی حاکمان و رهبران در قبال ملت و کشور شان در طول تاریخ و در زمانه و عصر حاضر است.
از طفیل همین بی تفاوتی ها و بعضاً بی کفایتی های دولتمردان، افغانستان کشوری شده است که هر دولت و کشور و فردی به خود اجازه می دهد تا در باره سرنوشت آن و مردمش، اظهار رای و نظر کنند والبته که این روند یک امر معمول و طبیعی است و بر هیچ کسی هم نمی شود خرده گرفت و انتقاد کرد.
افغانستان و مردم آن از حدود چهار دهه به این سو دقیقاً شبیه آن فرزندِ پدر و مادر از دست داده است که هر کسی حق او را می خورد و در صورت اعتراض و انتقاد نیز، بر سر و صورتش می زنند؛ بر علاوه آنکه خودش نیز عمری است به خود زنی خونین خویش مشغول است و ضربات مهلک و کشنده ای را که تا کنون خود بر خویش و سرنوشت خویش وارد کرده، حتی قسم خورده ترین دشمنان او هم نتوانسته بر او، وطن و تقدیرش وارد کنند!.
شاید از این منظر، مقامات و رهبران و حاکمان ما نمونه های کمیاب و یا حتی نایابی باشند که چشم تاریخ و روزگاران به خود دیده و شنیده باشد!.
در هر کشور و سرزمینی، وقتی تیم و گروهی به قدرت و حکومت می رسند، در کنار سایر اهداف، لااقل یکی از مقاصد عمده و اساسی آنان، خدمت به مردم و وطن شان می باشد. اساساً می توان گفت حس خدمت به مردم و میهن به نوعی خصلت و طبیعت انسان و بشر است که آفریدگار متعال در نهاد هر انسانِ سالم و نورمالی قرار داده است.
اما با تاسف در افغانستان این بخش از آناتومی فکر و احساس حاکمان و رهبران، دچار عارضه و نقص جدی فنی شده است و آنان خوش ندارند تا این قسمت مهم و حیاتی از اندیشه و احساس انسانی را با خود داشته باشند!.
به نظر می رسد همین نقیصه انسانی- احساسی حاکمان و رهبران ما بستر و زمینه ای شده است مناسب برای دخالت و دست درازی های استعماری و غیر مسئولانه بیگانگان و همسایگان در امور داخلی دولت، ملت و میهن ما.
به دلیل همین نقص و عیب فاحش در مقامات ما است که مشاور صدر اعظم همسایه جنوبی ما جرئت میابد و گستاخانه به دخالت کشورش در امور داخلی افغانستان، اذعان و اعتراف می کند و فراتر از آن، در روز روشن و با صدای بلند اعلام می کند که اگر هند دخالت کند، ما نیز دخالت می کنیم!.
در پاسخ به رجزخوانی های این مشاور پیر باید گفت که اولاً دخالت دخالت است و در این موضوع هیچ تفاوتی میان هند و پاکستان و سایر کشورها نیست. مردم افغانستان همانطور که از دخالتهای دولت اسلام آباد به تنگ آمده و خوش شان نمی آید، به همان شکل از دهلی نو نیز توقع دارند تا زیر نام کمک و همکاری با دولت و ملت افغان، در امور مربوط به آنها، هیچگاهی نباید دخالت و فضولی کنند.
در ثانی، جناب مشاور تفاوتِ میانِ دخالت سالم و ناسالم و مخرب را تا حالا به خوبی و روشنی درک کرده اند. آنچه کشورهایی چون ایران و هند تا کنون نسبت به دولت و مردم افغانستان انجام داده اند، در کته گوری دخالتهای سازنده و سالم ارزیابی می گردد؛ چرا که این دو کشور و در عرض و طول این ده یازده سال، نه افغانی را بدون جرم و گناه کشته و نه خانه ای از مردم افغانستان را بر سر شان خراب کرده اند. در عوض تا توانسته اند برای آبادانی و رفاه مردم افغانستان به اندازه توان و امکانات خویش، کار و تلاش کرده اند.
اما دخالت دولت شما یعنی پاکستان، به معنی واقعی کلمه ناسالم، خصمانه و ویرانگر بوده است. دخالت مخرب دولتمردان اسلام آباد و به خصوص در طول این یازده سال، به اندازه ای غیر مسئولانه و تخریبی بوده که اگر یگانه عامل تخریب همه جانبه افغانستان و زیر ساختهای آن را قصد و نیت شوم مقامات پاکستانی در قبال افغانستان و دولت و ملت آن بدانیم، به طور قطع و یقین، قضاوت درست و عادلانه ای انجام داده ایم.
کافی است جناب مشاور اعظم و سایر مقامات پاکستانی، چشم باز کنند و حاصل تلاش غیر انسانی و به دور از هر گونه برخورد همسایگی با افغانستان و دولت و ملت آن را به دقت ببینند و آنگاه خود در باره عملکردهای ستمکارانه و جائرانه خویش با یک ملت مظلوم و مسلمان، قضاوت کنند.
محض یادآوری برای مشاور سرتاج عزیز و دولت اسلام آباد باید گفت که بر خلاف نظام شما که پسوند اسلامی را با خود یدک می کشد، دولت هند یک دولت غیر اسلامی و از دیدگاه شما مشرک و بت پرست است؛ اما همین دولت و کشور بت پرست، تا توانسته به دولت و ملت مسلمان افغانستان، کمک و معاونت کرده است؛ حالانکه شما و نظام به اصطلاح اسلامی تان، با ارسال انتحاری و مواد منفجره، تا توانسته اید مردم مظلوم و بی گناه و مسلمان افغانستان را به خاک و خون کشیده اید!!.
نکته آخر اینکه شما در هر حال در افغانستان دخالت خواهید کرد؛ چه هند و امثال آن دخالت مثبت بکند یا نکند، شما و رهبران تان ابداً دست از دخالت در افغانستان نخواهید کشید؛ مگر آنکه دولتمردان و مقامات ما دچار تحول اعجازآمیزی شده و با تکیه به مردم خویش و کمکِ همسایگان صادق و غیر شرور، شماها را بر سر جای تان بنشانند.
مولف : سیدفاضل محجوب
