رمضان فصل بندگی و دلبردگی از راه رسید و خداوند متعال، فرصتی دیگر برای "شدن" عطا کرد تا همان انسانی شویم که او می خواهد و شایسته ای خلیفه گی او در روی زمین است. باید بیش از هر زمانی از ماده و مادیت برید و به نماز، نیایش، تفکر و تدبر و خوانشِ آنچه برای انسان شدن و بندگی و برازندگی اوست، اهتمام ورزید و مهمان ویژه خدا شد و از سفره آسمانی او به آمرزش، خود سازی و چشیدن لذایذ روحانی رسید و با همه جوارح و جوانح خویش صائم بود و در حریم این میهمانی الهی بار یافت. زیرا؛
«ماه رمضان، ماهی که قرآن در آن نازل شده تا هدايت مردم و بياناتى از هدايت و جدا سازنده حق از باطل باشد، پس هر كس اين ماه را درك كرد بايد روزهاش بگيرد(بقره/ ۱۸۵) ماهی که خداوند در آن شب قدر را قرار داد و قانون هدایت و سعادت انسان را فرو فرستاد و ظرفیتی شگفت در آن تعبیه کرد تا انسان را فراتر از ملائک ببرد و مسجود آنها سازد؛ «ما اين قرآن عظيم الشان را (كه رحمت واسع و حكمت جامع است) در شب قدر نازل كرديم و تو چه مىدانى شب قدر چيست؟ شب قدر (در مقام و مرتبه) از هزار ماه بهتر و بالاتر است (قدر/ ۱-۳). از این رو، کسانی که طالب هدایتند و می خواهند در مسیر هدایت قرار گیرند و به معرفت حق و تمییز آن از باطل نائل آیند و شب قدرش را "قدر" نهند، باید در محضر آیات وحی زانو بزنند و اصول زندگی و بندگی، تعامل و تقابل؛ جنگ و صلح را بیاموزند و درزندگی خویش پیاده سازند و بحران های زمانه ی شان را با عمل به قانون الهی، پشت سر بگذارند و زندگی عزتمندانه ی را برای شان رقم بزنند.
آیا شایسته نیست در این ماه که آزمون بریدن از مادیت و پیوند به ابدیت است، حکومت و رعیت، رهبر و رهرو، امیر و وزیر کشور های مسلمان، مراجعه ای جدی و تدبری درآیات کتاب آسمانی (قرآن) کنند و گذشته خویش را بامعیارهای آن به داوری بگیرند وعزم آن کنند، در فرصت آینده، قدرت و ثروت، دینداری و داوری و مشی و مسئولیت خویش را براساس آن عیار سازند؟ در این صورت، استعمار، ستمگری، ریختن خون بیگناهان، برادرکشی، معامله با سرنوشت مسلمانان و در جوامع اسلامی، خدمت به نظام سلطه، رخت بر نخواهد بست؟
آیا ما را هوی و هوس، به نسیان و عصیان وامیدارد، درحالی که خداوند فرموده است؛ « يهود و نصارى هرگز از تو راضى نمىشوند مگر وقتى كه از كيش آنان پيروى كنى بگو تنها هدايت، هدايت خدا است و اگر هوى و هوسهاى آنان را پيروى كنى بعد از آن علمى كه روزيت شد، آن وقت از ناحيه خدا نه سرپرستى خواهى داشت و نه ياورى.» (بقره/ ۱۲۰)« هان اى كسانى كه ايمان آورديد، آنانرا دوستان خود مگيريد كه آنان دوست يكديگرند و كسى كه (از شما) آنان را دوست بدارد، خود او نيز از ايشان است، چون خدا مردم ستمكار را به سوى حق هدايت نمىكند.»(مائده/ ۵۱). چراکه قرآن کریم، باید ها و نباید های دوستی را مشخص کرده و تصریح نموده که «مؤمنين به هيچ بهانهاى نبايد كفار را ولى و سرپرست خود بگيرند با اينكه در بين خود كسانى را دارند كه سرپرست شوند و هر كس چنين كند ديگر نزد خدا هيچ حرمتى ندارد(آل عمران/ ۲۸) و آیا نگفت؛ «اى كسانى كه ايمان آورديد كفار و اهل كتابى را كه دين شما را سخريه گرفته و بازيچهاش مىپندارند دوستان خود مگيريد و از خدا بپرهيزيد اگر مردمى با ايمانيد.» (مائده/۵۷) آیا مسیر عزت را نشانمان نداد؟ « آنان كه به عوض مؤمنان، منافقان را دوست خود مىگيرند از اين كار چه مىجويند؟ اگر عزت مىطلبند، بدانند كه عزت همهاش از آن خدا است (۱۳۹). و هویت کسانی را که مرتکب چنین دوستی هایی گردند، معرفی نکرد؟ (مائده/۸۱).
آیا مومنان را به برادری و صلح دعوت نفرمود؛ «تنها مؤمنين برادر يكديگرند پس بين برادران خود اصلاح كنيد و از خدا پروا كنيد، شايد مورد رحمتش قرار گيريد (حجرات/۱۰) و آیا در صورت ستمگری یکی از آنها، به پیکار باغیان دعوت نکرد؟ «اگر دو طائفه از مؤمنين به جان هم افتادند، بينشان اصلاح كنيد، پس اگر معلوم شد يكى از آن دو طائفه بر ديگرى ستم مىكند با آن طائفه كارزار كنيد تا به حكم اجبار تسليم امر خدا شود و اگر به سوى خدا برگشت بين آن دو طائفه به عدل اصلاح كنيد (و باز هم توصيه مىكنم كه) عدالت را گسترش دهيد كه خدا عدالتگستران را دوست مىدارد (حجرات/ ۹ ) و نشانه های مؤمنان و پیروان حقیقی حضرت ختمی مرتبت را نیز به روشنی، بیان فرمود؛«محمد رسول خدا است و كسانى كه با او هستند عليه كفار شديد و بى رحمند و در بين خود رحيم و دلسوزند، ايشان را مىبينى كه همواره در ركوع و سجودند و در طلب فضل و رضوان خدايند. علامتشان در رخسارشان از اثر سجده نمايان است...» (فتح/۲۹)
بنا براین، ماه مبارک رمضان همانطوری که فرصتی برای پالایش روح و جسم و قد کشیدن از خاک تا افلاک است، فرصت بازنگری و تعیین آینده فردی و اجتماعی، سیاسی نیز هست و همانسان که همه باید براساس دستورات الهی در امور فردی پروا پیشگی اختیارکنند، در تعاملات سیاسی و اجتماعی و تنظیم روابط داخلی و بین المللی نیز اصول و معیار های الهی را نصب العین خویش قرار دهند. زیرا تجارب تاریخی و معاصر ما قاطعانه حکایت از آن دارد، تنها و تنها تبعیت از آموزه های الهی است که سعادت می آورد و عزت می آفریند. شاید نیازی به مرور تاریخ نباشد و تنها نمونه های چندی، می تواند اثبات این نکته کند که خدمت به کفار و استعمار، نتیجه ای جز خذلان ندارد.
دیدیم، صدام برای خوشخدمتی به غرب و به نیابت از آنها به جنگ هشت ساله با ایران مبادرت کرد اما دیری نگذشت که توسط امریکا به زیر کشیده شد و در ذلت بارترین حالت ممکن دستگیر و نهایتاً دار مجازات را تجربه کرد. معمر قذافی دیگر نمونه ی آن است که میلیونها دالر سرمایه مردم لیبی را صرف پیروزی سارکوزی و برلوسکونی کرد و سرانجام همان کشورها به پرونده سیاست و حیاتش پایان دادند. محمد مرسی، دیگر چهره ای است که چنین سرنوشتی یافت و تجربه تلخی را به نمایش گذاشت و او برای جلب رضایت ایالات متحده، نامه ای فضاحت باری به رئیس رژیم قصاب اسرائیل نوشت و خود را " دوست وفادار" وی خواند و " برای او سعادت و خوشبختی و برای کشورش(رژیم اشغالگر قدس) رفاه و شکوفایی و آسایش آرزو کرد" اما با این وجود، غرب سناریویی کودتا علیه وی را سامان داد و علی رغم مشروعیت حکومتش، دستگیرش کرد و چهره ای دیگری را به جایش نشاند. ترکیه ظاهراً اسلامگرا، به امید بار یافتن به اتحادیه اروپا و برای نائل آمدن به نماینده خاورمیانه ای سیاست امریکا و غرب، پیاده نظام جهانگشایی آنها شد تا دشمنان راهبردی اسرائیل و غرب را از میان بردارد اما به اعتراف مقامات ترک، امروز همان غرب، اوضاع سیاسی امنیتیِ خادم جان نثارش را به هم ریخته و موج گسترده ی اعتراضات مردمی و درگیریهای خیابانی را به راه انداخته و مدیریت می کند.
براین اساس، همان طوری که ماه مبارک رمضان، تمرین ویژه ای بندگی و فرصتی برای پالایش روح و روان و پرهیز از آلودگی هاست، فصل بازنگری در گذشته و حال و چنگ زدن به دامن قرآن برای تنظیم روابط و تعیین سرنوشت آینده ای فرد و جامعه نیز هست و می بایست در پرتو انوار وحی، به جنگ و صلح، تعامل و یا تقابل پرداخت و عزت را براساس آموزه های وحی، پروا پیشگی و عدالت گستری، جستجو کرد و تولد دوباره خویش را رقم زد.
«ماه رمضان، ماهی که قرآن در آن نازل شده تا هدايت مردم و بياناتى از هدايت و جدا سازنده حق از باطل باشد، پس هر كس اين ماه را درك كرد بايد روزهاش بگيرد(بقره/ ۱۸۵) ماهی که خداوند در آن شب قدر را قرار داد و قانون هدایت و سعادت انسان را فرو فرستاد و ظرفیتی شگفت در آن تعبیه کرد تا انسان را فراتر از ملائک ببرد و مسجود آنها سازد؛ «ما اين قرآن عظيم الشان را (كه رحمت واسع و حكمت جامع است) در شب قدر نازل كرديم و تو چه مىدانى شب قدر چيست؟ شب قدر (در مقام و مرتبه) از هزار ماه بهتر و بالاتر است (قدر/ ۱-۳). از این رو، کسانی که طالب هدایتند و می خواهند در مسیر هدایت قرار گیرند و به معرفت حق و تمییز آن از باطل نائل آیند و شب قدرش را "قدر" نهند، باید در محضر آیات وحی زانو بزنند و اصول زندگی و بندگی، تعامل و تقابل؛ جنگ و صلح را بیاموزند و درزندگی خویش پیاده سازند و بحران های زمانه ی شان را با عمل به قانون الهی، پشت سر بگذارند و زندگی عزتمندانه ی را برای شان رقم بزنند.
آیا شایسته نیست در این ماه که آزمون بریدن از مادیت و پیوند به ابدیت است، حکومت و رعیت، رهبر و رهرو، امیر و وزیر کشور های مسلمان، مراجعه ای جدی و تدبری درآیات کتاب آسمانی (قرآن) کنند و گذشته خویش را بامعیارهای آن به داوری بگیرند وعزم آن کنند، در فرصت آینده، قدرت و ثروت، دینداری و داوری و مشی و مسئولیت خویش را براساس آن عیار سازند؟ در این صورت، استعمار، ستمگری، ریختن خون بیگناهان، برادرکشی، معامله با سرنوشت مسلمانان و در جوامع اسلامی، خدمت به نظام سلطه، رخت بر نخواهد بست؟
آیا ما را هوی و هوس، به نسیان و عصیان وامیدارد، درحالی که خداوند فرموده است؛ « يهود و نصارى هرگز از تو راضى نمىشوند مگر وقتى كه از كيش آنان پيروى كنى بگو تنها هدايت، هدايت خدا است و اگر هوى و هوسهاى آنان را پيروى كنى بعد از آن علمى كه روزيت شد، آن وقت از ناحيه خدا نه سرپرستى خواهى داشت و نه ياورى.» (بقره/ ۱۲۰)« هان اى كسانى كه ايمان آورديد، آنانرا دوستان خود مگيريد كه آنان دوست يكديگرند و كسى كه (از شما) آنان را دوست بدارد، خود او نيز از ايشان است، چون خدا مردم ستمكار را به سوى حق هدايت نمىكند.»(مائده/ ۵۱). چراکه قرآن کریم، باید ها و نباید های دوستی را مشخص کرده و تصریح نموده که «مؤمنين به هيچ بهانهاى نبايد كفار را ولى و سرپرست خود بگيرند با اينكه در بين خود كسانى را دارند كه سرپرست شوند و هر كس چنين كند ديگر نزد خدا هيچ حرمتى ندارد(آل عمران/ ۲۸) و آیا نگفت؛ «اى كسانى كه ايمان آورديد كفار و اهل كتابى را كه دين شما را سخريه گرفته و بازيچهاش مىپندارند دوستان خود مگيريد و از خدا بپرهيزيد اگر مردمى با ايمانيد.» (مائده/۵۷) آیا مسیر عزت را نشانمان نداد؟ « آنان كه به عوض مؤمنان، منافقان را دوست خود مىگيرند از اين كار چه مىجويند؟ اگر عزت مىطلبند، بدانند كه عزت همهاش از آن خدا است (۱۳۹). و هویت کسانی را که مرتکب چنین دوستی هایی گردند، معرفی نکرد؟ (مائده/۸۱).
آیا مومنان را به برادری و صلح دعوت نفرمود؛ «تنها مؤمنين برادر يكديگرند پس بين برادران خود اصلاح كنيد و از خدا پروا كنيد، شايد مورد رحمتش قرار گيريد (حجرات/۱۰) و آیا در صورت ستمگری یکی از آنها، به پیکار باغیان دعوت نکرد؟ «اگر دو طائفه از مؤمنين به جان هم افتادند، بينشان اصلاح كنيد، پس اگر معلوم شد يكى از آن دو طائفه بر ديگرى ستم مىكند با آن طائفه كارزار كنيد تا به حكم اجبار تسليم امر خدا شود و اگر به سوى خدا برگشت بين آن دو طائفه به عدل اصلاح كنيد (و باز هم توصيه مىكنم كه) عدالت را گسترش دهيد كه خدا عدالتگستران را دوست مىدارد (حجرات/ ۹ ) و نشانه های مؤمنان و پیروان حقیقی حضرت ختمی مرتبت را نیز به روشنی، بیان فرمود؛«محمد رسول خدا است و كسانى كه با او هستند عليه كفار شديد و بى رحمند و در بين خود رحيم و دلسوزند، ايشان را مىبينى كه همواره در ركوع و سجودند و در طلب فضل و رضوان خدايند. علامتشان در رخسارشان از اثر سجده نمايان است...» (فتح/۲۹)
بنا براین، ماه مبارک رمضان همانطوری که فرصتی برای پالایش روح و جسم و قد کشیدن از خاک تا افلاک است، فرصت بازنگری و تعیین آینده فردی و اجتماعی، سیاسی نیز هست و همانسان که همه باید براساس دستورات الهی در امور فردی پروا پیشگی اختیارکنند، در تعاملات سیاسی و اجتماعی و تنظیم روابط داخلی و بین المللی نیز اصول و معیار های الهی را نصب العین خویش قرار دهند. زیرا تجارب تاریخی و معاصر ما قاطعانه حکایت از آن دارد، تنها و تنها تبعیت از آموزه های الهی است که سعادت می آورد و عزت می آفریند. شاید نیازی به مرور تاریخ نباشد و تنها نمونه های چندی، می تواند اثبات این نکته کند که خدمت به کفار و استعمار، نتیجه ای جز خذلان ندارد.
دیدیم، صدام برای خوشخدمتی به غرب و به نیابت از آنها به جنگ هشت ساله با ایران مبادرت کرد اما دیری نگذشت که توسط امریکا به زیر کشیده شد و در ذلت بارترین حالت ممکن دستگیر و نهایتاً دار مجازات را تجربه کرد. معمر قذافی دیگر نمونه ی آن است که میلیونها دالر سرمایه مردم لیبی را صرف پیروزی سارکوزی و برلوسکونی کرد و سرانجام همان کشورها به پرونده سیاست و حیاتش پایان دادند. محمد مرسی، دیگر چهره ای است که چنین سرنوشتی یافت و تجربه تلخی را به نمایش گذاشت و او برای جلب رضایت ایالات متحده، نامه ای فضاحت باری به رئیس رژیم قصاب اسرائیل نوشت و خود را " دوست وفادار" وی خواند و " برای او سعادت و خوشبختی و برای کشورش(رژیم اشغالگر قدس) رفاه و شکوفایی و آسایش آرزو کرد" اما با این وجود، غرب سناریویی کودتا علیه وی را سامان داد و علی رغم مشروعیت حکومتش، دستگیرش کرد و چهره ای دیگری را به جایش نشاند. ترکیه ظاهراً اسلامگرا، به امید بار یافتن به اتحادیه اروپا و برای نائل آمدن به نماینده خاورمیانه ای سیاست امریکا و غرب، پیاده نظام جهانگشایی آنها شد تا دشمنان راهبردی اسرائیل و غرب را از میان بردارد اما به اعتراف مقامات ترک، امروز همان غرب، اوضاع سیاسی امنیتیِ خادم جان نثارش را به هم ریخته و موج گسترده ی اعتراضات مردمی و درگیریهای خیابانی را به راه انداخته و مدیریت می کند.
براین اساس، همان طوری که ماه مبارک رمضان، تمرین ویژه ای بندگی و فرصتی برای پالایش روح و روان و پرهیز از آلودگی هاست، فصل بازنگری در گذشته و حال و چنگ زدن به دامن قرآن برای تنظیم روابط و تعیین سرنوشت آینده ای فرد و جامعه نیز هست و می بایست در پرتو انوار وحی، به جنگ و صلح، تعامل و یا تقابل پرداخت و عزت را براساس آموزه های وحی، پروا پیشگی و عدالت گستری، جستجو کرد و تولد دوباره خویش را رقم زد.
مولف : سیدآقا موسوی نژاد
