آنچه که در شرایط کنونی کشور بیش و پیش از همه اهمیت دارد و همه از دولتمردان و علمای کرام و اساتید و دانشجویان بایستی بدان توجه جدی و اصولی کنند، موضوع مهم و حیاتی اتحاد و همبستگی تمامی قومیت های ساکن در افغانستان عزیز است.
در این میان، دانشگاه و دانشجویان، جایگاه خاص و استثنایی خودش را دارد. تقریباً در تمامی کشورها، دانشگاه ها و سایر مراکز پژوهشی و علمی، به عنوان نماد روشن اندیشی و استدلال و تفکر، مطرح بوده وهستند.
بسیاری از مباحث عوامانه و سطحی ای که اتحاد و همپذیری یک ملت را نشانه می گیرد، معمولا در دانشگاههای کشورهای مترقی و حتی کمتر توسعه یافته، راه و جایی ندارند.
پوهنتون و دانشگاه، چنانکه از نامشان پیداست، مکان و محل تعلیم و تربیه و دانش اندوزی است. در این مکانها هر آن حرکت و سکونی که منافی با شان علم و دانش باشد، مذموم و در خور نکوهش است. این را همه می داند که مکانهای سطح بالا و اکادمیک، همه گزینه های آن نیز بایستی در افقی بالاتر و برتر از پدیده های دیگر قرار داشته باشند.
توقع همگانی از دانشجو بالاست؛ مردم آن حسابی را که روی دانشجو باز می کنند، ابداً روی شاگردان مکاتب ابتدائیه و لیسه باز نمی کنند. جوان دانشجو و محصل، مراحل بسیاری را پشت سر گذاشته تا به حریم پوهنتون یا دانشگاه راه پیدا کرده است.
حال اگر یک جوان محصل که چند سالی را در دانشگاه و پیش از آن در ابتدائیه و متوسطه و لیسه گذرانده و تقریباً بار علمی و تجربی خوبی کسب کرده، بیاید و در برخورد با مسایل، مانند کودک، نوجوان و یا جوان دوره لیسه عمل کند و به جای پختگی، ناپختگی کند، همگان او را ملامت خواهند کرد؛ چرا که شأنش اقتضای یک چنین اندیشه و رفتاری را ندارد.
هم محصلان و دانشجویان پوهنتونها و دانشگاهها باید هوشیار باشند و به افکار و اندیشه های مسموم و مغرض که وحدت و اخوت آنان را نشانه گرفته، اجازه ندهند تا بیش از این آب را گل آلود کنند و هم
استادان زحمتکش و دلسوز پوهنتونها، در کنار تدریس مضامین مربوطه، ضرورت و اهمیت اتحاد و برادری در سایه دین مبین اسلام را به محصلان خویش که حکم فرزندان آنان را دارند، تفهیم و تلقین کنند.
در این میان، رسانه ها و به خصوص رسانه های دیداری و شنیداری، نقش حیاتی و تعیین کننده ای را می توانند بازی بکنند. با تاسف برخی از رسانه ها گویا مسئولیت جدی و بسیار مهم خویش را نسبت به حفظ آرامش ذهن و روان مردم و نیز فضای کشور فراموش کرده اند و با نشر و پخش موارد تنش زا و
جنجال برانگیز، تا توانسته اند تنور نزاع و کشمکش فکری و رفتاری دانشجویان و سایر مردم را، داغ و داغتر نگهدارند.
امثال این رسانه ها گویا در این کشور، زندگی و فعالیت نمی کنند و گویا در صورت شعله ور شدن درگیری های داخلی، هیچ گزندی به آنان نرسیده و آنان با راحتی فکر و خیال، به نشر و پخش برنامه های ضد منافع
ملی شان ادامه خواهند داد!!. به این دسته از رادیو و تلویزیونها باید مشفقانه گفت که اگر خواهان یک افغانستان آزاد، آباد و متکی به خویش در سایه وحدت همه اقوام ساکن در کشور هستید، راهش این نیست که برگزیده اید.
به نظر می رسد در این زمینه مسئولیت سه دسته بسیار سنگین و در عین حال، عمل به آن بسیار لازم و ضروری است. دولت، علما و رسانه ها؛ دولت با استفاده از بازوان اجرایی اش در وزارت خانه های اطلاعات و فرهنگ و تحصیلات عالی و ریاست امنیت ملی، به گونه بسیار جدی و فعال باید وارد شده و کسانی را که قصد ایجاد تفرقه و نفاق در میان محصلان را دارند، شناسایی و مهار کنند. علمای کرام و به خصوص شورای اخوت اسلامی، با استفاده از مساجد و تکایا، ضرورت وحدت و همپذیری را در میان مردم حق پذیر ما بیشتر از پیش، روشن و بیان کنند. با تاسف باید گفت که شورای اخوت علمای سراسر کشور، در این زمینه اصلاً فعالیت در خور توجه و ستایشی نداشته و به رسالت دینی و الهی خویش، آنچنانکه لازم و واجب است، عمل نکرده است. اما رسانه های صوتی و تصویری کشور که بیشترین بیننده و مخاطب را به خود اختصاص داده اند نیز، در کم کاری و بهتر است گفته شود در بی کاری و عدم فعالیت در این زمینه، دست کمی از شورای اخوت نداشته و با تاسف، آنچه امروز از نابسامانی در جهت اتحاد و همبستگی مومنان در افغانستان شاهد می باشیم، نتیجه کم توجهی و سهل انگاری دولت، علما و رسانه های کشور است.
امید پیش از آنکه لانه زنبور تفرقه و نفاق، بیشتر از این در کشور تکان داده شود و خدای ناکرده اوضاع
کشور به سمت و سویی سوق داده شود که مورد رضایت هیچ افغان دلسوزی نیست، دولت و علمای
کرام و رسانه های کشور، به وظایف دینی، انسانی و ملی خویش جدی و دقیق عمل کنند و همگی از
اتحاد و اخوت بگویند که همین مورد رضای خداوند متعال و رسول گرامی اوست.
در این میان، دانشگاه و دانشجویان، جایگاه خاص و استثنایی خودش را دارد. تقریباً در تمامی کشورها، دانشگاه ها و سایر مراکز پژوهشی و علمی، به عنوان نماد روشن اندیشی و استدلال و تفکر، مطرح بوده وهستند.
بسیاری از مباحث عوامانه و سطحی ای که اتحاد و همپذیری یک ملت را نشانه می گیرد، معمولا در دانشگاههای کشورهای مترقی و حتی کمتر توسعه یافته، راه و جایی ندارند.
پوهنتون و دانشگاه، چنانکه از نامشان پیداست، مکان و محل تعلیم و تربیه و دانش اندوزی است. در این مکانها هر آن حرکت و سکونی که منافی با شان علم و دانش باشد، مذموم و در خور نکوهش است. این را همه می داند که مکانهای سطح بالا و اکادمیک، همه گزینه های آن نیز بایستی در افقی بالاتر و برتر از پدیده های دیگر قرار داشته باشند.
توقع همگانی از دانشجو بالاست؛ مردم آن حسابی را که روی دانشجو باز می کنند، ابداً روی شاگردان مکاتب ابتدائیه و لیسه باز نمی کنند. جوان دانشجو و محصل، مراحل بسیاری را پشت سر گذاشته تا به حریم پوهنتون یا دانشگاه راه پیدا کرده است.
حال اگر یک جوان محصل که چند سالی را در دانشگاه و پیش از آن در ابتدائیه و متوسطه و لیسه گذرانده و تقریباً بار علمی و تجربی خوبی کسب کرده، بیاید و در برخورد با مسایل، مانند کودک، نوجوان و یا جوان دوره لیسه عمل کند و به جای پختگی، ناپختگی کند، همگان او را ملامت خواهند کرد؛ چرا که شأنش اقتضای یک چنین اندیشه و رفتاری را ندارد.
هم محصلان و دانشجویان پوهنتونها و دانشگاهها باید هوشیار باشند و به افکار و اندیشه های مسموم و مغرض که وحدت و اخوت آنان را نشانه گرفته، اجازه ندهند تا بیش از این آب را گل آلود کنند و هم
استادان زحمتکش و دلسوز پوهنتونها، در کنار تدریس مضامین مربوطه، ضرورت و اهمیت اتحاد و برادری در سایه دین مبین اسلام را به محصلان خویش که حکم فرزندان آنان را دارند، تفهیم و تلقین کنند.
در این میان، رسانه ها و به خصوص رسانه های دیداری و شنیداری، نقش حیاتی و تعیین کننده ای را می توانند بازی بکنند. با تاسف برخی از رسانه ها گویا مسئولیت جدی و بسیار مهم خویش را نسبت به حفظ آرامش ذهن و روان مردم و نیز فضای کشور فراموش کرده اند و با نشر و پخش موارد تنش زا و
جنجال برانگیز، تا توانسته اند تنور نزاع و کشمکش فکری و رفتاری دانشجویان و سایر مردم را، داغ و داغتر نگهدارند.
امثال این رسانه ها گویا در این کشور، زندگی و فعالیت نمی کنند و گویا در صورت شعله ور شدن درگیری های داخلی، هیچ گزندی به آنان نرسیده و آنان با راحتی فکر و خیال، به نشر و پخش برنامه های ضد منافع
ملی شان ادامه خواهند داد!!. به این دسته از رادیو و تلویزیونها باید مشفقانه گفت که اگر خواهان یک افغانستان آزاد، آباد و متکی به خویش در سایه وحدت همه اقوام ساکن در کشور هستید، راهش این نیست که برگزیده اید.
به نظر می رسد در این زمینه مسئولیت سه دسته بسیار سنگین و در عین حال، عمل به آن بسیار لازم و ضروری است. دولت، علما و رسانه ها؛ دولت با استفاده از بازوان اجرایی اش در وزارت خانه های اطلاعات و فرهنگ و تحصیلات عالی و ریاست امنیت ملی، به گونه بسیار جدی و فعال باید وارد شده و کسانی را که قصد ایجاد تفرقه و نفاق در میان محصلان را دارند، شناسایی و مهار کنند. علمای کرام و به خصوص شورای اخوت اسلامی، با استفاده از مساجد و تکایا، ضرورت وحدت و همپذیری را در میان مردم حق پذیر ما بیشتر از پیش، روشن و بیان کنند. با تاسف باید گفت که شورای اخوت علمای سراسر کشور، در این زمینه اصلاً فعالیت در خور توجه و ستایشی نداشته و به رسالت دینی و الهی خویش، آنچنانکه لازم و واجب است، عمل نکرده است. اما رسانه های صوتی و تصویری کشور که بیشترین بیننده و مخاطب را به خود اختصاص داده اند نیز، در کم کاری و بهتر است گفته شود در بی کاری و عدم فعالیت در این زمینه، دست کمی از شورای اخوت نداشته و با تاسف، آنچه امروز از نابسامانی در جهت اتحاد و همبستگی مومنان در افغانستان شاهد می باشیم، نتیجه کم توجهی و سهل انگاری دولت، علما و رسانه های کشور است.
امید پیش از آنکه لانه زنبور تفرقه و نفاق، بیشتر از این در کشور تکان داده شود و خدای ناکرده اوضاع
کشور به سمت و سویی سوق داده شود که مورد رضایت هیچ افغان دلسوزی نیست، دولت و علمای
کرام و رسانه های کشور، به وظایف دینی، انسانی و ملی خویش جدی و دقیق عمل کنند و همگی از
اتحاد و اخوت بگویند که همین مورد رضای خداوند متعال و رسول گرامی اوست.
مولف : سیدفاضل محجوب
