رییس جمهور این روزها حرف زیاد می زند و در مراسمها و کنفرانسهای بسیاری ظاهر شده و از هر فرصتی استفاده می کند تا از واپسین روزهای باقی مانده دوره ریاست جمهوری اش استفاده اعظمی و بهینه را داشته باشد و از سویی نیز سعی می کند تا خاطره خوب و خوشی از دوره حکومت و اقتدارش در ذهن و خاطر هموطنانش به جای بگذارد.
از طرفی نیز در همه ی این سخنرانی ها و سخن پراکنی های خویش، بیشتر از همه به یک موضوع مهم و سرنوشت ساز برای خود و مردمش توجه جدی و مصممی دارد و آن امضای پیمان امنیتی با امریکا و البته خود داری از امضای آن، بدون در نظر گرفتن شرایطش از سوی طرف امریکایی است.
کرزی در دیدار با هیئت رهبری اتاق تجارت و صنایع افغانستان، پس از شنیدن حرفها و پیشنهادهای اعضای آن هیئت، با استفاده از فرصت، گریزی به موضوع پیمان امنیتی زد و به نکات مهمی اشاره کرد:" نگرانی های موجود بشمول فرار سرمایه از افغانستان در اثر تبلیغات سوء می باشد که بخاطر امضای سند امنیتی علیه حکومت و مردم افغانسان براه انداخته شده است.
سرمایه گذاران نباید فریب این تبلیغات خارجی را خورده و در پی فرار سرمایه از افغانستان باشند. از دو سال به اینسو، تبلیغات در مورد سال ۲۰۱۴ از جانب رسانه های غربی علیه مردم و اقتصاد افغانستان جریان دارد.
اگر امریکا واقعا میخواهد دوست و متحد افغانستان باشد، باید تبلیغات منفی علیه متحد و دوست خود را متوقف بسازد و ما را تقویت کند، نه اینکه در پی تضعیف ما باشد.
رئیس جمهور آغاز پروسه صلح از جانب امریکا را پیش شرط مهم برای امضای سند امنیتی با امریکا خوانده، تاکید کرد که اگر امریکا نمی تواند این پروسه را آغاز کند، باید اعلان نماید که موانع بر سر راه پروسه صلح افغانستان کدام ها اند."
در این بخش از اظهارات رییس جمهور حق با ایشان است. از حدود دو سال پیش تا کنون که بحث امضای پیمان با امریکا به صورت داغ و جدی مطرح شده، هفته و ماهی نیست که رسانه های وابسته به منافع دولت امریکا و غرب، دست به کار ساختن و پرداختن گزارشهای واهی و دروغین در جهت تخریب اوضاع امنیتی افغانستان، بعد از خروج نیروهای خارجی از این کشور، نشده باشند و سعی نکرده باشند تا مردم افغانستان را از پیامدهای ناگوار و خطرناک خروج نیروههای شان از افغانستان، بترسانند.
رییس جمهور حامد کرزی سوال خوبی را مطرح کرده اند که مقامات امریکایی باید بدان پاسخ گویند. به واقع نیز و به قول حامد کرزی، موانع بر سر راه صلح افغانستان چه چیزها هستند که قدرتی چون امریکا و متحدان قوی و قدرتمند آن را از کنار زدن آن موانع و از سر راه برداشتن آنها، این گونه عاجز و ناتوان کرده است؟!
به نظر می رسد لطف سخن حامد کرزی نیز در همینجاست که امریکایی ها را با سوال متهم می کند و اگر بخواهیم سخن رییس جمهور را کمی باز کنیم، به این نتیجه دست خواهیم یازید که ایشان حضور خود امریکایی ها و متحدان غربی آنها در افغانستان را مانع اصلی صلح و ثبات در کشور خویش می دانند؛ چرا که وجود دوام دار همین ناامنی ها در افغانستان، می تواند بهانه حضور آنان در این کشور را توجیه و تحلیل کند.
رییس جمهور پیش از این نشست و در کنفرانسی در ارگ ریاست جمهوری با خبرنگاران نیز به گونه واضح و مفصل در باره پیمان امنیتی صحبت کرده و همچنان بر شروطش نسبت به امضای آن تاکید کرد. کرزی در این کنفرانس، حرف را تمام کرد و با آن لهجه و لحنی که رییس جمهور کشور ما با امریکایی ها صحبت می کرد، به نظر می رسد دیگر حرفی برای گفتن باقی نمانده و این مقامات کاخ سفیداند که باید تصمیم بگیرند که بروند و یا بمانند اما مشروط به پذیرش شروط رییس جمهور افغانستان؟!
اما با تمام این حرفها، این لحن حرف زدن حامد کرزی با طرف امریکایی و ناتو، صرف نظر از بعد شجاعت و دلاوری ایشان، حکایتگر واقعیتی تلخ نیز می تواند باشد و آن اینکه رییس جمهور مانند بسیاری از دیگر آگاهان و تحلیلگران مسایل افغانستان و منطقه، به خوبی می داند که بحث خروج امریکا و ناتو از افغانستان و به اصطلاح استفاده از گزینه صفر، ابداً جدی نبوده و تمامی این گزافه گویی ها، بلُفی است که از سوی مقامات امریکایی و غربی و البته با هدف وارد کردن فشار بر دولت و ملت افغانستان، زده می شود.
لذا و با درک این واقعیت است که رییس جمهور حامد کرزی در مخاطب قرار دادن مقامات امریکایی و غربی، خیلی هم نمی خواهد جانب احتیاط و ملایمت را در نظر بگیرد. البته ترس رییس جمهور از رسوایی بعد از امضای پیمان نیز قابل درک و فهم است. چنانچه خودِ ایشان نیز به مشابه پیمان مذکور در یکی از دوره های تاریخی کشور اشاره کرده و به گونه تلویحی، آن را زیر سوال و انتقاد برده است:
"رئیس جمهور کرزی وضعیت خود را با وضعیت امیر عبدالرحمان خان در ۱۸۹۳ میلادی در هنگام امضای معاهده دیورند مقایسه کرد و گفت که به همان صورتی که بریتانیایی‌ها پادشاه پیشین افغانستان را برای امضای این معاهده تحت فشار قرار دادند، حالا تحت فشار امریکا قرار دارد."
به هر حال و به باور برخی از آگاهان، اگر چه ممکن است رییس جمهور از سر باز زدن امضای پیمان امنیتی، به اهداف شخصی و تیمی خویش هم نظر داشته باشد؛ اما اظهارات ایشان به خصوص در دو سه روز گذشته نسبت به نیات و اهداف امریکایی ها و غربی ها هم نمی تواند خالی از لطف و واقعیت باشد.
از طرفی نیز در همه ی این سخنرانی ها و سخن پراکنی های خویش، بیشتر از همه به یک موضوع مهم و سرنوشت ساز برای خود و مردمش توجه جدی و مصممی دارد و آن امضای پیمان امنیتی با امریکا و البته خود داری از امضای آن، بدون در نظر گرفتن شرایطش از سوی طرف امریکایی است.
کرزی در دیدار با هیئت رهبری اتاق تجارت و صنایع افغانستان، پس از شنیدن حرفها و پیشنهادهای اعضای آن هیئت، با استفاده از فرصت، گریزی به موضوع پیمان امنیتی زد و به نکات مهمی اشاره کرد:" نگرانی های موجود بشمول فرار سرمایه از افغانستان در اثر تبلیغات سوء می باشد که بخاطر امضای سند امنیتی علیه حکومت و مردم افغانسان براه انداخته شده است.
سرمایه گذاران نباید فریب این تبلیغات خارجی را خورده و در پی فرار سرمایه از افغانستان باشند. از دو سال به اینسو، تبلیغات در مورد سال ۲۰۱۴ از جانب رسانه های غربی علیه مردم و اقتصاد افغانستان جریان دارد.
اگر امریکا واقعا میخواهد دوست و متحد افغانستان باشد، باید تبلیغات منفی علیه متحد و دوست خود را متوقف بسازد و ما را تقویت کند، نه اینکه در پی تضعیف ما باشد.
رئیس جمهور آغاز پروسه صلح از جانب امریکا را پیش شرط مهم برای امضای سند امنیتی با امریکا خوانده، تاکید کرد که اگر امریکا نمی تواند این پروسه را آغاز کند، باید اعلان نماید که موانع بر سر راه پروسه صلح افغانستان کدام ها اند."
در این بخش از اظهارات رییس جمهور حق با ایشان است. از حدود دو سال پیش تا کنون که بحث امضای پیمان با امریکا به صورت داغ و جدی مطرح شده، هفته و ماهی نیست که رسانه های وابسته به منافع دولت امریکا و غرب، دست به کار ساختن و پرداختن گزارشهای واهی و دروغین در جهت تخریب اوضاع امنیتی افغانستان، بعد از خروج نیروهای خارجی از این کشور، نشده باشند و سعی نکرده باشند تا مردم افغانستان را از پیامدهای ناگوار و خطرناک خروج نیروههای شان از افغانستان، بترسانند.
رییس جمهور حامد کرزی سوال خوبی را مطرح کرده اند که مقامات امریکایی باید بدان پاسخ گویند. به واقع نیز و به قول حامد کرزی، موانع بر سر راه صلح افغانستان چه چیزها هستند که قدرتی چون امریکا و متحدان قوی و قدرتمند آن را از کنار زدن آن موانع و از سر راه برداشتن آنها، این گونه عاجز و ناتوان کرده است؟!
به نظر می رسد لطف سخن حامد کرزی نیز در همینجاست که امریکایی ها را با سوال متهم می کند و اگر بخواهیم سخن رییس جمهور را کمی باز کنیم، به این نتیجه دست خواهیم یازید که ایشان حضور خود امریکایی ها و متحدان غربی آنها در افغانستان را مانع اصلی صلح و ثبات در کشور خویش می دانند؛ چرا که وجود دوام دار همین ناامنی ها در افغانستان، می تواند بهانه حضور آنان در این کشور را توجیه و تحلیل کند.
رییس جمهور پیش از این نشست و در کنفرانسی در ارگ ریاست جمهوری با خبرنگاران نیز به گونه واضح و مفصل در باره پیمان امنیتی صحبت کرده و همچنان بر شروطش نسبت به امضای آن تاکید کرد. کرزی در این کنفرانس، حرف را تمام کرد و با آن لهجه و لحنی که رییس جمهور کشور ما با امریکایی ها صحبت می کرد، به نظر می رسد دیگر حرفی برای گفتن باقی نمانده و این مقامات کاخ سفیداند که باید تصمیم بگیرند که بروند و یا بمانند اما مشروط به پذیرش شروط رییس جمهور افغانستان؟!
اما با تمام این حرفها، این لحن حرف زدن حامد کرزی با طرف امریکایی و ناتو، صرف نظر از بعد شجاعت و دلاوری ایشان، حکایتگر واقعیتی تلخ نیز می تواند باشد و آن اینکه رییس جمهور مانند بسیاری از دیگر آگاهان و تحلیلگران مسایل افغانستان و منطقه، به خوبی می داند که بحث خروج امریکا و ناتو از افغانستان و به اصطلاح استفاده از گزینه صفر، ابداً جدی نبوده و تمامی این گزافه گویی ها، بلُفی است که از سوی مقامات امریکایی و غربی و البته با هدف وارد کردن فشار بر دولت و ملت افغانستان، زده می شود.
لذا و با درک این واقعیت است که رییس جمهور حامد کرزی در مخاطب قرار دادن مقامات امریکایی و غربی، خیلی هم نمی خواهد جانب احتیاط و ملایمت را در نظر بگیرد. البته ترس رییس جمهور از رسوایی بعد از امضای پیمان نیز قابل درک و فهم است. چنانچه خودِ ایشان نیز به مشابه پیمان مذکور در یکی از دوره های تاریخی کشور اشاره کرده و به گونه تلویحی، آن را زیر سوال و انتقاد برده است:
"رئیس جمهور کرزی وضعیت خود را با وضعیت امیر عبدالرحمان خان در ۱۸۹۳ میلادی در هنگام امضای معاهده دیورند مقایسه کرد و گفت که به همان صورتی که بریتانیایی‌ها پادشاه پیشین افغانستان را برای امضای این معاهده تحت فشار قرار دادند، حالا تحت فشار امریکا قرار دارد."
به هر حال و به باور برخی از آگاهان، اگر چه ممکن است رییس جمهور از سر باز زدن امضای پیمان امنیتی، به اهداف شخصی و تیمی خویش هم نظر داشته باشد؛ اما اظهارات ایشان به خصوص در دو سه روز گذشته نسبت به نیات و اهداف امریکایی ها و غربی ها هم نمی تواند خالی از لطف و واقعیت باشد.
مولف : سیدفاضل محجوب
