تا استقلال نباشد، تغییر 50 در صدی نیز کارساز نیست!

در ادامه تلاش های انتخاباتی نهادها و مراکز مختلف کشور، کمیسیون انتخابات از تغییر 50 در صدی قانون انتخابات در کشور خبر می دهد. نور محمد نور سخنگوی کمیسیون مستقل انتخابات می گوید: ما تصمیم گرفته ایم برای برگزاری یک انتخابات شفاف ریاست جمهوری آینده، در قانون انتخابات تا پنجاه در صد تغییر به وجود آوریم و مصوبه تغییر در قانون انتخابات را در هفته جاری به وزارت عدلیه خواهیم سپرد.

به گفته آقای نور، دسترسی به شکایات انتخاباتی، اعلام نتایج به وقت و زمانش و شرایط نامزد بودن در انتخابات، مسایلی هستند که جزو این مصوبه می باشد.
سخنگوی کمیسیون مذکور، تاکید می کند: کمیسیون مستقل انتخابات، در صدد برگزاری انتخابات بهتر و شفاف است و به همین منظور روی ظرفیت سازی کارمندان این کمیسیون نیز کارهایی صورت گرفته است.

وی همچنان می گوید:" مساله دیگر اینکه از این به بعد، مراکز رای گیری در مکانهای شخصی برگزار نخواهد شد و در این رابطه کمیسیون انتخابات کارهای عملی خود را از همین اکنون آغاز کرده است.
در برابر این اظهارات خوشبینانه سخنگوی محترم کمیسیون مستقل انتخابات، برخی از آگاهان نسبت به برگزاری شفاف انتخابات ریاست جمهوری آینده کشور، چندان خوشبین نیستند.
این تعداد برا این باور اند که ریاست جمهوری کشور، با یک سری اقدامات پیشگیرانه، کمیسیون انتخابات و مسئولان آن را در چنگ خویش گرفته است. آگاهان می گویند: رییس جمهور کشور، پنج تن از کمشنرهای کمیسیون مستقل انتخابات را بدون مشورت با نهادهای دیگر انتخاباتی، جامعه مدنی و احزاب و ایتلاف های سیاسی در اپوزیسیون، انتصاب و مقرر کرده است. از دید آگاهان، این برخورد رییس جمهور و نیز دعوت اعضای ارشد کمیسیون انتخابات به ارگ ریاست جمهوری در هفته گذشته، استقلال و عدم وابستگی کمیسیون مذکور را به شدت زیر پرسش برده است.

بسیاری از صاحبنظران در کشور بدین باوراند که اگر مردم به حکومت مبنی به برگزاری یک انتخابات شفاف فشار آورده و جامعه مدنی و احزاب و ایتلاف های سیاسی موجود در اپوزیسیون نیز فعالیت های هماهنگ داشته باشند، به برگزاری یک انتخابات سالم و شفاف می توان امیدوار بود.
به هر حال، این نظر و باور موافقان و مخالفانِ دولت افغانستان در باره برگزاری انتخابات ریاست جمهوری آینده کشور است. اما آیا در کشور، انگیزه و اراده برگزاری یک انتخابات شفاف و بدون تقلب، وجود دارد اولاً و آیا یک چنین چیزی ممکن است ثانیاً؟ پیش از هر چیز باید دانست که برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در کشور مانند بسیاری از پدیده های سیاسی- اجتماعی دیگر، صرف یک پروژه است؛ پروژه ای که تمامی طرف های درگیر در قضیه افغانستان را جهت کسب امتیاز بیشتر به تکاپو و فعالیت واداشته است.
طرف های درگیر در موضوع افغانستان نیز یکی دوتا نیستند تا بشود به این سادگی ها، به توافقی دست یافت.
دولت های خارجی، همسایگان افغانستان، مخالفان دولت و در نهایت حکومت افغانستان، از طرف هایی هستند که تا به منافع در نظر گرفته شان از پروژه برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در افغانستان، نرسند، ابداً دست بردار نخواهند بود.

این نهایت ساده لوحی خواهد بود که اگر فکر شود خارجی ها، کاری به کار انتخابات در افغانستان نداشته و دولت و مردم افغانستان را در برگزاری یک انتخابات سالم و شفاف صرفاً همکاری خواهند کرد! نه، این روش اساساً با اندیشه و عمل آنان از آمدن در افغانستان و هزینه های گزاف آنان، همخوانی و سازگاری ندارد.
آنچه روشن است، خارجی ها کمال تلاش را خواهند کرد تا در انتخابات پیش رو، مهره های مشخص خویش را به کرسی ریاست جمهوری افغانستان نزدیک و نزدیک تر کنند.
حکومت افغانستان نیز با همین رویکرد، وارد رقابت انتخاباتی در کشور خواهد شد و با همین هدف، اپوزیسیونِ مخالف برنامه های دولت نیز وارد رقابت داغ انتخاباتی شده اند. حال، در یک چنین اوضاع و احوالی که هیچ کدام از طرف های ذیدخل در قضیه افغانستان، اعتمادی به یکدیگر ندارند، می توان انتظار برگزاری یک انتخابات شفاف و سالم را داشت؟! مطمئناً هر کدام از طرف های درگیر، برای رساندن مهره های خویش به تاج و تخت ریاست جمهوری، از هیچ گونه تلاش و کوششی فروگذار نخواهند کرد؛ حتی اگر آن کوشش و تلاش، استفاده از هر گونه تقلب و حق کشی های متداول در افغانستان باشد!
با تاسف باید گفت شرایط در کشور به گونه ای پیش آورده شده است که به برگزاری یک انتخابات شفاف و بدون تقلب، حتی نمی توان فکر کرد تا چه رسد به وقوع آن در خارج از ذهن! اگر چه برخی از آگاهان به اپوزیسیون و مردم دل خوش می کنند و از آنان می خواهند تا با فشار آوردن به دولت و حکومت، باعث برگزاری یک انتخابات سالم و شفاف در کشور شوند؛ اما همه می دانیم که رهبران اپوزیسیون و جامعه مدنی نیز هرکدام سنگ امتیاز طلبی خویش را به سینه کوفته و مردم کوچه و بازار نیز، در چنبره پیدا کردن یک لقمه نان، از صبح تا شامگاهان اسیر و دربدراند!

بلی! تنها در یک صورت، می توان به برگزاری انتخابات سالم و بدور از هرگونه تقلب و آلودگی، امید بست و آن صورتی است که انگیزه و هدف خدمت به افغانستان و مردم آن، در نهاد دولتمردان، اپوزیسیون و جامعه مدنی، نهادینه و قانونمند شود؛ واقعیتی که در تقریباً تمامی کشورهای دنیا، و در نهاد رهبران و نخبگان آنان، حک و نهادینه شده است.

اما آیا ما در کشور خویش شاهد یک چنین رهبران و نخبگان دلسوز و خدمتگذاری هستیم و یا در آینده ها خواهیم بود؟ پرسشی است که پاسخ دادن به آن، چندان آسان نیست.

نویسنده: سید فاضل محجوب