با انشعاب تعدادی عظیمی از طالبان به رهبری ملا محمد رسول، اوضاع از تحول تازه و بکری می تواند حکایت داشته باشد. به گزارش رسانه ها، هفته گذشته شماری از فرماندهان و اعضای گروه طالبان که با انتخاب ملا اختر محمد منصور، به رهبری این گروه مخالف هستند، با تشکیل یک گروه انشعابی، ملا محمد رسول را به عنوان سرپرست این گروه انتخاب کردند.
انشعاب مذکور ریشه در قضایای پس از اعلام مرگ ملا عمر آنهم پس از دو سال از سوی دولت پاکستان دارد.
از دید کارشناسان برای سران اسلام آباد زمان آن رسیده بود که با اعلام مرگ ملا عمر، یکی از عوامل دیگر خود را به عنوان رهبر طالبان افغان معرفی و منصوب کنند.
پیش از آنکه بحث را پی بگیریم توجه به این واقعیت لازم است که طالبان دیگر آن گروه ساده و متکی به پاکستانِ تنها نیستند که همه اوامر و نواهی سران اسلام آباد را سمعا و طاعتاً بر چشم بگذارند و بپذیرند.
طالبان افغان با توجه به منابع درآمد و تمویل داخلی که از کاشت و برداشت و فروش مواد مخدر برای خود شان دست و پا کرده اند و نیز با توجه به جایگاه و پایگاهی که در هر حال در میان برخی از اقوام بزرگ افغانستان دارند، می شود گفت که تقریباً بر روی پای خویش ایستاده اند و حتی اگر فرض شود که پاکستان روزی کمکهای تسلیحاتی و مالی خودش را بر روی این گروه ببندد، باز هم این گروه می تواند با استفاده از امکانات خودی و بومی و شاید برای سالهای سال، با حضور نیروهای خارجی در افغانستان و دولت این کشور، بجنگند و برای دولت و مردم مشکل ساز شود.
قضایای اخیر یعنی عدم پذیرش رهبری ملا اختر محمد منصور از سوی تعدادی قابل توجه فرماندهان و متنفذان گروه طالبان و انشعاب آنان از تیم مورد حمایت پاکستان، به این ادعا صحه می گذارد که طالبان می توانند بدون حمایت پاکستانی ها نیز به حیات خویش ادامه بدهند.
غیر از این سخنان اخیر سخنگوی شاخه انشعابی این گروه با یکی از رسانه های معتبر جهان، خود روشن ترین گواه بر رنگ باختن حنای سران اسلام آباد برای لااقل بخش عظیمی از نیروهای این گروه است.
"ملا عبدالمنان نیازی؛ معاون شورای عالی امارت اسلامی افغانستان با بیان اینکه با طرف های افغانستانی درگیر در جنگ مشکلی ندارند، مذاکره و گفت و گو را مشروط به خروج نیروهای خارجی و ایجاد یک نظام اسلامی کرد.
این گروه انشعابی خود را "شورای عالی امارت اسلامی افغانستان" می‌خواند.
آقای نیازی دلیل جدا شدن این گروه از بدنه طالبان را سیاست‌های ملا اختر منصور خواند و گفت که او علاوه بر کشتن ملا محمد عمر، رهبر پیشین این گروه، بسیاری از فرماندهان رده اول طالبان را با عناوین مختلف زندانی و شکنجه کرده است.
آقای نیازی انتخاب ملا اختر منصور را به عنوان رهبر گروه طالبان، کودتا خواند و گفت که او "امارت اسلامی افغانستان" را غصب کرده است.
آقای نیازی همچنین به بی بی سی گفت که خانواده ملا محمد عمر در پاکستان زیر فشارهای شدیدی برای بیعت با ملا اختر منصور قرار داشته‌اند.
آقای نیازی گفت که ملا اختر منصور مرگ رهبر پیشین طالبان را برای بیشتر از دو سال پنهان نگه داشت و اعضای این گروه با این تصور که ممکن است سوال در مورد محل اقامت ملا عمر، سبب افشا و بازداشت شدن او شود، چیزی نمی‌پرسیدند. او گفت: "ما فریب‌های بسیاری خوردیم."
معاون گروه انشعابی طالبان می گوید شرط اول این گروه برای شرکت در روند صلح افغانستان، ایجاد یک نظام اسلامی است.
خروج کامل نیروهای خارجی از افغانستان نیز از شرط‌های دیگر این گروه است. نیازی بر این باور است که حضور نیروهای خارجی در افغانستان سبب ایجاد نفاق در این کشور شده است.
ملا عبدالمنان نیازی با تاکید بر اینکه نمی‌تواند روابط خارجی گروه طالبان را انکار کند، گفت: "از مردم و دولت می‌خواهیم که شما آزادی خود را از امریکایی‌ها بگیرید، ما آزادی خود را از همسایه‌ها می‌گیریم."
به نظر می رسد با انشعاب جدید در بدنه طالبان و اظهارات اخیر معاون "شورای عالی امارت اسلامی" حجت برای حکومت وحدت ملی تمام و همه ی زمینه ها فراهم است تا دولتمردان ما آستین بالا بزنند و از این شکاف ایجاد شده در صفوف طالبان، کمال بهره برداری را بکنند.
زمانی که خود معاون و سخنگوی انشعاب جدید به اصطلاح چراغ سبز نشان می دهد و آشکارا از سازش با دولت افغانستان سخن می راند و آنهم با این لحن شفاف" از مردم و دولت می‌خواهیم که شما آزادی خود را از امریکایی‌ها بگیرید، ما آزادی خود را از همسایه‌ها می‌گیریم." به نظر می رسد دیگر جایی برای تعلل و سبک و سنگین کردن نمی ماند و ایجاب می کند تا دولتمردان ما با یک برنامه منسجم و دقیق و منظم و صد البته محتاط، بی درنگ گفت و گوهای صلح را با لااقل این شاخه ای از طالبان که به ظاهر میانه خوبی هم با پاکستانی ندارند، آغاز کنند.
اگر چه با سازش این بخش از طالبان با دولت، قضیه جنگ با آنان خاتمه نخواهد یافت و شاخه مورد حمایت پاکستانی ها به رهبری ملا اختر محمد منصور، همچنان به شیپور بدآهنگ جنگ و ویرانی در این کشور خواهد دمید و آب این مردم و کشور را همچنان در آسیاب همسایه جنوبی خواهد ریخت؛ اما با این حال، پیوستن بخشی عظیمی از طالبان و سازش آنان با دولت، رویدادی است که می بایست آن را مغتنم دانست.
انشعاب مذکور ریشه در قضایای پس از اعلام مرگ ملا عمر آنهم پس از دو سال از سوی دولت پاکستان دارد.
از دید کارشناسان برای سران اسلام آباد زمان آن رسیده بود که با اعلام مرگ ملا عمر، یکی از عوامل دیگر خود را به عنوان رهبر طالبان افغان معرفی و منصوب کنند.
پیش از آنکه بحث را پی بگیریم توجه به این واقعیت لازم است که طالبان دیگر آن گروه ساده و متکی به پاکستانِ تنها نیستند که همه اوامر و نواهی سران اسلام آباد را سمعا و طاعتاً بر چشم بگذارند و بپذیرند.
طالبان افغان با توجه به منابع درآمد و تمویل داخلی که از کاشت و برداشت و فروش مواد مخدر برای خود شان دست و پا کرده اند و نیز با توجه به جایگاه و پایگاهی که در هر حال در میان برخی از اقوام بزرگ افغانستان دارند، می شود گفت که تقریباً بر روی پای خویش ایستاده اند و حتی اگر فرض شود که پاکستان روزی کمکهای تسلیحاتی و مالی خودش را بر روی این گروه ببندد، باز هم این گروه می تواند با استفاده از امکانات خودی و بومی و شاید برای سالهای سال، با حضور نیروهای خارجی در افغانستان و دولت این کشور، بجنگند و برای دولت و مردم مشکل ساز شود.
قضایای اخیر یعنی عدم پذیرش رهبری ملا اختر محمد منصور از سوی تعدادی قابل توجه فرماندهان و متنفذان گروه طالبان و انشعاب آنان از تیم مورد حمایت پاکستان، به این ادعا صحه می گذارد که طالبان می توانند بدون حمایت پاکستانی ها نیز به حیات خویش ادامه بدهند.
غیر از این سخنان اخیر سخنگوی شاخه انشعابی این گروه با یکی از رسانه های معتبر جهان، خود روشن ترین گواه بر رنگ باختن حنای سران اسلام آباد برای لااقل بخش عظیمی از نیروهای این گروه است.
"ملا عبدالمنان نیازی؛ معاون شورای عالی امارت اسلامی افغانستان با بیان اینکه با طرف های افغانستانی درگیر در جنگ مشکلی ندارند، مذاکره و گفت و گو را مشروط به خروج نیروهای خارجی و ایجاد یک نظام اسلامی کرد.
این گروه انشعابی خود را "شورای عالی امارت اسلامی افغانستان" می‌خواند.
آقای نیازی دلیل جدا شدن این گروه از بدنه طالبان را سیاست‌های ملا اختر منصور خواند و گفت که او علاوه بر کشتن ملا محمد عمر، رهبر پیشین این گروه، بسیاری از فرماندهان رده اول طالبان را با عناوین مختلف زندانی و شکنجه کرده است.
آقای نیازی انتخاب ملا اختر منصور را به عنوان رهبر گروه طالبان، کودتا خواند و گفت که او "امارت اسلامی افغانستان" را غصب کرده است.
آقای نیازی همچنین به بی بی سی گفت که خانواده ملا محمد عمر در پاکستان زیر فشارهای شدیدی برای بیعت با ملا اختر منصور قرار داشته‌اند.
آقای نیازی گفت که ملا اختر منصور مرگ رهبر پیشین طالبان را برای بیشتر از دو سال پنهان نگه داشت و اعضای این گروه با این تصور که ممکن است سوال در مورد محل اقامت ملا عمر، سبب افشا و بازداشت شدن او شود، چیزی نمی‌پرسیدند. او گفت: "ما فریب‌های بسیاری خوردیم."
معاون گروه انشعابی طالبان می گوید شرط اول این گروه برای شرکت در روند صلح افغانستان، ایجاد یک نظام اسلامی است.
خروج کامل نیروهای خارجی از افغانستان نیز از شرط‌های دیگر این گروه است. نیازی بر این باور است که حضور نیروهای خارجی در افغانستان سبب ایجاد نفاق در این کشور شده است.
ملا عبدالمنان نیازی با تاکید بر اینکه نمی‌تواند روابط خارجی گروه طالبان را انکار کند، گفت: "از مردم و دولت می‌خواهیم که شما آزادی خود را از امریکایی‌ها بگیرید، ما آزادی خود را از همسایه‌ها می‌گیریم."
به نظر می رسد با انشعاب جدید در بدنه طالبان و اظهارات اخیر معاون "شورای عالی امارت اسلامی" حجت برای حکومت وحدت ملی تمام و همه ی زمینه ها فراهم است تا دولتمردان ما آستین بالا بزنند و از این شکاف ایجاد شده در صفوف طالبان، کمال بهره برداری را بکنند.
زمانی که خود معاون و سخنگوی انشعاب جدید به اصطلاح چراغ سبز نشان می دهد و آشکارا از سازش با دولت افغانستان سخن می راند و آنهم با این لحن شفاف" از مردم و دولت می‌خواهیم که شما آزادی خود را از امریکایی‌ها بگیرید، ما آزادی خود را از همسایه‌ها می‌گیریم." به نظر می رسد دیگر جایی برای تعلل و سبک و سنگین کردن نمی ماند و ایجاب می کند تا دولتمردان ما با یک برنامه منسجم و دقیق و منظم و صد البته محتاط، بی درنگ گفت و گوهای صلح را با لااقل این شاخه ای از طالبان که به ظاهر میانه خوبی هم با پاکستانی ندارند، آغاز کنند.
اگر چه با سازش این بخش از طالبان با دولت، قضیه جنگ با آنان خاتمه نخواهد یافت و شاخه مورد حمایت پاکستانی ها به رهبری ملا اختر محمد منصور، همچنان به شیپور بدآهنگ جنگ و ویرانی در این کشور خواهد دمید و آب این مردم و کشور را همچنان در آسیاب همسایه جنوبی خواهد ریخت؛ اما با این حال، پیوستن بخشی عظیمی از طالبان و سازش آنان با دولت، رویدادی است که می بایست آن را مغتنم دانست.
