حامد کرزی؛ رئیس جمهور در مراسم نود و پنجمین سالگرد استقلال افغانستان گفت که منتظر نتیجه انتخابات است و امید دارد توافقاتی که دو نامزد کرده اند نتیجه دهد.
اشرف‌غنی احمدزی و عبدالله؛ دو نامزد دور دوم انتخابات ریاست جمهوری نیز آقای کرزی را در این مراسم همراهی می‌کردند.
آقای کرزی در حالی که بین دو نامزد ریاست جمهوری اشرف‌غنی احمدزی و عبدالله عبدالله ایستاده بود با اشاره به انتخابات ۲۴ جوزا گفت:«امیدوار هستیم که انتخابات افغانستان زودتر نتیجه بدهد، ملت افغانستان بی‌صبرانه در انتظار هستند و هردو برادر ما که با هم توافقاتی را کرده‌اند، به خیر ملت افغانستان توافقات شان به نتیجه برسد.»
رئیس جمهور گفت انتظار دارد که افغانستان صاحب حکومتی شود که از آن همه ملت باشد.
او در پاسخ به سوال یک خبرنگار در مورد نا امنی در افغانستان گفت:«هر دو برادرها اینجا ایستاده اند و وعده می‌دهند که حکومتی محکم می‌سازند و افغانستان را از این ناامنی خلاص می‌کنند.»
امیدهای زیادی از حکومت آینده وجود دارد؛ این امیدها شاید در دور اول انتخابات ریاست جمهوری، بیشتر از اکنون بود.
بروز جنجال های انتخاباتی، به سرخوردگی و یاس فراگیر عمومی دامن زد. بسیاری از مردم، در حال حاضر شاید دیگر برای شان مهم نباشد چه کسی رییس جمهور می شود، آنها فقط می خواهند این وضعیت ابهام و بی سرنوشتی کنونی پایان یابد و افغانستان هرچه زودتر صاحب رییس جمهوری جدید شود.
در این میان، توصیه ها و آٰرزوهای خوشبینانه رییس جمهور کرزی نسبت به آینده و از دو نامزد انتخابات ریاست جمهوری نیز پیش از آنکه نشانه تمایل او به ادامه آنچه از او به میراث مانده، باشد نشانگر امید او به بهبود امور و جبران ناکامی های دوره وی است.
شاید خود او بیشتر از هر کس دیگری می داند که رییس جمهور موفقی برای کشورش نبوده است.
او در طول ۱۳ سال حکمرانی در افغانستان که یکی از معدود دوره های طولانی فرمانروایی یک فرد در تاریخ سیاسی افغانستان به حساب می آید، فرصت های بی نظیری داشت؛ تا راه ثبات، پایداری، پیشرفت، توسعه، آبادانی، وحدت ملی، زدودن قوم گرایی، نفاق، واگرایی سیاسی و مهم تر از همه مهار ناامنی های بنیان برانداز را در جغرافیای جنگ زده افغانستان باز و هموار کند و مسیر تازه ای در برابر آینده کشور و رییس جمهوری آینده قرار دهد؛ اما میراثی که از او به جا می ماند به اندازه ای غیر قابل دفاع است که حتی خود او نیز نمی تواند آرزو کند آیندگان راه او را ادامه دهند.
بخشی از وضعیت نابسامان کنونی، شاید معلول مستقیم سوء مدیریت های اوست.
به هرحال، دوره ۱۳ ساله ریاست جمهوری آقای کرزی، برای رییس جمهوری که قرار است به زودی جانشین وی گردد، اگر هیچ ثمر مثبتی نداشته باشد، دست کم، مایه عبرت خواهد بود؛ تا راهی را که او رفت دیگر در معرض آزمون و خطا قرار ندهد و دوباره آزمایش نکند.
شکست ها، ناکامی ها، بن بست ها و سرخوردگی های حکومت آقای کرزی، نشانه هایی آشکار از نپیمودن راه او توسط آیندگان است.
شاید همین شکست ها بود که مردم افغانستان در دور اول انتخابات ریاست جمهوری در شانزدهم حمل سال جاری، با شور و اشتیاق و امید و بدون توجه به تهدیدهای مرگبار تروریست های مسلح به پای صندوق های رای رفتند؛ تا به تغییر و عبور از وضع موجود رای دهند.
با این حساب و به رغم وضعیت ناامید کننده جاری و سرخوردگی عمومی از این روند، کمترین مسئولیت رییس جمهور آینده –هرکسی که باشدـ این است که به امیدهای حد اقلی مردم پاسخ بدهد و همانگونه که رییس جمهور کرزی آرزو کرده است، دست کم حکومتی را بنا نهد که دیگر شبیه حکومت های به رهبری آقای کرزی، عمل نکند، به خواسته های مردم، توجه کند، آرا، تصمیمات و نیازهای آنان را ارج بگذارد و از خودکامگی، دیکتاتورمآبی، استبداد رأی، قوم گرایی، سوء مدیریت، مصلحت اندیشی افراطی، مماشات با تروریست ها و جنایتکاران، معامله بر سر منافع بزرگ ملی، دادن امتیازهای یکجانبه به خارجی ها، چشم پوشی از تولید و قاچاق مواد مخدر، برخورد سیاسی با فساد گسترده و بنیان برانداز فساد مالی و اداری و زمین خواری و... پرهیز نماید.
اشرف‌غنی احمدزی و عبدالله؛ دو نامزد دور دوم انتخابات ریاست جمهوری نیز آقای کرزی را در این مراسم همراهی می‌کردند.
آقای کرزی در حالی که بین دو نامزد ریاست جمهوری اشرف‌غنی احمدزی و عبدالله عبدالله ایستاده بود با اشاره به انتخابات ۲۴ جوزا گفت:«امیدوار هستیم که انتخابات افغانستان زودتر نتیجه بدهد، ملت افغانستان بی‌صبرانه در انتظار هستند و هردو برادر ما که با هم توافقاتی را کرده‌اند، به خیر ملت افغانستان توافقات شان به نتیجه برسد.»
رئیس جمهور گفت انتظار دارد که افغانستان صاحب حکومتی شود که از آن همه ملت باشد.
او در پاسخ به سوال یک خبرنگار در مورد نا امنی در افغانستان گفت:«هر دو برادرها اینجا ایستاده اند و وعده می‌دهند که حکومتی محکم می‌سازند و افغانستان را از این ناامنی خلاص می‌کنند.»
امیدهای زیادی از حکومت آینده وجود دارد؛ این امیدها شاید در دور اول انتخابات ریاست جمهوری، بیشتر از اکنون بود.
بروز جنجال های انتخاباتی، به سرخوردگی و یاس فراگیر عمومی دامن زد. بسیاری از مردم، در حال حاضر شاید دیگر برای شان مهم نباشد چه کسی رییس جمهور می شود، آنها فقط می خواهند این وضعیت ابهام و بی سرنوشتی کنونی پایان یابد و افغانستان هرچه زودتر صاحب رییس جمهوری جدید شود.
در این میان، توصیه ها و آٰرزوهای خوشبینانه رییس جمهور کرزی نسبت به آینده و از دو نامزد انتخابات ریاست جمهوری نیز پیش از آنکه نشانه تمایل او به ادامه آنچه از او به میراث مانده، باشد نشانگر امید او به بهبود امور و جبران ناکامی های دوره وی است.
شاید خود او بیشتر از هر کس دیگری می داند که رییس جمهور موفقی برای کشورش نبوده است.
او در طول ۱۳ سال حکمرانی در افغانستان که یکی از معدود دوره های طولانی فرمانروایی یک فرد در تاریخ سیاسی افغانستان به حساب می آید، فرصت های بی نظیری داشت؛ تا راه ثبات، پایداری، پیشرفت، توسعه، آبادانی، وحدت ملی، زدودن قوم گرایی، نفاق، واگرایی سیاسی و مهم تر از همه مهار ناامنی های بنیان برانداز را در جغرافیای جنگ زده افغانستان باز و هموار کند و مسیر تازه ای در برابر آینده کشور و رییس جمهوری آینده قرار دهد؛ اما میراثی که از او به جا می ماند به اندازه ای غیر قابل دفاع است که حتی خود او نیز نمی تواند آرزو کند آیندگان راه او را ادامه دهند.
بخشی از وضعیت نابسامان کنونی، شاید معلول مستقیم سوء مدیریت های اوست.
به هرحال، دوره ۱۳ ساله ریاست جمهوری آقای کرزی، برای رییس جمهوری که قرار است به زودی جانشین وی گردد، اگر هیچ ثمر مثبتی نداشته باشد، دست کم، مایه عبرت خواهد بود؛ تا راهی را که او رفت دیگر در معرض آزمون و خطا قرار ندهد و دوباره آزمایش نکند.
شکست ها، ناکامی ها، بن بست ها و سرخوردگی های حکومت آقای کرزی، نشانه هایی آشکار از نپیمودن راه او توسط آیندگان است.
شاید همین شکست ها بود که مردم افغانستان در دور اول انتخابات ریاست جمهوری در شانزدهم حمل سال جاری، با شور و اشتیاق و امید و بدون توجه به تهدیدهای مرگبار تروریست های مسلح به پای صندوق های رای رفتند؛ تا به تغییر و عبور از وضع موجود رای دهند.
با این حساب و به رغم وضعیت ناامید کننده جاری و سرخوردگی عمومی از این روند، کمترین مسئولیت رییس جمهور آینده –هرکسی که باشدـ این است که به امیدهای حد اقلی مردم پاسخ بدهد و همانگونه که رییس جمهور کرزی آرزو کرده است، دست کم حکومتی را بنا نهد که دیگر شبیه حکومت های به رهبری آقای کرزی، عمل نکند، به خواسته های مردم، توجه کند، آرا، تصمیمات و نیازهای آنان را ارج بگذارد و از خودکامگی، دیکتاتورمآبی، استبداد رأی، قوم گرایی، سوء مدیریت، مصلحت اندیشی افراطی، مماشات با تروریست ها و جنایتکاران، معامله بر سر منافع بزرگ ملی، دادن امتیازهای یکجانبه به خارجی ها، چشم پوشی از تولید و قاچاق مواد مخدر، برخورد سیاسی با فساد گسترده و بنیان برانداز فساد مالی و اداری و زمین خواری و... پرهیز نماید.
