عبدالله عبدالله؛ رییس اجرایی حکومت وحدت ملی در دیدار با رهبران سیاسی ایالت خیبر پشتونخواه و کویته پاکستان گفته است که پاکستان در قبال مساله افغانستان صادق نیست.
این دیدار در اقامتگاه آقای عبدالله برگزار شد و در آن محمودخان اڅکزی، آفتاب احمدخان شیرپاو، اسفندیار ولی خان، افراسیاب خټک، اسکندر شیرپاو، انجنیر شکرالله خان و ایاز وزیر از رهبران سیاسی ایالت خیبر پشتونخواه و کویته پاکستان حضور داشتند.
این رهبران سیاسی از چند روز بدینسو در کابل به سر می برند و قبل از این با اشرف غنی؛ رییس جمهور و اعضای جامعه مدنی دیدار و گفتگو کرده بودند.
عبدالله می گوید که مردم و حکومت افغانستان همواره خواهان روابط نیک و حسنه با پاکستان بوده اند. حکومت در راستای تقویت روابط با پاکستان گام‌های مؤثری برداشته؛ ولی به دلیل عدم همکاری صادقانه حکومت پاکستان این تلاش‌ها نتیجه مطلوب درپی نداشته است.
او اظهار خوشبینی کرده است که رفت و آمدها به بهبود وضعیت امنیتی و تحکیم دوستی میان دو کشور کمک کند.
این در حالی است که سفر این گروه از رهبران احزاب سیاسی، سران قومی و فعالان حقوق بشری پاکستان به کابل، توجه بسیاری از ناظران را به خود معطوف داشته است.
کارشناسان می گویند که یکی از جنبه های اهمیت این سفر این است که اغلب کسانی که در ترکیب این هیات قرار دارند، در مناطقی از پاکستان فعال اند که مراکز عمده تروریست ها، کانون های اصلی ناامنی ها و محلات مهم بنیادگرایی و افراطی گری در آن کشور محسوب می شوند.
خیبر پشتونخواه و کویته از دیرباز به اینسو، به مرکز عمده آموزش، پرورش، تجهیز و تقویت تروریزم پاکستانی و گسیل آن به سمت افغانستان، تبدیل شده است.
با این حساب، یکی از اصلی ترین انتظارات این است که دولت افغانستان بتواند از رهگذر تقویت روابط خود با این چهره ها، به ایده های خود در حوزه صلح و برقراری تماس با رهبران تروریست ها و مجاب کردن دستگاه های حکومتی پاکستان برای همکاری واقعی و صادقانه با افغانستان در این زمینه دست پیدا کند.
آیا چنین انتظاری از رهگذر دید و وادیدهایی اینچنین، محقق خواهد شد؟
برای پاسخ به این پرسش، لازم است نگاهی به گذشته بیاندازیم.
این نخستین بار نیست که مقام های حکومتی افغانستان تلاش می کنند با برقراری ارتباط با بخش ها و چهره های سیاسی، قومی و مذهبی غیر حکومتی در پاکستان، منظور خود از روند صلح را تحقق بخشند.
یکی از نمونه های بارز این نوع تلاش ها در گذشته، ارسال نامه هایی از جانب حامد کرزی؛ رییس جمهوری پیشین در زمان قدرت او به ده تن از چهره های سیاسی و مذهبی پاکستان، شامل رهبران احزاب، رؤسای اقوام و قبایل و مقام های بازنشسته حکومتی بود.
برخی از آن نامه ها اساسا پاسخی دریافت نکردند و شماری دیگر نیز یا پاسخ های دوگانه ای دریافت کردند و یا به وسیله مخاطب نامه، مردود و بی اعتبار اعلام شدند.
نمونه ای دیگر از این تلاش ها برگزاری یک جرگه بزرگ از علمای دینی پاکستان و افغانستان در کابل بود که هیچگاه به نتیجه نرسید؛ زیرا طرف پاکستانی، نخواست در این خصوص، همکاری کند.
با این حساب، کارشناسان ضمن تایید انتظارهایی که از این هیات می رود، تاکید می کنند که نباید در چشمداشت های مان از بازخورد این نوع دیدارها افراطی و احساسی عمل کرد؛ زیرا به عقیده آنها کمترین مشکل موجود در این روند این است که افراد یادشده، تصمیم گیرنده اصلی در امر سیاست گذاری و تصمیم و عملکرد امنیتی پاکستانی به ویژه در حوزه افغانستان نیستند.
از جانب دیگر، به دلیل استیلای گروه های ستیزه جو و تروریست در مناطقی که این چهره ها فعالیت می کنند، آنها امکان مخالفت صریح و بنیادی با مواضع تروریست ها و حامیان دولتی آنها را ندارند.
با این حساب، این انتظار، از چهره های یادشده بیهوده است.
از جانب دیگر، این خطر هم وجود دارد که دیدارهایی از این دست، ممکن است یکبار دیگر برای عناصر ملی گرای افراطی در پاکستان، این بهانه را فراهم کند که افغانستان را متهم به پیگیری ایده ایجاد «پشتونستان بزرگ» کنند و به این ترتیب، زمینه های لازم برای تقویت افراط گرایی، ناامنی و تروریزم در افغانستان به وسیله دستگاه های حکومتی، امنیتی و استخباراتی پاکستان مهیا شود.
این دیدار در اقامتگاه آقای عبدالله برگزار شد و در آن محمودخان اڅکزی، آفتاب احمدخان شیرپاو، اسفندیار ولی خان، افراسیاب خټک، اسکندر شیرپاو، انجنیر شکرالله خان و ایاز وزیر از رهبران سیاسی ایالت خیبر پشتونخواه و کویته پاکستان حضور داشتند.
این رهبران سیاسی از چند روز بدینسو در کابل به سر می برند و قبل از این با اشرف غنی؛ رییس جمهور و اعضای جامعه مدنی دیدار و گفتگو کرده بودند.
عبدالله می گوید که مردم و حکومت افغانستان همواره خواهان روابط نیک و حسنه با پاکستان بوده اند. حکومت در راستای تقویت روابط با پاکستان گام‌های مؤثری برداشته؛ ولی به دلیل عدم همکاری صادقانه حکومت پاکستان این تلاش‌ها نتیجه مطلوب درپی نداشته است.
او اظهار خوشبینی کرده است که رفت و آمدها به بهبود وضعیت امنیتی و تحکیم دوستی میان دو کشور کمک کند.
این در حالی است که سفر این گروه از رهبران احزاب سیاسی، سران قومی و فعالان حقوق بشری پاکستان به کابل، توجه بسیاری از ناظران را به خود معطوف داشته است.
کارشناسان می گویند که یکی از جنبه های اهمیت این سفر این است که اغلب کسانی که در ترکیب این هیات قرار دارند، در مناطقی از پاکستان فعال اند که مراکز عمده تروریست ها، کانون های اصلی ناامنی ها و محلات مهم بنیادگرایی و افراطی گری در آن کشور محسوب می شوند.
خیبر پشتونخواه و کویته از دیرباز به اینسو، به مرکز عمده آموزش، پرورش، تجهیز و تقویت تروریزم پاکستانی و گسیل آن به سمت افغانستان، تبدیل شده است.
با این حساب، یکی از اصلی ترین انتظارات این است که دولت افغانستان بتواند از رهگذر تقویت روابط خود با این چهره ها، به ایده های خود در حوزه صلح و برقراری تماس با رهبران تروریست ها و مجاب کردن دستگاه های حکومتی پاکستان برای همکاری واقعی و صادقانه با افغانستان در این زمینه دست پیدا کند.
آیا چنین انتظاری از رهگذر دید و وادیدهایی اینچنین، محقق خواهد شد؟
برای پاسخ به این پرسش، لازم است نگاهی به گذشته بیاندازیم.
این نخستین بار نیست که مقام های حکومتی افغانستان تلاش می کنند با برقراری ارتباط با بخش ها و چهره های سیاسی، قومی و مذهبی غیر حکومتی در پاکستان، منظور خود از روند صلح را تحقق بخشند.
یکی از نمونه های بارز این نوع تلاش ها در گذشته، ارسال نامه هایی از جانب حامد کرزی؛ رییس جمهوری پیشین در زمان قدرت او به ده تن از چهره های سیاسی و مذهبی پاکستان، شامل رهبران احزاب، رؤسای اقوام و قبایل و مقام های بازنشسته حکومتی بود.
برخی از آن نامه ها اساسا پاسخی دریافت نکردند و شماری دیگر نیز یا پاسخ های دوگانه ای دریافت کردند و یا به وسیله مخاطب نامه، مردود و بی اعتبار اعلام شدند.
نمونه ای دیگر از این تلاش ها برگزاری یک جرگه بزرگ از علمای دینی پاکستان و افغانستان در کابل بود که هیچگاه به نتیجه نرسید؛ زیرا طرف پاکستانی، نخواست در این خصوص، همکاری کند.
با این حساب، کارشناسان ضمن تایید انتظارهایی که از این هیات می رود، تاکید می کنند که نباید در چشمداشت های مان از بازخورد این نوع دیدارها افراطی و احساسی عمل کرد؛ زیرا به عقیده آنها کمترین مشکل موجود در این روند این است که افراد یادشده، تصمیم گیرنده اصلی در امر سیاست گذاری و تصمیم و عملکرد امنیتی پاکستانی به ویژه در حوزه افغانستان نیستند.
از جانب دیگر، به دلیل استیلای گروه های ستیزه جو و تروریست در مناطقی که این چهره ها فعالیت می کنند، آنها امکان مخالفت صریح و بنیادی با مواضع تروریست ها و حامیان دولتی آنها را ندارند.
با این حساب، این انتظار، از چهره های یادشده بیهوده است.
از جانب دیگر، این خطر هم وجود دارد که دیدارهایی از این دست، ممکن است یکبار دیگر برای عناصر ملی گرای افراطی در پاکستان، این بهانه را فراهم کند که افغانستان را متهم به پیگیری ایده ایجاد «پشتونستان بزرگ» کنند و به این ترتیب، زمینه های لازم برای تقویت افراط گرایی، ناامنی و تروریزم در افغانستان به وسیله دستگاه های حکومتی، امنیتی و استخباراتی پاکستان مهیا شود.
