۱۵ حزب و جریان سیاسی باهم یکجا شده و برای داشتن نامزد مشترک در انتخابات آینده ریاست جمهوری، اتحاد تازه ای موسوم به "اتحاد انتخاباتی افغانستان" تشکیل دادند.
احمدضیا مسعود، محمد محقق، عبدالرشید دوستم، عبدالله عبدالله، یونس قانونی، عطامحمد نور، صلاح الدین ربانی و امرالله صالح از چهره های سرشناس در این اتحاد هستند.
اتحاد انتخاباتی افغانستان طی موافقتنامه ای، تعهد کردند که نامزد واحدی را برای شرکت در انتخابات ریاست جمهوری آینده، معرفی خواهند کرد.
براساس این موافقتنامه باید تصمیم گیری ها در این اتحاد به اتفاق آرا صورت گیرد.
سران این اتحاد گفتند که در وقت معین نامزد انتخاباتی شان را معرفی خواهند کرد و پس از آن ستاد انتخاباتی را تشکیل خواهند داد که استراتژی انتخاباتی این اتحاد را ترتیب خواهد داد.
در موافقتنامه اتحاد انتخاباتی افغانستان آمده است:"این اتحاد برنامه ملی شورای همکاری را با شاخصه های اصلاحات بنیادی در ساختار سیاسی نظام، مشارکت عادلانه اقوام، توسعه متوازن و توزیع عادلانه قدرت و منابع برای حل منازعات اجتماعی را تایید می‌کند."
این اتحاد از سوی بسیاری از رسانه ها و در سطح افکار عمومی با استقبال گسترده ای مواجه شده و پیش بینی می شود که اگر این اتحاد تا زمان برگزاری انتخابات آینده همچنان پایدار بماند، بتواند زمینه برگزاری یک انتخابات سالم، رقابتی و دموکراتیک را فراهم کند؛ انتخاباتی واقعی که مردم به راستی بتوانند جایگاه آرای خود را در تعیین سرنوشت آن به عینه ببینند.
به نظر می رسد اکنون صف بندی ها و صف آرایی های انتخاباتی اندک اندک مشخص می شود و مردم نیز در فرصت باقیمانده تا برگزاری انتخابات آینده ریاست جمهوری امکان لازم برای تصمیم گیری را خواهند داشت.
ناظران می گویند پیش از این، آنچه در افغانستان اتفاق افتاده برگزاری نوعی شبه انتخابات بوده که تنها به تمرینی برای دموکراسی و ایجاد سازوکاری قابل قبول برای انتقال قدرت بسنده شده است؛ زیرا تا همین امسال، انتخابات افغانستان حتی دارای یک قانون مصوب و مشخص نبود؛ بلکه به صورت اضطراری بر پایه فرمان تقنینی رییس جمهور برگزار می شد؛ بنابراین، با تصویب قانون انتخابات از سوی پارلمان و همچنین مشخص شدن سازوکار تعیین و انتخاب مسئولان کمیسیون های انتخاباتی بر اساس قانون تشکیل و صلاحیت کمیسیون های انتخاباتی، یکی از مهم ترین ضرورت های برگزاری یک انتخابات واقعی، حضور منسجم، کارآمد و تاثیرگذار جریان های سیاسی در قالب یک تشکل منسجم ملی بود.
به نظر می رسد امروز بخشی از این انتظار به صورت شکلی و ظاهری برآورده شد و گام مهمی در راستای رقابتی شدن فضای انتخابات آینده، برداشته شد؛ اما در این میان، به باور برخی صاحب نظران، هنوز راه های دراز و دشواری در پیش است که بتوان شاهد تبدیل شدن انتخابات به آیینه تمام نمای رای و دیدگاه واقعی مردم افغانستان بود.
ناامنی، ترکیب کمیسیون انتخابات که گفته می شود بیشتر مهره هایی را در خود جای داده که از سلایق و گرایش های تیم بر سر قدرت نمایندگی می کند و همچنین شکننده بودن ائتلاف های سیاسی در افغانستان و احتمال گسست و پیوست های بیشتر در طول ۸ ماه باقیمانده تا برگزاری انتخابات آینده ریاست جمهوری، از عمده ترین نگرانی هایی است که می تواند همچنان برای انتخابات آتی، چالش برانگیز باشد.
بر همین اساس شماری از ناظران با نگاه بدبینانه به این پیوست ها و اتحادها می گویند در صورتی که رهبران سیاسی بر سر اصول دیرپا و ریشه دار و استراتژیک توافق نکنند و همواره هدف آنها چانه زدن بر سر پول و سمت و موقعیت و زد و بندهای شخصی در پشت پرده باشد، نمی توان به قوام و دوام این اتحادها امیدی داشت.
در هر حال و صرف نظر از دیدگاه های متفاوت تحلیلگران، آنچه در حال حاضر جریان دارد این است که اکنون دو جریان مسلط انتخاباتی در کشور شکل گرفته؛ جریان وابسته به مجاهدین سابق و اغلب رهبران نسل دوم گروه های جهادی و جریانی که در محور آن تکنوکرات های از غرب برگشته و مهره های نزدیک به تیم قدرت قرار دارند و این درست همان صف بندی‌ای است که در آغازین سال های روند جدید در ۱۲ سال پیش و پس از کنفرانس بن اول شکل گرفته بود.
احمدضیا مسعود، محمد محقق، عبدالرشید دوستم، عبدالله عبدالله، یونس قانونی، عطامحمد نور، صلاح الدین ربانی و امرالله صالح از چهره های سرشناس در این اتحاد هستند.
اتحاد انتخاباتی افغانستان طی موافقتنامه ای، تعهد کردند که نامزد واحدی را برای شرکت در انتخابات ریاست جمهوری آینده، معرفی خواهند کرد.
براساس این موافقتنامه باید تصمیم گیری ها در این اتحاد به اتفاق آرا صورت گیرد.
سران این اتحاد گفتند که در وقت معین نامزد انتخاباتی شان را معرفی خواهند کرد و پس از آن ستاد انتخاباتی را تشکیل خواهند داد که استراتژی انتخاباتی این اتحاد را ترتیب خواهد داد.
در موافقتنامه اتحاد انتخاباتی افغانستان آمده است:"این اتحاد برنامه ملی شورای همکاری را با شاخصه های اصلاحات بنیادی در ساختار سیاسی نظام، مشارکت عادلانه اقوام، توسعه متوازن و توزیع عادلانه قدرت و منابع برای حل منازعات اجتماعی را تایید می‌کند."
این اتحاد از سوی بسیاری از رسانه ها و در سطح افکار عمومی با استقبال گسترده ای مواجه شده و پیش بینی می شود که اگر این اتحاد تا زمان برگزاری انتخابات آینده همچنان پایدار بماند، بتواند زمینه برگزاری یک انتخابات سالم، رقابتی و دموکراتیک را فراهم کند؛ انتخاباتی واقعی که مردم به راستی بتوانند جایگاه آرای خود را در تعیین سرنوشت آن به عینه ببینند.
به نظر می رسد اکنون صف بندی ها و صف آرایی های انتخاباتی اندک اندک مشخص می شود و مردم نیز در فرصت باقیمانده تا برگزاری انتخابات آینده ریاست جمهوری امکان لازم برای تصمیم گیری را خواهند داشت.
ناظران می گویند پیش از این، آنچه در افغانستان اتفاق افتاده برگزاری نوعی شبه انتخابات بوده که تنها به تمرینی برای دموکراسی و ایجاد سازوکاری قابل قبول برای انتقال قدرت بسنده شده است؛ زیرا تا همین امسال، انتخابات افغانستان حتی دارای یک قانون مصوب و مشخص نبود؛ بلکه به صورت اضطراری بر پایه فرمان تقنینی رییس جمهور برگزار می شد؛ بنابراین، با تصویب قانون انتخابات از سوی پارلمان و همچنین مشخص شدن سازوکار تعیین و انتخاب مسئولان کمیسیون های انتخاباتی بر اساس قانون تشکیل و صلاحیت کمیسیون های انتخاباتی، یکی از مهم ترین ضرورت های برگزاری یک انتخابات واقعی، حضور منسجم، کارآمد و تاثیرگذار جریان های سیاسی در قالب یک تشکل منسجم ملی بود.
به نظر می رسد امروز بخشی از این انتظار به صورت شکلی و ظاهری برآورده شد و گام مهمی در راستای رقابتی شدن فضای انتخابات آینده، برداشته شد؛ اما در این میان، به باور برخی صاحب نظران، هنوز راه های دراز و دشواری در پیش است که بتوان شاهد تبدیل شدن انتخابات به آیینه تمام نمای رای و دیدگاه واقعی مردم افغانستان بود.
ناامنی، ترکیب کمیسیون انتخابات که گفته می شود بیشتر مهره هایی را در خود جای داده که از سلایق و گرایش های تیم بر سر قدرت نمایندگی می کند و همچنین شکننده بودن ائتلاف های سیاسی در افغانستان و احتمال گسست و پیوست های بیشتر در طول ۸ ماه باقیمانده تا برگزاری انتخابات آینده ریاست جمهوری، از عمده ترین نگرانی هایی است که می تواند همچنان برای انتخابات آتی، چالش برانگیز باشد.
بر همین اساس شماری از ناظران با نگاه بدبینانه به این پیوست ها و اتحادها می گویند در صورتی که رهبران سیاسی بر سر اصول دیرپا و ریشه دار و استراتژیک توافق نکنند و همواره هدف آنها چانه زدن بر سر پول و سمت و موقعیت و زد و بندهای شخصی در پشت پرده باشد، نمی توان به قوام و دوام این اتحادها امیدی داشت.
در هر حال و صرف نظر از دیدگاه های متفاوت تحلیلگران، آنچه در حال حاضر جریان دارد این است که اکنون دو جریان مسلط انتخاباتی در کشور شکل گرفته؛ جریان وابسته به مجاهدین سابق و اغلب رهبران نسل دوم گروه های جهادی و جریانی که در محور آن تکنوکرات های از غرب برگشته و مهره های نزدیک به تیم قدرت قرار دارند و این درست همان صف بندی‌ای است که در آغازین سال های روند جدید در ۱۲ سال پیش و پس از کنفرانس بن اول شکل گرفته بود.
