رییس جمهور کرزی به تازگی در گفتگو با روزنامه انگلیسی گاردین اظهار داشته است که هلمند پیش از ورود نیروهای بریتانیایی در سال ۲۰۰۶ امن تر بود.
او گفته است:"پیش از آنکه نیروهای بریتانیایی به هلمند بروند، امنیت در آن ولایت خیلی خوب بود".
رییس جمهور همچنین اظهار داشته است که خروج نیروهای خارجی از افغانستان شاید بدان معنا باشد که رهبران آنها به این نتیجه رسیده اند که در جای نادرستی در حال جنگ هستند.
رییس جمهور کرزی همچنین ابراز امیدواری کرده است که با خروج نیروهای خارجی از افغانستان جنگ هم در این کشور کاهش یابد.
این اظهارات رییس جمهور به خوبی نشانگر آن است که حضور نیروهای خارجی و افزایش جنگ و خشونت و ناامنی در افغانستان با همدیگر نسبت مستقیم دارد و نیروهای خارجی برخلاف شعارهای آبدار و دروغینی که سر می دادند و همچنان آن را مطرح می کنند، به جای آنکه به ایجاد صلح و ثبات و امنیت پایدار در کشور کمک کرده باشند، بیشتر به افزایش جنگ و ناامنی و خشونت در کشور دامن زده اند.
اگرچه این نخستین بار نیست که رییس جمهور کرزی صریحا نسبت به عملکرد خارجی ها زبان به شکایت و اعتراض می گشاید؛ اما در این اواخر لحن وی در این خصوص بیش از هر زمان دیگری، صریح تر و جدی تر شده است.
او اخیرا در مقاله ای که برای سایت پشتوی بی بی سی نوشت نیز به صراحت تاکید کرد که بعد از ۱۱ سپتامبر و حضور نیروهای خارجی ها به جای آنکه صلح و ثبات در کشور تامین شود، کشورهای خارجی هرکدام به دنبال منافع استراتژیک خود برآمدند و جنگ و ناامنی همچنان ادامه پیدا کرد.
اینکه هدف رییس جمهور در این مقطع، از بیان این حقایق چیست و چرا او در طی ۱۱ سال گذشته در این مورد سکوت پیشه کرده است، در اینجا مورد بحث نیست؛ اگرچه نمی توان اهمیت این وجه قضیه را نیز به تمامی انکار کرد و نادیده گرفت؛ اما آنچه اکنون می تواند مهم باشد این است که رییس جمهور درست همان موضوعاتی را عنوان می کنند که پیش از این، بسیاری از مردم، رسانه های مستقل و شخصیت های سیاسی بارها آن را گوشزد کرده اند.
حضور خارجی ها در افغانستان نه تنها به تامین ثبات و امنیت پایدار و ریشه کن شدن تروریزم منجر نشد؛ بلکه تروریزم نیرومندتر شد، جنگ و ناامنی و ترور افزایش پیدا کرد و در این میان، نیروهای خارجی خود دست به کشتار و خشونت و جنگ و بی ثباتی و هتک حریم خصوصی خانواده ها و توهین به مقدسات وغیره زدند و فضا را از آنچه ممکن بود به وسیله تروریزم بین المللی در افغانستان ایجاد شود نیز بدتر کردند.
مردم افغانستان شاهدند که امنیت در زمان طالبان بسیار نسبت زمان حضور بیش از ۱۰۰ هزار نیروی خارجی از بیش از ۴۰ کشور جهان، به مراتب بهتر بود. در زمان طالبان، مادامی که آنها خود با اعمال وحشیانه و جنون آمیز خویش امنیت و آسایش شهروندان را برهم نمی زدند، هیچ عنصر و عامل خارجی دیگری، باعث ایجاد ناامنی نمی شد. سرقت های مسلحانه، اختطاف، ترور، کشتار غیرنظامیان، بمباران های مرگبار، عملیات های شبانه و... اینها همه محصول زمان حضور نیروهای خارجی است؛ نه دوره طالبان.
اما در این میان نباید نادیده گرفت که در زمان طالبان، آنچه وجود داشت یک امنیت گورستانی و مرگبار بود؛ زیرا طالبان فضایی را ایجاد کرده بودند که در آن، کسی حق ابراز وجود نداشت، چه رسد به اینکه نظم و امنیت را برهم زند؛ اما در زمان نیروهای خارجی با آنکه مردم فرصت تنفس پیدا کردند و آزادی ها تاحدودی تامین شد؛ اما امنیت به عنوان عنصر اصلی و اولیه یک زندگی انسانی، به محاق رفت؛ به گونه ای که اکنون در برخی شهرها مردم باور ندارند که وقتی صبح از خانه خارج می شوند، شب هم به سلامت برمی گردند یاخیر. این امر، جز اینکه براساس گفته های رییس جمهور کرزی، خارجی ها را عامل این وضعیت شکننده و نامطمئن بدانیم هیچ توجیه دیگری نمی تواند داشته باشد.
البته در این میان، نباید از یک حقیقت مهم تر دیگر غفلت کرد و آن اینکه شاید کشورهای خارجی –چنانچه در مقاله رییس جمهور در سایت بی بی سی هم آمده- با ایجاد ناامنی، بیشتر می توانند به اهداف خود دست پیدا کنند؛ اما وجه اسفبار ماجرا این است که آنها برای رسیدن به اهداف استراتژیک خود از امنیت و خون و مال و هستی مردم افغانستان، هزینه می کنند و این ستم بزرگی در حق این ملت است.
او گفته است:"پیش از آنکه نیروهای بریتانیایی به هلمند بروند، امنیت در آن ولایت خیلی خوب بود".
رییس جمهور همچنین اظهار داشته است که خروج نیروهای خارجی از افغانستان شاید بدان معنا باشد که رهبران آنها به این نتیجه رسیده اند که در جای نادرستی در حال جنگ هستند.
رییس جمهور کرزی همچنین ابراز امیدواری کرده است که با خروج نیروهای خارجی از افغانستان جنگ هم در این کشور کاهش یابد.
این اظهارات رییس جمهور به خوبی نشانگر آن است که حضور نیروهای خارجی و افزایش جنگ و خشونت و ناامنی در افغانستان با همدیگر نسبت مستقیم دارد و نیروهای خارجی برخلاف شعارهای آبدار و دروغینی که سر می دادند و همچنان آن را مطرح می کنند، به جای آنکه به ایجاد صلح و ثبات و امنیت پایدار در کشور کمک کرده باشند، بیشتر به افزایش جنگ و ناامنی و خشونت در کشور دامن زده اند.
اگرچه این نخستین بار نیست که رییس جمهور کرزی صریحا نسبت به عملکرد خارجی ها زبان به شکایت و اعتراض می گشاید؛ اما در این اواخر لحن وی در این خصوص بیش از هر زمان دیگری، صریح تر و جدی تر شده است.
او اخیرا در مقاله ای که برای سایت پشتوی بی بی سی نوشت نیز به صراحت تاکید کرد که بعد از ۱۱ سپتامبر و حضور نیروهای خارجی ها به جای آنکه صلح و ثبات در کشور تامین شود، کشورهای خارجی هرکدام به دنبال منافع استراتژیک خود برآمدند و جنگ و ناامنی همچنان ادامه پیدا کرد.
اینکه هدف رییس جمهور در این مقطع، از بیان این حقایق چیست و چرا او در طی ۱۱ سال گذشته در این مورد سکوت پیشه کرده است، در اینجا مورد بحث نیست؛ اگرچه نمی توان اهمیت این وجه قضیه را نیز به تمامی انکار کرد و نادیده گرفت؛ اما آنچه اکنون می تواند مهم باشد این است که رییس جمهور درست همان موضوعاتی را عنوان می کنند که پیش از این، بسیاری از مردم، رسانه های مستقل و شخصیت های سیاسی بارها آن را گوشزد کرده اند.
حضور خارجی ها در افغانستان نه تنها به تامین ثبات و امنیت پایدار و ریشه کن شدن تروریزم منجر نشد؛ بلکه تروریزم نیرومندتر شد، جنگ و ناامنی و ترور افزایش پیدا کرد و در این میان، نیروهای خارجی خود دست به کشتار و خشونت و جنگ و بی ثباتی و هتک حریم خصوصی خانواده ها و توهین به مقدسات وغیره زدند و فضا را از آنچه ممکن بود به وسیله تروریزم بین المللی در افغانستان ایجاد شود نیز بدتر کردند.
مردم افغانستان شاهدند که امنیت در زمان طالبان بسیار نسبت زمان حضور بیش از ۱۰۰ هزار نیروی خارجی از بیش از ۴۰ کشور جهان، به مراتب بهتر بود. در زمان طالبان، مادامی که آنها خود با اعمال وحشیانه و جنون آمیز خویش امنیت و آسایش شهروندان را برهم نمی زدند، هیچ عنصر و عامل خارجی دیگری، باعث ایجاد ناامنی نمی شد. سرقت های مسلحانه، اختطاف، ترور، کشتار غیرنظامیان، بمباران های مرگبار، عملیات های شبانه و... اینها همه محصول زمان حضور نیروهای خارجی است؛ نه دوره طالبان.
اما در این میان نباید نادیده گرفت که در زمان طالبان، آنچه وجود داشت یک امنیت گورستانی و مرگبار بود؛ زیرا طالبان فضایی را ایجاد کرده بودند که در آن، کسی حق ابراز وجود نداشت، چه رسد به اینکه نظم و امنیت را برهم زند؛ اما در زمان نیروهای خارجی با آنکه مردم فرصت تنفس پیدا کردند و آزادی ها تاحدودی تامین شد؛ اما امنیت به عنوان عنصر اصلی و اولیه یک زندگی انسانی، به محاق رفت؛ به گونه ای که اکنون در برخی شهرها مردم باور ندارند که وقتی صبح از خانه خارج می شوند، شب هم به سلامت برمی گردند یاخیر. این امر، جز اینکه براساس گفته های رییس جمهور کرزی، خارجی ها را عامل این وضعیت شکننده و نامطمئن بدانیم هیچ توجیه دیگری نمی تواند داشته باشد.
البته در این میان، نباید از یک حقیقت مهم تر دیگر غفلت کرد و آن اینکه شاید کشورهای خارجی –چنانچه در مقاله رییس جمهور در سایت بی بی سی هم آمده- با ایجاد ناامنی، بیشتر می توانند به اهداف خود دست پیدا کنند؛ اما وجه اسفبار ماجرا این است که آنها برای رسیدن به اهداف استراتژیک خود از امنیت و خون و مال و هستی مردم افغانستان، هزینه می کنند و این ستم بزرگی در حق این ملت است.
