تروریزم منفی و تروریزم مثبت

یک عضو مجلس نمایندگان می گوید که برخورد کشورهای خارجی با گروه‌های تروریستی در افغانستان گزینشی و سلیقه ای است و هیچکدام از این کشورها مخالف پدیده تروریزم در افغانستان نیستند.

عبدالحفیظ منصور؛ نماینده کابل در مجلس نمایندگان می گوید که کشورهای خارجی گروه های تروریستی را به "بد و خوب" دسته بندی کرده و از آنان علیه رقبای شان در افغانستان استفاده می کنند.

آقای منصور گفت که در حال حاضر افغانستان به میدان جنگ های نیابتی بین قدرت های رقیب مبدل شده و این کشورها سعی می کنند که با استفاده از ابزارهای مختلف، حوزه نفوذ یکدیگر را در افغانستان محدود سازند.

وی با اشاره به جنگ نیابتی هند و پاکستان در خاک افغانستان گفت که این دو کشور قبل از شروع جنگ در افغانستان در خاک کشمیر باهم رقابت می کردند که پس از شروع جنگ در افغانستان، زمینه جنگ نیابتی آنان در خاک افغانستان فراهم شد.

دیگر کارشناسان عرصه امنیت افغانستان هم می گویند که مبارزه با تروریزم، هیچگاه به گونه قابل انتظار، صادقانه و واقعی نبوده است. از دید آنها، این اتهام حتی بر بزرگترین قدرت هایی نیز وارد است که سال هاست به بهانه مبارزه با تروریزم در افغانستان، نیرو و پایگاه نظامی دارند و در همین راستا یک جنگ طولانی ۱۶ ساله را بر مردم افغانستان تحمیل کرده اند.

تروریزم، بیشتر ابزار، زمینه ساز، بهانه و فراهم کننده بستر حضور قدرت هابی برتر جهان برای حفظ سلطه خود بر افغانستان و منطقه بوده است؛ تا تهدیدی آنی و مستقیم علیه صلح و ثبات و امنیت جهانی تا به این ترتیب، جهان در برابر یک مسؤولیت خطیر و سنگین امنیتی قرار گرفته، این مسؤولیت را به درستی درک کرده و برای عمل به آن، نیروهای نظامی خود را به افغانستان، گسیل داشته باشد.

به عقیده منتقدان، قدرت های مدعی مبارزه با تروریزم اگر بخواهند تروریزم ادعایی در افغانستان را یکشبه از میان برمی دارند؛ زیرا در یک مقطع، نزدیک به ۵۰ کشور جهان به رهبری امریکا و با استفاده نامحدود از پیشرفته ترین و آموزش دیده ترین نیروهای نظامی، به هدف جنگ جهانی علیه تروریزم در افغانستان، حضور داشتند؛ اما حتی در آن زمان نیز این تروریست های آماتور و پابرهنه دشت های هلمند و کوهستان های خوست بودند که دست برتر را داشتند و امنیت افغانستان را دستمایه بازی های خونین خود قرار می دادند.

آیا این به لحاظ عقلانی، قابل باور است که ده ها قدرت برتر جهان در مقابل یک گروه تروریستی مبتدی و فاقد کمترین امکانات و آموزش های جنگی لازم، زمینگیر شود؟

نه این همه ماجرا نبوده و نیست. تروریزم همانگونه که در اظهار نظر عبدالحفیظ منصور هم اشاره شد، ابزاری در اختیار قدرت های جهان برای استفاده علیه دیگری است و افغانستان تنها زمین بی صاحبی است که این بازی خونین و خطرناک در آن به اجرا درمی آید که اگر چنین نبود و جهان صادقانه با تروریزم مبارزه می کرد، افغانستان را برای این منظور، انتخاب نمی کرد؛ بلکه مستقیما به سراغ کشورهایی می رفت که تروریزم در آنجا ریشه و جایگاه و پایگاه دارد و از آنجا برخاسته است.

در آسیا این جایگاه را کشورهایی مانند پاکستان و عربستان سعودی دارند؛ کشورهایی که مستقیما از تروریزم حمایت های همه جانبه می کنند و از آن به منظور تعمیم و تأمین هژمونی و گسترش سلطه و سیطره غیر مشروع خود بر کشورهای ضعیف منطقه، تحقق اهداف قدرت های بزرگ مسلط بر خود و نیز ضربه زدن به رقبا و دشمنان سنتی خویش، بی محابا استفاده می کنند.

آیا جهان، سازمان ها و قدرت های جهانی، از این حقیقت روشن تر از آفتاب، بی خبر اند؟ نه هرگز چنین نیست؛ پس عامل دیگری وجود دارد که مانع از اقدام جهان بر علیه تروریزم و منابع تولید و توسعه آن می شود و آن، نگاه ابزاری و برخورد گزینشی با تروریزم است.

از این منظر، تروریزم یک ابزار چندکاره و چندمنظوره است که بسته به میل و منفعت قدرت های حامی خود، به آنها خدمت می کند. در چنین وضعیتی، تروریزم هیچگاه نابود نمی شود؛ زیرا هرگز به عنوان خطر و تهدیدی علیه امنیت و ثبات همه جهان از سوی قدرت های جهانی، به رسمیت شناخته نخواهد شد.

وقتی روسیه با طالبان، دوست می شود؛ اما داعش را تحت عنوان گروهی تروریستی، مستوجب نابودی می داند و در مقابل، امریکا به طالبان تحت حمایت روسیه، به عنوان دشمن نگاه می کند و از آنسو، از مبارزه واقعی با داعش، احتراز می نماید، روشن است که داستان تروریزم، هرگز به پایان نمی رسد.

و در این میان، آنکه باید قربانی شود، مردم افغانستان هستند.