اشرف غنی؛ رییس جمهور در دیدار با سفرا و نمایندگان کشورهای خارجی گفته است که علیه گروه‌هایی که به صلح تن نمی‌دهند و جنایات را محکوم نمی‌کنند باید اقدامات اساسی صورت گیرد.
در این دیدار آقای غنی، دیدگاه دولت را در رابطه به روند صلح بیان داشته، گفت: زمان آن فرارسیده تا ما به اجماع ملی، منطقه‌ای و بین‌المللی در این خصوص دست یابیم و مشخص سازیم و علیه گروه‌هایی که به صلح تن نمی‌دهند و جنایات را محکوم نمی‌کنند، اقدامات اساسی صورت گیرد.
آقای غنی گفت که رویدادهای تروریستی اخیر این پیام را روشن ساخت که علیه گروه‌هایی که دست به جنایات ضد بشری و کشتار مردم می‌ز‌نند و صلح را قبول ندارند، اقدام جدی شود.
اشرف غنی بر اهمیت نشست روند کابل تأکید کرده، گفت که انتظار داریم تا از نشست دوم پروسه کابل نتایج قابل ملاحظه ای به دست آوریم که منتج به بهبود وضعیت گردد.
سفرا و نمایندگان کشورهای خارجی نیز بر مبارزه جدی با گروه‌های تروریستی که به صلح باور ندارند، تأکید کردند.
سخنان آقای غنی درباره لزوم برخورد جدی و اساسی با گروه هایی که به صلح باور ندارند و اقدام به خون
یزی و خشونت می کنند، در شرایطی بیان می شود که به باور آگاهان، این نخستین بار نیست که افغانستان و به ویژه کابل پایتخت، شاهد رویدادهای خونین و مرگبار تروریستی است.
پیش از این نیز تروریست ها عملیات هایی به مراتب خونبارتر و مرگ آفرین تری را راه اندازی کرده اند که جان صدها انسان بی گناه را گرفته است. با این حساب، صاحب نظران، این پرسش را مطرح می کنند که اکنون چه اتفاقی افتاده است که آقای غنی از یک تصمیم جدی و اساسی در برابر تروریست ها صحبت می کند؟
چرا اکنون باید این اقدام صورت بگیرد؟
در ۱۷ سال گذشته، چرا هرگز رهبران دولت های پیشین و کنونی افغانستان به این نقطه تصمیم نرسیده بودند؟
کارشناسان تأیید می کنند که تلاش های صلح دولت های کرزی و اشرف غنی با طالبان، به نتیجه نرسیده و دلیل آن نیز مشخص است: اینکه طالبان از استقلال کافی برای تصمیم گیری برخوردار نیستند. آنها برای منافع پاکستان مبارزه می کنند و تا زمانی که پاکستان به اهداف خود در افغانستان از مسیرهای دیگر، نرسیده باشد، جنگ طالبان با دولت نیز ادامه خواهد داشت.
از این منظر، طالبان، ارتش غیر رسمی پاکستان برای جلوگیری از پیشرفت و توسعه و آرامش و ثبات در افغانستان و شکل گیری یک دولت مستقل و مقتدر و ملی هستند.
وقتی افغانستان با هند، روابط استراتژیک برقرار کرده، وقتی داعیه تاریخی افغانستان مبنی بر عدم رسمیت خط دیورند، پا برجاست، وقتی راهبرد اقتصادی افغانستان مبتنی بر رهایی از وابستگی به مرزهای زمینی و دریایی پاکستان و یافتن مسیرهای بدیل و جایگزین استوار است و وقتی احساسات ضد پاکستانی در افغانستان، تحت تأثیر فعالیت گروه های تروریستی مورد حمایت آن کشور و نیز رویکرد رسمی دولت کابل، همچنان شعله ور است، نمی توان انتظار داشت که اسلام آباد، نمایندگان طالبان را به صلح ترغیب کند.
با این حال، این تحولی نیست که به یکباره در حال حاضر رخ داده باشد. از همان ابتدا واقعیت همین بود و هیچ تغییری در آن نیامده است.
پس چه چیزی دولت به رهبری آقای غنی را به این نتیجه رسانده که با گروه هایی که صلح نمی خواهند باید برخوردی جدی کرد و یا به تعبیر یکی از سخنگویان ارگ، کابل از این پس، صلح را در میدان جنگ، جستجو کند؟
ناظران در این زمینه، به عوامل و فاکتورهای مختلفی اشاره می‌کنند؛ اما مهم ترین عامل در این میان، تغییر سیاست امریکا در قبال پاکستان است. دولت به رهبری دونالد ترامپ، دست کم روی کاغذ و در حد حملات رسانه ای و تبلیغات توییتری، موضع سخت و سازش ناپذیری در قبال حمایت اسلام آباد از تروریزم اتخاذ کرده است و کابل هم به دلیل آنکه مورد حمایت امریکا قرار دارد، تابع این تغییر رویکرد، ناگزیر است، مواضعی مشابه واشنگتن، اتخاذ کند.
اگر عامل اصلی این تصمیم تازه آقای غنی، این باشد، پس به عقیده تحلیلگران، نمی توان نسبت به تبعات و پیامدهای مؤثر آن در عرصه صلح و ثبات افغانستان در آینده، امید چندانی داشت.
دلیل آن نیز مشخص است؛ ترامپ ممکن است، سه سال دیگر، از کاخ سفید برود، نیروهای امریکایی شاید برای ده ها سال آینده در افغانستان حضور نداشته باشند، منافع امریکا در قبال افغانستان و پاکستان، ثابت و همیشگی نخواهد بود، تحولات سیال سیاسی در افغانستان، آینده این کشور را غیر قابل پیش بینی می سازد و تضمینی وجود ندارد که سه سال آینده نیز همین دولت با همین رویکرد، بر سر کار باشد؛ اما با اینهمه پاکستان یک کشور مقتدر اتمی باقی خواهد بود، مرزهای جغرافیایی ۱۴۰۰ کیلومتری دو کشور، تغییر نخواهد کرد و به این ترتیب، سایه پاکستان بر تحولات داخلی افغانستان، همواره برقرار خواهد بود.
با توجه به این مسایل، انتخاب آخر تروریست ها میان صلح یا سلاح، حتی اگر کابل، چنین اراده ای داشته باشد، لزوما آخرین گزینه در برابر طالبان و پاکستان نخواهد بود. این بحران، پیچیده تر از آن است که به نظر می آید.
