در حالیکه حامد کرزی رییس جمهور کشور، سرگرم مذاکره با دولت مردان هندی می باشد و ظاهراً هند تلاش دارد تا کرزی را به امضای پیمان امنیتی با امریکا تحریک کند، سازمان پیمان اتلانتیک شمالی ناتو، با تمام قوت و قدرت به میدان سخن آمده و خطاب به حکومت حامد کرزی اعلام می کند که امضای پیمان امنیتی کابل- واشنگتن، پیش شرط توافقنامه امنیتی ناتو با افغانستان است و افغانستان تا سه ماه دیگر باید پیمان مذکور را امضا کند.
"ناتو امضای پیمان امنیتی با افغانستان را تا سه ماه دیگر خواستار شد.
به گزارش رسانه ها، هاینس فیلدمن؛ سخنگوی نیروهای ناتو در افغانستان اعلام کرد: چگونگی امضای پیمان امنیتی با افغانستان در نشست ماه حوت وزرای دفاع کشورهای عضو ناتو در بروکسل، بررسی خواهد شد.
توافقنامه دو جانبه امنیتی بین کابل و واشنگتن، چارچوب حقوقی برای ادامه حضور نیروهای امریکایی را در افغانستان فراهم می‌کند و متحدان امریکا در ناتو نیز براساس آن تصمیم می‌گیرند.
کشورهای عضو ناتو علاقه‌مند هستند به حضور خود به عنوان دوست و همکار افغانستان بعد از پایان ماموریت کنونی ادامه دهند."
سخنان فیلدمن؛ سخنگوی نیروهای ناتو در افغانستان و مهلت سه ماهه او به حکومت حامد کرزی، خبر از تحول جدید در موضع امریکا و متحدانش در سازمان ناتو می دهد. پرسش این است که مقامات امریکایی با آن همه عجله و اصراری که برای امضای پیمان امنیتی با افغانستان داشتند، چگونه است که به یکبارگی دست از آن همه پافشاری کشیده و مهلت سه ماهه را به رییس جمهور کرزی پیشکش می کنند؟!
از نظر برخی از آگاهان، موافقت و مخالفت اوباما و کرزی با امضای پیمان امنینی، بازی سیاسی و گیج کننده ای بیش نیست. این آگاهان بر این باوراند که اصرار امریکایی ها و مخالفت حامد کرزی، هر دو هماهنگ و حساب شده و بر اساس پیشنهاد مقامات کاخ سفید صورت می پذیرد.
از منظر این دیدگاه، پشت پرده این فلم نه چندان بلند، جز اراده مقامات امریکایی چیز دیگری نیست و آن هم مواقفت تام و تمام هر دو جانب با امضای پیمان مذکور است؛ اما امریکایی ها و نیز مقامات حکومتی کابل، به چند منظور، این بازی را کش می دهند.
در منظور نخست، رییس جمهور افغانستان باید چهره مخالف امضای پیمان به خود بگیرد تا به اندازه کافی نسبت به اهمیت و ضرورت پیمان مذکور، در سطح جامعه سنتی افغانستان، کمپاین و زمینه چینی شود و تا مردم افغانستان و حتی آنهایی که مخالف جدی و واقعی امضای پیمان امنیتی هستند، به امضای آن راضی و یا لااقل ممتنع باشند.
به نظر می رسد در این جهت تا حدود زیادی نقشه آنها با موفقیت قرین بوده و اینک و پس از گذشت نزدیک به یک ماه از لویه جرگه مشورتی و ژست مخالف مآبانه حامد کرزی با امضای پیمان، بسیاری از آگاهان و مردم، انگشت انتقاد به سمت رییس جمهور کرزی دراز کرده اند که چرا به فیصله نمایندگان مردم در لویه جرگه مشورتی، ارزش و احترام قایل نشده و پیمان را امضا نمی کند؟!
ایجاد تشویش و نگرانی حساب شده و هدفمند در ظرف این بیست و چند شبانه روز به بهانه پیامدهای عدم امضای پیمان مذکور، از شگردهای مخصوصی است که موافقان امضای پیمان امنیتی از مقامات امریکایی گرفته تا مقامات موافق داخلی، مشترکاً روی آن کار می کنند.
در منظور بعدی، رییس جمهور حامد کرزی ماموریت دارد تا با راه اندازی سفرهای منطقه ای، همسایگان و سایر دولتهای منطقه را نسبت به بی خطر بودن پیمان امنیتی افغانستان- امریکا، خاطر جمع و مطمئن سازد. آگاهان، سفر حامد کرزی به ایران و سپس هند و دیدار نواز شریف از کابل را در همین جهت تحلیل و ارزیابی می کنند.
اگر چه بعضی دیگر از آگاهان بر این باور پای می فشارند که مخالفت حامد کرزی با امضای پیمان امنیتی با امریکا جدی بوده و کرزی به دنبال اهداف شخصی خویش و بر خلاف منافع ملی کشور، با امضای پیمان مذکور مخالفت می کند.
این دسته می گویند که آنچه بیش از همه برای رییس جمهور حایز اهمیت بوده و حامد کرزی روی آن متمرکز شده، به قول خودش برگزاری انتخابات شفاف پیش از امضای پیمان با امریکاست و اما آن دو سه شرط دیگر از نظر رییس جمهور کرزی و همفکرانش در ارگ، آنقدرها هم مهم نیستند تا ارزش چانه زنی را داشته باشند؛ چرا که با قربانی کردن آن شروط هم ی شود رییس جمهور بود و برای چند سال دیگر نیز بر این آب و خاک فرمان راند و حکومت کرد.
اما اگر انتخابات طبق میل و نظر حامد کرزی و تیم همراهش، پیش نرود و کسی غیر از تیم آنها به کرسی ریاست جمهوری افغانستان دست پیدا کند، آن انتخابات شفاف نبوده و به هیچ عنوان قابل تحمل و پذیرش نیست!. از دیدگاه رییس جمهور کنونی و ارگ نشینان، انتخابات شفاف و سالم به انتخاباتی گفته می شود که در آن، امریکا و سایر قدرتهای خارجیِ تاثیر گذار در افغانستان، از نامزدِ منتخب ارگ نشینان کنونی، حمایت کرده و با هر شیوه و روشی ممکن، نامزد مورد نظر و عنایت آنها را به مقام ریاست جمهوری منصوب کنند!.
بنابر این دیدگاه، یگانه عامل مخالفت مقطعی حامد کرزی با امضای پیمان امنیتی، همین موضوع انتخابات و هراس وی از روزی است که دیگر نامزدان، گوی و میدان ریاست جمهوری را یکجا تصاحب کنند و آن وقت کرزی خواهد ماند و جماعتی از هم تیمی های سابقش که باید همگی بروند و به نگارش خاطرات تلخ و شیرین شان از دوره امارت و ریاست خویش، مشغول شوند.
با تاسف در کشور ما افغانستان تا بوده همین سود و سودای حکومت و ریاست و سوار شدن بر گرده های نحیف و زار مردم محروم و رنجور این خطه و سامان بلادیده بوده و در طول تاریخ رقت آور این مرز و بوم، کمتر به شاه و حاکمی بر می خوریم که انگیزه و هدف خدمت به مردم و کشور، شالوده فکر و عمل او را شکل داده باشد.
یعنی دقیقاً همان حاکمان و رهبرانی که نیاز واقعی جامعه بدوی و عقب نگهداشته ما را شکل داده و افغانستان به حضور و وجود یک چنان خدمتگذارانی، شدیداً محتاج و نیازمند است.
"ناتو امضای پیمان امنیتی با افغانستان را تا سه ماه دیگر خواستار شد.
به گزارش رسانه ها، هاینس فیلدمن؛ سخنگوی نیروهای ناتو در افغانستان اعلام کرد: چگونگی امضای پیمان امنیتی با افغانستان در نشست ماه حوت وزرای دفاع کشورهای عضو ناتو در بروکسل، بررسی خواهد شد.
توافقنامه دو جانبه امنیتی بین کابل و واشنگتن، چارچوب حقوقی برای ادامه حضور نیروهای امریکایی را در افغانستان فراهم می‌کند و متحدان امریکا در ناتو نیز براساس آن تصمیم می‌گیرند.
کشورهای عضو ناتو علاقه‌مند هستند به حضور خود به عنوان دوست و همکار افغانستان بعد از پایان ماموریت کنونی ادامه دهند."
سخنان فیلدمن؛ سخنگوی نیروهای ناتو در افغانستان و مهلت سه ماهه او به حکومت حامد کرزی، خبر از تحول جدید در موضع امریکا و متحدانش در سازمان ناتو می دهد. پرسش این است که مقامات امریکایی با آن همه عجله و اصراری که برای امضای پیمان امنیتی با افغانستان داشتند، چگونه است که به یکبارگی دست از آن همه پافشاری کشیده و مهلت سه ماهه را به رییس جمهور کرزی پیشکش می کنند؟!
از نظر برخی از آگاهان، موافقت و مخالفت اوباما و کرزی با امضای پیمان امنینی، بازی سیاسی و گیج کننده ای بیش نیست. این آگاهان بر این باوراند که اصرار امریکایی ها و مخالفت حامد کرزی، هر دو هماهنگ و حساب شده و بر اساس پیشنهاد مقامات کاخ سفید صورت می پذیرد.
از منظر این دیدگاه، پشت پرده این فلم نه چندان بلند، جز اراده مقامات امریکایی چیز دیگری نیست و آن هم مواقفت تام و تمام هر دو جانب با امضای پیمان مذکور است؛ اما امریکایی ها و نیز مقامات حکومتی کابل، به چند منظور، این بازی را کش می دهند.
در منظور نخست، رییس جمهور افغانستان باید چهره مخالف امضای پیمان به خود بگیرد تا به اندازه کافی نسبت به اهمیت و ضرورت پیمان مذکور، در سطح جامعه سنتی افغانستان، کمپاین و زمینه چینی شود و تا مردم افغانستان و حتی آنهایی که مخالف جدی و واقعی امضای پیمان امنیتی هستند، به امضای آن راضی و یا لااقل ممتنع باشند.
به نظر می رسد در این جهت تا حدود زیادی نقشه آنها با موفقیت قرین بوده و اینک و پس از گذشت نزدیک به یک ماه از لویه جرگه مشورتی و ژست مخالف مآبانه حامد کرزی با امضای پیمان، بسیاری از آگاهان و مردم، انگشت انتقاد به سمت رییس جمهور کرزی دراز کرده اند که چرا به فیصله نمایندگان مردم در لویه جرگه مشورتی، ارزش و احترام قایل نشده و پیمان را امضا نمی کند؟!
ایجاد تشویش و نگرانی حساب شده و هدفمند در ظرف این بیست و چند شبانه روز به بهانه پیامدهای عدم امضای پیمان مذکور، از شگردهای مخصوصی است که موافقان امضای پیمان امنیتی از مقامات امریکایی گرفته تا مقامات موافق داخلی، مشترکاً روی آن کار می کنند.
در منظور بعدی، رییس جمهور حامد کرزی ماموریت دارد تا با راه اندازی سفرهای منطقه ای، همسایگان و سایر دولتهای منطقه را نسبت به بی خطر بودن پیمان امنیتی افغانستان- امریکا، خاطر جمع و مطمئن سازد. آگاهان، سفر حامد کرزی به ایران و سپس هند و دیدار نواز شریف از کابل را در همین جهت تحلیل و ارزیابی می کنند.
اگر چه بعضی دیگر از آگاهان بر این باور پای می فشارند که مخالفت حامد کرزی با امضای پیمان امنیتی با امریکا جدی بوده و کرزی به دنبال اهداف شخصی خویش و بر خلاف منافع ملی کشور، با امضای پیمان مذکور مخالفت می کند.
این دسته می گویند که آنچه بیش از همه برای رییس جمهور حایز اهمیت بوده و حامد کرزی روی آن متمرکز شده، به قول خودش برگزاری انتخابات شفاف پیش از امضای پیمان با امریکاست و اما آن دو سه شرط دیگر از نظر رییس جمهور کرزی و همفکرانش در ارگ، آنقدرها هم مهم نیستند تا ارزش چانه زنی را داشته باشند؛ چرا که با قربانی کردن آن شروط هم ی شود رییس جمهور بود و برای چند سال دیگر نیز بر این آب و خاک فرمان راند و حکومت کرد.
اما اگر انتخابات طبق میل و نظر حامد کرزی و تیم همراهش، پیش نرود و کسی غیر از تیم آنها به کرسی ریاست جمهوری افغانستان دست پیدا کند، آن انتخابات شفاف نبوده و به هیچ عنوان قابل تحمل و پذیرش نیست!. از دیدگاه رییس جمهور کنونی و ارگ نشینان، انتخابات شفاف و سالم به انتخاباتی گفته می شود که در آن، امریکا و سایر قدرتهای خارجیِ تاثیر گذار در افغانستان، از نامزدِ منتخب ارگ نشینان کنونی، حمایت کرده و با هر شیوه و روشی ممکن، نامزد مورد نظر و عنایت آنها را به مقام ریاست جمهوری منصوب کنند!.
بنابر این دیدگاه، یگانه عامل مخالفت مقطعی حامد کرزی با امضای پیمان امنیتی، همین موضوع انتخابات و هراس وی از روزی است که دیگر نامزدان، گوی و میدان ریاست جمهوری را یکجا تصاحب کنند و آن وقت کرزی خواهد ماند و جماعتی از هم تیمی های سابقش که باید همگی بروند و به نگارش خاطرات تلخ و شیرین شان از دوره امارت و ریاست خویش، مشغول شوند.
با تاسف در کشور ما افغانستان تا بوده همین سود و سودای حکومت و ریاست و سوار شدن بر گرده های نحیف و زار مردم محروم و رنجور این خطه و سامان بلادیده بوده و در طول تاریخ رقت آور این مرز و بوم، کمتر به شاه و حاکمی بر می خوریم که انگیزه و هدف خدمت به مردم و کشور، شالوده فکر و عمل او را شکل داده باشد.
یعنی دقیقاً همان حاکمان و رهبرانی که نیاز واقعی جامعه بدوی و عقب نگهداشته ما را شکل داده و افغانستان به حضور و وجود یک چنان خدمتگذارانی، شدیداً محتاج و نیازمند است.
مولف : سیدفاضل محجوب
