روابط دو همسایه؛ آب از سرچشمه گل‌آلود است

سخنان یک مقام ارشد پاکستانی در مورد افغانستان واکنش تند حکومت افغانستان را برانگیخت. ناصر جنجوعه؛ معاون وزارت خارجه پاکستان، تندروی را در پاکستان حاصل جنگ افغانستان خوانده‌است؛ اما جاوید فیصل؛ معاون سخنگوی ریاست اجرائی افغانستان می‌گوید:"تروریزم که امروز افغانستان و منطقه را تهدید می‌کند در پاکستان تولد شده، پاکستان حامی تروریزم بوده و چندین سال است که بر ضد افغانستان و منطقه از تروریزم حمایت می‌کند. هنوز هم کسانی که در افغانستان جنگ می‌کنند و کسانی که منطقه و جهان را ناآرام ساخته اند از پاکستان حمایت می‌شوند."

ناصر جنجوعه، روز جمعه گفته بود که این تصور نادرست است که پاکستان در افغانستان با رفتار و کردار دوگانه نقش بازی می‌کند.

او افزود:"اگر پاکستان در برابر اتحاد جماهیر شوروی وقت قرار نمی‌گرفت، امروز افغانستان در نقشه جهان وجود نمی‌داشت!"

پیشتر خواجه آصف؛ وزیر دفاع پاکستان گفت که به دلیل نفوذ هند در افغانستان، روابط پاکستان و افغانستان متشنج است.

این نخستین بار نیست که مقام های پاکستانی با وقاحت تمام، افغانستان را مسؤول نابسامانی های داخلی خود معرفی می کنند و مدعی می شوند که افغانستان، کانون بی ثباتی و ناامنی در منطقه است!

این مواضع فرافکنانه دستگاه های تبلیغاتی حکومت پاکستان اما چیزی را در مورد واقعیت های جاری در منطقه تغییر نمی دهد. اکنون دیگر کمتر کسی نسبت به این حقیقت، تردید دارد که پاکستان، حامی اصلی تروریزم بین المللی و مرکز پخش و اشاعه و گسترش ناامنی و بی ثباتی در سراسر منطقه می باشد. دلیل این امر هم مشخص است: وجود هزاران مدرسه مذهبی در پاکستان که از آنها عملا به عنوان کارخانه های تولید افراط گرایان تروریست استفاده می شود و برای پیشبرد اهداف و مقاصد سلطه گرانه و هژمونیک پاکستان و متحدانش در جبهه تروریزم بین المللی به افغانستان، گسیل می شوند.

اینکه معاون وزیر امور خارجه پاکستان، ادعا می کند که جنگ در افغانستان، سبب تقویت تندروی و افراط گرایی در پاکستان شده است، یک ادعای مضحک، بی پایه و معکوس است؛ ادعایی که با قلب واقعیت و وارونه نمایی حقیقت، در صدد انحراف افکار عمومی از جنایات بزرگی است که سران رژيم اسلام آباد، سال هاست به بهای گسترش ناامنی و بی ثباتی در منطقه و به قیمت جان هزاران مسلمان بی دفاع و بی گناه در افغانستان، پاکستان و سایر سرزمین های اسلامی، سرگرم آن هستند.

این ادعا که اگر کمک های پاکستان در جریان اشغال افغانستان توسط اتحاد جماهیر شوروی نبود، اکنون افغانستان در نقشه جهان وجود نداشت نیز پیش از آنکه حقیقتی را آشکار کند، بسیاری از مسایل تاریخی نهفته در حمایت های پاکستان از «جهاد» افغانستان علیه شوروی را کتمان می کند و مانع دیدن واقعیت می شود؛ زیرا حمایت های پاکستان از گروه های تندرو تروریستی در آن زمان، هسته های اولیه تروریزم بین المللی را در منطقه، اساس گذاشت و موجب شد که هزاران تروریست عرب و غیر عرب از سراسر جهان به پاکستان بیایند و پس از فراگیری آموزش های لازم به منظور تحقق اهداف انتقام جویانه امریکا و متحدانش از اتحاد جماهیر شوروی، به افغانستان اعزام شوند.

بر بنیاد شواهد تاریخی موجود، هسته های اولیه شبکه تروریستی القاعده به رهبری اسامه بن لادن و به کمک جنگجویان عرب و غیر عرب از همان زمان به کمک پاکستان و با مشارکت اعراب و امریکا، در مناطق مرزی پاکستان و افغانستان، تشکیل شد و بعدها وقتی جهاد افغانستان پیروز شد و پرچم انقلاب اسلامی مردم افغانستان در برابر کفر و الحاد شوروی پیشین، به اهتزار درآمد، پاکستان و شرکایش در جبهه حمایت از تروریزم، از بقایا و بازماندگان تروریزم بین المللی از جمله القاعده و طالبان بعدی، به منظور انحراف نتایج و توابع مجاهدت مردم افغانستان، بهره گرفتند و به این ترتیب، با شعله ور کردن آتش جنگ های داخلی و دامن زدن به تنش های قدرت طلبانه سران و رهبران مجاهدین، مانع از تشکیل یک نظام اسلامی مستقل مورد حمایت مردم مجاهد افغانستان شدند.

با توجه به این جمع بندی، نطفه های اصلی ایجاد گروه طالبان از همان زمان با مدیریت و مهندسی پاکستان، رژیم های عربی و امریکا ریخته شد و بعدها در پی ناکامی مجاهدین در مدیریت مدبرانه دوران پس از پیروزی جهاد، طالبان و القاعده وارد صحنه شدند تا زمینه تهاجم نظامی غرب به افغانستان را فراهم کنند.

با این حساب، پاکستان نه تنها به حذف افغانستان از نقشه جهان، کمکی نکرده؛ بلکه عملا تلاش کرده است تا این روند را تسریع ببخشد؛ اما با پایمردی، ایستادگی و مقاومت قابل ستایش مردم افغانستان، تاکنون به این هدف شوم خود دست پیدا نکرده است.

واقعیت همان چیزی است که وزیر دفاع پاکستان گفته است و آن اینکه روابط افغانستان و هند، موجب تنش آمیز شدن روابط میان افغانستان و پاکستان شده است. پاکستان در صدد حذف هند و تحمیل سلطه خود بر افغانستان است و این هدفی است که از دیرباز در چشم انداز استراتژیک اسلام آباد نسبت به کابل قرار داشته؛ اما هرگز محقق نخواهد شد.