سفر معاون کمیشنری عالی سازمان ملل در امورپناهندگان به بامیان/ سنگ بنای یک شهرک مسکونی برای مغاره‌نشینان گذاشته شد

خبرگزاری صدای افغان(آوا)- بامیان: معاون کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد در راس یک هیات بلندپایه، صبح امروز دوشنبه، ۱۱ ثور، با سفر به ولایت بامیان با مولوی عبدالله سرحدی، والی این ولایت دیدار نموده و پیرامون حل مشکلات مهاجرین و بیجاشدگان و مسائل زنان گفتگو کرد.

خانم گیلیان تریگس، پس از دیدار با والی و مقامات محلی بامیان، سنگ بنای یک شهرک مسکونی را برای مغاره نشینان و مهاجرین داخلی در مرکز ولایت بامیان گذاشت.
 
معاون کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهند‌گان  گفته است که این سازمان مهاجرین بیجاشده و افراد نیازمند در بامیان را تحت حمایت مالی خود قرار میدهد.

این مقام سازمان ملل راجع به ساخت شهرک مسکونی برای مغاره نیشان بامیان هم گفته است که دفتر (UNHCR) در ولایت بامیان قرار است که برای مهاجرین و مغاره نشینان این شهرک را با تمام امکانات رفاهی می سازد.

این مسئول سازمان ملل همچنین وعده همکاری در سایر بخش ها برای حل چالش های مردم ولایت بامیان را داده است.

براساس خبرنامه ی دفتر والی بامیان، مولوی سرحدی، هنگام افتتاح این شهرک گفته است که مغاره نشینان در بامیان بعد سال ها صاحب خانه می شوند.
 
والی بامیان همچنین خواهان همکاری بیشتر بخش پناهندگان سازمان ملل در ولایت بامیان شده و گفته است که این سازمان در کنار حمایت از مغاره نیشان و بیجاشدگان، از خانم های تجارت پیشه که در بازارچه (هنر) در ولایت بامیان فعالیت دارند حمایت نموده و زمینه رشد و حمایت از تولیدات آنان را فراهم کند.
 
عبدالله سرحدی از نماینده سازمان ملل خواسته است که در زمینه رشد زراعت و کمک به دهاقین برای ایجاد ذخیره گاهای کچالو با مردم این ولایت همکاری کند.

براساس معلومات ارائه شده، شهرک مسکونی که قرار است برای مغاره نشیان ساخته شود، ۱۲ هکتار بوده که از سوی اداره مهاجرین و عودت کنندگان ولایت بامیان در اختیار دفتر کمیساریای سازمان ملل متحد در امور پناهندگان قرار داده شده. این سازمان متعهد شده است که برای ۱۴۴ فامیل که شامل مغاره نشینان و عودت کنندگان داخلی هستند، خانه های مسکونی و مجهز با سیستم آب و برق و سایر خدمات شهری و رفاهی بسازد.
 
گفتنی است که ده ها فامیل در ولایت بامیان از سال ها بدینسو در مغاره های اطراف بودا در وضعیت رقت باری زندگی می کنند. این خانواده ها به دلیل فقر و ناداری نمی توانستند که برای خود خانه بسازند.