یک استاد دانشگاه در واکنش به پیش‌شرط آزادی پنج هزار زندانی طالب در موافقت‌نامه میان امریکا و طالبان، موضع رییس‌جمهور غنی در این مورد را منطقی می‌خوانند، زیرا به گفته آن‌ها، "آزادی پنج هزار جنایت کار، بدون هیچ تعهدی کار خطرناکی بوده و ممکن است از این طرف زندانی‌های طالب آزاد شوند و از آن طرف، هیچ تمکینی برای صلح در آینده وجود نداشته باشد".
خبرگزاری صدای افغان(آوا) ـ کابل: روز گذشته محمد اشرف غنی در یک کنفرانس خبری تأکید کرد: "هیچ نوع تعهدی برای رهایی 5 هزار زندانی وجود ندارد، ما بارها این موضوع را به صورت شفاف با خلیل‌زاد و مقام های امریکایی شریک ساختیم. رهایی زندانیان جز اجندای مذاکرات قرار گرفته می‌تواند، اما پیش‌شرط بوده نمی‌تواند و این‌بار موضوع حُسن نیت نیز مطرح نمی‌باشد".
از سویی هم رییس جمهور علاوه کرده است که از نگاه تخنیکی حتی رها کردن 100 نفر از بند وقت لازم دارد؛ چه رسد به پنج هزار.
با این حال عباس استانکزی، عضو ارشد هیئت طالبان در قطر گفته است که مذاکرات میان افغان‌ها تا 10 روز آینده و پس از امضای این توافق نامه، در روز دهم ماه مارچ سال جاری میلادی، در صورتی آغاز خواهد شد که حدود ۵ هزار زندانی طالبان از زندان‌‌های حکومت افغانستان آزاد شوند، و در مقابل یک هزار زندانی حکومت افغانستان نیز از زندان طالبان، آزاد خواهد گردید.
اما "دین محمد جاوید"، استاد دانشگاه در مصاحبه با آوا می‌گوید: "هنوز هم تصمیم گیرنده اصلی صلح و جنگ افغانستان امریکایی‌ها هستند، به این معنی که اگر صلح میان افغان‌ها به نفعش باشد، تلاش خواهد کرد، اما اگر نباشد، ممکن است جنگ تازه میان افغان‌ها را تشدید ببخشد".
به گفته جاوید، در یک قسمتی از این توافقنامه آمده است که "ما به خود افغان‌ها کار نداریم؛ چه جنگ کند و یا صلح، این بدان معنی است که برای امریکا منافع خودش مهم است، نه تامین صلح در افغانستان".
او در پاسخ به این‌که سخنان اشرف غنی مبنی بر این‌که هیچ پیش شرطی را از سوی طالبان قبول ندارد و موضوع آزادی پنج هزار زندانی نیز جزء آجندای مذاکرات بین‌الافغانی خواهد بود، چقدر منطقی به نظر می‌رسد؟ گفت: "حرف آقای غنی تا اندازه‌ای منطقی است، زیرا آزادی پنج هزار جنایتکار بدون هیچ تعهدی، خطرناک بوده و ممکن است از این طرف زندانی‌ها آزاد شوند و از آن طرف، هیچ تمکینی در آینده برای صلح وجود نداشته باشد".
اما گل رحمان قاضی، رییس پیشین کمیسیون نظارت بر تطبیق قانون اساسی، در گفت‌وگو با خبرنگار آوا با بیان این‌که امضای توافق نامه صلح میان امریکا و طالبانف اگر منجر به مذاکرات بین الافغانی شود، آرمان چهل ساله مردم افغانستان بر آورده خواهد شد، از سیاسیون افغانستان به خصوص جانب حکومت خواست که اکنون وقت آن فرا رسیده که همه جوانب ذی‌دخل، منافع کشور را در نظر بگیرند تا این آغاز خوب منتج به یک نتیجه مطلوب گردد.
وی به این عقیده است که پنج هزار زندانی طالبان از همین خاک است و رییس جمهور نباید در آزادی آنان تعلل کند، زیرا برای احیای مجدد افغانستان قربانی‌های زیادی لازم است.
به گفته گل رحمان قاضی، "اگر اشرف غنی می‌خواهد بر اساس قانون شریعت و یا قوانین وضعی کشور محاسبه داشته باشد و پرونده زندانی‌ها را طی مراحل کند، چهار دهه در جنگ بودیم و باید صد دهه دیگر در محاسبه بگذرد، پس بهترین راه گذشت و هم‌پذیری است و راه معقول نیز این‌که به گذشته در یک قلم نه بگوییم".
او تصریح کرد: "اگر رییس جمهور استدلال می‌کند که آزادی 5 هزار زندانی از صلاحیت حکومت افغانستان است، نه امریکا، باید گفت که متن موافقت نامه پیش از این‌که امضا شود، در اختیار اشرف غنی و عبدالله قرار گرفته است، اگر آن‌ها انتقادی داشتند، باید در وقتش بازگو می‌کردند. گذشته از آن، انس حقانی برای حکومت خط سرخ بود، اما رها شد، کاهش خشونت به صورت چشم‌گیر بعید به نظر می‌رسید، اما سرانجام عملی شد، بنابراین نباید بر همه چیز سخت گرفت و باید از هر طرف سهولت‌ها ایجاد شود تا کار به جایی برسد".
خبرگزاری صدای افغان(آوا) ـ کابل: روز گذشته محمد اشرف غنی در یک کنفرانس خبری تأکید کرد: "هیچ نوع تعهدی برای رهایی 5 هزار زندانی وجود ندارد، ما بارها این موضوع را به صورت شفاف با خلیل‌زاد و مقام های امریکایی شریک ساختیم. رهایی زندانیان جز اجندای مذاکرات قرار گرفته می‌تواند، اما پیش‌شرط بوده نمی‌تواند و این‌بار موضوع حُسن نیت نیز مطرح نمی‌باشد".
از سویی هم رییس جمهور علاوه کرده است که از نگاه تخنیکی حتی رها کردن 100 نفر از بند وقت لازم دارد؛ چه رسد به پنج هزار.
با این حال عباس استانکزی، عضو ارشد هیئت طالبان در قطر گفته است که مذاکرات میان افغان‌ها تا 10 روز آینده و پس از امضای این توافق نامه، در روز دهم ماه مارچ سال جاری میلادی، در صورتی آغاز خواهد شد که حدود ۵ هزار زندانی طالبان از زندان‌‌های حکومت افغانستان آزاد شوند، و در مقابل یک هزار زندانی حکومت افغانستان نیز از زندان طالبان، آزاد خواهد گردید.
اما "دین محمد جاوید"، استاد دانشگاه در مصاحبه با آوا می‌گوید: "هنوز هم تصمیم گیرنده اصلی صلح و جنگ افغانستان امریکایی‌ها هستند، به این معنی که اگر صلح میان افغان‌ها به نفعش باشد، تلاش خواهد کرد، اما اگر نباشد، ممکن است جنگ تازه میان افغان‌ها را تشدید ببخشد".
به گفته جاوید، در یک قسمتی از این توافقنامه آمده است که "ما به خود افغان‌ها کار نداریم؛ چه جنگ کند و یا صلح، این بدان معنی است که برای امریکا منافع خودش مهم است، نه تامین صلح در افغانستان".
او در پاسخ به این‌که سخنان اشرف غنی مبنی بر این‌که هیچ پیش شرطی را از سوی طالبان قبول ندارد و موضوع آزادی پنج هزار زندانی نیز جزء آجندای مذاکرات بین‌الافغانی خواهد بود، چقدر منطقی به نظر می‌رسد؟ گفت: "حرف آقای غنی تا اندازه‌ای منطقی است، زیرا آزادی پنج هزار جنایتکار بدون هیچ تعهدی، خطرناک بوده و ممکن است از این طرف زندانی‌ها آزاد شوند و از آن طرف، هیچ تمکینی در آینده برای صلح وجود نداشته باشد".
اما گل رحمان قاضی، رییس پیشین کمیسیون نظارت بر تطبیق قانون اساسی، در گفت‌وگو با خبرنگار آوا با بیان این‌که امضای توافق نامه صلح میان امریکا و طالبانف اگر منجر به مذاکرات بین الافغانی شود، آرمان چهل ساله مردم افغانستان بر آورده خواهد شد، از سیاسیون افغانستان به خصوص جانب حکومت خواست که اکنون وقت آن فرا رسیده که همه جوانب ذی‌دخل، منافع کشور را در نظر بگیرند تا این آغاز خوب منتج به یک نتیجه مطلوب گردد.
وی به این عقیده است که پنج هزار زندانی طالبان از همین خاک است و رییس جمهور نباید در آزادی آنان تعلل کند، زیرا برای احیای مجدد افغانستان قربانی‌های زیادی لازم است.
به گفته گل رحمان قاضی، "اگر اشرف غنی می‌خواهد بر اساس قانون شریعت و یا قوانین وضعی کشور محاسبه داشته باشد و پرونده زندانی‌ها را طی مراحل کند، چهار دهه در جنگ بودیم و باید صد دهه دیگر در محاسبه بگذرد، پس بهترین راه گذشت و هم‌پذیری است و راه معقول نیز این‌که به گذشته در یک قلم نه بگوییم".
او تصریح کرد: "اگر رییس جمهور استدلال می‌کند که آزادی 5 هزار زندانی از صلاحیت حکومت افغانستان است، نه امریکا، باید گفت که متن موافقت نامه پیش از این‌که امضا شود، در اختیار اشرف غنی و عبدالله قرار گرفته است، اگر آن‌ها انتقادی داشتند، باید در وقتش بازگو می‌کردند. گذشته از آن، انس حقانی برای حکومت خط سرخ بود، اما رها شد، کاهش خشونت به صورت چشم‌گیر بعید به نظر می‌رسید، اما سرانجام عملی شد، بنابراین نباید بر همه چیز سخت گرفت و باید از هر طرف سهولت‌ها ایجاد شود تا کار به جایی برسد".
