بر اساس خبرها حامد کرزی رییس جمهور همراه با هیاتی بلند رتبه از مقامات حکومتی روز یکشنبه عازم تهران شد. چنانچه مقامات دیپلماتیک دو طرف گفته اند هدف از این سفر، گسترش همکاری های دو کشور و گفت وگوی دو رییس جمهور در باره مسایل مورد علاقه می باشد.
مطمئناً یکی از مسایل مورد علاقه طرفین، صحبت در باره پیمان امنیتی کابل- واشنگتن خواهد بود؛ پیمانی که مقامات جمهوری اسلامی ایران شدیداً با آن مخالف بوده و حامد کرزی رییس جمهور نیز اخیرا با آن مخالفت کرده است.
واقعیت آن است که مخالفت فعلی حامد کرزی با امضای پیمان امنیتی با ایالات متحده امریکا، بسیاری از دولتهای مخالف با امضای پیمان مذکور را ذوق زده و امیدوار کرده است. از طرفی نیز کشورهایی چون روسیه، چین، پاکستان، ایران و تا حدودی هند، بر این باوراند که حضور همیشگی و یا بلند مدت امریکا و متحدان آن، امنیت منطقه و اصل تمامیت ارضی آنها را با تهدید جدی مواجه می سازد.
مسلماً این تهدید زمانی جدی تر می شود که افغانستان به عنوان یک موقعیت ژئوپولتیک و راهبردی، با امریکا پیمان امنیتی امضاء کرده و پایگاه هایی را در اختیار امریکا و متحدان آن در این کشور قرار دهد.
همه ی این موارد باعث می شود تا دولتهای منطقه ای و به خصوص همسایگانی چون ایران و پاکستان، به دولت افغانستان مشوره بدهند تا از امضای یک چنین پیمانی صرف نظر کند. این بسیار خوب است که به جز دولت و حکومت افغانستان، هستند دولتها و همسایگان مدبر و دلسوزی که علاقه چندانی به بستن پیمان مذکور با ایالات متحده امریکا ندارند.
اما حرف حساب دولت و ملت افغانستان این است که در صورت صرف نظر مقامات کابل از بستن پیمان با امریکا، طرح و برنامه دولتهای منطقه ای و همسایگان برای آینده افغانستان چیست؟ آیا آنان چه حال و وضعیتی را برای ملت و کشور افغانستان در نظر گرفته اند. بدیلی که چین و روسیه و پاکستان و ایران در ازای عدم پیمان امنیتی با امریکا برای افغانستان و دولت و ملت آن در ذهن دارند چیست؟
آیا آنها می خواهند که دولت افغانستان فقط به امضای پیمان مذکور با امریکا مبادرت نورزد، اما اینکه بعداً چه خواهد شد و چه بلایی بر سر این دولت و ملت و کشور خواهد آمد، دیگر کاری به آن کارها ندارند؟!
چرا که آنها فقط به منافع دولت و ملتهای خویش توجه داشته که با عدم امضای پیمان مذکور بدان خواهند رسید و اینکه چه بر سر دولت و مردم و کشور ما میاید، ابداً اهمیتی ندارد؟! آنهم در شرایطی که افغانستان به انبار باروتی می ماند که صرفاً منتظر یک جرقه است تا جنگ و آتش داخلی، سراسر آن را فرا گیرد.
بلی! چنانکه مکرر یادآور شده ایم ما نیز موافق امضای پیمان با کشوری نیستیم که یکریز افغان می کشد و خانه های آنان را با خاک یکسان می کند؛ اما با صراحت و جرئت تمام می گوییم که موافق آن هم نیستیم که به جای امریکایی ها، اردو و ارتش اسلام آباد، زنها و کودکان ما را با انتحار و راکت پراکنی های بدون وقفه، هر روز و شبی قتل عام کند و به خاک و خون بکشد.
اساساً اگر قرار است مردم افغانستان پیش مرگ کشورهای منطقه و همسایگان باشد، چه فرقی می کند که به دست امریکایی ها کشته شوند و یا همسایگانی بی رحمی چون پاکستانی ها؟!
واقعیت آن است که دولتمردان ما در کار خویش مانده اند و حق هم دارند. در یک سو کشورهایی چون چین و روسیه که هیچ پیشنهاد مشخصی برای آینده افغانستانِ بعد از عدم امضای پیمان امنیتی با امریکا ندارند و لاک پشت وار در منافع مصلحت جویانه خویش، غنوده اند.
در سوی دیگر پاکستانی که با تمام قوا در پی نابود کردن افغانستان و دولت و ملت آن برآمده و یکریز تخریب می کند. در این میان دل مردم و دولت افغانستان به دولتهایی چون هند و ایران تا حدودی خوش است. دو کشوری که آنها نیز دل خوشی از اسلام آباد و سیاستهای آن ندارند.
واقعیت آن است که دولت و ملت افغان، این توقع را به صورت بسیار جدی از دولتهای مخالف با سلطه امریکا در منطقه دارند که با کنار گذاشتن تعارفات و ملاحظات سیاسی، صادقانه وارد میدان حمایت جدی از دولت و ملت افغانستان شده و هر چه زودتر پیشنهاد و طرح جامع و معقول شان را برای دولت و مردم افغانستان ارائه دهند.
طرحی که در آن خبر از جنگهای خانمانسوز داخلی نباشد. امنیت و صلح در افغانستان ملحوظ شده باشد و پاکستانی ها نیز نخواهند عمر شرارت شان در این کشور طولانی باشد.
واقعیت دیگر آن است که جمهوری اسلامی ایران و جمهوری هند را به هیچ عنوان نمی توان با همسایه ای چون پاکستان سنجید و مقایسه کرد. هند و ایران تا توانسته اند در بسیاری از زمینه های اقتصادی و به خصوص بازسازی، به افغانستان و دولت و ملت آن کمک و مساعدت کرده اند؛ در حالیکه مقامات اسلام آباد تا توانسته اند ضربه زده اند و تخریب کرده اند!.
به نظر می رسد عبور از کمند شرارت پاکستان در برقراری صلح و ثبات در افغانستان، برای دولتهای خواهان امنیت در این کشور، چندان آسان نباشد؛ چرا که مقامات اسلام آباد در هر حال، صداقت نداشته و حاضر نیستند به افغانستان بغیر از "عمق استراتژیک کشور خویش"، به گونه دیگری نگاه کنند.
پایان سخن اینکه دولت و ملت افغان، خود نیز علاقه ای به امضای پیمان با امریکا ندارند؛ اما از طرفی نیز از مخالفانِ منطقه ای پیمان مذکور نیز، طرحِ بدیل و ضمانتِ سرنوشت می خواهند.
مطمئناً یکی از مسایل مورد علاقه طرفین، صحبت در باره پیمان امنیتی کابل- واشنگتن خواهد بود؛ پیمانی که مقامات جمهوری اسلامی ایران شدیداً با آن مخالف بوده و حامد کرزی رییس جمهور نیز اخیرا با آن مخالفت کرده است.
واقعیت آن است که مخالفت فعلی حامد کرزی با امضای پیمان امنیتی با ایالات متحده امریکا، بسیاری از دولتهای مخالف با امضای پیمان مذکور را ذوق زده و امیدوار کرده است. از طرفی نیز کشورهایی چون روسیه، چین، پاکستان، ایران و تا حدودی هند، بر این باوراند که حضور همیشگی و یا بلند مدت امریکا و متحدان آن، امنیت منطقه و اصل تمامیت ارضی آنها را با تهدید جدی مواجه می سازد.
مسلماً این تهدید زمانی جدی تر می شود که افغانستان به عنوان یک موقعیت ژئوپولتیک و راهبردی، با امریکا پیمان امنیتی امضاء کرده و پایگاه هایی را در اختیار امریکا و متحدان آن در این کشور قرار دهد.
همه ی این موارد باعث می شود تا دولتهای منطقه ای و به خصوص همسایگانی چون ایران و پاکستان، به دولت افغانستان مشوره بدهند تا از امضای یک چنین پیمانی صرف نظر کند. این بسیار خوب است که به جز دولت و حکومت افغانستان، هستند دولتها و همسایگان مدبر و دلسوزی که علاقه چندانی به بستن پیمان مذکور با ایالات متحده امریکا ندارند.
اما حرف حساب دولت و ملت افغانستان این است که در صورت صرف نظر مقامات کابل از بستن پیمان با امریکا، طرح و برنامه دولتهای منطقه ای و همسایگان برای آینده افغانستان چیست؟ آیا آنان چه حال و وضعیتی را برای ملت و کشور افغانستان در نظر گرفته اند. بدیلی که چین و روسیه و پاکستان و ایران در ازای عدم پیمان امنیتی با امریکا برای افغانستان و دولت و ملت آن در ذهن دارند چیست؟
آیا آنها می خواهند که دولت افغانستان فقط به امضای پیمان مذکور با امریکا مبادرت نورزد، اما اینکه بعداً چه خواهد شد و چه بلایی بر سر این دولت و ملت و کشور خواهد آمد، دیگر کاری به آن کارها ندارند؟!
چرا که آنها فقط به منافع دولت و ملتهای خویش توجه داشته که با عدم امضای پیمان مذکور بدان خواهند رسید و اینکه چه بر سر دولت و مردم و کشور ما میاید، ابداً اهمیتی ندارد؟! آنهم در شرایطی که افغانستان به انبار باروتی می ماند که صرفاً منتظر یک جرقه است تا جنگ و آتش داخلی، سراسر آن را فرا گیرد.
بلی! چنانکه مکرر یادآور شده ایم ما نیز موافق امضای پیمان با کشوری نیستیم که یکریز افغان می کشد و خانه های آنان را با خاک یکسان می کند؛ اما با صراحت و جرئت تمام می گوییم که موافق آن هم نیستیم که به جای امریکایی ها، اردو و ارتش اسلام آباد، زنها و کودکان ما را با انتحار و راکت پراکنی های بدون وقفه، هر روز و شبی قتل عام کند و به خاک و خون بکشد.
اساساً اگر قرار است مردم افغانستان پیش مرگ کشورهای منطقه و همسایگان باشد، چه فرقی می کند که به دست امریکایی ها کشته شوند و یا همسایگانی بی رحمی چون پاکستانی ها؟!
واقعیت آن است که دولتمردان ما در کار خویش مانده اند و حق هم دارند. در یک سو کشورهایی چون چین و روسیه که هیچ پیشنهاد مشخصی برای آینده افغانستانِ بعد از عدم امضای پیمان امنیتی با امریکا ندارند و لاک پشت وار در منافع مصلحت جویانه خویش، غنوده اند.
در سوی دیگر پاکستانی که با تمام قوا در پی نابود کردن افغانستان و دولت و ملت آن برآمده و یکریز تخریب می کند. در این میان دل مردم و دولت افغانستان به دولتهایی چون هند و ایران تا حدودی خوش است. دو کشوری که آنها نیز دل خوشی از اسلام آباد و سیاستهای آن ندارند.
واقعیت آن است که دولت و ملت افغان، این توقع را به صورت بسیار جدی از دولتهای مخالف با سلطه امریکا در منطقه دارند که با کنار گذاشتن تعارفات و ملاحظات سیاسی، صادقانه وارد میدان حمایت جدی از دولت و ملت افغانستان شده و هر چه زودتر پیشنهاد و طرح جامع و معقول شان را برای دولت و مردم افغانستان ارائه دهند.
طرحی که در آن خبر از جنگهای خانمانسوز داخلی نباشد. امنیت و صلح در افغانستان ملحوظ شده باشد و پاکستانی ها نیز نخواهند عمر شرارت شان در این کشور طولانی باشد.
واقعیت دیگر آن است که جمهوری اسلامی ایران و جمهوری هند را به هیچ عنوان نمی توان با همسایه ای چون پاکستان سنجید و مقایسه کرد. هند و ایران تا توانسته اند در بسیاری از زمینه های اقتصادی و به خصوص بازسازی، به افغانستان و دولت و ملت آن کمک و مساعدت کرده اند؛ در حالیکه مقامات اسلام آباد تا توانسته اند ضربه زده اند و تخریب کرده اند!.
به نظر می رسد عبور از کمند شرارت پاکستان در برقراری صلح و ثبات در افغانستان، برای دولتهای خواهان امنیت در این کشور، چندان آسان نباشد؛ چرا که مقامات اسلام آباد در هر حال، صداقت نداشته و حاضر نیستند به افغانستان بغیر از "عمق استراتژیک کشور خویش"، به گونه دیگری نگاه کنند.
پایان سخن اینکه دولت و ملت افغان، خود نیز علاقه ای به امضای پیمان با امریکا ندارند؛ اما از طرفی نیز از مخالفانِ منطقه ای پیمان مذکور نیز، طرحِ بدیل و ضمانتِ سرنوشت می خواهند.
مولف : سیدفاضل محجوب
