۱۵ شعبان هر سال قمری مصادف است با طلوع بی بدیل چراغ فروزان آفرینش، نجات دهنده انسان و جهان، مهدی موعود(عج). بنا بر دیدگاه علما و فقهای شیعه و سنی، و البته با توجه به اسناد و مدارک تاریخی و نیز متون مذهبی فریقین، ظهور یکی از فرزندان فاطمه زهرا(س) در آخرالزمان، قطعی و مسجل است و کسی از امت اسلامی را در این حقیقت و وقوع آن در زمانی خاصی تردیدی نیست.
تنها اختلافی که میان شیعه سنی وجود دارد در موضوع ولادت حضرت منجی موعود است؛ به گونه ای که شیعه معتقد به به دنیا آمدن آن بزرگوار در ۱۵ شعبان المعظم سال ۲۵۵ یا ۲۵۶ هجری است و اما اهل سنت و جماعت می گوید: او هنوز به دنیا نیامده و در آخرالزمان و در زمان خاصی متولد خواهد شد.
اما در این میان، تیره و طائفه ای در میان امت اسلامی وجود دارد که بر رغم آیات و احادیث و روایات وارده از رسول گرامی اسلام و سایر ائمه دین مبنی بر ظهور حجت خدا(ج) مهدی موعود در آخرالزمان، اعتقادی به موعود و ظهور وی ندارد که این تیره خود به دو نوع تقسیم می شوند؛ و در جهان اسلام هر دو تیره آن به ناصبی-دشمن اهلبیت رسول خدا- و وهابی یاد می شوند که همین دو طایفه و دسته به دلیل دارا بودن باورهای انحرافی و افراطی، جهان اسلام را با بحران و چالشی عظیم و خطرناک مواجه ساخته اند.
به نظر می رسد یگانه علت انحراف در باورها و رفتارهای گروههای افراطی و تفریطی موجود در جهان اسلام، دوری آنان از قرآن مجید و اهل بیت رسول گرامی اسلام می باشد و دلیل بر این ادعا نیز وجود فرقه ها و نحله های متعدد و متکثر در جامعه اسلامی است که چون با قرآن مجید و تعالیم اهل بیت رسول خدا(ص)، دم خور و مانوس هستند، حتی الامکان از هر گونه افراط و تفریط به دور مانده اند و توانسته اند خود را به اصل و اساس دین نزدیک کنند.
در هر حال، طبق باور شیعه، امام مهدی که خلقاً و خُلقاً شبیه به رسول گرامی اسلام هست، یکی از نوادگان آن حضرت بوده و از نسل امام علی و فاطمه زهرا می باشد که در آخرالزمان، یعنی آن هنگامیکه جهان غرق در فساد و بی عدالتی شده باشد، با اذن آفریدگار هستی ظهور کرده و جهان را پر از عدل و داد می کند.
در باره مهدی موعود و ظهور ایشان در آخرالزمان، مباحثی بسیاری صورت گرفته که هر کدام در جای خودش، لازم و ارزشمند است؛ اما نکته ای که در این میان کمتر به آن پرداخته شده و یا توجه خاص و ویژه ای به آن نشده، اصل واژه ظهور و متفرعات آن در زمان حضور حضرت حجت؛ مهدی موعود(عج) است.
ظهور در لغت به معنی ظاهر شدن و پدیدار شدن است و در اصطلاح خاصی که مربوط به بحث منجی موعود و ظهور وی در ادیان الهی و غیر الهی می شود، به معنی ظهور بلوغ و کمال آفرینش نسبت به همه ی موجودات است.
به این معنی که در آخرالزمان و همزمان با ظهور منجی عالم بشریت؛ مهدی موعود، همه چیز به بلوغ واقعی و کمال حقیقی می رسد و چنانکه موعود ظهور می کند؛ یعنی وقتش می رسد که مامور مخصوص خداوند اجازه حکومت و مدیریت را میابد و زمان و تاریخ ستم و بی عدالتی منقضی می شود، اجزا آفرینش و عالم هستی اعم از انسان و نبات و حیوان و جمادات نیز به مرحله ظهور و بروز حقیقی می رسند.
ظهور به معنی فوق چیزی است که در حادیث و روایات نبوی و غیر آن به آن اشاره شده و به عنوان مثال آمده است که زمین در آن روز یعنی در حضور مهدی موعود، همه ی دارائی های خویش را بیرون می دهد و امام زمان از آنها در جهت مدیریت امور جهان و انسانها بهره می برد.
علوم و دانشهای متعدد و متفاوت به ظهور می رسد و بر اساس برخی از روایات، علوم ۲۸ حرف است که پیش از حضور امام زمان فقط به تعداد معدودی از آنها انسانها دست پیدا کرده اند و در حضور امام عصر، باقی مانده ی از دانشها نیز ظهور و بروز میابند و با ظهور ایشان کل ۲۸ حرف علوم نیز کشف و عملی می شوند.
بر اساس همان روایات عقل و خرد انسانی نیز همزمان با ظهور منجی موعود، ظهور و بروز میابند و اکثر انسانها با عقل خویش به این نتیجه رسیده اند که حضور منجی برای انسان و جهان و اداره و مدیریت آنها لازم و ضروری است و انسان ها بدون نیاز به وحی و کمک موثر و بایسته آفریدگار هستی، نمی توانند کاری را از پیش ببرند.
و باز بر اساس همان روایات دوره ظهور منجی موعود، کمکهای غیبی و آشکار خداوند به گونه قابل محسوس و لمسی بروز و ظهور میابند؛ به گونه ای که برکات و خیرات از زمین و آسمان بر سر منجی و دوستداران و طرفداران وی، جوشیدن و باریدن می گیرد و خدای مقتدر در نهان و آشکار مامور مخصوص خودش را به وسیله ملائک و فرشتگان و نیز انسانهای عدالت خواه و خیر طلب، یاری می دهد.
بله! ظهور به معنی بروز همه ی خیرات، کمالات و برکات زمینی و آسمانی در آخرالزمان است که همزمان با حضور منجی موعود، مهدی فاطمه(س)، ظهور و بروز میابد و جهان و انسان قرق شده در دل تاریکی ستم و بی عدالتی را نجات داده و به ساحل امن و مرفه عدالت و خداباوری رهنمون می شود.
تنها اختلافی که میان شیعه سنی وجود دارد در موضوع ولادت حضرت منجی موعود است؛ به گونه ای که شیعه معتقد به به دنیا آمدن آن بزرگوار در ۱۵ شعبان المعظم سال ۲۵۵ یا ۲۵۶ هجری است و اما اهل سنت و جماعت می گوید: او هنوز به دنیا نیامده و در آخرالزمان و در زمان خاصی متولد خواهد شد.
اما در این میان، تیره و طائفه ای در میان امت اسلامی وجود دارد که بر رغم آیات و احادیث و روایات وارده از رسول گرامی اسلام و سایر ائمه دین مبنی بر ظهور حجت خدا(ج) مهدی موعود در آخرالزمان، اعتقادی به موعود و ظهور وی ندارد که این تیره خود به دو نوع تقسیم می شوند؛ و در جهان اسلام هر دو تیره آن به ناصبی-دشمن اهلبیت رسول خدا- و وهابی یاد می شوند که همین دو طایفه و دسته به دلیل دارا بودن باورهای انحرافی و افراطی، جهان اسلام را با بحران و چالشی عظیم و خطرناک مواجه ساخته اند.
به نظر می رسد یگانه علت انحراف در باورها و رفتارهای گروههای افراطی و تفریطی موجود در جهان اسلام، دوری آنان از قرآن مجید و اهل بیت رسول گرامی اسلام می باشد و دلیل بر این ادعا نیز وجود فرقه ها و نحله های متعدد و متکثر در جامعه اسلامی است که چون با قرآن مجید و تعالیم اهل بیت رسول خدا(ص)، دم خور و مانوس هستند، حتی الامکان از هر گونه افراط و تفریط به دور مانده اند و توانسته اند خود را به اصل و اساس دین نزدیک کنند.
در هر حال، طبق باور شیعه، امام مهدی که خلقاً و خُلقاً شبیه به رسول گرامی اسلام هست، یکی از نوادگان آن حضرت بوده و از نسل امام علی و فاطمه زهرا می باشد که در آخرالزمان، یعنی آن هنگامیکه جهان غرق در فساد و بی عدالتی شده باشد، با اذن آفریدگار هستی ظهور کرده و جهان را پر از عدل و داد می کند.
در باره مهدی موعود و ظهور ایشان در آخرالزمان، مباحثی بسیاری صورت گرفته که هر کدام در جای خودش، لازم و ارزشمند است؛ اما نکته ای که در این میان کمتر به آن پرداخته شده و یا توجه خاص و ویژه ای به آن نشده، اصل واژه ظهور و متفرعات آن در زمان حضور حضرت حجت؛ مهدی موعود(عج) است.
ظهور در لغت به معنی ظاهر شدن و پدیدار شدن است و در اصطلاح خاصی که مربوط به بحث منجی موعود و ظهور وی در ادیان الهی و غیر الهی می شود، به معنی ظهور بلوغ و کمال آفرینش نسبت به همه ی موجودات است.
به این معنی که در آخرالزمان و همزمان با ظهور منجی عالم بشریت؛ مهدی موعود، همه چیز به بلوغ واقعی و کمال حقیقی می رسد و چنانکه موعود ظهور می کند؛ یعنی وقتش می رسد که مامور مخصوص خداوند اجازه حکومت و مدیریت را میابد و زمان و تاریخ ستم و بی عدالتی منقضی می شود، اجزا آفرینش و عالم هستی اعم از انسان و نبات و حیوان و جمادات نیز به مرحله ظهور و بروز حقیقی می رسند.
ظهور به معنی فوق چیزی است که در حادیث و روایات نبوی و غیر آن به آن اشاره شده و به عنوان مثال آمده است که زمین در آن روز یعنی در حضور مهدی موعود، همه ی دارائی های خویش را بیرون می دهد و امام زمان از آنها در جهت مدیریت امور جهان و انسانها بهره می برد.
علوم و دانشهای متعدد و متفاوت به ظهور می رسد و بر اساس برخی از روایات، علوم ۲۸ حرف است که پیش از حضور امام زمان فقط به تعداد معدودی از آنها انسانها دست پیدا کرده اند و در حضور امام عصر، باقی مانده ی از دانشها نیز ظهور و بروز میابند و با ظهور ایشان کل ۲۸ حرف علوم نیز کشف و عملی می شوند.
بر اساس همان روایات عقل و خرد انسانی نیز همزمان با ظهور منجی موعود، ظهور و بروز میابند و اکثر انسانها با عقل خویش به این نتیجه رسیده اند که حضور منجی برای انسان و جهان و اداره و مدیریت آنها لازم و ضروری است و انسان ها بدون نیاز به وحی و کمک موثر و بایسته آفریدگار هستی، نمی توانند کاری را از پیش ببرند.
و باز بر اساس همان روایات دوره ظهور منجی موعود، کمکهای غیبی و آشکار خداوند به گونه قابل محسوس و لمسی بروز و ظهور میابند؛ به گونه ای که برکات و خیرات از زمین و آسمان بر سر منجی و دوستداران و طرفداران وی، جوشیدن و باریدن می گیرد و خدای مقتدر در نهان و آشکار مامور مخصوص خودش را به وسیله ملائک و فرشتگان و نیز انسانهای عدالت خواه و خیر طلب، یاری می دهد.
بله! ظهور به معنی بروز همه ی خیرات، کمالات و برکات زمینی و آسمانی در آخرالزمان است که همزمان با حضور منجی موعود، مهدی فاطمه(س)، ظهور و بروز میابد و جهان و انسان قرق شده در دل تاریکی ستم و بی عدالتی را نجات داده و به ساحل امن و مرفه عدالت و خداباوری رهنمون می شود.
