دانشگاه کربلا؛ درس ایستادگی تا پای جان!

بله، آن‌ها مرگ سرخ را نسبت به مرگ زرد ترجیح دادند و نزد آنها شیرینی عسل کمتر از شیرینی شهادت بود. چنان مشتاق جان فشانی و فدا شدن در رکاب امام شان بودند که گویا داماد به حجله عروس می رود و هر کدام تلاش می کرد از دیگری برای رسیدن به مهمانی ملکوتی سبقت گیرد.
در فداکاری آن عاشقان امامت، اخلاص نیز موج می زد، و با کمال میل جان شان را به کف دست گرفتند و در راه عشق و حقیقت فدا شدند. چه زیباست دوستی توام با فداکاری و اخلاص.
آری! کربلا به منزله یک دانشگاه است، اما چه کسی می تواند از این دانشگاه بهره ببرد؟ کسانی که به تعبیر قرآن «اولوالالباب» باشند؛ یعنی صاحبان خِرد و همچنان عبرت پذیر. آنهایی که به تاریخ نگاه عقلانی دارد و این جمله را به خوبی درک کرده و در زندگی خود عمل و پیاده می کنند؛ «کلا یوم عاشورا و کلا ارض کربلا».
ممکن است این جمله به خوبی افهام نشده باشد که همه جا کربلا و هر روز عاشورا است. بنا به فرموده امام خمینی(ره)؛ معنی این جمله این نیست که هر روز و همه جا باید گریه کنیم. امام حسین(ع) با عده‌ای کمی مقابل امپراطور و طاغوت زمان خود ایستادند، فداکاری کردند و شربت شهادت نوشیدند، لیکن ظلم را قبول نکردند و زیر بار آن نرفتند. پس همه روز و همه جا باید اینگونه باشیم و هر وقت و هرجا که ظالمان، دین و ایمان ما را نشانه رفتند، باید تا پای جان و شهادت ایستادگی کنیم.
آری! کربلا تمام شدنی نیست و فکر نکنیم که همه چیز تمام شد و ما هیچ مسئولیت و تکلیفی جز اشک ریختن و مویه کردن نداریم، در حالی که حسین(ع) دیگری در راه است و صدای «هل من ناصری ینصرنی» او به گوش می رسد، ولی باید حبیب یا وهب باشی که صدای امام زمان(عج) خود را بشنوی و لبیک بگویی.
چنین درس‌هایی را کربلا برای ما و نسل های بعد از ما پیش‌کش می کند، باید «اولوالالباب»، عبرت پذیر باشیم و «کلا یوم عاشورا و کلا ارض کربلا» را در زندگی خود پیاده کنیم تا از دانشگاه کربلا بی بهره نمانیم.