کنفرانس بن فرصتی برای بازنگری جریانات ده سال گذشته افغانستان از زوایای مختلف است

مردم افغانستان بارها شاهد برگزاری کنفرانس هایی همانند کنفرانس بن دوم بوده اند، تا زمانیکه دولت این کشور ظرفیت و توانایی شکل دادن اهدافی که در این گونه کنفرانس ها مطرح می شود را نداشته باشد و نهاد حسابده درست وجود نداشته باشد، نه تنها نشست بن دوم بلکه هر کنفرانس دیگر در رابطه به افغانستان بی نتیجه خواهد بود.
سیف الدین سیحون استاد دانشگاه کابل وآگاه امور سیاسی در گفتگوی اختصاصی با خبرگزاری صدای افغان(آوا) در خصوص برگزاری کنفرانس بن دوم و پیامدهای آن گفت: کنفرانس بن دوم در حقیقت ادامه تعهدات کشورهای بیرونی در جهت کمک به افغانستان است که گویا جریانات ده سال گذشته را در آستانه سال یازدهم از زوایای مختلف سیاسی، جنگ در راستای محو هراس افگنی و پیامد های آن، باز سازی و توسعه اقتصادی از جمله دیدگاههایی اند که قرار است در بن دوم مطرح و ارزیابی شود.
به گفته آقای سیحون، دیدگاه اصلی در مورد کنفرانس بن دوم اینست که افغانستان معتقد است که با نهادهای وابسته اش، تعهد مجدد جهانی را در راستای تداوم همکاری های دراز مدت حاصل کند.
استاد دانشگاه کابل تصریح کرد:گسترش همکاری های منطقوی و پروسه انتقال مسولیت های امنیتی به نیروهای افغان از جمله موضوعاتی اند که از طرف دولت افغانستان در بن دوم مطرح و باید در این نشست مورد توافق قرار گیرد و این نهاد ها تقویت شود.
به گفته این آگاه امور سیاسی، مردم افغانستان بارها شاهد برگزاری یک چنین کنفرانس ها بوده اند و تا زمانیکه دولت این کشور ظرفیت و توانایی شکل دادن اهدافی که در کنفرانس بن دوم مطرح خواهد شد را نداشته باشند و نهاد حسابده درستی وجود نداشته باشد، نه تنها نشست بن دوم بلکه هر کنفرانس دیگر بی نتیجه خواهد بود.
سیحون خاطر نشان کرد: کنفرانس استانبول را نمی توان در حد فراتر از موضوعات سیاسی منطقوی تلقی کرد و کارآیی چندانی در پی نداشته است ولی کنفرانس های توکیو، برلین، پاریس، لندن برای دوبار و بالاخره کنفرانس کابل یک مقدار نتایج و پیامد های ملموس و فیصله های اجرایی برای افغانستان در قبال داشتند که نمی توان نادیده گرفت.
به باور وی، اگر چه در قسمت اجرایی شدن موضوعاتی که در کنفرانس های قبلی هم افغانستان و هم جامعه جهانی مقصر بودند اما بیشترین ضعف بر می گردد به نارسایی در دستگاه سیاسی افغانستان؛ چرا که کمک های جامعه جهانی حداقل در جغرافیایی بنام افغانستان به مصرف رسیده است.
آقای سیحون علاوه کرد: جانب افغانستان از آغاز در سمت دهی کار ها یک مقدار کوتاهی کرده است چون ظرفیت و توانایی به عهده گرفتن مدیریت کمک های خارجی در بخش های مختلف را نداشت. بالاخره کمک کننده ها خود این مسئولیت ها را پذیرفتند و زیاد تر دیدگاه های خارجی ها در این راستا عملی شد.
وی نارسایی هایی که از طرف خارجی ها به افغانستان متصور است را موضوعی می داند که آنان هیچ گاهی در قسمت پروسه دولت سازی، ملت سازی و فرهنگ سازی عهده دار نمی شوند.
استاد سیحون تاکید کرد: ضعف اساسی و اصلی دولت افغانستان و نهاد های جلب کننده کمک، این بوده که به درستی به وظایف شان عمل نکرده اند. بنا براین کشور های کمک کننده، بگونه ای نارسا عمل می کنند.
به گفته او، افغانستان بنابر ناتوانی هایی که در دستگاه ها و نهاد های جلب کننده کمک دارد، کمک های خارجی را که آنها هم ضعف و نارسایی ها و تعهدات نا کافی خود را داشته اند، متاسفانه درعدم مدیریت دستگاه رهبری دولت افغانستان کاملا به هدر میرود.
وی، با اشاره به نتایج کنفرانس بن اول گفت: هرچند کمک هایی که از سوی جامعه جهانی صورت گرفته است در قسمت زیر ساخت ها در این کشور نبوده و بیشتر تمرکز کمک ها در عرصه تجهیزات نظامی بوده و اما جامعه جهانی به وعده های خود بدرستی عمل نکرده اند.
استاد سیحون اضافه کرد: به هر حال نباید فراموش کرد که جامعه جهانی کمک های زیادی در افغانستان کرده ولی بازهم ضعف از دولت افغانستان بوده است که کمک ها را نهادینه نساخته و مدیریت خوبی به خرج نداده است.
وی گفت: این را نباید فراموش کرد که کنفرانس بن دوم هم نمی تواند کارهای موثری را در شرایط کنونی افغانستان شکل دهد؛ اما باز هم تعهد جامعه جهانی ادامه پیدا خواهد کرد مشروط بر این که مدیریت خوب و سالم در چهار چوب دولت افغانستان ایجاد شود تا کمک ها براساس منافع مردم و ملت افغانستان به مصرف برسد.