دریای کابل، بهترین مکان امن برای معتادین به مواد مخدر شده است

در فصل زمستان، صدها جوان معتاد به مواد مخدر در زیرپل، پل سوخته واقع غرب شهر کابل با مرگ تدریجی دست و پنچه نرم می کنند.

در افغانستان فقر، بیکاری، مشکلات روحی و روانی از جمله عوامل مبتلا شدن جوانان به مواد مخدر محسوب می شود اما واقعیت امر این است که بیشترین جوانانی که در این کشور معتاد به مواد مخدر هستند از خارج کشور آمده اند.

مهاجرت های بیش از یک دهه به کشور های خارجی و بخصوص در کشور های پاکستان و جمهوری اسلامی ایران باعث گسترش معتادین به مواد مخدر شده و با بازگشت آنان به داخل کشور هر روز به رقم معتادین به مواد مخدر در افغانستان افزوده می شود.

دریای کابل که از عمق دل کوه های ولسوالی پغمان ولایت کابل سرچشمه می گیرد و مسیر خود را از نقطه مرکزی شهر زیبای کابل طی می کند در حال حاضر آبهای گندیده حمام ها و تشناب در آن جاری است.

با این حال بهترین مکان امن برای معتادین به مواد مخدر در شهر کابل، زیر پل های موتر رو و پلچک های روی دریای این شهر است و معتادین به بد ترین حالت در این مکانها میان مرگ و زندگی دست و پنجه نرم می کنند و دریای کابل تبدیل به یک مکان امن بیست و چهار ساعته برای معتادین شده است.

به همین لحاظ خبرنگار ویژه صدای مردم خبرگزاری صدای افغان (آوا) سری زده به یکی از مکانهای پر تردد معتادین به مواد مخدر در منطقه پل سوخته واقع ناحیه ششم غرب شهر کابل، و از چگونگی وضعیت معتادین در این ایام هوای سرد زمستان گزارشی تهیه کرده است.

نجیب الله از جمله معتادین است که هم اکنون شب و روز در  این مکان با مشکلات زیاد زندگی می کند او می گوید: شش سال است که معتاد به مواد مخدر است.

نجیب الله از رو آوردنش به مواد مخدر پشیمان است، می گوید: عابرین و پولیس با ما رویه ای درست نمی کنند و ما را با سنگ و چوب می زنند آنها باید با افرادی مثل من به عنوان یک شهروند مریض نگاه کنند.

جوانی دیگری بنام محمد معتاد به مواد مخدر می گوید: یک پوری (بسته) هیرویین را در بدل 150 افغانی از سوی مواد فروش ها می خرد، او گفت: اگر پول نداشته باشیم مجبور هستیم یا پلاستیک و یا آهن کهنه جمع آوری کرده به فروش برسانیم تا پول مواد آماده شود.

محمد خاطرنشان ساخت: در صورت که پول مواد مورد نیازش را نتوانند از طریق فروش پلاستیک و آهن به دست آورد، مجبور است دست به دزدی زده و پول مواد مصرفی خود را بدست آورد.

محمد گفت: در ابتدا حتی سگرت هم نمی کشیدم حال به هر جا که می روم همه از من نفرت کرده می گویند که دزد است اگر پول برای مواد خریدن نداشته باشد دزدی خواهد کرد.

او می گوید: دو ماه قبل که مسولین برای جمع آوری معتادین آمده بودند یک تعداد را برای تداوی به مراکز تداوی معتادین بردند اما بعد از چند روز همه را راندند و گفتند که ما امکانات و ظرفیت برای تداوی این همه معتاد نداریم.

این جوان معتاد می گوید: مسولین پول را از موسسات گرفته حیف و میل می کنند وقتی که مارا به شفا یا مرکز تداوی معتادین می برند بعد از چند روز به بهانه های مختلف رها می کند و ما بی سرنوشت می مانیم.

هم چنان این معتادین می گویند: عابرین که چند روز ما را به این وضعیت می بینند خود شان آمده و با ما هیرویین، تریاک و... کشیده معتاد می شوند زمانیکه چهار یا پنچ روز آمدند و معتادین را به این وضع دیدند به اصطلاح خود شان دود خوره شده و خود معتاد می شوند.

آنها با تاکید بر اینکه درست است که چند بار مسولین معتادین را به مراکز درمان معتادین برده اند، اما بعداز چندی همه را به حال خود شان رها کرده وگفته است، ما امکانات و ظرفیت برای تداوی معتادین نداریم به باور آنان دولت تمام کار شان نمایشی و برای اغفال مردم است.

از آنها پرسیدم اگر این بار مسولین شما را جهت تداوی به مراکز تداوی معتادین ببرد خواهید رفت همه گفتند کور از خدا چه می خواهد دو چشم بینا اما اگر وعده مسولین مثل وعده های قبلی شان نبوده و واقعا ما را تداوی کنند حاضر هستیم برویم.

غلام حیدر معتاد دیگریست که در کشور پاکستان گرفتار این عمل خانمانسوز شده می گوید: تا زمانیکه ریشه مواد مخدر از بین نرود نه اعتیاد از جامعه از بین خواهد رفت و نه قاچاقچیان و مواد فروشان.

از وی در مورد ریشه این عمل پرسیدم او گفت: ریشه مواد مخدر، مواد فروش های است که از طرف دولت دستگیر می شود اما به آنان جزا داده نمی شود و اگر از طرف پولیس هم دستگیر شوند بعد از چند روز رها شده و دوباره دست به فروش مواد مخدر می زنند.