نشست مسکو؛ روسیه آستین بالا می زند

"بر اساس اخبار، امروز چهارشنبه مسکو میزبان نشستی است که در آن نماینده‌های شش کشور دربارۀ افغانستان بحث و تبادل نظر می کنند.
این دومین بار در کمتر از دو ماه گذشته است که مسکو میزبان این نشست می باشد با این تفاوت که در نشست اول تنها نماینده‌های چین، پاکستان و روسیه حضور داشتند اما امروز برخلاف نشست ۲۷ ماه دسمبر، اینبار نمایندۀ افغانستان نیز در مذاکرات مسکو شرکت می‌کند.
برای شرکت در نشست مسکو نماینده‌های چین، پاکستان، ایران، هند و افغانستان دعوت شده است."
آگاهان بر این باور اند که روسیه و یا هر دولت دیگر که به نوعی از تحولات در منطقه تاثیر می پذیرند، حق دارند تا نسبت به امنیت کشورهای خویش، بیمناک و نگران باشند. با این رویکرد است که دولت روسیه با درک اوضاع شکننده و پیچیده و نیز توام با توطئه ها و دسیسه های رقبای جهانی خودش، نسبت به تحولات جاری در منطقه به خصوص در افغانستان واکنش نشان داده و سعی در اتخاذ سیاست فعال تر از قبل در منطقه داشته باشد.
بر اساس باور قاطبه آگاهان مسائل منطقه، روسیه نگران نطفه گیری و رشد داعش و به طور کلی فراگیر شدن جنبشها و گروههای تندرو و افراطی در پیرامون مرزهای خویش است و چنانچه مقامات این کشور مکرر یاد آور شده اند به هر شکل ممکن در برابر این امواج تند و سهمگین که منطقه را متاثر ساخته، می ایستد و ایجاد و برقراری رابطه با طالبان افغان نیز با همین رویکرد قابل نقد و ارزیابی است.
از طرف دیگر دولت های همسایه افغانستان و نیز متحدان دولت این کشور و سایرینی که به نوعی در قضیه افغانستان خود را دخیل و صاحب مناقع می دانند نیز دغدغه ها و خواسته های خود را دارند.
به عنوان مثال دولت افغانستان این حق را برای خودش محفوظ می دارد که در هر نشست و جلسه ای که مربوط به کشورش می شود، به عنوان دولت رسمی و قانونی افغانستان، حضور داشته باشد و از آن دعوت شود؛ که به نظر می رسد توقع بجا و درست و مطابق با نورم های پذیرفته شده در منطق دیپلماتیک نیز باشد و شعور و خرد سالم سیاسی نیز همین حکم را می کند که صاحب خانه در موضوعات و مسائلی که مربوط به آن می شود، باید حضور قاطع و جدی داشته باشد.
موضوع بعدی همسایگان افغانستان است که با توجه به حق و منافعی که هر کدام در افغانستان برای خود تعریف کرده اند و بر سر آن حقوق و منافع رقابت شدید و جدی نیز دارند، انتظار دارند تا موضوع افغانستان به گونه ای حل و فصل شود که حق و منافع تعریف شده ی آنها تامین و برآورده شود و یا لااقل به بخش زیادی و قابل توجه حقوق و منافع خویش دست یابند!.
از همسایگان که بگذریم، نوبت به متحدان غربی دولت افغانستان یعنی ناتو و اعضای آن و به خصوص ایالات متحده امریکا می رسد. از دید غربی ها افغانستان یک پروژه بزرگ و راهبردی و البته پر درآمد از نظر سیاسی و معنوی است.
از دید سران غرب در افغانستان و در عرض و طول این همه سال، سرمایه های زیادی هزینه و مصرف شده؛ تا به آنچه که مقامات غربی از سرمایه گذاری در این کشور به آن نظر داشتند، برسند و اگر چه در شرائط کنونی تا حدودی به آن اهداف راهبردی خویش رسیده اند؛ اما تا رسیدن به اهداف نهایی فاصله های بسیاری دارند و اکنون که در نیمه راه قرار دارند، واضح است که راه رفته ادامه می دهند و تا پایان راه و نیل به اهداف و انگیزه های تعریف شده از قبل خویش در افغانستان و منطقه می مانند!.
حال متحدان غربی دولت افغانستان نیز دغدغه ها و توقعات خود را دارند و برای شان چندان آسان و پذیرفتنی نیست که در نیمه راه طی شده به سمت و سوی مقصود، رقیبی پیدا شود بنام دولت روسیه و همه ی رشته ها و بافته های دول غربی در افغانستان و منطقه را پنبه کند و اوضاع در افغانستان و منطقه را به نفع خویش و نهایتاً متحدان سیاست خود مصادره کند؛ اتفاقی که در کشور سوریه در حال شکل گیری است و روسیه و متحدان منطقه ای آن سعی در مصادره اوضاع سوریه به نفع خویش دارند که به نظر می رسد تا حدود زیادی در این کار موفق نیز بوده اند.
اما امریکا و متحدانش نمی خواهند اتفاق سوریه در افغانستان نیز تکرار شود و یک بار دیگر از روسیه و متحدان آن رو دست بخورند؛ لذا توقع دارند در هر نشستی که مربوط افغانستان می شود حضور جدی و تعیین کننده داشته باشند و وجود همین تضاد و بدبینی ها میان قدرتهای درگیر در اوضاع افغانستان که یکی نشست می گیرد و دیگری را دعوت نمی کند، خود منشاء دوام درگیری ها و بحرانها در این کشور می شود و همین امر نیز موجب می شود تا نسبت به نتیجه و پیامد یک چنین نشستهایی، در جهت برقراری صلح و ثبات در افغانستان، خوش بین نباشیم.
سوگمندانه و تاسفبار باید گفت؛ حال که رشته اداره امور کشور از دست دولتمردان ما رها شده و سرنوشت افغانستان و دولت و ملت آن افتاده در چنگ تصمیم گیری و فیصله دیگران، پس لازم است تا همه ی قدرتهای درگیر در قضیه افغانستان در هر نشست و جلسه ای که مربوط به افغانستان و به تبعه آن به منطقه می شود، حضور داشته باشند تا شاید جنگ و خون ریزی در این کشور پایان یابد.