عاشورا در بعد عقیده و باور

اگر به خطبه ها، رجزها، زیارت نامه ها و سخنان امام حسین علیه السلام در کربلا و مسیر راه دقت کنیم، مسئله وحدانیت، نبوت، معاد، عدالت و امامت برجسته و آشکار است. ما اگر رفتار و عملکرد ائمه هدی و از جمله امام حسین(ع) را بر اساس تکلیف ایشان بدانیم، تک تک جزئیات حادثه کربلا معنی دار بوده و هر امامی نیز که در شرایط امام حسین(ع) می بود، دقیقاً چنین عمل می کرد.
حرکت و قیام امام حسین(ع) در جهت احیای امر به معروف و نهی از منکر بود و حکومت را نمی خواست، الّا برای اصلاح امور و دعوت به حق و دفع باطل و حتی ‌‏در بعد اجتماعی و انسانی نهضت عاشورا به عنوان یک الگو و درسی برای مبارزات ظلم ستیزانه در عصر حاضر مطرح است.
قیام عاشورا و حرکت خدا محور امام حسین علیه السلام آنقدر تجلی توحیدی داشت که  سبب شد این قیام  پرسوز و گداز از دل وقایع مهم تاریخی سربلند و ماندگار عبور کند و حالت فطری و انسانی بودن را تداعی نماید و امروز آن را به یک واقعۀ دائمی و جاویدان تبدیل کرده است.
بارزترین چیزی که در مسئله اعتقادی عاشورا در قیام امام‌ نمود روشن داشت، تشخیص حق و باطل، صدق و کذب، حسن و قبح، ذلّت و عزّت، کوری و بینایی، کری و ناشنوایی، سفاهت و خردورزی و سرانجام، مرگ و زندگی بود که امام در موارد و منازل مختلف به آن پرداخت و حتی در شب عاشورا این مسائل را در میان اصحاب اش مطرح نمود.
ما به عنوان  انسان‏ها و دوستداران و ارادتمندان و پیروان حسینی باید خودمان را محک بزنیم که در زندگی مان با این معانی و مفاهیم با چه میزانی آشنایی و ارتباط داریم و آیا آنها را از هم تشخیص می دهیم؟ آیا به دنبال مصداق صحیح آن در حرکت هستیم و آیا به آنها عمل می کنیم؟!