یک قطار مسافری هر روز و شب در ایستگاه کامی شیراتاکی متوقف می شود تا دختری را که تنها مسافر این ایستگاه واقع در جزیره شمالی جاپان هوکایدو است به مکتب برساند.
اداره خط آهن جاپان سه سال پیش، تصمیم به بستن این ایستگاه به دلیل راه دور و نبودن مسافر گرفت؛ اما مقامات محلی جاپان دریافتند که یک دختر دانش آموز هر روز از این ایستگاه برای رفتن به مکتب استفاده می کند. این موضوع باعث شد تا مسؤولین در تصمیم خود تجدید نظر کنند و این ایستگاه قطار با توجه به زمان مکتب دختر باز نگه داشته شده تا زمانی که دختر مکتب اش را در ماه مارچ سال جاری به پایان ببرد .
در بامیان افغانستان اما هزاران نفر از مردم در اعتراض به تغییر مسیر انتقال برق ترکمنستان به پاکستان با عبور از افغانستان "توتاپ" دست به راهپیمایی زدند.
معترضان با سردادن شعارهایی، از دولت مرکزی و ریاست برشنا خواستند که مسیر پروژه برق "توتاپ" را مطابق میل و سلیقه شخصی خود تغییر ندهند.
این دو نمونه به خوبی همه چیز را توضیح می دهد؛ اینکه معنا، ارزش و حق یک شهروند از جاپان تا افغانستان چیست و چه فاصله عمیق و غم انگیزی میان آنها وجود دارد.
در جاپان یک ایستگاه را برای یک نفر، فعال نگه می دارند، ساعات حرکت و توقف قطار را بر اساس ساعات رفت و آمد دختر دانش آموز، تعیین می کنند و تاریخ بستن ایستگاه را تا زمانی که دختر دانش آموز از مکتب، فارغ التحصیل می شود، به عقب می اندازند؛ اما در بامیان، با وجود انجام تمام مطالعات فنی و مهندسی و تعیین مسیر بامیان به عنوان امن ترین، کم هزینه ترین و به صرفه ترین مسیر ممکن برای انتقال برق ترکمنستان به پاکستان، دولت مرکزی تنها به این دلیل که بامیانی ها نباید از نعمت برق بهره مند شوند با این اقدام مخالفت می کند.
این در حالی است که بامیان از امن ترین ولایت های افغانستان است؛ مساله ای که به باور بسیاری از کارشناسان، عامل اصلی تبعیض و بی عدالتی و بی توجهی است که از سوی نهادهای دولتی افغانستان در قبال آن اعمال می شود.
ولایت بامیان، پس از ۱۵ سال از عمر نظام کنونی، هنوز هم از ابتدایی ترین امکانات مورد نیاز زندگی شهری مانند برق بهره مند نیستند. سرک ها و دیگر زیرساخت های زندگی شهری در این ولایت هنوز هم در مرحله بسیار ساده و ابتدایی آن قرار دارد. حکومت محلی در قبال مردم و خواسته های مشروع و مدنی مردم بامیان پاسخگو نیست.
از سوی دیگر با وجود داشتن اماکن و مراکز تاریخی و باستانی و جاذبه های بی نظیر توریستی، حتا از رهگذر صنعت توریسم هم چیزی دستگیر مردم آن ولایت نمی شود. مردم، حکومت مداران محلی را به فساد و اختلاس و خویش خوری متهم می کنند. قاچاقبران آثار ارزشمند تاریخی و باستانی نیز در بامیان برای خود پناهگاه امن و آرامی دارند.
مردم بامیان بارها صدای اعتراض خود را از طریق برگزاری گردهمایی های اعتراضی در قالب حرکت های مسالمت آمیز و مدنی به گوش دولتمردان حکومت مرکزی و کشورهای جهان رسانده اند؛ اما این حرکت ها هنوز از سطح خبرهای رسانه ای فراتر نرفته و هیچگاه مورد توجه دولتمردان افغانستان و جهان قرار نگرفته است.
منتقدان می گویند همین امنیت و صلح جویی مردم بامیان است که آنها را به شهروندانی بی خطر برای حکومت و خارجی ها تبدیل کرده و موجب شده است تا خواسته های آنها هیچگاه مورد عنایت و توجه دولت و خارجی ها قرار نگیرد.
با این حال، سرک های پختهٰ، معارف توسعه یافته، ایجاد فرصت های شغلی مناسب، انکشاف و توسعه اقتصادی متوازن همانند دیگر ولایت های کشور، ایجاد یک حکومت محلی کارآمد، مسؤول و پاسخگو و... خواسته های بسیار ساده ای هستند که مردم بامیان برای رسیدن به آن سال هاست در رنج اند.
اینها در کشوری مانند افغانستان، انتظار زیادی نیست. اینکه مسیر خط انتقال برق وارداتی از بامیان بگذرد نیز خواسته غیر مشروعی محسوب نمی شود.
هیچکس در بامیان از دولت مرکزی انتظار ندارد که برای آنها ایستگاه های قطار اختصاصی و امکاناتی در سطح جاپان ایجاد کند.
معروف است که افغانستان و جاپان در یکسال، استقلال سیاسی شان را کسب کرده اند. این در حالی است که امروزه این دو کشور هرگز باهم قابل مقایسه نیستند و این معنای ناامیدکننده ای دارد.
یکی از عوامل، تبعیض و هم ستیزی رایج در افغانستان است.
دولت ها هیچگاه مردم را از یک چشم نگاه نکرده اند.
اگر تبعیض نبود، شاید امروز افغانستان، جاپان نبود؛ اما بدون تردید، وضعیت خیلی بهتر از اکنون می بود.
اداره خط آهن جاپان سه سال پیش، تصمیم به بستن این ایستگاه به دلیل راه دور و نبودن مسافر گرفت؛ اما مقامات محلی جاپان دریافتند که یک دختر دانش آموز هر روز از این ایستگاه برای رفتن به مکتب استفاده می کند. این موضوع باعث شد تا مسؤولین در تصمیم خود تجدید نظر کنند و این ایستگاه قطار با توجه به زمان مکتب دختر باز نگه داشته شده تا زمانی که دختر مکتب اش را در ماه مارچ سال جاری به پایان ببرد .
در بامیان افغانستان اما هزاران نفر از مردم در اعتراض به تغییر مسیر انتقال برق ترکمنستان به پاکستان با عبور از افغانستان "توتاپ" دست به راهپیمایی زدند.
معترضان با سردادن شعارهایی، از دولت مرکزی و ریاست برشنا خواستند که مسیر پروژه برق "توتاپ" را مطابق میل و سلیقه شخصی خود تغییر ندهند.
این دو نمونه به خوبی همه چیز را توضیح می دهد؛ اینکه معنا، ارزش و حق یک شهروند از جاپان تا افغانستان چیست و چه فاصله عمیق و غم انگیزی میان آنها وجود دارد.
در جاپان یک ایستگاه را برای یک نفر، فعال نگه می دارند، ساعات حرکت و توقف قطار را بر اساس ساعات رفت و آمد دختر دانش آموز، تعیین می کنند و تاریخ بستن ایستگاه را تا زمانی که دختر دانش آموز از مکتب، فارغ التحصیل می شود، به عقب می اندازند؛ اما در بامیان، با وجود انجام تمام مطالعات فنی و مهندسی و تعیین مسیر بامیان به عنوان امن ترین، کم هزینه ترین و به صرفه ترین مسیر ممکن برای انتقال برق ترکمنستان به پاکستان، دولت مرکزی تنها به این دلیل که بامیانی ها نباید از نعمت برق بهره مند شوند با این اقدام مخالفت می کند.
این در حالی است که بامیان از امن ترین ولایت های افغانستان است؛ مساله ای که به باور بسیاری از کارشناسان، عامل اصلی تبعیض و بی عدالتی و بی توجهی است که از سوی نهادهای دولتی افغانستان در قبال آن اعمال می شود.
ولایت بامیان، پس از ۱۵ سال از عمر نظام کنونی، هنوز هم از ابتدایی ترین امکانات مورد نیاز زندگی شهری مانند برق بهره مند نیستند. سرک ها و دیگر زیرساخت های زندگی شهری در این ولایت هنوز هم در مرحله بسیار ساده و ابتدایی آن قرار دارد. حکومت محلی در قبال مردم و خواسته های مشروع و مدنی مردم بامیان پاسخگو نیست.
از سوی دیگر با وجود داشتن اماکن و مراکز تاریخی و باستانی و جاذبه های بی نظیر توریستی، حتا از رهگذر صنعت توریسم هم چیزی دستگیر مردم آن ولایت نمی شود. مردم، حکومت مداران محلی را به فساد و اختلاس و خویش خوری متهم می کنند. قاچاقبران آثار ارزشمند تاریخی و باستانی نیز در بامیان برای خود پناهگاه امن و آرامی دارند.
مردم بامیان بارها صدای اعتراض خود را از طریق برگزاری گردهمایی های اعتراضی در قالب حرکت های مسالمت آمیز و مدنی به گوش دولتمردان حکومت مرکزی و کشورهای جهان رسانده اند؛ اما این حرکت ها هنوز از سطح خبرهای رسانه ای فراتر نرفته و هیچگاه مورد توجه دولتمردان افغانستان و جهان قرار نگرفته است.
منتقدان می گویند همین امنیت و صلح جویی مردم بامیان است که آنها را به شهروندانی بی خطر برای حکومت و خارجی ها تبدیل کرده و موجب شده است تا خواسته های آنها هیچگاه مورد عنایت و توجه دولت و خارجی ها قرار نگیرد.
با این حال، سرک های پختهٰ، معارف توسعه یافته، ایجاد فرصت های شغلی مناسب، انکشاف و توسعه اقتصادی متوازن همانند دیگر ولایت های کشور، ایجاد یک حکومت محلی کارآمد، مسؤول و پاسخگو و... خواسته های بسیار ساده ای هستند که مردم بامیان برای رسیدن به آن سال هاست در رنج اند.
اینها در کشوری مانند افغانستان، انتظار زیادی نیست. اینکه مسیر خط انتقال برق وارداتی از بامیان بگذرد نیز خواسته غیر مشروعی محسوب نمی شود.
هیچکس در بامیان از دولت مرکزی انتظار ندارد که برای آنها ایستگاه های قطار اختصاصی و امکاناتی در سطح جاپان ایجاد کند.
معروف است که افغانستان و جاپان در یکسال، استقلال سیاسی شان را کسب کرده اند. این در حالی است که امروزه این دو کشور هرگز باهم قابل مقایسه نیستند و این معنای ناامیدکننده ای دارد.
یکی از عوامل، تبعیض و هم ستیزی رایج در افغانستان است.
دولت ها هیچگاه مردم را از یک چشم نگاه نکرده اند.
اگر تبعیض نبود، شاید امروز افغانستان، جاپان نبود؛ اما بدون تردید، وضعیت خیلی بهتر از اکنون می بود.
