به نظر می رسد کاسه صبر همه از جمله نمایندگان مردم در خانه ملت به سر آمده و آنان می خواهند ابتکار عمل را به دست گیرند. در جلسه روز شنبه مجلس نمایندگان که بیشتر نمایندگان دل پری از حکومت و سران آن داشتند، هر کدام با انتقاد شدید از کارکرد شش ماه آنان در عرصه مسایل امنیتی کشور، حرفهای تازه و قابل تاملی گفته اند که امید است این نهاد یعنی پارلمان کشور آن مقدار و میزان صلاحیت داشته باشد تا ادعاهای مطرح شده از سوی وکلای آن به مرحله عمل و اجرا برسد.
در هر حال رئیس مجلس نمایندگان آقای ابراهیمی اولین کسی است که حکومت را بباد نقد می گیرد و می گوید:" هموطنان ما در گوشه و کنار کشور همه روز شهید و سر بریده می شوند؛ این درحالی است که وزارت دفاع که مهم ترین نهاد امنیتی است در سرپرستی به سر می برد، کسی به حیث نامزد وزیر معرفی می شود اما با تاسف دوباره استعفا می دهد که خود نشاندهنده وضعیت ناگوار در درون حکومت است.
ما از طریق کمیته روسا برای یک روز چالش های امنیتی کشور را شامل آجندا می سازیم تا درخصوص عملکرد حکومت نسبت به اوضاع بحث و تصمیم گیری نمائیم".
در موافقت با سخنان رئیس مجلس باید گفت که کار از چالش امنیتی گذشته است و بکار بردن کلمه چالش برای اوضاع وخیم و نابسامانی های طاقت فرسای امنیتی جدا که مسامحه ای بیش نیست؛ چرا که چالش به نمونه های بسیار کمرنگی از ناهنجاری های مختلفی اطلاق می شود که در هر دولت و حکومت و کشوری گاه گاهی رخ نموده و پس از زمان کوتاه و یا نسبتاً بلندی رفع و دفع می شود.
اما دولت و حکومت و کشور ما به خصوص پس از به قدرت رسیدن سران حکومت وحدت ملی، کارش از چالش و غیر آن به مراتب فراتر رفته و اینک از طفیل سر حضور هر دو تیم در بدنه قدرت، شاهد بدترین و خطرناک ترین بحران همه جانبه و گسترده در عرض و طول تاریخ چند صد ساله خویش می باشد.
عدم امنیت در کشور همه چیز را تحت تاثیر شوم و سیاه خویش قرار داده؛ فرصت کار و تجارت و سرمایه گذاری را تباه ساخته؛ فقر و تنگدستی و پیامدهای ناگوار و ناخوشایند آن را در سراسر کشور حکمفرما کرده و بسیار از هموطنان ما را به سمت بزه کاری هایی چون سرقت، تکدی، فحشا و قاچاق مواد مخدر و از همه بدتر، به پیوستن به صفوف مخالفان دولت اعم از طالب و داعش و ....، سوق داده است.
این در شرایطی است که سران به اصطلاح حکومت وحدت ملی، بدون کوچکترین توجه و اهمیتی به حال مردم و کشور، شدیدا و عمیقاً سرگرم مباحث خودخواهانه در جهت تصاحب قدرت و امتیاز بیشتر از حریف اند!.
لطیف پدرام یکی دیگر از نماینگان مجلس است که به نکته تاسفباری اشاره می کند؛ پدرام می گوید:" مجلس باید ابتکار عمل را در دست گیرد؛ شرم است که برای هرکار کوچک یک امریکایی تصمیم بگیرد؛ اگر افغانستان مستعمره است اعلام بکنید و گرنه کاری باید انجام شود".
بله به قول این نماینده کاری باید انجام شود؛ اما چه کاری؟ مطمئناً دو مجلس بزرگ کشور می توانند کار که چه بلکه کارها انجام بدهند و به قول معروف، "کارستان کنند!" نخستین کار مجلسین این می تواند باشد که سران حکومت وحدت ملی را از رئیس جمهور غنی گرفته تا رئیس اجرایی داکتر عبدالله و معاونان آنان و نیز همه ی وزیران و ریاست های مهم در کشور را؛ یعنی همه و همه را به طور شدید و دوام دار زیر فشار بگیرند و به آنان اجازه ندهند تا بیش از این ملت افغانستان را گروگان قدرت طلبی های خویش بگیرند و با سرنوشت آنها بازی کنند.
مراجعه به مردم و حمایت خواستن از آنان در برابر سران حکومتی و در جهت استیفای حق مردم از آنان که عمده آن تامین امنیت در کشور است، گام بعدی است که می بایست توسط نماینگان مردم در دو مجلس برداشته شود.
با تاسف حکومت و سران آن از آغاز به قدرت رسیدن تا کنون که شش ماه می گذرد، به وضوح ثابت کردند که منافع مردم و کشور ابداً برای آنها ارزش و اهمیتی ندارد و با آنکه از دولت سرهای همین مردم به تاج و تخت رسیده اند؛ در شرایط کنونی ، خواسته و ناخواسته سد راه رفاه و آرامش و آسایش مردم خویش شده اند.
بنابراین، مردم امید دیگری بجز توقع از دروازه های باز دو مجلس بروی خویش ندارند و فکر می کنند چون نمایندگان را با آرای خویش به مجلس فرستاده اند؛ پس امکان دارد تا بیشتر از سران حکومتی به آنان اعتماد کرده و آنها را حامی و پشتیبان خویش تلقی کنند.
به نظر می رسد مردم هنوز به نمایندگان شان در خانه ملت یک نیمه اعتمادی دارند و این یک پاینت مثبت است برای وکلای پارلمان که اگر بخواهند و حس و عرق خدمت به مردم و کشور هنوز در وجود آنان نهفته باشد، با استفاده از این پتانسیل می توانند کارهای بزرگ و افتخارآمیزی برای مردم و کشور خویش انجام بدهند که در راس همه آن کارها، اقدام صادقانه در بیرون آوردن کشور از بحران ناامنی و وحشت و در نتیجه رهایی مردم از چنگ اختاپوسهای شوم و نفرت انگیز فقر، فساد و فحشای اداری و اجتماعی، قرار دارد.
پارلمان کشور باید ابتکار عمل را در دست گیرد و پیش از آنکه در اثر خودخواهی ها و بی تفاوتی های سران حکومت وحدت ملی، کشور یک بار دیگر در کام اژدهای سوزاننده و ویرانگر تروریزم طالب و داعش و غیر آن سقوط کند و کشور تبدیل شود به جهنمی افراط و دهشت و خشونت قرون وسطایی، با فشار آوردن بر سران حکومت وحدت ملی، آنها را مهار کند.
در هر حال رئیس مجلس نمایندگان آقای ابراهیمی اولین کسی است که حکومت را بباد نقد می گیرد و می گوید:" هموطنان ما در گوشه و کنار کشور همه روز شهید و سر بریده می شوند؛ این درحالی است که وزارت دفاع که مهم ترین نهاد امنیتی است در سرپرستی به سر می برد، کسی به حیث نامزد وزیر معرفی می شود اما با تاسف دوباره استعفا می دهد که خود نشاندهنده وضعیت ناگوار در درون حکومت است.
ما از طریق کمیته روسا برای یک روز چالش های امنیتی کشور را شامل آجندا می سازیم تا درخصوص عملکرد حکومت نسبت به اوضاع بحث و تصمیم گیری نمائیم".
در موافقت با سخنان رئیس مجلس باید گفت که کار از چالش امنیتی گذشته است و بکار بردن کلمه چالش برای اوضاع وخیم و نابسامانی های طاقت فرسای امنیتی جدا که مسامحه ای بیش نیست؛ چرا که چالش به نمونه های بسیار کمرنگی از ناهنجاری های مختلفی اطلاق می شود که در هر دولت و حکومت و کشوری گاه گاهی رخ نموده و پس از زمان کوتاه و یا نسبتاً بلندی رفع و دفع می شود.
اما دولت و حکومت و کشور ما به خصوص پس از به قدرت رسیدن سران حکومت وحدت ملی، کارش از چالش و غیر آن به مراتب فراتر رفته و اینک از طفیل سر حضور هر دو تیم در بدنه قدرت، شاهد بدترین و خطرناک ترین بحران همه جانبه و گسترده در عرض و طول تاریخ چند صد ساله خویش می باشد.
عدم امنیت در کشور همه چیز را تحت تاثیر شوم و سیاه خویش قرار داده؛ فرصت کار و تجارت و سرمایه گذاری را تباه ساخته؛ فقر و تنگدستی و پیامدهای ناگوار و ناخوشایند آن را در سراسر کشور حکمفرما کرده و بسیار از هموطنان ما را به سمت بزه کاری هایی چون سرقت، تکدی، فحشا و قاچاق مواد مخدر و از همه بدتر، به پیوستن به صفوف مخالفان دولت اعم از طالب و داعش و ....، سوق داده است.
این در شرایطی است که سران به اصطلاح حکومت وحدت ملی، بدون کوچکترین توجه و اهمیتی به حال مردم و کشور، شدیدا و عمیقاً سرگرم مباحث خودخواهانه در جهت تصاحب قدرت و امتیاز بیشتر از حریف اند!.
لطیف پدرام یکی دیگر از نماینگان مجلس است که به نکته تاسفباری اشاره می کند؛ پدرام می گوید:" مجلس باید ابتکار عمل را در دست گیرد؛ شرم است که برای هرکار کوچک یک امریکایی تصمیم بگیرد؛ اگر افغانستان مستعمره است اعلام بکنید و گرنه کاری باید انجام شود".
بله به قول این نماینده کاری باید انجام شود؛ اما چه کاری؟ مطمئناً دو مجلس بزرگ کشور می توانند کار که چه بلکه کارها انجام بدهند و به قول معروف، "کارستان کنند!" نخستین کار مجلسین این می تواند باشد که سران حکومت وحدت ملی را از رئیس جمهور غنی گرفته تا رئیس اجرایی داکتر عبدالله و معاونان آنان و نیز همه ی وزیران و ریاست های مهم در کشور را؛ یعنی همه و همه را به طور شدید و دوام دار زیر فشار بگیرند و به آنان اجازه ندهند تا بیش از این ملت افغانستان را گروگان قدرت طلبی های خویش بگیرند و با سرنوشت آنها بازی کنند.
مراجعه به مردم و حمایت خواستن از آنان در برابر سران حکومتی و در جهت استیفای حق مردم از آنان که عمده آن تامین امنیت در کشور است، گام بعدی است که می بایست توسط نماینگان مردم در دو مجلس برداشته شود.
با تاسف حکومت و سران آن از آغاز به قدرت رسیدن تا کنون که شش ماه می گذرد، به وضوح ثابت کردند که منافع مردم و کشور ابداً برای آنها ارزش و اهمیتی ندارد و با آنکه از دولت سرهای همین مردم به تاج و تخت رسیده اند؛ در شرایط کنونی ، خواسته و ناخواسته سد راه رفاه و آرامش و آسایش مردم خویش شده اند.
بنابراین، مردم امید دیگری بجز توقع از دروازه های باز دو مجلس بروی خویش ندارند و فکر می کنند چون نمایندگان را با آرای خویش به مجلس فرستاده اند؛ پس امکان دارد تا بیشتر از سران حکومتی به آنان اعتماد کرده و آنها را حامی و پشتیبان خویش تلقی کنند.
به نظر می رسد مردم هنوز به نمایندگان شان در خانه ملت یک نیمه اعتمادی دارند و این یک پاینت مثبت است برای وکلای پارلمان که اگر بخواهند و حس و عرق خدمت به مردم و کشور هنوز در وجود آنان نهفته باشد، با استفاده از این پتانسیل می توانند کارهای بزرگ و افتخارآمیزی برای مردم و کشور خویش انجام بدهند که در راس همه آن کارها، اقدام صادقانه در بیرون آوردن کشور از بحران ناامنی و وحشت و در نتیجه رهایی مردم از چنگ اختاپوسهای شوم و نفرت انگیز فقر، فساد و فحشای اداری و اجتماعی، قرار دارد.
پارلمان کشور باید ابتکار عمل را در دست گیرد و پیش از آنکه در اثر خودخواهی ها و بی تفاوتی های سران حکومت وحدت ملی، کشور یک بار دیگر در کام اژدهای سوزاننده و ویرانگر تروریزم طالب و داعش و غیر آن سقوط کند و کشور تبدیل شود به جهنمی افراط و دهشت و خشونت قرون وسطایی، با فشار آوردن بر سران حکومت وحدت ملی، آنها را مهار کند.
مولف : سیدفاضل محجوب
