تردیدی نیست که فساد، بنیاد های اقتصادی، اداری و سایر عرصه های کشور را رنجور کرده و تبعات سنگینی را به بار آورده است. اما آنچه اهمیت دارد، شناخت خاستگاه این پدیده مزمن است که همه عرصه های زندگی ما را تحت تاثیر قرار داده است؟ موضوع دیگر اینکه چرا امریکا و کشورهای غربی در هر مکتوب و ملفوظی گریزی به فساد در افغانستان می زنند و در هر پیمانه و پیمانی بر مبارزه با آن تاکید می کنند و توفیق یا عدم توفیق افغانستان در آن عرصه را در کنار حکومت داری بهتر و دیگر موضوعات شرط ادامه کمک و همکاری ها قرار می دهند؟
پاسخ به این پرسش ها را تا حدودی در سخنان رئیس جمهوری کشور مان می توان یافت که در جریان سفر دو روزه خود به هند و در یک نشست با خبرنگاران هندی و بین المللی و مراکز تحقیقاتی گفت: "فسادی که در ارائه خدمات در ادارات حکومتی وجود دارد به مراتب کوچکتر است از فسادی که این قرارداد ها باعث شده است. به عنوان مثال، شرکت های خصوصی امنیتی که غرب در افغانستان به کار گماشته بود باعث فساد و عمده بی ثباتی و بی امنیتی بود. پنج سال وقت گرفت تا این شرکت ها را تحت کنترول نسبی در بیاورم".
حامد کرزی در خصوص انتقادات گسترده رسانه های غربی از دولتش به صراحت گفت؛ "رسانه های غربی از فساد اداری به عنوان وسیله علیه افغانستان استفاده می کنند و انتقاد ها، همه انگیزه سیاسی داشته تا اصلاحی. او همچنین خاطر نشان ساخت؛ اگر "دنمارک" و یا "ناروی" از فساد اداری در افغانستان انتقاد کنند، می پذیرم، اما اگر "امریکا" انتقاد کند، شاید فقط به آن "بخندم."
همان طوری که تصریح شده، وجود فساد اداری قابل انکار نیست اما گستره ای فساد غربی ها دارای ابعادی فراتراز قراردادهای شرکت های امنیتی مصنوع آن ها بوده و اساساً غربی ها خود کانون اصلی و گسترده فسادی هستند که ما را بدنام ساخته و آنها به نفع سیاست های استعماری خود کام گرفته اند.
برکسی پوشیده نیست که نظام سیاسی پس از طالبان، طی یازده سال گذشته برای شکل دادن نهادهای نظامی و مدنی و تعمیر ویرانی های ناشی از جنگ، متکی به کمک های جامعه جهانی بوده و هست. اما علی رغم آمار و ارقام کلان کمک های خارجی که ادعا می شود، به آبادی کشور نینجامیده و کمک های واقعی نیز، صرف نیازهای روبنایی شده و در نهاد سیاست های حمایوی آنها نوعی مصرفی سازی افغانستان دنبال شده است. اما این رقم های میلیاردی ادعایی و ویرانی مشهود زیرساخت ها، باعث شده انگشت انتقاد ملت افغانستان، دولت را نشانه روند که میلیارد ها دالر کمک خارجی کجا شد. ازسوی دیگر به دلیل وجود فساد اداری و اقتصادی، این ذهنیت را به وجود آورده که غربیها رقم های کلانی را برای آبادی افغانستان، سرازیر کرده اند اما ریگستان فساد کشور همه آنها را بلعیده و به همین دلیل شاهد آبادی این خراب آباد نیستند.
این در حالی است که با توجه به اسناد و واقعیات موجود، رقم های ارائه شده "اسمی" است که به صورت مکتوب یا ملفوظ عنوان می شود و به صورت واقعی تنها بخش کوچکی از کمک ها از کانال دولت افغانستان و برای پروژه های ملی هزینه می شود اما بخش بزرگی از آنها که به مراتب کمتر از رقم اسمی آن است، دریک فرایند مشهود حیف و میل شده و صرف امور مصرفی مورد نظر خارجی ها و نه نیاز های زیر بنایی افغانستان می شود. به عبارتی، رقم های کلانتری که ادعا می شود، در راستای سیاست های ویژه کشورهای خارجی و نه نیاز های زیر بنایی افغانستان سرمایه گذاری می شود. لذا آنان برای چند هدف عمده بر وجود فساد و مبارزه با آن اصرار دارند و هر از گاهی تکرار می کنند و آنرا ترجیع بند شعارهای ویژه خود در افغانستان ساخته اند.
هدف نخست این است که به دلیل آلودگی مجاری خود غربی ها به خصوص ایالات متحده و از طرفی توجیه رقم های کاذبی که واقعیت نداشته و نمود عملی آن نیز قابل رویت نیست، دولت افغانستان را که زمینه هایی در آن وجود دارد و تا حدودی با باور پذیری افکار همراه نیز هست، متهم کنند تا سرپوش بر فسادی بگذارند که خود عامل اصلی و بیش از همه به آن گرفتارند.
هدفی دیگری که دنبال می کنند، این است که غربی ها به ویژه امریکا، تلاش کرده کمک هایی را که به نام دولت افغانستان اعلام می نمایند، اما در واقع از آن در راستای سیاست های استعماری خود کام می گیرند و در تامین نیازهای واقعی و اساسی ملت افغانستان به مصرف نمی رسد؛ چون این رقم های بزرگ ادعایی به نیازهای بزرگ افغانستان پاسخ نمی گوید، خلإی مشهودی به وجود می آید. از همین رو آنان در یک اقدام فرافکنانه، فساد اداری کشور را بهانه کرده و سیاست های خزنده خویش را پنهان می سازند تا از یک سو به نام افغانستان کام خود گرفته باشند و از سوی دیگر ژست حاتم طایی بگیرند و به جامعه بین المللی رقم های دهن پرکنی را نشان دهند.
نکته آخر اینکه، آنها تلاش می کنند، در راستای تامین سیاست های استعماری خود، به تناسب هر کشوری حربه ای بسازند و از آن طریق دولتمردان آنها را تحت فشار قراردهند و به تامین خواسته های خویش نائل آیند و چون در کشور ما دیگر حربه ها جواب نمی دهد، فساد را مناسب ترین حربه دیده اند و تلاش می کنند، هر از گاهی دولت افغانستان را تحت فشار قرار دهند و از این طریق زیر بار تعهداتی که سپرده اند و شعارهای تهی که داده اند، نروند و یا هم زیاده خواهی های خویش را به صورت گسترده تر جامه عمل بپوشانند و طرف مقابل را به تمکین و انفعال بیشتر وا دارند.
بنا براین، از آنجایی که فساد به حدی در مجاری امریکایی(قراردادهای امنیتی و ملکی) مشهود و گسترده است که رئیس جمهور در پاسخ به منتقدان غربی، برآن انگشت می گذارد و خنده تلخی از این انتقاد های کلیشه ای و همیشگی می کند. کسانی که خود به گسترده ترین فساد سیاسی، اقتصادی و... گرفتارند و در پیش چشم دولتمردان افغانستان مرتکب آن می شوند اما باز هم پر مدعا تر از همیشه، انگشت انتقاد شان ما را نشانه می روند و اشک تمساح می ریزند و مزورانه لاف گزاف می زنند!؟
پاسخ به این پرسش ها را تا حدودی در سخنان رئیس جمهوری کشور مان می توان یافت که در جریان سفر دو روزه خود به هند و در یک نشست با خبرنگاران هندی و بین المللی و مراکز تحقیقاتی گفت: "فسادی که در ارائه خدمات در ادارات حکومتی وجود دارد به مراتب کوچکتر است از فسادی که این قرارداد ها باعث شده است. به عنوان مثال، شرکت های خصوصی امنیتی که غرب در افغانستان به کار گماشته بود باعث فساد و عمده بی ثباتی و بی امنیتی بود. پنج سال وقت گرفت تا این شرکت ها را تحت کنترول نسبی در بیاورم".
حامد کرزی در خصوص انتقادات گسترده رسانه های غربی از دولتش به صراحت گفت؛ "رسانه های غربی از فساد اداری به عنوان وسیله علیه افغانستان استفاده می کنند و انتقاد ها، همه انگیزه سیاسی داشته تا اصلاحی. او همچنین خاطر نشان ساخت؛ اگر "دنمارک" و یا "ناروی" از فساد اداری در افغانستان انتقاد کنند، می پذیرم، اما اگر "امریکا" انتقاد کند، شاید فقط به آن "بخندم."
همان طوری که تصریح شده، وجود فساد اداری قابل انکار نیست اما گستره ای فساد غربی ها دارای ابعادی فراتراز قراردادهای شرکت های امنیتی مصنوع آن ها بوده و اساساً غربی ها خود کانون اصلی و گسترده فسادی هستند که ما را بدنام ساخته و آنها به نفع سیاست های استعماری خود کام گرفته اند.
برکسی پوشیده نیست که نظام سیاسی پس از طالبان، طی یازده سال گذشته برای شکل دادن نهادهای نظامی و مدنی و تعمیر ویرانی های ناشی از جنگ، متکی به کمک های جامعه جهانی بوده و هست. اما علی رغم آمار و ارقام کلان کمک های خارجی که ادعا می شود، به آبادی کشور نینجامیده و کمک های واقعی نیز، صرف نیازهای روبنایی شده و در نهاد سیاست های حمایوی آنها نوعی مصرفی سازی افغانستان دنبال شده است. اما این رقم های میلیاردی ادعایی و ویرانی مشهود زیرساخت ها، باعث شده انگشت انتقاد ملت افغانستان، دولت را نشانه روند که میلیارد ها دالر کمک خارجی کجا شد. ازسوی دیگر به دلیل وجود فساد اداری و اقتصادی، این ذهنیت را به وجود آورده که غربیها رقم های کلانی را برای آبادی افغانستان، سرازیر کرده اند اما ریگستان فساد کشور همه آنها را بلعیده و به همین دلیل شاهد آبادی این خراب آباد نیستند.
این در حالی است که با توجه به اسناد و واقعیات موجود، رقم های ارائه شده "اسمی" است که به صورت مکتوب یا ملفوظ عنوان می شود و به صورت واقعی تنها بخش کوچکی از کمک ها از کانال دولت افغانستان و برای پروژه های ملی هزینه می شود اما بخش بزرگی از آنها که به مراتب کمتر از رقم اسمی آن است، دریک فرایند مشهود حیف و میل شده و صرف امور مصرفی مورد نظر خارجی ها و نه نیاز های زیر بنایی افغانستان می شود. به عبارتی، رقم های کلانتری که ادعا می شود، در راستای سیاست های ویژه کشورهای خارجی و نه نیاز های زیر بنایی افغانستان سرمایه گذاری می شود. لذا آنان برای چند هدف عمده بر وجود فساد و مبارزه با آن اصرار دارند و هر از گاهی تکرار می کنند و آنرا ترجیع بند شعارهای ویژه خود در افغانستان ساخته اند.
هدف نخست این است که به دلیل آلودگی مجاری خود غربی ها به خصوص ایالات متحده و از طرفی توجیه رقم های کاذبی که واقعیت نداشته و نمود عملی آن نیز قابل رویت نیست، دولت افغانستان را که زمینه هایی در آن وجود دارد و تا حدودی با باور پذیری افکار همراه نیز هست، متهم کنند تا سرپوش بر فسادی بگذارند که خود عامل اصلی و بیش از همه به آن گرفتارند.
هدفی دیگری که دنبال می کنند، این است که غربی ها به ویژه امریکا، تلاش کرده کمک هایی را که به نام دولت افغانستان اعلام می نمایند، اما در واقع از آن در راستای سیاست های استعماری خود کام می گیرند و در تامین نیازهای واقعی و اساسی ملت افغانستان به مصرف نمی رسد؛ چون این رقم های بزرگ ادعایی به نیازهای بزرگ افغانستان پاسخ نمی گوید، خلإی مشهودی به وجود می آید. از همین رو آنان در یک اقدام فرافکنانه، فساد اداری کشور را بهانه کرده و سیاست های خزنده خویش را پنهان می سازند تا از یک سو به نام افغانستان کام خود گرفته باشند و از سوی دیگر ژست حاتم طایی بگیرند و به جامعه بین المللی رقم های دهن پرکنی را نشان دهند.
نکته آخر اینکه، آنها تلاش می کنند، در راستای تامین سیاست های استعماری خود، به تناسب هر کشوری حربه ای بسازند و از آن طریق دولتمردان آنها را تحت فشار قراردهند و به تامین خواسته های خویش نائل آیند و چون در کشور ما دیگر حربه ها جواب نمی دهد، فساد را مناسب ترین حربه دیده اند و تلاش می کنند، هر از گاهی دولت افغانستان را تحت فشار قرار دهند و از این طریق زیر بار تعهداتی که سپرده اند و شعارهای تهی که داده اند، نروند و یا هم زیاده خواهی های خویش را به صورت گسترده تر جامه عمل بپوشانند و طرف مقابل را به تمکین و انفعال بیشتر وا دارند.
بنا براین، از آنجایی که فساد به حدی در مجاری امریکایی(قراردادهای امنیتی و ملکی) مشهود و گسترده است که رئیس جمهور در پاسخ به منتقدان غربی، برآن انگشت می گذارد و خنده تلخی از این انتقاد های کلیشه ای و همیشگی می کند. کسانی که خود به گسترده ترین فساد سیاسی، اقتصادی و... گرفتارند و در پیش چشم دولتمردان افغانستان مرتکب آن می شوند اما باز هم پر مدعا تر از همیشه، انگشت انتقاد شان ما را نشانه می روند و اشک تمساح می ریزند و مزورانه لاف گزاف می زنند!؟
مولف : سیدآقا موسوی نژاد
