جنرال جان کمبل؛ فرمانده نیروهای ناتو در افغانستان گفته است که نیروهای امنیتی افغان در میدان های جنگ مشکلاتی دارند که بیشتر این مشکلات به عدم مدیریت و رهبری این نیروها برمی گردد.
آقای کمبل می گوید که مشکلات در صفوف نیروهای امنیتی افغانستان حدود ۵۰ درصد است؛ اما به گفته او در میدان جنگ این مشکلات به دلیل عدم رهبری به ۷۰ درصد می رسد.
او هرچند از راه حل این مشکلات چیزی نگفته اما تاکید کرده که حضور نیروهای ناتو در افغانستان برای پشتیبانی از نیروهای امنیتی افغان لازم است.
به گفته وی، آوردن اصلاحات در بخش امنیتی می تواند از تکرار رویدادها و چالش های امنیتی سال ۲۰۱۵ میلادی در افغانستان جلوگیری کند.
فرمانده نیروهای ناتو در افغانستان گفته است که برای حکومت وحدت ملی لازم است تا در بخش امنیتی اصلاحات کوتاه مدت را وارد کند.
او همچنین گفته که در سال آینده شدت جنگ در افغانستان بیشتر می شود و مقام های امنیتی نباید این موضوع را از نظر دور داشته باشند.
کارشناسان مسایل نظامی هم می گویند که نیروهای امنیتی افغانستان به لحاظ روحیه، مورال و آمادگی رزمی، هیچ گونه کاستی و کمبود ندارند.
آنها با وجود امکانات و تجهیزات ابتدایی و اندک، به خوبی قادر اند در میدان های نبرد با تمام قدرت، در برابر دشمن تروریستی مبارزه کنند و نتایج خوبی نیز کسب نمایند.
در برخی موارد، اگر شکست هایی را نیز متحمل می شوند، به جز عدم دسترسی به تسلیحات سنگین و دوربرد و نیز نبود یک پشتوانه هوایی سریع و قدرتمند، عوامل دیگری مانند ناتوانی و تحلیل رفتن قوای جنگی شان نیز دخیل می باشد که این امر، یک مساله کاملا طبیعی است؛ زیرا یک نیروی رزمی منظم، به هر اندازه ای که توانمند، مجهز، حرفه ای و پرقدرت باشد، بازهم طی ۱۵ سال جنگ، دچار فرسایش و ناتوانی می شود؛ بنابراین، فرماندهان نظامی و استراتژیست های امنیتی کشور می بایست با عنایت به تمام جوانب جنگی که از سوی نیروهای امنیتی کشور در چندین جبهه به پیش برده می شود، به گونه ای برنامه ریزی و سازمان دهی کنند که بتوانند کمبودها و کاستی های مورد نیاز نیروهای مسلح کشور را از همه جهات، تامین نمایند.
به عقیده آگاهان مسایل نظامی، این بسیار مهم است که نیروهای مسلح کشور از پشتیبانی مستمر هوایی برخوردار باشند.
ضرورت وجود یک نیروی هوایی مقتدر، توانمند و مجهز هرگز قابل انکار نیست. این چیزی است که حتی نیرومندترین و حرفه ای ترین ارتش های جهان هم به آن نیاز دارند.
به عنوان مثال، ده ها هزار نیروی جنگی پیشرفته ترین ارتش های جهان که در ۱۵ سال گذشته در افغانستان، حضور داشته اند، غالبا متکی به نیروی هوایی بوده اند.
این اتکا هم در بخش کشف و شناسایی و استخبارات است و هم در عرصه عملیات نظامی، بمباران، انتقال مهمات، تجهیزات و حتی نفرات به مناطق درگیر جنگ.
با این حساب، فرماندهان و تصمیم گیران امنیتی کشور باید به این مهم توجه داشته باشند که یک نیروی مسلح زمانی به صورت کامل، موفق عمل خواهد کرد که بتواند از پشتوانه های قوی هوایی برخوردار باشد؛ ضمن آنکه هم از هوا و هم از زمین باید به گونه درست، فرماندهی شوند.
نکته مهم دیگر اینکه نیروهای مسلح افغانستان نباید دست ابزار بازی های سیاسی قرار گیرند.
اینکه سمت های حساس و مهم امنیتی کشور، به وسیله سرپرست اداره می شوند، از دید منتقدان، بدون تردید به نحوه فرماندهی و سازمان دهی نیروهای مسلح کشور به صورت جدی آسیب می رساند و موجب تضعیف آنها در میدان نبرد می شود.
اتکای بیش از اندازه به نیروهای خارجی نیز یکی دیگر از عوارض و مشکلاتی است که به عقیده آگاهان به این معضل، دامن می زند و مانع از پیشرفت، توسعه، خودکفایی و خوداتکایی نیروهای امنیتی می شود.
این مساله نیز بستگی به فرماندهی درست، منظم و حرفه ای نیروهای امنیتی دارد.
منتقدان می گویند که تصمیم گیران حوزه امنیت کشور هیچگاه نباید تصور کنند که حضور نیروهای مسلح خارجی در افغانستان، دایمی و همیشگی است؛ بنابراین، نیروهای امنیتی کشور، در کوتاه مدت نیاز به تجهیزات جنگی سنگین، قوای هوایی مجهز و آموزش دیده و تامین تدارکات مورد نیاز برای جنگ های درازمدت و بزرگ ندارند.
این یک باور کاملا خوش بینانه است که نه با واقعیت های کنونی کشور همخوانی دارد و نه مبتنی بر دکترین های پذیرفته شده نظامی مورد استفاده ارتش های حرفه ای جهان است.
تاریخ شاهد است که افغانستان، همواره روی گسل جنگ و ناامنی و مداخلات خارجی قرار داشته؛ بنابراین، وجود یک ارتش قوی، ملی، متعهد و حرفه ای، نیاز امروز و فردای کشور است.
آقای کمبل می گوید که مشکلات در صفوف نیروهای امنیتی افغانستان حدود ۵۰ درصد است؛ اما به گفته او در میدان جنگ این مشکلات به دلیل عدم رهبری به ۷۰ درصد می رسد.
او هرچند از راه حل این مشکلات چیزی نگفته اما تاکید کرده که حضور نیروهای ناتو در افغانستان برای پشتیبانی از نیروهای امنیتی افغان لازم است.
به گفته وی، آوردن اصلاحات در بخش امنیتی می تواند از تکرار رویدادها و چالش های امنیتی سال ۲۰۱۵ میلادی در افغانستان جلوگیری کند.
فرمانده نیروهای ناتو در افغانستان گفته است که برای حکومت وحدت ملی لازم است تا در بخش امنیتی اصلاحات کوتاه مدت را وارد کند.
او همچنین گفته که در سال آینده شدت جنگ در افغانستان بیشتر می شود و مقام های امنیتی نباید این موضوع را از نظر دور داشته باشند.
کارشناسان مسایل نظامی هم می گویند که نیروهای امنیتی افغانستان به لحاظ روحیه، مورال و آمادگی رزمی، هیچ گونه کاستی و کمبود ندارند.
آنها با وجود امکانات و تجهیزات ابتدایی و اندک، به خوبی قادر اند در میدان های نبرد با تمام قدرت، در برابر دشمن تروریستی مبارزه کنند و نتایج خوبی نیز کسب نمایند.
در برخی موارد، اگر شکست هایی را نیز متحمل می شوند، به جز عدم دسترسی به تسلیحات سنگین و دوربرد و نیز نبود یک پشتوانه هوایی سریع و قدرتمند، عوامل دیگری مانند ناتوانی و تحلیل رفتن قوای جنگی شان نیز دخیل می باشد که این امر، یک مساله کاملا طبیعی است؛ زیرا یک نیروی رزمی منظم، به هر اندازه ای که توانمند، مجهز، حرفه ای و پرقدرت باشد، بازهم طی ۱۵ سال جنگ، دچار فرسایش و ناتوانی می شود؛ بنابراین، فرماندهان نظامی و استراتژیست های امنیتی کشور می بایست با عنایت به تمام جوانب جنگی که از سوی نیروهای امنیتی کشور در چندین جبهه به پیش برده می شود، به گونه ای برنامه ریزی و سازمان دهی کنند که بتوانند کمبودها و کاستی های مورد نیاز نیروهای مسلح کشور را از همه جهات، تامین نمایند.
به عقیده آگاهان مسایل نظامی، این بسیار مهم است که نیروهای مسلح کشور از پشتیبانی مستمر هوایی برخوردار باشند.
ضرورت وجود یک نیروی هوایی مقتدر، توانمند و مجهز هرگز قابل انکار نیست. این چیزی است که حتی نیرومندترین و حرفه ای ترین ارتش های جهان هم به آن نیاز دارند.
به عنوان مثال، ده ها هزار نیروی جنگی پیشرفته ترین ارتش های جهان که در ۱۵ سال گذشته در افغانستان، حضور داشته اند، غالبا متکی به نیروی هوایی بوده اند.
این اتکا هم در بخش کشف و شناسایی و استخبارات است و هم در عرصه عملیات نظامی، بمباران، انتقال مهمات، تجهیزات و حتی نفرات به مناطق درگیر جنگ.
با این حساب، فرماندهان و تصمیم گیران امنیتی کشور باید به این مهم توجه داشته باشند که یک نیروی مسلح زمانی به صورت کامل، موفق عمل خواهد کرد که بتواند از پشتوانه های قوی هوایی برخوردار باشد؛ ضمن آنکه هم از هوا و هم از زمین باید به گونه درست، فرماندهی شوند.
نکته مهم دیگر اینکه نیروهای مسلح افغانستان نباید دست ابزار بازی های سیاسی قرار گیرند.
اینکه سمت های حساس و مهم امنیتی کشور، به وسیله سرپرست اداره می شوند، از دید منتقدان، بدون تردید به نحوه فرماندهی و سازمان دهی نیروهای مسلح کشور به صورت جدی آسیب می رساند و موجب تضعیف آنها در میدان نبرد می شود.
اتکای بیش از اندازه به نیروهای خارجی نیز یکی دیگر از عوارض و مشکلاتی است که به عقیده آگاهان به این معضل، دامن می زند و مانع از پیشرفت، توسعه، خودکفایی و خوداتکایی نیروهای امنیتی می شود.
این مساله نیز بستگی به فرماندهی درست، منظم و حرفه ای نیروهای امنیتی دارد.
منتقدان می گویند که تصمیم گیران حوزه امنیت کشور هیچگاه نباید تصور کنند که حضور نیروهای مسلح خارجی در افغانستان، دایمی و همیشگی است؛ بنابراین، نیروهای امنیتی کشور، در کوتاه مدت نیاز به تجهیزات جنگی سنگین، قوای هوایی مجهز و آموزش دیده و تامین تدارکات مورد نیاز برای جنگ های درازمدت و بزرگ ندارند.
این یک باور کاملا خوش بینانه است که نه با واقعیت های کنونی کشور همخوانی دارد و نه مبتنی بر دکترین های پذیرفته شده نظامی مورد استفاده ارتش های حرفه ای جهان است.
تاریخ شاهد است که افغانستان، همواره روی گسل جنگ و ناامنی و مداخلات خارجی قرار داشته؛ بنابراین، وجود یک ارتش قوی، ملی، متعهد و حرفه ای، نیاز امروز و فردای کشور است.
