افغانستان برای رسیدن به صلح، در سیاست خارجی خود باید توازن میان کشورهای منطقه را حفظ کرده و دشمن تراشی نکند.
نیلوفر ابراهیمی ؛ وکیل مردم در ولسی جرگه در مصاحبه با آوا اظهار داشت: افغانستان در ابعاد منطقه ای باید به گونه ای رفتار کند که تمام همسایه ها را با خود داشته باشد، به طور مثال با هند تا اندازه ای پیش برود که پاکستان را از دست ندهد به این معنی که با انتخاب یک طرف، طرف دیگر را دشمن نسازد.
وی افزود: نبود یک اراده سیاسی قوی در کشور، و سیاست های حساسیت بر انگیز سبب شده است که کشور های منطقه در پروسه صلح افغانستان نقش کمرنگ داشته باشند.
او به رقابت هند و پاکستان اشاره کرد و گفت: چندی پیش پرویز مشرف به صراحت گفت که چرا هند در قندهار و ننگرهار کنسولگری دارد و این اوج تنش میان هند و پاکستان را به نمایش گذاشته و زمینه یک جنگ تمام عیار نیابتی را فراهم می کند.
او تاکید کرد بر اساس کشیدگی که میان هند و پاکستان وجود دارد سران دو کشور با بی شرمی تمام در امورات افغانستان مداخله می کنند و پرویز مشرف تهدید می کند که وقتی افغانستان این اجازه را برای هند می دهد از ما توقع نداشته باشد که به آنان گل بفرستیم.
به گفته بانو ابراهیمی ، مشکلات منطقوی از ابعاد مهم جنگ در افغانستان است بنا بر این برای حل این معضل یک اراده قوی درسطح کشور نیاز است، زیرا دولت مردان افغانستان در آوردن صلح قطعی اراده جدی ندارند، لذا مردم نیز نباید از آنان توقع داشته باشند و خود باید کاری انجام دهند.
از طرفی هم ممکن است با امدن صلح و ثبات قدرت خیلی از افراد و اشخاص به مخاطره افتد، لذا در هر مرحله دست به کار شکنی می زنند تا پروسه صلح را خدشه دار کنند.
به باور بانو ابراهیمی مردم افغانستان که این همه تاوان را می پردازند یکی از دلایل عمده اش موقعیت جغرافیایی کشور است که همواره قدرت های بزرگ جهان مانند امریکا و روسیه و همچنین قدرت های منطقه تنها از ناحیه افغانستان از همدیگر هراس دارند.
بنا بر این به گفته او رهبران افغانستان در قدم اول باید چالشهای داخلی را اولویت بندی کند و در بخش هایی که توان دارد بپردازد و درعین حال ابعاد بیرونی را نیز در نظر داشته باشند، مثلا باید بررسی کند که با کشور هند تا چه اندازه پیش برود که منفعت ملی با خطر مواجه نشود و پاکستان را با خود داشته باشد.
به باور ابراهیمی افغانستان بخواهد یا نخواهد از کشورهای منطقه به خصوص همسایه های نزدیک جدا شده نمی تواند و غیرممکن است که یک طرف را بگیرد و طرف دیگر را رها کند پس بهتر است که توازن را در تمام عرصه ها به خصوص در بخش سیاسی و نظامی حفظ کند.
به عقیده نماینده مردم در ولسی جرگه ، حکومت باید خطوط سیاسی خود را درست تعریف و تعیین کند که متاسفانه تا کنون چنین چیزی وجود نداشته است و حتی در پارلمان روی این موضوع بحث نشده است.
وی اوضاع سیاسی و اجتماعی در کشور را شکننده خواند و گفت: تمام جنگها در افغانستان شکل گرفته است اما جنگ مذهبی تا کنون نبوده است اما فعلاَ به صورت علنی مساجد شیعه مورد حمله قرار می گیرد تا جنگ پایان ناپذیر مذهبی را شعله ور کند.
بنابر این به گفته ابراهیمی حکومت باید این موضوعات را جدی بگیرد زیرا وقوع جنگ مذهبی خطرناکتر از جنگ با گروه های تروریستی در میدانهای نبرد است.
مردم افغانستان در حالی با این چالشها رو برو هستند که حکومت نیز به قوم گرایی و انحصار گرایی و اختلافات درونی متهم است و حتی دیدگاه های وکلای مردم را هم نادیده می گیرند که این کار خود باعث فاصله میان مردم و دولت می شود و در نتیجه نمی تواند اوضاع را کنترول کند.
پس باید گفت که ما نباید همه چیز را به دوش خارجی ها بیندازیم و انتظار داشته باشیم که تمام سرنوشت ما را آنان تعیین کند، بلکه آنچه که از دست خود ما پوره است باید انجام دهیم و حد اقل ابتکار داشته باشیم که چگونه مداخلات بیرونی را مهار کرده و اوضاع آشفته داخلی را کنترول و از فرصت های پیش آمده به نفع خود استفاده نماییم.
