حجت‌الاسلام والمسلمین حاج عبدالرؤوف مهدوي فرزند حاجی غلام نبي معروف به حاجي آخوند در سال 1340 شمسی در منطقه کته‌خاک حصه دوم بهسود ولایت میدان وردک در خانواده‌ای اهل فضل و فرهنگ چشم به جهان گشود.
پدرکلان او ملا کلب‌علی و پدرش حاجی غلام نبی، از بزرگان و متنفذین قوم بهسود بوده و نقش پررنگی در مبارزه با نظام استبدادی دوره عبد الرحمان خان جابر و پس از آن داشته است. به‌همین دلیل، ملا کلب‌علی مدت زیادی از عمر خود را در سیاه‌چال زندان امیر جابر گذراند.
شهید عبدالرؤوف مهدوی، نظر به استعداد سرشاری که داشت پدرش او را تحت تعلیم و تربیت مستقیم خود قرار داد و برای شکوفایی استعداد او، بی‌نهایت تلاش کرد.
این شهید، متون ابتدایی حوزه را که نوعاً ادبیات عربی می‌باشد نزد پدر بزرگوارش آموخت.
او در ابتدای جوانی به مدت دو سال، به‌عنوان در برابر اشغال‌گران ارتش سرخ شوروی و حکومت تحت حمایت‌اش، در کوه‌های دره میدان، جهاد کرد.
شهید مهدوی پس از بازگشت از جبهه جنگ در قریه خود دو باره به ادامه تحصیل پرداخت و از محضر روحانیون فاضلی چون مرحوم سید کربلایی بحر، شیخ علی‌گل فاضلی و مرحوم عادل آخوند، دانش دین اندوخت.
روح شهید مهدوی که تشنه علم و دانش بود به این مقدار اکتفا نکرد و از قریه خود به مدرسه امام صادق(ع) در تگاب کلانده و مدرسه ولی‌عصر(عج) سرخ‌آباد، رحل اقامت گزید و تا سطح متوسط و عالی حوزه، ادامه تحصیل داد.
استاد مهدوی افزون بر اشتغال به تحصیل، سخنران ماهر و واعظی زبردست در راه ترویج معارف اسلامی از آدرس ائمه اطهار (ع) نیز بود و در اکثر محافل و مجالس به‌عنوان سخنران مورد اعتماد از سوی برگزارکنندگان انتخاب می‌شد.
او مردی اجتماعی، خوش‌برخورد نسبت به خانواده و مردم بود و خدمت‌گزاری لسوز برای جامعه محسوب می‌شد و در مرافعات و دعاوی همواره با صداقت و عادلانه قضاوت می‌کرد و به همین دلیل در منطقه، مورد اعتماد تمام اصناف مردم بود.
او انسانی جوانمرد و سخاوت‌مند بود و به نیازمندان در حد توان خود، مددکاری‌های بی‌دریغ مالی داشت و نسبت به کارهایی که اقدام می‌کرد تدبیر خاصی به خرج می‌داد.
استاد مهدوی پس از سقوط رژیم سیاه طالبان، به کارهای فرهنگی و علمی اقدام کرد و در قسمت تأسیس مکاتب جدید دولتی در منطقه محروم بهسود، همواره انگیزه‌دهنده جوانان باسواد و مشوق مردم خود بود.
او در سال 1380 طرح تأسیس مدرسه امام محمد باقر(ع) را در آب موشک منطقه بهسود ریخت.
.jpg)
شهید مهدوی که خدمت به مردم را جزء وظایف دینی و اسلامی خود میدانست مقداری از زمین شخصی خویش را به ضمیمه زمین آقای فیاض، برای مدرسه امام محمد باقر(ع) وقف کرد و خود شخصا امور ساخت وساز و تعلیم در مدرسه مذکور را بر دوش گرفت که مدرسه یادشده تا امروز از رونق خوبی برخوردار است و از جمله مدارس به‌نام منطقه از نگاه کیفیت درسی و تحویل طلاب علوم دینی بهسود به‌شمار می‌رود.
شهید مهدوی در سال 1382 به کابل آمد و در ناحیه سیزدهم پایتخت، ساکن شد و همزمان به‌عنوان طلاب رسمی حوزه علمیه کابل، شامل درس شد و تا زمان شهادت، خارج فقه و اصول را نزد حضرت آیت‌الله صالحی مدرس تلمذ می‌کرد.
آقای مهدوی، ضمن فعالیت‌های اجتماعی و فرهنگی و ادامه تحصیل در سال 1392 به‌عنوان معلم رسمی در لیسه عالی شهرک دوازده امام، به تعلیم شاگردان آغاز کرد و مضامین دینی را در این مکتب عهده‌دار شد.
این شهید بزرگوار با توجه بر اینکه کار تشکیلاتی را برای رسیدن درست به مقصد ضرور میدانست اقدام در عضویت به تشکیلات مرکز تبیان کرد.
آقای مهدوی از سال 1391 همکاری با تشکیلات مرکزتبیان را آغاز نمود و به عنوان یک روحانی فاضل در بخش علمای تشکیلات در دفتر مرکزی کابل مشغول به فعالیت گردید.
این شهید با وصف اینکه خود در مسجد محل خویش مطابق برنامه تشکیلات مرکز تبیان عمل می کرد، در اکثر برنامه های متمرکز در دفتر مرکزی مرکز تبیان حضور می یافت و مطابق وظایف محوله به فعالیت می پرداخت.
شهید مهدوی در اکثر نشست های گفتمان علمی پژوهشی دفتر مرکزی مرکز تبیان در روزهای پنجشنبه شرکت می کرد و در عین حال که یک کادر فعال فرهنگی بود همکار پرتلاش و فعال نیز در چوکات خبرگزاری صدای افغان(آوا) نیز بود.
استاد مهدوی سرانجام در هفتم جدی سال 1396 در حالی که مشغول اجرای برنامه در نشست گفتمانی به مناسبت ششم جدی سالروز تجاوز ارتش سرخ شوروی به افغانستان در سالن اجتماعات دفتر مرکزی مرکز فعالیت‌های فرهنگی اجتماعی تبیان در کابل بود، در یک حمله انتحاری توسط گروه جهنمی ی منتسب به داعش به‌شهادت رسید.
پیکر این شهید والامقام، توسط اقارب و دوستان‌اش از شهر کابل برداشته شده و در کته‌خاک منطقه بهسود، در مقبره آبایی‌اش به خاک سپرده شد.
روح‌اش شاد و یادش گرامی باد
پدرکلان او ملا کلب‌علی و پدرش حاجی غلام نبی، از بزرگان و متنفذین قوم بهسود بوده و نقش پررنگی در مبارزه با نظام استبدادی دوره عبد الرحمان خان جابر و پس از آن داشته است. به‌همین دلیل، ملا کلب‌علی مدت زیادی از عمر خود را در سیاه‌چال زندان امیر جابر گذراند.
شهید عبدالرؤوف مهدوی، نظر به استعداد سرشاری که داشت پدرش او را تحت تعلیم و تربیت مستقیم خود قرار داد و برای شکوفایی استعداد او، بی‌نهایت تلاش کرد.
این شهید، متون ابتدایی حوزه را که نوعاً ادبیات عربی می‌باشد نزد پدر بزرگوارش آموخت.
او در ابتدای جوانی به مدت دو سال، به‌عنوان در برابر اشغال‌گران ارتش سرخ شوروی و حکومت تحت حمایت‌اش، در کوه‌های دره میدان، جهاد کرد.
شهید مهدوی پس از بازگشت از جبهه جنگ در قریه خود دو باره به ادامه تحصیل پرداخت و از محضر روحانیون فاضلی چون مرحوم سید کربلایی بحر، شیخ علی‌گل فاضلی و مرحوم عادل آخوند، دانش دین اندوخت.
روح شهید مهدوی که تشنه علم و دانش بود به این مقدار اکتفا نکرد و از قریه خود به مدرسه امام صادق(ع) در تگاب کلانده و مدرسه ولی‌عصر(عج) سرخ‌آباد، رحل اقامت گزید و تا سطح متوسط و عالی حوزه، ادامه تحصیل داد.
استاد مهدوی افزون بر اشتغال به تحصیل، سخنران ماهر و واعظی زبردست در راه ترویج معارف اسلامی از آدرس ائمه اطهار (ع) نیز بود و در اکثر محافل و مجالس به‌عنوان سخنران مورد اعتماد از سوی برگزارکنندگان انتخاب می‌شد.
او مردی اجتماعی، خوش‌برخورد نسبت به خانواده و مردم بود و خدمت‌گزاری لسوز برای جامعه محسوب می‌شد و در مرافعات و دعاوی همواره با صداقت و عادلانه قضاوت می‌کرد و به همین دلیل در منطقه، مورد اعتماد تمام اصناف مردم بود.
او انسانی جوانمرد و سخاوت‌مند بود و به نیازمندان در حد توان خود، مددکاری‌های بی‌دریغ مالی داشت و نسبت به کارهایی که اقدام می‌کرد تدبیر خاصی به خرج می‌داد.
استاد مهدوی پس از سقوط رژیم سیاه طالبان، به کارهای فرهنگی و علمی اقدام کرد و در قسمت تأسیس مکاتب جدید دولتی در منطقه محروم بهسود، همواره انگیزه‌دهنده جوانان باسواد و مشوق مردم خود بود.
او در سال 1380 طرح تأسیس مدرسه امام محمد باقر(ع) را در آب موشک منطقه بهسود ریخت.
شهید مهدوی که خدمت به مردم را جزء وظایف دینی و اسلامی خود میدانست مقداری از زمین شخصی خویش را به ضمیمه زمین آقای فیاض، برای مدرسه امام محمد باقر(ع) وقف کرد و خود شخصا امور ساخت وساز و تعلیم در مدرسه مذکور را بر دوش گرفت که مدرسه یادشده تا امروز از رونق خوبی برخوردار است و از جمله مدارس به‌نام منطقه از نگاه کیفیت درسی و تحویل طلاب علوم دینی بهسود به‌شمار می‌رود.
شهید مهدوی در سال 1382 به کابل آمد و در ناحیه سیزدهم پایتخت، ساکن شد و همزمان به‌عنوان طلاب رسمی حوزه علمیه کابل، شامل درس شد و تا زمان شهادت، خارج فقه و اصول را نزد حضرت آیت‌الله صالحی مدرس تلمذ می‌کرد.
آقای مهدوی، ضمن فعالیت‌های اجتماعی و فرهنگی و ادامه تحصیل در سال 1392 به‌عنوان معلم رسمی در لیسه عالی شهرک دوازده امام، به تعلیم شاگردان آغاز کرد و مضامین دینی را در این مکتب عهده‌دار شد.
این شهید بزرگوار با توجه بر اینکه کار تشکیلاتی را برای رسیدن درست به مقصد ضرور میدانست اقدام در عضویت به تشکیلات مرکز تبیان کرد.
آقای مهدوی از سال 1391 همکاری با تشکیلات مرکزتبیان را آغاز نمود و به عنوان یک روحانی فاضل در بخش علمای تشکیلات در دفتر مرکزی کابل مشغول به فعالیت گردید.
این شهید با وصف اینکه خود در مسجد محل خویش مطابق برنامه تشکیلات مرکز تبیان عمل می کرد، در اکثر برنامه های متمرکز در دفتر مرکزی مرکز تبیان حضور می یافت و مطابق وظایف محوله به فعالیت می پرداخت.
شهید مهدوی در اکثر نشست های گفتمان علمی پژوهشی دفتر مرکزی مرکز تبیان در روزهای پنجشنبه شرکت می کرد و در عین حال که یک کادر فعال فرهنگی بود همکار پرتلاش و فعال نیز در چوکات خبرگزاری صدای افغان(آوا) نیز بود.
استاد مهدوی سرانجام در هفتم جدی سال 1396 در حالی که مشغول اجرای برنامه در نشست گفتمانی به مناسبت ششم جدی سالروز تجاوز ارتش سرخ شوروی به افغانستان در سالن اجتماعات دفتر مرکزی مرکز فعالیت‌های فرهنگی اجتماعی تبیان در کابل بود، در یک حمله انتحاری توسط گروه جهنمی ی منتسب به داعش به‌شهادت رسید.
پیکر این شهید والامقام، توسط اقارب و دوستان‌اش از شهر کابل برداشته شده و در کته‌خاک منطقه بهسود، در مقبره آبایی‌اش به خاک سپرده شد.
روح‌اش شاد و یادش گرامی باد
