اظهارات رییس جمهور؛ مسئولانه یا تحکم و زورگویی؟!

اظهارات رییس جمهور کرزی در مراسم گشایش دومین سال کاری مجلس نمایندگان، بحث ها و واکنش های متفاوتی را بدنبال داشته است.
حامد کرزی به نظر خودش و به عنوان یک رییس جمهور، صحبت های اساسی و هشدار های لازمی را به رقبای داخلی خودش، گوشزد کرد.
کرزی با قاطعیت تمام از ریاستی بودن و ریاستی ماندن نظام افغانستان دفاع و با صراحت تمام اعلان کرد که با تمام قوا از ریاستی بودن نظام دفاع خواهد کرد. حامد کرزی، طرفداران نظام پارلمانی را بدون هیچ گونه دلیل و مدرکی، به خارجی ها منتسب کرده و یادآور شد که افغانستان آزمایشگاه نظامهای مختلف سیاسی بیگانگان نیست که هر چند سال ، نظامی را در این کشور به تجربه و آزمایش بگیرند.
این سخنان فوق العاده تند و گزنده رییس جمهور، آنهم در آغاز گشایش سال دوم کاری مجلس نمایندگان، پیام روشن و قاطعی را به رقبای سیاسی حامد کرزی منتقل کرد.
جبهه ملی و ایتلاف ملی که در آستانه یک ائتلاف و یا اتحاد بزرگ قرار دارند، سخنان رییس جمهور کرزی را در قدم نخست حمل بر خشم حامد کرزی از اتحاد قریب الوقوع جبهه ملی و ایتلاف ملی کرده اند که باعث گردید تا رییس جمهور را وادار به اتخاذ موضع غیر منطقی و زورگویانه کند. از دید حاجی محمد محقق، یکی از اعضای ارشد جبهه ملی، رییس جمهور کرزی دچار مغلطه سیاسی شده است و بجای آنکه مسئاله را از جهت حقوقی ارزیابی کند، به منطق ضعیف سیاسی روی آوده است. از دید محقق، کرزی طرفداران نظام پارلمانی را منتسب به خارجی ها می کند، حال آنکه خودش فاصله ارگ تا پارلمان کشور را بوسیله طیاره خارجی، طی می کند!
غیر از موضع گیری رقبای سیاسی کرزی، بحث تغییر نظام و یا تغییر برخی از مواد قانون اساسی کشور، یک موضوع سیاسی و حریف کوبانه نیست که رییس جمهور و هواخواهان وی بدان روی آورده اند و با تحکم و زورگویی افراطی از آن دفاع می کنند؛ بلکه این یک مبحث صد در صد حقوقی است که با توجه به الزامات حقوقی و نیازمندی ها و اصلاحات نظام و کشور باید طرح و بحث شود.
پا فشاری رییس جمهور کرزی بر ریاستی بودن نظام و آنهم از مجرای سیاسی و متحکمانه، موجب نگرانی و تشویش بسیاری از تحلیلگران و صاحبنظران مسایل کشور شده است.
بسیاری از آگاهان از این نگرانند که نکند موضع کنونی رییس جمهور، گام به گام و آهسته آهسته به سمت و سوی یک نظام افسار گسیخته دیکتاتوری، نزدیک و نزدیکتر شود. برخی از آگاهان بدین باوراند که رییس جمهور کرزی با این گونه برخوردهای جدی، زمینه را برای بازگشت نظام طالبانی ، آماده تر می کند! نظامی که تحکم و تصلب در آن حرف اول را می زند!
آنچه روشن است، اظهارات رییس جمهور در مراسم گشایش دومین سال کاری دور شانزدهم مجلس نمایندگان، با هیچ یک از معیارهای پذیرفته شده دموکراسی و آزادی های سیاسی و مدنی، سازگاری نداشته و بلکه در تضاد مستقیم با این گزینه ها قرار دارد.
رییس جمهور کشور باید بداند که در یک کشور آزاد و اسلامی، همگی این حق و اجازه را دارند که به پله های پیشرفت و ترقی گام بگذارند، ولو این پیشرفت تا تکیه زدن بر کرسی ریاست جمهوری و وزارت خانه های کلیدی و غیره باشد.
رییس جمهور کشور و تیم همراه وی تاکنون حتما فهمیده اند و درک کرده اند که این کشور و حکومت آن، ملک طلق و پدری هیچ یک از نژادها و قومیت های ساکن در آن نیست که بخواهند بر رغم اراده و خواست قومیت و نژادهای دیگر، حکومت و قدرت را در آن خاندانی و موروثی کنند؛ گمانه ای که از جانب بسیاری از آگاهان و تحلیلگران درباره عملکرد های چند سال اخیر رییس جمهور و حلقاتی در درون حکومت وی، وجود دارد.
صرف نظر از آنکه دو طرف حکومت و رقبای آن چه می گویند، افغانستان در حال حاضر، شرایط سخت و دشواری را در حال تجربه کردن است.
مذاکره مستقیم امریکا با طالبان و به حاشیه کشاندن دولت و رقبای سیاسی داخلی آن، ایجاب می کند تا هر دو طرف، با کنار گذاشتن رقابت های منفی و دشمن پسند، دور یک محور معقول و قابل قبول طرفین، تشریک مساعی و تلاش داشته باشند.
آنچه از اوضاع جاری در مذاکرات امریکا و طالبان بر می آید، هم امریکا و هم طالبان، به دولت قانونی افغانستان و نیز رقبای سیاسی داخلی آن، وقعی ننهاده و اعتنایی نمی کنند. در چنین شرایطی آیا بایسته نیست، بجای اظهارات تحریک آمیزی که خوراکی شود برای کسانیکه با هر دو طرف دولت و رقبای سیاسی آن، سر جنگ و بی اعتنایی دارند، دیالوگ هایی رد و بدل شود که دوام و بقای هر دو طرف را در نظام آینده سیاسی و نظامی کشور، تامین و تضمین می کند؛ اظهارات و سخنان و موضع گیری های مسئولانه و معقولی که روز تا روز و لحظه به لحظه، فاصله ها را برداشته و باعث بوجود آمدن بزرگترین اتحاد دولتمردان و رجال سیاسی و طراز اول مملکت گردد؛ اتحاد بزرگ و آهنینی که هیچ یک از خارجی ها و مخالفان ملت و کشور افغانستان را جرئت بی اعتنایی و تحقیر آن نباشد.