بر اساس دقیق ترین اخبار، جنگ میرزاولنگ که از نيمه شب ١٢ اسد ١٣٩٦ آغاز و تا ساعت ٢ شب ١٤ اسد ١٣٩٦ دوام كرد مردم بارها از منطقه شان قاطعانه دفاع كردند و دشمن را با وارد كردن تلفات عقب راندند.
اما به دليل تهاجم وسيع دشمن از سه جهت و نبود كمك هوايى و زمينى مؤثر از ناحيه دولت، شكست خوردند و در نيمه شب ١٤ اسد ١٣٩٦ افراد بسيج مردمي ميرزاولنگ كه مؤظف به دفاع از منطقه بودند از سنگرهاى شان عقب نشينى و مردم آن منطقه نيز راه مهاجرت را در پيش گرفتند.
در جريان جنگ و عقب نشينى ياد شده، پنج نفر بسيج مردمى شهيد و تعدادى هم زخمى شدند و طالبان و افراد داعش بر منطقه مسلط شدند و فاجعه اصلی با روشن شدن هوا درصبحگاه ١٤ اسد به وقوع پیوست و طی آن« مهاجمينى كه از سه جهت بر منطقه حمله كرده بودند راه عبور مهاجرين مردمى را در تنگى ميرزاولنگ بند ساخته و از انتقال مهاجرين به منطقه امن جلوگيرى كردند.
با تسلط يافتن طالبان و داعش بر منطقه ميرزاولنگ به رهبرى ملا عطاء الله والى و ملا نادر قوماندان طالبان و غضنفر قوماندان داعش و باقى ماندن تعدادی از خانواده هاى بي دفاع، جنايات هولناك زير به وقوع پيوست:
۱- مهاجمين از ميان مردم ملكى آن منطقه تعداد ٢٥ نفر را در يك منطقه بنام باغ سيد اسماعيل و ٩ نفر از بزرگان و موى سفيدان آن منطقه را در محلات ديگر تير باران كرده به شهادت رسانده اند كه تعداد مجموع شهدا با يك نفر سرباز اردوى ملى به ٤٠ نفر مي رسد.
۲- برخى مساجد، حسينيه ها و نمادهاى دينى مردم را به آتش كشيدند.
۳- قوماندانهاى مسلط بر منطقه بر مردم فشار مضاعف وارد مي كنند تا اموال و دارايى مردم را به بهانه سلاح و مهمات مورد دستبرد قرار دهند.
بعضاً در مقایسه میان طالبان و داعش، این گروه یعنی طالبان بر داعشیان ترجیح داده می شوند و گویی به دلیل اینکه طالبان همه افغان هستند و عناصر داعش از دیگر کشورها، محض افغان بودن طالبان دلیل بر بهتر بودن آنان دانسته می شود که به نظر می رسد این گونه استدلال از سخیف ترین نوع آوردن دلیل برای ادعایی می تواند به شمار آید.
طالبان از بدو شروع به فعالیت های نظامی- سیاسی شان در افغانستان؛ چه در دوره امارت و حکومت شان بر مردم و چه در زمان کنونی که به عنوان دوره گردان اسلحه بر دوش و آواره برای خود شان اسم و رسمی بهم زده اند، همواره روی یک چیز تمرکز داشته اند و آن دست یازی به قدرت و حکومت به هر قیمت و بهایی بوده است.
در منطق طالبانی چنانچه تا کنون از سوی حامیان و سران این گروه به نمایش گذاشته شده است، مردم و کشور و مصالح علیای آنها هیچگاهی برای این گروه ارزش و بهایی نداشته و محل اعتناء نبوده است؛
چنانچه این گروه به راحتی با جان و مال مردم بازی می کنند و جان و مال و ناموس مسلمانانِ افغانستان برای آنها هیچ گونه ارزش و احترامی ندارد و دلیل این ادعا نیز حمله ها و عملیاتهای انتحاری و انفجاری این جماعت جائر علیه جان و مال صدها مسلمانِ مظلوم و بی دفاع افغان است که در اوج بی تفاوتی طالبان، هر شبانه روز، از بین می رود و تلف می شوند.
چنانچه می دانیم در آئین انسان ساز اسلام، جان و مال و ناموس و آبروی هر مسلمانی، ارزش و احترام دارد که کسی حق ندارد نسبت به این موارد چهارگانه، انسان مسلمانی را مورد تعرض و آزار و اذیت قرار دهد؛ تا چه رسد به کشتن مسلمانها و غارت کردن اموال و دارایی های آنان و شکستن حریم احترام نوامیس و بردن و ریحتن آبروی آنان.
طالبان و برادران آنها داعش اما به راحتی آب خوردن از همه ی این حدود و ثغور چهارگانه تجاوز کرده و حریم همه ی آنها را عامدانه و از سر بغاوت و غدارمنشی می شکنند و از این بایت خمی هم به ابرو نمیاورند.
چنانچه می دانیم حادثه میرزاولنگ جنایت تازه طالبان نبوده و این جماعت نادانِ سرشار از عصبیت های قرون حجری در کارنامه جنایت و قساوت شان علیه انسانهای بی گناه از این نمونه ها بسیار دارند و قطعاً در آینده نیز خواهند داشت؛ اما سخن در این است جایگاه دولتمردان حکومت وحدت ملی را در اهمال و بی تفاوتی شان نسبت به فاجعه میرزاولنگ و امثال آن چگونه باید هضم و توجیه و تفسیر کرد؛ جایگاهی که بواقع می تواند و می توانست بهتر و برتر از اینی باشد که دولتمردان ما در حادثه میرزاولنگ از خود به نمایش گذاشتند و برای یک بار دیگر مردم افغانستان را از خود و طرزالعملهای غیر مسئولانه خویش، مایوس و ناامید ساختند.
مردم ما از طالبانی که از کشور و ملت خود بریده و ابزار دست دشمنان افغان و افغانستان شده اند، توقع و انتظاری ندارند و در واقع هیچ نوع سبعیت و جنایت علیه مسلمانان را از آنان دور از ذهن نمی دانند؛ اما همین مردم زمانی که می بینند دولت و حکومتی که با آراء آنان جان گرفته و برپا شده است، در دفاع از جان و مال و ناموس و آبروی آنان اینگونه ناجوانمردانه و بزدلانه به دشمن پشت می کنند و باعث می شوند تا اهالی بی گناه و شجاع ولسوالی میرزاولنگ توسط جانیان طالب، قتل عام شوند، برای چندمین بار اعتماد خویش را نسبت به حکومت و سران پرمدعا و لاف زن آن از دست می دهند و به مرور زمان و آهسته آهسته به این دولت و گردانندگان آن پشت می کنند.
