xرسانه های ارزشگرا اصطلاحی است که معمولاً به رسانه هایی اطلاق می شود که رعایت و احترام به شعایر و سنت های دینی و ملی و پرهیز از اشاعه فرهنگ منحط و مبتذل غربی را مبنای محوری کار رسانه ای خویش قرار می دهند، مناسک و مناسبت های دینی را پاس می دارند و در روزهای مصادف با رویدادهای خاص در حوزه های دینی و اعتقادی، برنامه های ویژه پخش می کنند، به عقاید و شعور مخاطبان خویش احترام می گذارند و هدف شان از نشرات و فعالیت رسانه ای، نه رسیدن به سود و ثروت و کسب جاه و مقام و مال و منال به هر قیمت ممکن؛ حتی با استفاده از ترویج سکس و برهنگی و خشونت جنسی و بی بند و باری اخلاقی و شکستن سنت های پسندیده دینی و اجتماعی مردم و...؛ بلکه تعالی و رشد و کمال و بالندگی جامعه تا رسیدن به مدینه فاضله اسلامی است.
با اینهمه به نظر می رسد در این میان، تنها برپایی مناسبت ها و پخش برنامه های بی آسیب و بی هزینه در روزهای خاص برای مخاطبانی غالباً مسلمان در یک کشور ۹۹ درصد اسلامی برای یک رسانه مسئول مدعی ارزشگرایی دینی و رسانه ای نمی تواند کافی باشد و نمی تواند مسئولیت خویش در انجام وظایف و مسئولیت های خود را به صورت مطلوب، به اتمام و اکمال برساند؛ بلکه در این میان، همانگونه که یک فرد مسلمان پیرو دین و ارزش های دینی و مقید و متشرع به قیود و حدود و شرایع و شعایر دینی نمی تواند به صرف برپایی نماز و گرفتن روزه و رفتن به حج، تمامی مسئولیت های خود در برابر خویشتن و خدا و خلق و طبیعت و نعمات الهی را تمام یافته فرض کرده و در برابر آنچه انجام داده آرزوی بهشت برین کند؛ یک رسانه دینی نیز نمی تواند به برنامه های بی هزینه و بی آسیب و کم خطر بسنده کند و محافظه کاری و تقیه ای برآمده از نوعی ترس و اضطراب درونی را دستمایه ادامه کار خویش قرار دهد و به آن بسنده نماید.
یک رسانه دینی، در دنیای امروز، سنگردار جنگ نرم است و باید به جهاد رسانه ای بپردازد. در اسلام همانگونه که جهاد، گاه بر همه افراد مسلمان، واجب عینی می شود، بر رسانه ها نیز در زمینه جنگ نرم، گاهی لازم است در راستا و همسو با اهداف دینی و ارزشگرایانه خویش در برابر حملات و انحرافاتی که از سوی رسانه های ضد ارزشی و گماشته بیگانه علیه دین و ایمان و معتقدات مقدس مردم صورت می گیرد، دست به جهاد بزنند.
محافظه کاری، حفظ وضع موجود و دامن خویش را از دام خطرات و تهدیدهای احتمالی برچیدن و گوشه گزینی و جبن و ترس، نه تنها با ارزشگرایی دینی و رسانه ای نسبتی ندارد؛ بلکه حتی با روح کار رسانه ای نیز ناسازگار است؛ زیرا کار رسانه ای مستلزم ماجراجویی و ایجاد هیجان و احساسات و نیز هدایت این جریان های هیجانی و احساسی مخاطب در جهت درست و مطلوب آن است؛ چیزی که بیش از همه، این رسانه های ارزشگرا هستند که در برابر این مسئولیت سنگین و خطیر قرار دارند و باید به آن عمل کنند.
همانگونه که رسانه های ضدارزشی در جبهه باطل می جنگند و برای پیروزی باطل سعی و تلاش می ورزند، رسانه های ارزشی نیز باید در جبهه حق بجنگند و در راستای تحقق آرمان های حق طلبانه، مجاهدت کنند.
از جانب دیگر، انتقادات صرفاً واکنشی، منفعلانه و یکجانبه به حملات رسانه های مبتذل و انحرافی نیز نمی تواند مسئولیت جهادگرانه رسانه های ارزشگرا را به پایه اکمال برساند و آن را مختومه اعلام نماید؛ زیرا رسانه ای که دارای خط و جهت و ارزش های بنیادین است، نباید در مقام واکنش قرار داشته باشد؛ بلکه با کنش هایی که انجام می دهد، باید برای اجتماع و مخاطبان خویش، جریان سازی کرده و احساسات و هیجانات ناشی از کار کنشگرانه رسانه ای خویش را به سوی اهداف درست و مطلوب آن، توجیه نماید.
با توجه به این مطالب، انتظار می رود رسانه های ارزشگرا با استفاده از دو منبع مهم سنتی و جدید یعنی اصول اندیشه دینی و تکنولوژی رسانه ای جدید، بتوانند در جهت دهی افکار جمعی و ایجاد موج های اجتماعی، نقش مهم و سازنده ای ایفا کنند و اجازه ندهند که حیات اجتماعی و افکار عمومی مردم، دستمایه پروژه های فرهنگی و ارزشی ضد دینی در افغانستان گردد؛ بلکه اصالت و هویت دینی و افغانی این جامعه باید حفظ و تقویت شود؛ تا این جامعه بتواند الگوهای بدیلی را در برابر الگوهای منحط و مبتذل خارجی برای حیات فردی و جمعی ارائه دهد.
با اینهمه به نظر می رسد در این میان، تنها برپایی مناسبت ها و پخش برنامه های بی آسیب و بی هزینه در روزهای خاص برای مخاطبانی غالباً مسلمان در یک کشور ۹۹ درصد اسلامی برای یک رسانه مسئول مدعی ارزشگرایی دینی و رسانه ای نمی تواند کافی باشد و نمی تواند مسئولیت خویش در انجام وظایف و مسئولیت های خود را به صورت مطلوب، به اتمام و اکمال برساند؛ بلکه در این میان، همانگونه که یک فرد مسلمان پیرو دین و ارزش های دینی و مقید و متشرع به قیود و حدود و شرایع و شعایر دینی نمی تواند به صرف برپایی نماز و گرفتن روزه و رفتن به حج، تمامی مسئولیت های خود در برابر خویشتن و خدا و خلق و طبیعت و نعمات الهی را تمام یافته فرض کرده و در برابر آنچه انجام داده آرزوی بهشت برین کند؛ یک رسانه دینی نیز نمی تواند به برنامه های بی هزینه و بی آسیب و کم خطر بسنده کند و محافظه کاری و تقیه ای برآمده از نوعی ترس و اضطراب درونی را دستمایه ادامه کار خویش قرار دهد و به آن بسنده نماید.
یک رسانه دینی، در دنیای امروز، سنگردار جنگ نرم است و باید به جهاد رسانه ای بپردازد. در اسلام همانگونه که جهاد، گاه بر همه افراد مسلمان، واجب عینی می شود، بر رسانه ها نیز در زمینه جنگ نرم، گاهی لازم است در راستا و همسو با اهداف دینی و ارزشگرایانه خویش در برابر حملات و انحرافاتی که از سوی رسانه های ضد ارزشی و گماشته بیگانه علیه دین و ایمان و معتقدات مقدس مردم صورت می گیرد، دست به جهاد بزنند.
محافظه کاری، حفظ وضع موجود و دامن خویش را از دام خطرات و تهدیدهای احتمالی برچیدن و گوشه گزینی و جبن و ترس، نه تنها با ارزشگرایی دینی و رسانه ای نسبتی ندارد؛ بلکه حتی با روح کار رسانه ای نیز ناسازگار است؛ زیرا کار رسانه ای مستلزم ماجراجویی و ایجاد هیجان و احساسات و نیز هدایت این جریان های هیجانی و احساسی مخاطب در جهت درست و مطلوب آن است؛ چیزی که بیش از همه، این رسانه های ارزشگرا هستند که در برابر این مسئولیت سنگین و خطیر قرار دارند و باید به آن عمل کنند.
همانگونه که رسانه های ضدارزشی در جبهه باطل می جنگند و برای پیروزی باطل سعی و تلاش می ورزند، رسانه های ارزشی نیز باید در جبهه حق بجنگند و در راستای تحقق آرمان های حق طلبانه، مجاهدت کنند.
از جانب دیگر، انتقادات صرفاً واکنشی، منفعلانه و یکجانبه به حملات رسانه های مبتذل و انحرافی نیز نمی تواند مسئولیت جهادگرانه رسانه های ارزشگرا را به پایه اکمال برساند و آن را مختومه اعلام نماید؛ زیرا رسانه ای که دارای خط و جهت و ارزش های بنیادین است، نباید در مقام واکنش قرار داشته باشد؛ بلکه با کنش هایی که انجام می دهد، باید برای اجتماع و مخاطبان خویش، جریان سازی کرده و احساسات و هیجانات ناشی از کار کنشگرانه رسانه ای خویش را به سوی اهداف درست و مطلوب آن، توجیه نماید.
با توجه به این مطالب، انتظار می رود رسانه های ارزشگرا با استفاده از دو منبع مهم سنتی و جدید یعنی اصول اندیشه دینی و تکنولوژی رسانه ای جدید، بتوانند در جهت دهی افکار جمعی و ایجاد موج های اجتماعی، نقش مهم و سازنده ای ایفا کنند و اجازه ندهند که حیات اجتماعی و افکار عمومی مردم، دستمایه پروژه های فرهنگی و ارزشی ضد دینی در افغانستان گردد؛ بلکه اصالت و هویت دینی و افغانی این جامعه باید حفظ و تقویت شود؛ تا این جامعه بتواند الگوهای بدیلی را در برابر الگوهای منحط و مبتذل خارجی برای حیات فردی و جمعی ارائه دهد.
