مقامات محلی قندوز اعلام کردند که صبح دیروز طالبان یک بس مسافربری را در نزدیکی شهر قندوز توقف داده و تعدادی از مسافران را با خود برده‌اند.
محمود دانش؛ سخنگوی والی قندوز، شمار مسافران ربوده شده را ۱۷ نفر اعلام کرد و گفت در پی حمله نیروهای امنیتی به طالبان، ۷ نفر از مسافران فرار کردند و ۱۰ نفر هنوز نزد طالبان هستند.
اما امرالدین ولی؛ عضو شورای ولایتی قندوز گفته که طالبان ۴۰ تا ۵۰ سرنشین یک بس و یک موتر شخصی را در منطقه خان آباد پیاده کرده و با خود برده‌اند.
ارگ ریاست جمهوری در واکنش به ربوده شدن ده‌ها نفر در شاهراه قندوز - تخار می‌گوید که "آدم‌ربایی‌های طالبان در شاهراه‌های افغانستان انگیزه قومی دارد و به هدف دامن زدن به اختلافات قومی در این کشور انجام می‌شود."
هشت روز پیش هم طالبان در یک رویداد مشابه ده‌ها مسافر را در همین مسیر با خود بردند و دست کم ۱۲ نفر آنها را کشتند.
کارشناسان مسایل افغانستان می گویند که تاکنون آدم ربایی و کشتارهای جمعی از سوی گروه طالبان، دست کم به لحاظ آمار و ارقام، با توجه به آنچه اکنون جریان دارد، سابقه نداشته است؛ اگرچه این لزوما به آن معنا نیست که طالبان در گذشته، اصولا اقدام به ربودن افراد از شاهراه های مهم کشور و کشتار مسافران ربوده شده، نمی کرده است.
این امر، همیشه به عنوان یکی از اهرم های مهم این گروه و هسته های اطلاعاتی و استخباراتی آنها به منظور دستگیری و کشتن مأموران امنیتی، کارمندان دولت و مؤسسات خارجی، ترجمان های نیروهای نظامی غربی و در مواردی معلمان، مهندسان و دانشجویان بوده است؛ اما آنچه طی نزدیک به دو هفته اخیر، از سوی گروه طالبان، در شاهراه های قندوز- تخار و برخی دیگر از مناطق ناامن کشور، مانند غزنی، صورت می گیرد، نشانگر توجه جدی این گروه به این اهرم است.
این از دید کارشناسان، نشان دهنده یک تغییر رویکرد راهبردی و کاربردی در استراتژي نظامی و امنیتی گروه طالبان است.
طالبان در رویداد آدم ربایی اول در جاده قندوز – تخار، ۱۲ نفر را به گونه فاجعه باری تیرباران کردند.
همچنین اخیرا گزارش شد که عوامل این گروه در ولسوالی اندر ولایت غزنی نیز اقدام به تیرباران ۱۲ نفر دیگر کرده اند. هرچند گفته می شود افرادی که در غزنی تیرباران شده اند، از جاهای گوناگون و در زمان های مختلفی از سوی این گروه، ربوده شده بودند.
با این حساب، همه این رویدادها در کنار همدیگر، نشان دهنده یک رویکرد است؛ رویکردی که به احتمال زیاد به تازگی در دستور کار این گروه قرار گرفته است.
کارشناسان می گویند که این اقدامات، به معنای آن است که رهبران و فرماندهان نظامی گروه طالبان، همچنان در تلاش اند تا خود را گروهی مقتدر، اثرگذار و نیرومند نشان دهند.
این تلاش ظاهرا ناشی از یک هراس و نگرانی جدی است که در پی مرگ رهبران آن در طول یکسال گذشته، بر فضای کلی آن، سایه انداخته است.
رهبران و استراتژيست های سیاسی و نظامی طالبان، به دنبال مرگ رهبران خود، به این نتیجه رسیده اند که برای حفظ وفاداری اعضای دون پایه این گروه و زنده نگهداشتن روحیه جنگ، وحشت، خشونت و ترور در میان آنها نیاز به خلق حد اکثر وحشت و خشونت دارند؛ وحشت و خشونتی که به لحاظ تبلیغاتی، این قدرت را داشته باشد که مرگ رهبران ارشد این گروه را برای اعضای دون پایه آن، کم اهمیت و رویدادی عادی نشان دهد و آنها را مجاب کند که جای رهبران ارشد این گروه به آسانی قابل پر شدن است و این امر، چیزی از انگیزه و قدرت این گروه در ایجاد خشونت و ناامنی و راه اندازی جنگ در کشور نکاسته است.
بنابراین، به باور تحلیلگران، اینکه طالبان بی محابا، ده ها نفر از مسافران بی گناه را در شاهراه ها، گروگان می گیرند، می ربایند و بلافاصله، گروهی از آنها را به بهانه های واهی و پیش پا افتاده، تیرباران می کنند، به معنای آغاز عملی استراتژي تازه طالبان مبنی بر خلق حد اکثر وحشت و خشونت است.
این استراتژي ممکن است انگیزه های قومی نیز داشته باشد و به هدف دامن زدن به فرقه گرایی های قومی و تباری نیز صورت بگیرد.
با این وصف، این امر، چیزی از مسؤولیت دولت برای خنثی سازی این استراتژي تازه دشمن کم نمی کند؛ زیرا وظیفه دولت، تنها شناسایی و تحلیل عوامل و انگیزه های پشت پرده این اعمال جنایتکارانه نیست؛ بلکه دولت همزمان، مسؤول تامین امنیت شاهراه ها و فراهم کردن مسیری امن و مناسب برای عبور و مرور مسافران و مبارزه با تروریزم و عوامل ناامن کننده جاده ها هم هست...
محمود دانش؛ سخنگوی والی قندوز، شمار مسافران ربوده شده را ۱۷ نفر اعلام کرد و گفت در پی حمله نیروهای امنیتی به طالبان، ۷ نفر از مسافران فرار کردند و ۱۰ نفر هنوز نزد طالبان هستند.
اما امرالدین ولی؛ عضو شورای ولایتی قندوز گفته که طالبان ۴۰ تا ۵۰ سرنشین یک بس و یک موتر شخصی را در منطقه خان آباد پیاده کرده و با خود برده‌اند.
ارگ ریاست جمهوری در واکنش به ربوده شدن ده‌ها نفر در شاهراه قندوز - تخار می‌گوید که "آدم‌ربایی‌های طالبان در شاهراه‌های افغانستان انگیزه قومی دارد و به هدف دامن زدن به اختلافات قومی در این کشور انجام می‌شود."
هشت روز پیش هم طالبان در یک رویداد مشابه ده‌ها مسافر را در همین مسیر با خود بردند و دست کم ۱۲ نفر آنها را کشتند.
کارشناسان مسایل افغانستان می گویند که تاکنون آدم ربایی و کشتارهای جمعی از سوی گروه طالبان، دست کم به لحاظ آمار و ارقام، با توجه به آنچه اکنون جریان دارد، سابقه نداشته است؛ اگرچه این لزوما به آن معنا نیست که طالبان در گذشته، اصولا اقدام به ربودن افراد از شاهراه های مهم کشور و کشتار مسافران ربوده شده، نمی کرده است.
این امر، همیشه به عنوان یکی از اهرم های مهم این گروه و هسته های اطلاعاتی و استخباراتی آنها به منظور دستگیری و کشتن مأموران امنیتی، کارمندان دولت و مؤسسات خارجی، ترجمان های نیروهای نظامی غربی و در مواردی معلمان، مهندسان و دانشجویان بوده است؛ اما آنچه طی نزدیک به دو هفته اخیر، از سوی گروه طالبان، در شاهراه های قندوز- تخار و برخی دیگر از مناطق ناامن کشور، مانند غزنی، صورت می گیرد، نشانگر توجه جدی این گروه به این اهرم است.
این از دید کارشناسان، نشان دهنده یک تغییر رویکرد راهبردی و کاربردی در استراتژي نظامی و امنیتی گروه طالبان است.
طالبان در رویداد آدم ربایی اول در جاده قندوز – تخار، ۱۲ نفر را به گونه فاجعه باری تیرباران کردند.
همچنین اخیرا گزارش شد که عوامل این گروه در ولسوالی اندر ولایت غزنی نیز اقدام به تیرباران ۱۲ نفر دیگر کرده اند. هرچند گفته می شود افرادی که در غزنی تیرباران شده اند، از جاهای گوناگون و در زمان های مختلفی از سوی این گروه، ربوده شده بودند.
با این حساب، همه این رویدادها در کنار همدیگر، نشان دهنده یک رویکرد است؛ رویکردی که به احتمال زیاد به تازگی در دستور کار این گروه قرار گرفته است.
کارشناسان می گویند که این اقدامات، به معنای آن است که رهبران و فرماندهان نظامی گروه طالبان، همچنان در تلاش اند تا خود را گروهی مقتدر، اثرگذار و نیرومند نشان دهند.
این تلاش ظاهرا ناشی از یک هراس و نگرانی جدی است که در پی مرگ رهبران آن در طول یکسال گذشته، بر فضای کلی آن، سایه انداخته است.
رهبران و استراتژيست های سیاسی و نظامی طالبان، به دنبال مرگ رهبران خود، به این نتیجه رسیده اند که برای حفظ وفاداری اعضای دون پایه این گروه و زنده نگهداشتن روحیه جنگ، وحشت، خشونت و ترور در میان آنها نیاز به خلق حد اکثر وحشت و خشونت دارند؛ وحشت و خشونتی که به لحاظ تبلیغاتی، این قدرت را داشته باشد که مرگ رهبران ارشد این گروه را برای اعضای دون پایه آن، کم اهمیت و رویدادی عادی نشان دهد و آنها را مجاب کند که جای رهبران ارشد این گروه به آسانی قابل پر شدن است و این امر، چیزی از انگیزه و قدرت این گروه در ایجاد خشونت و ناامنی و راه اندازی جنگ در کشور نکاسته است.
بنابراین، به باور تحلیلگران، اینکه طالبان بی محابا، ده ها نفر از مسافران بی گناه را در شاهراه ها، گروگان می گیرند، می ربایند و بلافاصله، گروهی از آنها را به بهانه های واهی و پیش پا افتاده، تیرباران می کنند، به معنای آغاز عملی استراتژي تازه طالبان مبنی بر خلق حد اکثر وحشت و خشونت است.
این استراتژي ممکن است انگیزه های قومی نیز داشته باشد و به هدف دامن زدن به فرقه گرایی های قومی و تباری نیز صورت بگیرد.
با این وصف، این امر، چیزی از مسؤولیت دولت برای خنثی سازی این استراتژي تازه دشمن کم نمی کند؛ زیرا وظیفه دولت، تنها شناسایی و تحلیل عوامل و انگیزه های پشت پرده این اعمال جنایتکارانه نیست؛ بلکه دولت همزمان، مسؤول تامین امنیت شاهراه ها و فراهم کردن مسیری امن و مناسب برای عبور و مرور مسافران و مبارزه با تروریزم و عوامل ناامن کننده جاده ها هم هست...
