تاکنون هیچ یک از دو طرف قرارداد از عدم امضای پیمان سخن نگفته اند؛ نه افغانستان و نه امریکا. به نظر می رسد امضای پیمان الزامی و اجتناب ناپذیر است. این چیزی است که از اظهار نظرهای دو طرف پیمان به روشنی قابل دستیابی است.
دولت افغانستان بارها اعلام کرده است که نسبت به امضای پیمان امنیتی با امریکا موافق و علاقه مند است؛ اما گفته است که در این زمینه عجله ندارد؛ بلکه منتظر به دست آوردن شرایطی است که در این زمینه تعیین کرده است.
در برابر این اظهارات، امریکایی ها نیز هیچگاه نگفته اند که امضای پیمان امنیتی با افغانستان، الزامی و اجتناب ناپذیر نیست و دولت افغانستان می تواند آن را رد یا تایید کند. یعنی امریکا چنین اراده ای برای اداره مستقل کابل قایل نیست که بخواهد این تصور را نیز ایجاد کند که دولتمردان افغانستان در صورتی که اراده کنند و صلاح بدانند می توانند روزی به اصل امضای پیمان، نه بگویند و به همه چیز پایان دهند.
ادبیاتی که واشنگتن در این زمینه به کار می برد آشکارا بر این نکته تاکید دارد که افغانستان گزینه های زیادی برای امضا یا عدم امضای پیمان ندارد؛ بلکه برای امریکا این اصل محرز و خدشه ناپذیر است که افغانستان تحت هر شرایط ممکن باید پیمان امنیتی را امضا کند؛ اما شرایطی که در این زمینه مطرح می کند نیز از سوی امریکا قابل بررسی است و می تواند مورد قبول قرار گیرد.
به عنوان نمونه در آخرین مورد، سفیر امریکا در کابل ابراز امیدواری می کند که توافقنامه امنیتی میان ایالات متحده و افغانستان تا ماه اکتوبر امسال نهایی شود.
جیمز کاننگهام روز دوشنبه در یک نشست خبری در کابل گفت که برخی اطلاعات نادرست در مورد این توافقنامه منتشر شده است؛ اما هردو جانب به امضای آن متعهد اند.
سفیر امریکا در کابل می گوید که کمک های امنیتی و نیز حضور نظامی کشورش پس از سال ۲۰۱۴ میلادی در افغانستان با توافقنامه امنیتی میان کابل و واشنگتن مرتبط است.
جیمز کاننگهام افزود که عدم امضای این توافقنامه، بر تعهدات امریکا در این بخش ها اثرگذار خواهد بود.
وی افزود:"ما هیچ دلیلی برای تاخیر در این توافقنامه و سپردن آن به حکومت جدید نمی بینیم".
در این زمینه عوامل مثبت وجود دارند، امضای توافقنامه امنیتی نه تنها ما و متحدان ما را در تهیه پلان های نظامی کمک می کند؛ بلکه منافع افغانستان و همکاران بین المللی اش نیز در این توافقنامه نهفته است".
سفیر امریکا در کابل می گوید که در حال حاضر تلاش های غیر رسمی آغاز شده؛ تا مرحله چهارم مذاکرات امنیتی میان افغانستان و امریکا که به تاخیر انداخته شده از سر گرفته شود.
این نشان می دهد که امریکا امضای پیمان را امری غیرقابل بحث و مذاکره می دانند؛ اما تنها مشکلی که در این زمینه با افغانستان دارد، بحث زمان و یکسری شرایطی است که امریکا در این زمینه مطرح کرده است.
امریکایی ها اصرار دارند که این پیمان حداکثر تا سه ماه آینده باید به امضا برسد. دلیل این امر نیز شاید این باشد که آنها نمی خواهند تلاش هایی را که تاکنون وقف جلب موافقت دولت کرزی کرده اند با راه اندازی انتخابات ریاست جمهوری در افغانستان و تشکیل دولت جدید در این کشور، بار دیگر از سر بگیرد بدون آنکه نسبت به نتیجه آن اطمینانی داشته باشد.
اما دولت افغانستان با تاخیر این پیمان می خواهد به امتیازات بیشتری دست پیدا کند و مهم تر از آن اینکه مسئولیت تاریخی امضای این پیمان را به عهده طرف های دیگری غیر از رییس جمهور کرزی بیندازد؛ تا به گفته آقای کرزی، او در تاریخ حضوری خوشنام داشته باشد.
با این حساب، اصل امضای پیمان اساساً قابل مذاکره نیست و امری پذیرفته شده است؛ این در حالی است که از نظر مردم افغانستان، اصل مهم، امضا یا عدم امضای پیمان است و شرایطی که آقای کرزی در این زمینه مطرح کرده است در برابر شرایط امریکا مانند اعطای مصونیت قضایی به سربازان آن کشور، بسیار کم اهمیت، کلی، غیرعملی و سطحی است؛ بنابراین اگر در چنین شرایطی این پیمان امضا شود، بدون شک، تنها سود آن به جیب امریکا و احیانا امتیازگیری های پشت پرده شماری از چهره های دولتی افغانستان خواهد رفت؛ نه مردم کشور.
دولت افغانستان بارها اعلام کرده است که نسبت به امضای پیمان امنیتی با امریکا موافق و علاقه مند است؛ اما گفته است که در این زمینه عجله ندارد؛ بلکه منتظر به دست آوردن شرایطی است که در این زمینه تعیین کرده است.
در برابر این اظهارات، امریکایی ها نیز هیچگاه نگفته اند که امضای پیمان امنیتی با افغانستان، الزامی و اجتناب ناپذیر نیست و دولت افغانستان می تواند آن را رد یا تایید کند. یعنی امریکا چنین اراده ای برای اداره مستقل کابل قایل نیست که بخواهد این تصور را نیز ایجاد کند که دولتمردان افغانستان در صورتی که اراده کنند و صلاح بدانند می توانند روزی به اصل امضای پیمان، نه بگویند و به همه چیز پایان دهند.
ادبیاتی که واشنگتن در این زمینه به کار می برد آشکارا بر این نکته تاکید دارد که افغانستان گزینه های زیادی برای امضا یا عدم امضای پیمان ندارد؛ بلکه برای امریکا این اصل محرز و خدشه ناپذیر است که افغانستان تحت هر شرایط ممکن باید پیمان امنیتی را امضا کند؛ اما شرایطی که در این زمینه مطرح می کند نیز از سوی امریکا قابل بررسی است و می تواند مورد قبول قرار گیرد.
به عنوان نمونه در آخرین مورد، سفیر امریکا در کابل ابراز امیدواری می کند که توافقنامه امنیتی میان ایالات متحده و افغانستان تا ماه اکتوبر امسال نهایی شود.
جیمز کاننگهام روز دوشنبه در یک نشست خبری در کابل گفت که برخی اطلاعات نادرست در مورد این توافقنامه منتشر شده است؛ اما هردو جانب به امضای آن متعهد اند.
سفیر امریکا در کابل می گوید که کمک های امنیتی و نیز حضور نظامی کشورش پس از سال ۲۰۱۴ میلادی در افغانستان با توافقنامه امنیتی میان کابل و واشنگتن مرتبط است.
جیمز کاننگهام افزود که عدم امضای این توافقنامه، بر تعهدات امریکا در این بخش ها اثرگذار خواهد بود.
وی افزود:"ما هیچ دلیلی برای تاخیر در این توافقنامه و سپردن آن به حکومت جدید نمی بینیم".
در این زمینه عوامل مثبت وجود دارند، امضای توافقنامه امنیتی نه تنها ما و متحدان ما را در تهیه پلان های نظامی کمک می کند؛ بلکه منافع افغانستان و همکاران بین المللی اش نیز در این توافقنامه نهفته است".
سفیر امریکا در کابل می گوید که در حال حاضر تلاش های غیر رسمی آغاز شده؛ تا مرحله چهارم مذاکرات امنیتی میان افغانستان و امریکا که به تاخیر انداخته شده از سر گرفته شود.
این نشان می دهد که امریکا امضای پیمان را امری غیرقابل بحث و مذاکره می دانند؛ اما تنها مشکلی که در این زمینه با افغانستان دارد، بحث زمان و یکسری شرایطی است که امریکا در این زمینه مطرح کرده است.
امریکایی ها اصرار دارند که این پیمان حداکثر تا سه ماه آینده باید به امضا برسد. دلیل این امر نیز شاید این باشد که آنها نمی خواهند تلاش هایی را که تاکنون وقف جلب موافقت دولت کرزی کرده اند با راه اندازی انتخابات ریاست جمهوری در افغانستان و تشکیل دولت جدید در این کشور، بار دیگر از سر بگیرد بدون آنکه نسبت به نتیجه آن اطمینانی داشته باشد.
اما دولت افغانستان با تاخیر این پیمان می خواهد به امتیازات بیشتری دست پیدا کند و مهم تر از آن اینکه مسئولیت تاریخی امضای این پیمان را به عهده طرف های دیگری غیر از رییس جمهور کرزی بیندازد؛ تا به گفته آقای کرزی، او در تاریخ حضوری خوشنام داشته باشد.
با این حساب، اصل امضای پیمان اساساً قابل مذاکره نیست و امری پذیرفته شده است؛ این در حالی است که از نظر مردم افغانستان، اصل مهم، امضا یا عدم امضای پیمان است و شرایطی که آقای کرزی در این زمینه مطرح کرده است در برابر شرایط امریکا مانند اعطای مصونیت قضایی به سربازان آن کشور، بسیار کم اهمیت، کلی، غیرعملی و سطحی است؛ بنابراین اگر در چنین شرایطی این پیمان امضا شود، بدون شک، تنها سود آن به جیب امریکا و احیانا امتیازگیری های پشت پرده شماری از چهره های دولتی افغانستان خواهد رفت؛ نه مردم کشور.
