پس از این که طالبان با ارسال نامۀ سرگشاده ده صفحه‌ای به مردم امریکا خواستار مفاهمه برای ختم جنگ در افغانستان شده و ادعا کرده بودند که افزایش حملات هوایی ایالات متحده حتی "یک اینچ از قلمرو" را از تصرف طالبان خارج نکرده است، بارنت روبین، دیپلومات پیشین امریکایی و پژوهشگر مسائل افغانستان در یک نامۀ سرگشاده به طالبان نگاشته است که "نشان دهید تعهد شما به مذاکرات و استقلال، واقعی است."
به گزارش سرویس بین‌الملل خبرگزاری صدای افغان(آوا)، این دیپلومات پیشین امریکایی در این نامه که در روزنامۀ نیویارکر منتشر شده، می نویسد: "بسیاری افغان ها ادعا می کنند که پاسخ این نامه نباید به شما، بلکه به جنرالان پاکستانی و عوامل استخباراتی آنان که به تحریک شما پناه داده اند، داده شود؛ اما، من با این مفکوره مخالف استم."
وی درخواست مذاکرات طالبان را برای ختم جنگ ناقص خوانده و نگاشته است که این فراخوان "تنها عنوانی مردم امریکا است، نه هموطنان افغان تان."
آقای روبین در این نامه تاکید کرده که فراخوان طالبان از ایالات متحده برای ختم جنگ در افغانستان زمانی بیشتر "متقاعد کننده" می بود که آن گروه خود جنگ را توقف می دادند.
به گزارش صدای امریکا، این دیپلومات پیشین امریکایی تاکید کرده که حکومت افغانستان – حتا اگر مفسد و منقسم هم باشد؛ نه تنها از جانب واشنگتن بلکه تمام کشورهای جهان به رسمیت شناخته شده و "مذاکرات شما با واشنگتن نمی تواند جایگزین مذاکرات طالبان با حکومت و میلیون ها مردم افغانستان شود که از حملات شما و برگشت تان هراس دارند."
بارنت روبین در این نامه به طالبان نگاشته است: "مستثنا قرار دادن آنان(حکومت و مردم افغانستان)، تکرار اشتباهی است که ایالات متحده با کنار گذاشتن شما (طالبان) انجام داد."
آقای روبین در این نامه تاکید کرده که رد مذاکرات از جانب دونالدترمپ یک پالیسی نبوده، بلکه واکنشی پس از حملۀ مرگبار کابل بود که در آن بیش از ۱۰۳ تن کشته شدند؛ روبین تاکید کرده که ایالات متحده هنوز هم آمادۀ مذاکره با طالبان است.
وی می نگارد، با توجه به وقایع پس از خروج نیروهای شوروی سابق در افغانستان، برای جلوگیری از تلفات انسانی و تخریب زیربناهای افغانستان، خروج نیروهای بین المللی می باید زمانی صورت گیرد که افغان ها روی چگونگی سالم نگهداشتن کشورشان به توافق برسند.
این دیپلومات امریکایی می نگارد که به طور اوسط 9 غیرنظامی، روزانه در درگیری های مسلحانه در افغانستان می میرند، "شما(طالبان) با خود تعهد کرده اید که به هیچ کس اجازۀ استفاده از خاک تان را علیه یک کشور دیگری نمی دهید؛ شما گفته اید که به انحصار قدرت فکر نمی کنید".
در اخیر این نامه آقای روبین از طالبان خواسته است "با تجمع دیپلومات ها در کابل در این هفته، واشنگتن و کابل را به آزمون بکشید تا یک آتش بس موقت را بپذیرند و مذاکرات به تعویق افتادۀ درازمدتی را که افغان ها سزاوار آن اند، آغاز کنید".
این دیپلومات پیشین امریکایی نگاشته است: "شما(طالبان) نیاز ندارید تمام موضع خود را تغییر دهید: فقط ایالات متحده و حکومت افغانستان را به گونه یی به آزمون بکشید تا قبل از بازگشایی رسمی دفتر، بدون در نظرداشت این‌که کدام جناح چند ولسوالی را در این هفته یا هفتۀ بعد در کنترل خود دارد، به آتش بس موقت توافق کنند."
بارنت روبین در این نامه از حکومت ایالات متحده نیز خواسته است تا دربارۀ حمایت واشنگتن از راه حل استوار بر مذاکرات و در نهایت خروج نیروهای امریکایی از افغانستان موضع واضح تری اختیار کند.
او نگاشته است: "باید امریکا این وهم را از سر دور کند که نیروهای بیشتر نظامی امریکایی، واشنگتن را قادر خواهد ساخت تا از "موقف قدرت" در مذاکرات حضور یابد".
بارنیت روبین به عنوان یک دیپلومات پیشین امریکا و یک شخص اکادمیک که به گفتۀ خودش در ۳۵ سال اخیر تلاش کرده تا واقعیت ها افغانستان را درک کند، در این نامه می نگارد که با طالبان از ۱۹۹۷ به این‌سو، از زمانی که ریاست یک نشست را در دانشگاه کولمبیا به عهده داشت و با هیات که طالبان به نیویورک اعزام کرده بود تا چوکی افغانستان را در سازمان ملل متحد به دست آورند، در ارتباط بوده است.
در نامۀ این دیپلومات امریکایی نگاشته شده که هرچند در نامۀ طالبان، تلفات غیرنظامیان ناشی از حملات هوایی امریکایی، زندان گوانتانامو و تلفات امریکایی ها در جنگ افغانستان برجسته شده است، اما آقای روبین، طالبان را مسوول تلفات هزاران غیرنظامی افغان ناشی از حملات و بمب‌گذاری های انتحاری آنان خوانده، خاطرنشان کرده است که محکمۀ جرایم بین‌المللی یا هاگ، دوسیه‌یی را در بارۀ جنگ افغانستان باز کرده و در کمتر از سه ماه، افغان ها ۱.۱۷ میلیون جنایت را علیه آن گروه ثبت کرده اند.
فرصت‌های از دست رفته
آقای روبین در این نامه نگاشته است که فرصت های زیادی برای صلح در افغانستان از سال ۲۰۰۱ به این‌سو از دست رفته است.
در این نامه آقای روبین از امضای توافقنامۀ رهبران گروه طالبان به تاریخ ۶ دسمبر ۲۰۰۱ با حامد کرزی، رئیس ادارۀ انتقالی آن زمان افغانستان پرده برداشته شده، نگاشته است که طالبان به آتش بس و تسلیم دهی چهار ولایت به حکومت افغانستان که آن زمان تحت کنترول شان بود، توافق کردند و در عوض خواهان کدام پست حکومتی نگردیده و صرفاً تقاضای مصوونیت کردند تا با وقار به زندگی شان ادامه دهند.
اما، این دیپلومات به این باور است که حکومت امریکا به رهبری جورج بوش، فرصت دخیل ساختن طالبان را در ساختار یک حکومت جدید از دست داد و رمز فیلد، وزیر دفاع آن وقت امریکا "هرگونه مذاکرات و عفو طالبان را رد کرد".
در این نامه آمده است که ناکامی تلاش زلمی خلیلزاد، سفیر پیشین امریکا در افغانستان در ۲۰۰۴ از سوی واشنگتن، برای آغاز دوبارۀ مذاکرات و توافق با حکومت افغانستان در کابل، باعث شد طالبان جنگ را انتخاب کنند.
آقای روبین می نگارد: "شما(طالبان) به این نتیجه رسیدید که هیچ بدیلی مگر ادامۀ جنگ از پناهگاه های امن تان در پاکستان ندارید؛ جایی که نظامیان آن کشور به خاطر اهداف و منافع خودشان شما را حمایت کرده اند. رد مذاکرات با طالبان از سوی ایالات متحده شما را نزد نظامیان پاکستانی گروگان ساخت."
تشکیل کمیسیون به رهبری آغاجان معتصم در ۲۰۰۷ و آغاز مذاکرات طالبان با واشنگتن در ۲۰۰۸ در ریاض نیز از جملۀ فرصت های از دست رفته در این نامه به شمار آمده است. ملاقات سری مقامات امریکایی با طیب آغا نمایندۀ طالبان در ۲۸ نوامبر ۲۰۱۰ در بیرون شهر مونیخ در زمان حکومت اوباما، از جمله مواردی است که در این نامه به عنوان فرصت برای صلح در افغانستان تذکر رفته است.
آقای روبین می نگارد که مذاکرات سری مقامات امریکایی و طالبان در طول ۲۰۱۱ ادامه داشت، اما توقف، افشای مذاکرات، حملات از سوی طالبان و تاخیر در آغاز مذاکرات با مقامات افغان باعث شد حامد کرزی مظنون گردد که حکومت به رهبری وی که جامعۀ جهانی آن را به رسمیت می شناسد، در انزوا قرار گرفته است.
در این نامۀ سرگشاده به طالبان تذکر رفته که در دسمبر ۲۰۱۱ ایالات متحده تقاضای حکومت کرزی را پذیرفت که مذاکرات با طالبان تنها زمانی ادامه خواهد یافت که طرف مقامات حکومت افغان باشد؛ اما، به گفتۀ روبین، طالبان در ماه مارچ ۲۰۱۲ از مذاکرات با حکومت کابل سرباز زدند.
گشایش دفتر قطر در ۲۰۱۳ و اقدامات بعدی طالبان مبنی بر افراشتن بیرق آن گروه که با مخالفت حامد کرزی، رئیس جمهور پیشین افغانستان و در نهایت مسدود شدن آن دفتر انجامید؛ و تلاش های بعدی در جریان ۲۰۱۴ و بعد از آن که رهایی زندانیان طالبان از گوانتانامو در قطر که در عوض، رهایی گروگان نظامی امریکایی در پی داشت؛ از مواردی است که در این نامه به عنوان فرصت های از دست رفته برای آغاز مذاکرات صلح در افغانستان یاد شده است.
به گزارش سرویس بین‌الملل خبرگزاری صدای افغان(آوا)، این دیپلومات پیشین امریکایی در این نامه که در روزنامۀ نیویارکر منتشر شده، می نویسد: "بسیاری افغان ها ادعا می کنند که پاسخ این نامه نباید به شما، بلکه به جنرالان پاکستانی و عوامل استخباراتی آنان که به تحریک شما پناه داده اند، داده شود؛ اما، من با این مفکوره مخالف استم."
وی درخواست مذاکرات طالبان را برای ختم جنگ ناقص خوانده و نگاشته است که این فراخوان "تنها عنوانی مردم امریکا است، نه هموطنان افغان تان."
آقای روبین در این نامه تاکید کرده که فراخوان طالبان از ایالات متحده برای ختم جنگ در افغانستان زمانی بیشتر "متقاعد کننده" می بود که آن گروه خود جنگ را توقف می دادند.
به گزارش صدای امریکا، این دیپلومات پیشین امریکایی تاکید کرده که حکومت افغانستان – حتا اگر مفسد و منقسم هم باشد؛ نه تنها از جانب واشنگتن بلکه تمام کشورهای جهان به رسمیت شناخته شده و "مذاکرات شما با واشنگتن نمی تواند جایگزین مذاکرات طالبان با حکومت و میلیون ها مردم افغانستان شود که از حملات شما و برگشت تان هراس دارند."
بارنت روبین در این نامه به طالبان نگاشته است: "مستثنا قرار دادن آنان(حکومت و مردم افغانستان)، تکرار اشتباهی است که ایالات متحده با کنار گذاشتن شما (طالبان) انجام داد."
آقای روبین در این نامه تاکید کرده که رد مذاکرات از جانب دونالدترمپ یک پالیسی نبوده، بلکه واکنشی پس از حملۀ مرگبار کابل بود که در آن بیش از ۱۰۳ تن کشته شدند؛ روبین تاکید کرده که ایالات متحده هنوز هم آمادۀ مذاکره با طالبان است.
وی می نگارد، با توجه به وقایع پس از خروج نیروهای شوروی سابق در افغانستان، برای جلوگیری از تلفات انسانی و تخریب زیربناهای افغانستان، خروج نیروهای بین المللی می باید زمانی صورت گیرد که افغان ها روی چگونگی سالم نگهداشتن کشورشان به توافق برسند.
این دیپلومات امریکایی می نگارد که به طور اوسط 9 غیرنظامی، روزانه در درگیری های مسلحانه در افغانستان می میرند، "شما(طالبان) با خود تعهد کرده اید که به هیچ کس اجازۀ استفاده از خاک تان را علیه یک کشور دیگری نمی دهید؛ شما گفته اید که به انحصار قدرت فکر نمی کنید".
در اخیر این نامه آقای روبین از طالبان خواسته است "با تجمع دیپلومات ها در کابل در این هفته، واشنگتن و کابل را به آزمون بکشید تا یک آتش بس موقت را بپذیرند و مذاکرات به تعویق افتادۀ درازمدتی را که افغان ها سزاوار آن اند، آغاز کنید".
این دیپلومات پیشین امریکایی نگاشته است: "شما(طالبان) نیاز ندارید تمام موضع خود را تغییر دهید: فقط ایالات متحده و حکومت افغانستان را به گونه یی به آزمون بکشید تا قبل از بازگشایی رسمی دفتر، بدون در نظرداشت این‌که کدام جناح چند ولسوالی را در این هفته یا هفتۀ بعد در کنترل خود دارد، به آتش بس موقت توافق کنند."
بارنت روبین در این نامه از حکومت ایالات متحده نیز خواسته است تا دربارۀ حمایت واشنگتن از راه حل استوار بر مذاکرات و در نهایت خروج نیروهای امریکایی از افغانستان موضع واضح تری اختیار کند.
او نگاشته است: "باید امریکا این وهم را از سر دور کند که نیروهای بیشتر نظامی امریکایی، واشنگتن را قادر خواهد ساخت تا از "موقف قدرت" در مذاکرات حضور یابد".
بارنیت روبین به عنوان یک دیپلومات پیشین امریکا و یک شخص اکادمیک که به گفتۀ خودش در ۳۵ سال اخیر تلاش کرده تا واقعیت ها افغانستان را درک کند، در این نامه می نگارد که با طالبان از ۱۹۹۷ به این‌سو، از زمانی که ریاست یک نشست را در دانشگاه کولمبیا به عهده داشت و با هیات که طالبان به نیویورک اعزام کرده بود تا چوکی افغانستان را در سازمان ملل متحد به دست آورند، در ارتباط بوده است.
در نامۀ این دیپلومات امریکایی نگاشته شده که هرچند در نامۀ طالبان، تلفات غیرنظامیان ناشی از حملات هوایی امریکایی، زندان گوانتانامو و تلفات امریکایی ها در جنگ افغانستان برجسته شده است، اما آقای روبین، طالبان را مسوول تلفات هزاران غیرنظامی افغان ناشی از حملات و بمب‌گذاری های انتحاری آنان خوانده، خاطرنشان کرده است که محکمۀ جرایم بین‌المللی یا هاگ، دوسیه‌یی را در بارۀ جنگ افغانستان باز کرده و در کمتر از سه ماه، افغان ها ۱.۱۷ میلیون جنایت را علیه آن گروه ثبت کرده اند.
فرصت‌های از دست رفته
آقای روبین در این نامه نگاشته است که فرصت های زیادی برای صلح در افغانستان از سال ۲۰۰۱ به این‌سو از دست رفته است.
در این نامه آقای روبین از امضای توافقنامۀ رهبران گروه طالبان به تاریخ ۶ دسمبر ۲۰۰۱ با حامد کرزی، رئیس ادارۀ انتقالی آن زمان افغانستان پرده برداشته شده، نگاشته است که طالبان به آتش بس و تسلیم دهی چهار ولایت به حکومت افغانستان که آن زمان تحت کنترول شان بود، توافق کردند و در عوض خواهان کدام پست حکومتی نگردیده و صرفاً تقاضای مصوونیت کردند تا با وقار به زندگی شان ادامه دهند.
اما، این دیپلومات به این باور است که حکومت امریکا به رهبری جورج بوش، فرصت دخیل ساختن طالبان را در ساختار یک حکومت جدید از دست داد و رمز فیلد، وزیر دفاع آن وقت امریکا "هرگونه مذاکرات و عفو طالبان را رد کرد".
در این نامه آمده است که ناکامی تلاش زلمی خلیلزاد، سفیر پیشین امریکا در افغانستان در ۲۰۰۴ از سوی واشنگتن، برای آغاز دوبارۀ مذاکرات و توافق با حکومت افغانستان در کابل، باعث شد طالبان جنگ را انتخاب کنند.
آقای روبین می نگارد: "شما(طالبان) به این نتیجه رسیدید که هیچ بدیلی مگر ادامۀ جنگ از پناهگاه های امن تان در پاکستان ندارید؛ جایی که نظامیان آن کشور به خاطر اهداف و منافع خودشان شما را حمایت کرده اند. رد مذاکرات با طالبان از سوی ایالات متحده شما را نزد نظامیان پاکستانی گروگان ساخت."
تشکیل کمیسیون به رهبری آغاجان معتصم در ۲۰۰۷ و آغاز مذاکرات طالبان با واشنگتن در ۲۰۰۸ در ریاض نیز از جملۀ فرصت های از دست رفته در این نامه به شمار آمده است. ملاقات سری مقامات امریکایی با طیب آغا نمایندۀ طالبان در ۲۸ نوامبر ۲۰۱۰ در بیرون شهر مونیخ در زمان حکومت اوباما، از جمله مواردی است که در این نامه به عنوان فرصت برای صلح در افغانستان تذکر رفته است.
آقای روبین می نگارد که مذاکرات سری مقامات امریکایی و طالبان در طول ۲۰۱۱ ادامه داشت، اما توقف، افشای مذاکرات، حملات از سوی طالبان و تاخیر در آغاز مذاکرات با مقامات افغان باعث شد حامد کرزی مظنون گردد که حکومت به رهبری وی که جامعۀ جهانی آن را به رسمیت می شناسد، در انزوا قرار گرفته است.
در این نامۀ سرگشاده به طالبان تذکر رفته که در دسمبر ۲۰۱۱ ایالات متحده تقاضای حکومت کرزی را پذیرفت که مذاکرات با طالبان تنها زمانی ادامه خواهد یافت که طرف مقامات حکومت افغان باشد؛ اما، به گفتۀ روبین، طالبان در ماه مارچ ۲۰۱۲ از مذاکرات با حکومت کابل سرباز زدند.
گشایش دفتر قطر در ۲۰۱۳ و اقدامات بعدی طالبان مبنی بر افراشتن بیرق آن گروه که با مخالفت حامد کرزی، رئیس جمهور پیشین افغانستان و در نهایت مسدود شدن آن دفتر انجامید؛ و تلاش های بعدی در جریان ۲۰۱۴ و بعد از آن که رهایی زندانیان طالبان از گوانتانامو در قطر که در عوض، رهایی گروگان نظامی امریکایی در پی داشت؛ از مواردی است که در این نامه به عنوان فرصت های از دست رفته برای آغاز مذاکرات صلح در افغانستان یاد شده است.
