کریم خلیلی؛ رئیس شورای عالی صلح اعلام کرد که در روند صلح طرف مذاکره دولت، گروه طالبان است نه داعش.
او گفت که اگر قرار باشد داعش و گروه طالبان را یکسان فرض کنیم "من معتقدم که به یک بی‌راهه می‌رویم و از مسؤولین و به خصوص مسؤولین امنیتی می‌خواهم که اظهاراتی نکنند که روند صلح آسیب ببیند."
به گفته آقای خلیلی افراد طالبان در سال ۱۳۹۴ در یک عملیات نظامی گروگان‌های غیر نظامی متعلق به مردم هزاره را با جنگ از دست افراد داعش رها کردند.
آقای خلیلی گفت برای افغانستان، صلح به عنوان یک ضرورت جدی مطرح است.
به گفته آقای خلیلی زمینه مساعد آغاز تماس با طرف‌های درگیر در افغانستان فراهم شده است.
اکرم اخپلواک؛ رئیس دبیرخانه شورای عالی صلح نیز گفت که حکومت بدون هیچ پیش شرطی حاضر به گفتگو با طالبان است و خواسته‌های طالبان در کنفرانسی که تا حدود یکماه دیگر برگزار می شود، بررسی خواهد شد.
اظهارات تازه آقای خلیلی؛ رییس شورای عالی صلح در باره مذاکرات صلح با طالبان و جنگ با داعش، شاید بتواند برای گروهی از ناظران، وضعیت این روند مبهم را اندکی شفاف سازی و ابهام زدایی کند و به برخی پرسش های موجود در این عرصه، پاسخ بدهد؛ اما آگاهان می گویند که این اقدام، لزوما نمی تواند به ابهام های سنگین تر و جدی تر دیگر موجود در روند صلح، پاسخ بدهد.
به باور آگاهان، نفس مذاکره بدون پیش شرط با گروه طالبان، یکی از موارد چالش آفرین و پرسش برانگیز است؛ زیرا این امر، آن گروه از رهبران، فرماندهان و اعضای گروه طالبان را که عملا در خدمت منافع و اهداف قدرت های خارجی و سازمان های استخباراتی بیگانه قرار دارند از مزیت صلح و سایر مزایای جانبی آن، برحذر نمی دارد.
این در حالی است که به عقیده بسیاری از کارشناسان، طالبان صرفا یک گروه تمام‌افغانی نیست که به دلیل نارضایتی از نوع نظام یا شیوه و سازوکار اعمال قدرت، دست به شورش مسلحانه علیه دولت زده باشد. این گروه بارها نشان داده که پیش از هر چیزی، این منافع و اهداف راهبردی قدرت های خارجی حامی آن است که برایش، اولویت دارد و تا زمانی که این منافع و اهداف در نتیجه جنگ یا گفتگوهای صلح، تضمین و تأمین نشده باشد، آنها نه تنها حاضر به پذیرش صلح نیستند؛ بلکه به جنگ و کشتار و خشونت و ترور و انتحار ادامه خواهند داد.
نکته مهم دیگر، وابستگی و همکاری مستمر و مستحکم گروه طالبان با سازمان های تروریستی خارجی و بین المللی است. همین دو روز پیش بود که رسانه ها از کشته شدن عمر خطاب؛ فرمانده ارشد شبکه القاعده در افغانستان خبر دادند.
از سوی دیگر، تقریبا همزمان با اظهارات مورد بحث کریم خلیلی؛ رییس شورای عالی صلح درباره مذاکره صلح با طالبان و ممنوعیت آن برای داعش، والی ولایت جنگ زده نورستان اعلام کرد که شبکه تروریستی القاعده در نورستان، از گروه طالبان، حمایت مالی و تاکتیکی می کند.
پیش از این نیز خبرها و مستنداتی از همکاری های گسترده میان طالبان و تروریست های خارجی، منتشر شده بود. آقای خلیلی و شورای عالی صلح تحت رهبری او، برای این موارد، چه پاسخی دارند؟
چگونه می توان با طالبانی صلح کرد که عملا متحد گروه های تروریستی بدنام خارجی و بین المللی هستند؟
و نکته دیگر اینکه آقای خلیلی و تیم او در شورای عالی صلح، مشخص نکردند که مذاکرات بی قید و شرط صلح با طالبان، از کجا و بر چه اساسی، مشروعیت کسب کرده است؟
آیا آنها نمایندگان برگزیده مردم افغانستان یا دست کم هزاران خانواده قربانی خشونت و تروریزم و قتل عام های فاجعه باری هستند که از سوی طالبان، صورت گرفته است؟
آقای اخپلواک، این صلاحیت فوق العاده را از کجا آورده است که بدون در نظرداشت دوسیه های قطور فاجعه آفرینی و جنایت و کشتار و خون ریزی و ویرانگری و قتل عام های هولناک از سوی طالبان در طول بیش از ۲۰ سال گذشته، از آنها دعوت می کند که در کابل، دفتر باز کنند؟!
با توجه به این مسایل و پرسش ها، چه فرق عمده و بزرگی میان طالبان و داعش، وجود دارد؛ در حالی که هردو گروه، از تروریست های داخلی و خارجی، تشکیل شده، هردو برای منافع و اهداف بیگانگان می جنگند، هردو مرتکب جدی ترین جنایت های جنگی و ضد بشری شده و دست هردو تا مرفق به خون بی گناهان، غیر نظامیان و مردم بی دفاع افغانستان آلوده است؟
اینها بخشی از نارسایی های عمده، بنیادین و بزرگی هستند که سراسر روند صلح به رهبری دولت افغانستان را آغشته و آلوده کرده است و به نظر نمی رسد که عبور یا چشم پوشی از آنها آسان و بی درد سر باشد.
