عبدالله عبدالله؛ رئیس اجرایی از کمیته تحریم‌های شورای امنیت سازمان ملل خواسته که طالبان را به عنوان "گروهی تروریستی" قلمداد کند و نام ملاهبت‌الله آخوندزاده؛ رهبر و دیگر اعضای رهبری این گروه را وارد فهرست تحریم‌های سازمان ملل سازد.
آقای عبدالله روز یکشنبه در دیدار با غیرت عمروف؛ رئیس و برخی اعضای کمیته تحریم های شورای امنیت سازمان ملل در کابل، از این کمیته خواست تا مکانیزم نظارت شان را بهتر کنند تا تحریم‌ها مؤثرتر باشد.
این کمیته گفته که در زمینه جلوگیری از تهدیدهای امنیتی و آوردن صلح همراه افغانستان است و درباره تقاضای حکومت افغانستان اقدام‌هایی را انجام خواهد داد.
افغانستان از چند ماه به این طرف تلاش کرده تا نام رهبر طالبان و برخی سران این گروه وارد فهرست تحریم‌های سازمان ملل شود.
با این حال، عزیزالله دین‌محمد؛ معاون شورای عالی صلح با این موضع رییس اجرایی، مخالفت کرد و گفت که آنها طرفدار گنجاندن رهبری طالبان در لیست تحریم های سازمان ملل نیستند و هیچ زمانی این پیشنهاد را نکردهاند.
این در شرایطی است که به باور کارشناسان، حتی اگر شورای عالی صلح رسما و علنا با موضع رییس اجرایی مبنی بر لزوم تحریم رهبر و اعضای شورای رهبری طالبان از سوی شورای امنیت سازمان ملل متحد، مخالفت نمی کرد نیز روشن بود که دست های قدرتمندی در پشت پرده سیاست افغانستان در کار اند تا مانع از هر گونه اقدام یا حتی موضع گیری ضد طالبانی از جانب سران حکومت شوند.
تفاوتی نمی کند که نام این موضع گیری را چه بگذاریم. واقعیت این است که طالبان، تنها گروهی نیست که از سوی پاکستان و چند قدرت خارجی دیگر، حمایت می شود تا آتش جنگ و خشونت و کشتار و خون ریزی را در افغانستان، شعله و برافروخته نگه دارد و مانع از تحقق صلح و ثبات و استقرار امنیت و آرامش در کشور شود؛ بلکه این گروه، از نفوذ عمیق و گسترده ای در لایه های پنهان و پیچیده دولت افغانستان در سطوح مختلف نیز برخوردار است که عمدا مانع از ایجاد محدودیت و مانع در مسیر اهداف و عملکردهای این گروه می شود.
شورای عالی صلح، از دید منتقدان، یکی از مراجعی است که زیر نام یک روند شکست خورده و بی دستاورد، عملا آب در آسیاب دشمن می ریزد و اجازه نمی دهد که این گروه، هزینه عملکردهای اغلب جنایتکارانه اش را متناسب با آسیب هایی که به بار می آورد، پرداخت کند.
یکی از این موارد، گنجانده شدن نام رهبران این گروه، در لیست سیاه شورای امنیت سازمان ملل متحد و وضع تحریم های سنگین بر آنها می باشد.
آگاهان منتقد می گویند که با توجه به موضع گیری ها و عملکردهای شورای عالی صلح، دفاع جانانه و همه جانبه این نهاد از طالبان و جلوگیری از وضع تحریم و محدودیت بر فعالیت رهبران، شاید تنها دستاورد ملموس سال ها فعالیت این شورا باشد.
این در حالی است که به عقیده موافقان تحریم بین المللی رهبران طالبان، حتی اگر این تحریم ها هیچ کارکرد و تأثیری نداشته باشد، دست کم می تواند توجه افکار عمومی را به ابعاد خشونت های جنایت آمیزی که از سوی این گروه، سر می زند، جلب کند و نشان دهد که ناقضان حقوق انسان های بی دفاع، جنایتکاران جنگی اند که مستوجب سخت ترین عقوبت ها و سنگین ترین مجازات ها می باشند.
در یکسال اخیر، طالبان مسؤولیت چندین رویداد خشونت آمیز و خونین را بر عهده گرفته است که مجامع بین المللی و سازمان ملل متحد، آشکارا به جنایتکارانه بودن آنها اذعان کرده و گفته اند که این موارد می تواند به عنوان جنایت جنگی، شناخته شود.
با این حساب، از دید موافقان طرح تحریم های بین المللی رهبران طالبان، وضع این تحریم ها از سوی شورای امنیت سازمان ملل، می تواند به عنوان یکی از تبعات اعمال و رفتارهای خشن و جنایتکارانه این گروه، روی دست گرفته شود و این کمترین مسؤولیتی است که جهان در واکنش به خشونت های منسوب به طالبان در افغانستان بر عهده دارد.
نکته دیگر این است که اگر تحریم های مورد نظر، به صورت دقیق و درست، اعمال شوند، چه بسا بر رهبران تحت تحریم طالبان، فشار وارد کنند تا به روند صلح بپیوندند و دست از خشونت و کشتار و جنایت بردارند. از این منظر، شورای عالی صلح نیز اگر واقعا برای ایجاد صلح میان دولت و طالبان، ایجاد شده، می تواند با طرح تحریم بین المللی رهبران طالبان، موافق باشد.
با اینهمه تصور می شود که مخالفان تحریم، به تنها چیزی که نمی اندیشند، صلح است. آنها در عمل، نیروی نرم طالبان اند که اجازه نمی دهند هیچگونه خدشه و خللی به چهره و تصویر این گروه وارد شود و تکان دهنده است که شورای عالی صلح، در صف مقدم این جریان طالبانی قرار دارد.
