شهید فرهنگ و رسانه؛ استاد محمد رضا بهرامی

تولد و تحصیل
شهید محمد رضا بهرامی فرزند بهرام‌علی در سال ۱۳۳۸ خورشیدی در یک خانواده مذهبی در کارته سخی شهر کابل متولد شد.
وی، دوره ابتدایی تعلیمی را در ولایت بغلان سپری و متوسطه  را در این ولایت شرع کرد و سپس به کابل بازگشت نمود و تعلیمات متوسطه را در سال ۱۳۶۰ در لیسه عالی غازی این شهر به‌پایان رساند.
او تحصیلات عالی‌اش را در سال ۱۳۶۱ در رشته اقتصاد در دانشگاه کابل آغاز و در سال ۱۳۶۴ به درجه لیسانس، فارغ‌التحصیل شد و سپس به مدت یک‌سال در لیسه انقلاب در ولایت هرات تدریس کرد.
شهید بهرامی به دلیل جنگ و ناامنی در افغانستان، به جمهوری اسلامی ایران مهاجرت کرد و در سال ۱۳۶۷(ه ش) ازدواج نموده و به مدت ۱۷ سال در این کشور زندگی کرد.

 
عضویت در تشکیلات مرکز تبیان و مبارزات اسلامی استاد شهید
 فعالیت‌های فکری فرهنگی و اجتماعی شهید محمدرضا بهرامی در مرکز فعالیت‌های فرهنگی اجتماعی تبیان از سال ۱۳۷۵ در شهر مشهد مقدس آغاز گردید و تا لحظه شهادت ادامه داشت.
این شخصیت خدوم، از زمان عضویت در تشکیلات بزرگ مرکز تبیان تا لحظه شهادت از هیچگونه فعالیت مثمر ثمر نه تنها دریغ نکرد که با تمام وجود در خدمت اهداف تشکیلات بود.
شهید بهرامی پس از پیمودن مراحل عضویت و احراز وظایف مختلف، به زودی رشد کرد و در سال 1380 به عنوان مسؤل شورای اجرایی دفتر مرکز تبیان در مشهد مقدس برگزیده شد و به محض برگشت به کشور و با حضور در دفتر مرکزی مرکز تبیان در کابل به انجام وظایف محوله مشغول گردید.
این استاد متخلق به اخلاق اسلامی و متعبد به احکام دینی و مدیر و مدبر در برنامه های متعدد فردی و اجتماعی، از لحظه حضور در قالب تشکیلات بزرگ مرکز تبیان در سال 1375 تا لحظه شهادت در 7 جدی سال 1396 در راستای توسعه و تعمیق برنامه های تشکیلات مرکز تبیان از هیچ کوششی دریغ نمی کرد و چنان متعهد به فکر و اندیشه اسلامی بود که هیچگاه و حتی یک لحظه هم به فکر عوض کردن آخرت به دنیا نبود و از پیشنهاد هرگونه وظیفه تشکیلاتی با هر اهمیت و مخاطره، استقبال برای پذیرش و انجام آن می نمود و یک روز هم احساس نشد که ایشان تحت تاثیر جو مسموم و کاذب دموکراسی خواهی و غربی گرایی قرار گرفته، حتی با دریافت امتیازات مادی، حاضر به تبدیل افکار و اندیشه دینی به حرکت های دل خوش کننده برای استکبار و عوامل مزدور داخلی آن باشد.
چنانچه او به نمایندگی از دانشگاهیان، سخنرانی ی را در همایش بزرگی در ماه عقرب سال 1392 شمسی پذیرفت که در مخالفت با عقد پیمان امنیتی بین افغانستان و امریکا از سوی دفتر مرکزی مرکز تبیان در کابل برگزار شد و با شجاعت کامل برخلاف این پیمان صحبت کرد، انجام وظیفه ای که از سوی کمتر دانشگاهی ی استقبال می شد.
وی از جمله کادرهای ارشد مرکز تبیان بود و در رده رهبری تشکیلات ایفای وظیفه می کرد و سعی بر آن داشت تا مطابق برنامه سازمان، عمل دقیق و خدا پسندانه داشته باشد.


استاد شهید، علاوه بر اجرای وظیفه در قالب تشکیلات مرکز تبیان، با خبرگزاری صدای افغان(آوا) هم آواز و  در حقیقت یک استاد دانشگاهی همکار با این رسانه ملی و بین المللی بود و از حضور درعرصه خبرنگاری با شیفتگی و علاقمندی استقبال می نمود.
 این شهید، پس از سقوط طالبان و به وجود آمدن شرایط جدید در زمستان سال 1380 همراه با حجت الاسلام والمسلمین سیدعیسی حسینی مزاری و هیئت همراه به کابل برگشت اما دیری نگذشت که ادامه حضور خود را در افغانستان ضرور احساس نموده، ضمن اقدام به انتقال همسر و 4 فرزند خویش به کابل، به تشویق بقیه اقوام و بستگان و آشنایان نیز پرداخت و زمینه حضور بسیاری را در کشور فراهم نمود.
استاد بهرامی، درکنار فعالیتهای تشکیلاتی، در سال ۱۳۸۳ به عنوان استاد در انستیتوت اداره و حساب‌داری، مشغول به کار شد و تا لحظه شهادت در این انستیتوت به حیث استاد، آمر دیپارتمنت و آمر عمومی انیستیتوت، ایفای وظیفه کرد.
 همچنین شهید بهرامی از سال ۱۳۹۰ به این‌سو در دانشگاه‌های خصوصی کاتب، استقلال، جهان و رابعه بلخی، تدریس نمود که تمام همکاران و استادان و دانشجویان از خلق خوش و رفتار نیک او می‌گویند و از او به عنوان بهترین استاد و خوش‌اخلاق‌ترین همکار دوره کاری شان یاد می‌کنند.
 
خصوصیات پدر از زبان فرزند
فرشاد بهرامی؛ فرزند شهید محمدرضا بهرامی می‌گوید: در طول سال‌هایی که با پدرم (شهید استاد محمدرضا بهرامی) یک‌جا زندگی کردیم، خاطرات زیادی از او داریم که سرشار از خوبی‌ها و نیکی‌هاست.
به گفته آقای بهرامی، طوری‌که بر همه دوستان، اقوام، شاگردان و همکاران و فامیل‌اش معلوم است، پدر بزرگوارم از اخلاق و رفتار خیلی زیبا برخوردار بود و رفتاری سرشار از مهر و محبت داشت.
شهید بهرامی  به علاوه خلق نیکو، عقیده و اخلاص ویژه‌ای به اهل‌بیت(ع) و ولایت فقیه نیز داشت. وی اندیشه ولایت فقیه و اهمیت آن‌را که توسط حضرت امام خمینی(ره) به‌صورت عملی مورد اجرا قرار گرفت، به خوبی درک کرده و با مخالفین به شکل منطقی استدلال می‌کرد.
فرشید بهرامی؛ فرزند شهید می‌گوید: پدرم افزون بر شاخصه ‌ای علمی، اجتماعی و اخلاقی که داشت شدیداً پایبند به مسائل دینی و مذهبی بود و همیشه فرزندان‌اش را به نماز اول وقت و رفتن به مسجد و تکیه‌خانه‌ها تحت هر شرایطی حتی در این اواخر که امنیت کابل شدیداً نامناسب بود تشویق می‌کرد.
شهید بهرامی با وجود آن‌که محبوب‌ترین و بهترین استاد در دانشگاه‌ها بود همیشه فروتن و متواضع بود و نسبت به فقرا و مستمندان در حد توان‌اش از هیچ‌گونه همکاری دریغ نمی‌کرد.


 شهید بهرامی، عاشق شخصیت بی‌نظیر امام خمینی(ره) و نظامی که توسط او بنا نهاده شد، بود و با عضویت در مرکز فعالیت‌های فرهنگی اجتماعی تبیان همواره حامی و پشتیبان ولایت فقیه بود و به همین دلیل نیز فرزندان‌اش را در این مرکز بزرگ علمی فرهنگی ثبت نام کرده بود.
  یکی از ویژگی‌های شهید بهرامی در طول ۱۱ سال خدمت صادقانه و برای رضای خداوند در بخش‌های مدیریتی و استادی، این بود که هیچ‌گونه تبعیض و تعصب میان شاگردان قائل نمی‌شد.
 سرانجام این مرد اندیشمند، خدوم و دلسوز به‌وطن، به‌روز هفتم جدی سال ۱۳۹۶ خورشیدی در دفتر مرکزی مرکز فعالیت های فرهنگی اجتماعی تبیان در اثر حمله انتحاری که از سوی گروه تروریستی ی منتسب به داعش سازمان‌دهی شده بود، جام شهادت نوشید و به خیل ملکوتیان پیوست.
روحش شاد و یادش گرامی باد.
 
با یکدیگر متحد شویم و دشمن را از سرزمین خویش بیرون کنیم
از جوامعی که تحت سلطه استعمار گران بوده اند باید تجربه کسب کنیم که آزادی و مطلق العنان بودن خارجی ها چه بلایی بر سر آنان آورده است/ در صورت تن دادن به مصؤنیت قضایی، ملت مطمئن باشند که از بد، بد تر را انتخاب کرده اند زیرا اگر فردا یک تبعه امرکایی، جنایتی را در کشور مرتکب شود و دولت کاری را نتواند انجام دهد، جای بسی ذلت و خواری خواهد بود.
بریده هایی ازسخنرانی استاد شهید بهرامی در همایشی از نظر گذرانده می شود که به مناسبت محکومیت عقد پیمان امنیتی میان افغانستان و امریکا، در کابل، در مسجد جامع امام زمان پل خشک با حضور هزاران نفر در تاریخ سه شنبه 28 عقرب برگزار شده بود:
 

• اگر قرار دادی امضا گردد، علاوه بر اینکه مخالف ارزشهای اسلامی است، در کار قضایی دولت های بعدی اختلال به وجود خواهد آورد. 

 

•  با پذیرفتن مصؤنیت قضایی نیروهای امریکایی در کشور، این نیروها هر نوع عمل ناشایستی را که بخواهند، انجام می دهند و کسی حریف آنان نمی شود، و در این صورت ناامنی در کشور حکمفرما می شود و اوضاع رو به وخامت می رود. 

 

• آمدن بیش از دو صد هزار نیروی خارجی نتوانست امنیت را در افغانستان تامین کند، آیا با امضای پیمان امنیتی به خصوص پذیرفتن مصونیت قضایی، که دست نیروهای خارجی را باز ترمی سازد، امنیت در کشور حکمفرما می شود؟.

 

• با عقد پیمان امنیتی بی تردید ملت افغانستان آسیب خواهند دید.

 

• دادن مصؤنیت قضایی با آزادی مردم در تضاد است و از جوامعی که تحت سلطه استعمار گران بوده اند باید تجربه کسب کنیم که آزادی و مطلق العنان بودن خارجی ها چه بلایی بر سر آنان آورده است.

 

• اگر این کار یعنی امضای پیمان امنیتی صورت بگیرد، در حقیقت ظلم در حق ملت صورت گرفته است و استقلال کشور صد در صد زیر سوال خواهد رفت.

 

• در صورت تن دادن به مصؤنیت قضایی، ملت مطمئن باشند که از بد، بد تر را انتخاب کرده اند زیرا اگر فردا یک تبعه امرکایی، جنایتی را در کشور مرتکب شود و دولت کاری را نتواند انجام دهد، جای بسی ذلت و خواری خواهد بود.
  
   

 

• کسانیکه به نیروهای خارجی در کشور، مصؤنیت قضایی بدهند به سر نوشت شومی دچار خواهند شد چرا که در طول تاریخ ملتی دیده نشده است که کسی با تعلق به بیگانگان به اوج برسد. تنها راه به اوج رسیدن و خود کفا شدن اینست که با یکدیگر متحد شویم و دشمن را از سرزمین خویش بیرون کنیم.