رییس جمهور کرزی پیش از این بارها اعلام کرده است که حکومت در حال چانه زنی با امریکا بر سر تثبیت و تضمین حاکمیت ملی افغانستان در امضای پیمان امنیتی با آن کشور است.
رییس جمهور در تازه ترین مورد، پنجشنبه گذشته (۲۲ حمل) در دیدار با شماری از سناتوران با اشاره به اینکه دولت با دقت بسیار در این رابطه در حال مذاکره است گفت:"ما موافق امضای پیمان امنیتی با امریکا هستیم؛ اما واضح است که باید منفعت کشور ما مطلقا در آن تثبیت شده باشد".
رییس جمهور در این دیدار علاوه کرد که ادامه حضور امریکا در صورتی که شرایط افغانستان در آن تضمین گردد و کمک های امریکا در مقابل آن بدون قید و شرط باشد، به خیر این کشور است.
این در حالی است که به باور شماری از کارشناسان، آقای کرزی در حالی سخن از توافق مشروط با امضای پیمان امنیتی با امریکا به میان می آورد که او در گذشته بارها امریکا را مسبب ناامنی، نقض حاکمیت ملی، کشتار غیرنظامیان، ادامه جنگ و تلاش برای دستیابی و انحصار منابع زیرزمینی افغانستان دانسته بود و طالبان را نیز مسئول تمدید حضور امریکا در کشور خوانده بود؛ بنابراین سخنان اخیر آقای کرزی آشکارا در ضدیت و تناقض با مواضع پیشین وی قرار دارد.
تحلیلگران معتقدند که آقای کرزی با ایراد این سخنان بیشتر در پی آن است؛ تا اذهان عمومی را آماده امضای سریع و زودهنگام پیمان امنیتی با واشنگتن کند. این در حالی است که او پیش از این به خصوص بعد از بازگشت از آخرین سفر خود با امریکا و دیدار با همتای امریکایی اش، از برگزاری لویه جرگه سنتی به منظور تصمیم گیری در مورد امضا یا عدم امضای پیمان امنیتی سخن گفته بود؛ اما مدتی است که بحث برگزاری جرگه سنتی از ادبیات مورد استفاده در مورد پیمان امنیتی حذف شده و آقای کرزی در هر سخنرانی، گفتگو یا نشست با اعضای دولت، سعی می کند به گونه ای در زمینه امضای پیمان امنیتی با امریکا از اذهان عمومی، حساسیب زدایی کرده و آن را به خیر و صلاح افغانستان جلوه دهد.
به باور این تحلیلگران، موضع گیری های کنونی رییس جمهور بیشتر شبیه روزهای پیش از امضای پیمان راهبردی با امریکاست؛ زمانی که رییس جمهور با اتخاذ مواضع تند ضد امریکایی سعی کرد هم خود را از معرض قضاوت داور بی رحم تاریخ تبرئه کرده و رهایی بخشد و هم با راه اندازی نوعی جنگ روانی و بازی لفظی، خود را در برابر امریکا جدی نشان داده و حافظ منافع و حاکمیت ملی جلوه دهد.
البته این سخن بدان معنا نیست که آقای کرزی در این رویکرد خود صداقت لازم را نداشته و به عنوان یک رییس جمهور تک محور و غیرملی عمل کرده است؛ بلکه منظور این سخن آن است که آقای کرزی، با این اقدامات و عملکردها، عملاً آنچه می خواست یا مد نظر داشت را نتوانست و نمی توانست به مرحله اجرا بگذارد؛ زیرا او درست همان نقشی را به عهده گرفته بود که باید مردم افغانستان به عهده می داشتند. او در خصوص موضوعات مهم و حیاتی مانند پیمان راهبردی با امریکا طوری عمل کرد که به جای همه مردم افغانستان فکر کرد، به جای همه مردم افغانستان تصمیم گرفت و به جای همه مردم افغانستان عمل کرد و این عقلاً و عرفاً خارج از توانایی و ظرفیت یک فرد حتی اگر رییس جمهور باشد قرار داشت و نتیجه نیز آن شد که بارک اوباما؛ رییس جمهور امریکا با حضوری شب هنگام در کابل، پیمان راهبردی را بدون آنکه انتظارات آقای کرزی و ملت افغانستان در آن لحاظ شده باشد و یا تضمین ها و پشتوانه های لازم اجرایی برای آن در نظر گرفته شده باشد، به امضا رساند و در نهایت یک پیمان بدون تضمین و پشتوانه اجرایی شکل گرفت که به صورت یکجانبه به تامین منافع امریکا کمک کرد؛ بدون آنکه منافع کلان سیاسی، امنیتی و اقتصادی افغانستان در آن لحاظ شده و یا در عرصه عمل، پیاده شده باشد.
نمونه مشخص آن، دشمنی و جنگ تمام عیار پاکستان با افغانستان است؛ مساله ای که ضمن تاکید بر حمایت امریکا از افغانستان در برابر تهدیدهای خارجی در متن پیمان راهبردی، امریکا سکوت کرد و افغانستان نیز نتوانست به تنهایی به مقابله با پاکستان بپردازد.
در هرحال، اکنون نیز وضعیت به گونه ای است که پیش بینی می شود بر اساس تعجیلی که امریکا دارد، پیمان امنیتی به زودی امضا شود و حکومت افغانستان اگرچه در ظاهر مدعی چانه زنی با امریکاست؛ اما در عمل تلاش می کند؛ تا زمینه امضای آن، تسهیل شود.
رییس جمهور در تازه ترین مورد، پنجشنبه گذشته (۲۲ حمل) در دیدار با شماری از سناتوران با اشاره به اینکه دولت با دقت بسیار در این رابطه در حال مذاکره است گفت:"ما موافق امضای پیمان امنیتی با امریکا هستیم؛ اما واضح است که باید منفعت کشور ما مطلقا در آن تثبیت شده باشد".
رییس جمهور در این دیدار علاوه کرد که ادامه حضور امریکا در صورتی که شرایط افغانستان در آن تضمین گردد و کمک های امریکا در مقابل آن بدون قید و شرط باشد، به خیر این کشور است.
این در حالی است که به باور شماری از کارشناسان، آقای کرزی در حالی سخن از توافق مشروط با امضای پیمان امنیتی با امریکا به میان می آورد که او در گذشته بارها امریکا را مسبب ناامنی، نقض حاکمیت ملی، کشتار غیرنظامیان، ادامه جنگ و تلاش برای دستیابی و انحصار منابع زیرزمینی افغانستان دانسته بود و طالبان را نیز مسئول تمدید حضور امریکا در کشور خوانده بود؛ بنابراین سخنان اخیر آقای کرزی آشکارا در ضدیت و تناقض با مواضع پیشین وی قرار دارد.
تحلیلگران معتقدند که آقای کرزی با ایراد این سخنان بیشتر در پی آن است؛ تا اذهان عمومی را آماده امضای سریع و زودهنگام پیمان امنیتی با واشنگتن کند. این در حالی است که او پیش از این به خصوص بعد از بازگشت از آخرین سفر خود با امریکا و دیدار با همتای امریکایی اش، از برگزاری لویه جرگه سنتی به منظور تصمیم گیری در مورد امضا یا عدم امضای پیمان امنیتی سخن گفته بود؛ اما مدتی است که بحث برگزاری جرگه سنتی از ادبیات مورد استفاده در مورد پیمان امنیتی حذف شده و آقای کرزی در هر سخنرانی، گفتگو یا نشست با اعضای دولت، سعی می کند به گونه ای در زمینه امضای پیمان امنیتی با امریکا از اذهان عمومی، حساسیب زدایی کرده و آن را به خیر و صلاح افغانستان جلوه دهد.
به باور این تحلیلگران، موضع گیری های کنونی رییس جمهور بیشتر شبیه روزهای پیش از امضای پیمان راهبردی با امریکاست؛ زمانی که رییس جمهور با اتخاذ مواضع تند ضد امریکایی سعی کرد هم خود را از معرض قضاوت داور بی رحم تاریخ تبرئه کرده و رهایی بخشد و هم با راه اندازی نوعی جنگ روانی و بازی لفظی، خود را در برابر امریکا جدی نشان داده و حافظ منافع و حاکمیت ملی جلوه دهد.
البته این سخن بدان معنا نیست که آقای کرزی در این رویکرد خود صداقت لازم را نداشته و به عنوان یک رییس جمهور تک محور و غیرملی عمل کرده است؛ بلکه منظور این سخن آن است که آقای کرزی، با این اقدامات و عملکردها، عملاً آنچه می خواست یا مد نظر داشت را نتوانست و نمی توانست به مرحله اجرا بگذارد؛ زیرا او درست همان نقشی را به عهده گرفته بود که باید مردم افغانستان به عهده می داشتند. او در خصوص موضوعات مهم و حیاتی مانند پیمان راهبردی با امریکا طوری عمل کرد که به جای همه مردم افغانستان فکر کرد، به جای همه مردم افغانستان تصمیم گرفت و به جای همه مردم افغانستان عمل کرد و این عقلاً و عرفاً خارج از توانایی و ظرفیت یک فرد حتی اگر رییس جمهور باشد قرار داشت و نتیجه نیز آن شد که بارک اوباما؛ رییس جمهور امریکا با حضوری شب هنگام در کابل، پیمان راهبردی را بدون آنکه انتظارات آقای کرزی و ملت افغانستان در آن لحاظ شده باشد و یا تضمین ها و پشتوانه های لازم اجرایی برای آن در نظر گرفته شده باشد، به امضا رساند و در نهایت یک پیمان بدون تضمین و پشتوانه اجرایی شکل گرفت که به صورت یکجانبه به تامین منافع امریکا کمک کرد؛ بدون آنکه منافع کلان سیاسی، امنیتی و اقتصادی افغانستان در آن لحاظ شده و یا در عرصه عمل، پیاده شده باشد.
نمونه مشخص آن، دشمنی و جنگ تمام عیار پاکستان با افغانستان است؛ مساله ای که ضمن تاکید بر حمایت امریکا از افغانستان در برابر تهدیدهای خارجی در متن پیمان راهبردی، امریکا سکوت کرد و افغانستان نیز نتوانست به تنهایی به مقابله با پاکستان بپردازد.
در هرحال، اکنون نیز وضعیت به گونه ای است که پیش بینی می شود بر اساس تعجیلی که امریکا دارد، پیمان امنیتی به زودی امضا شود و حکومت افغانستان اگرچه در ظاهر مدعی چانه زنی با امریکاست؛ اما در عمل تلاش می کند؛ تا زمینه امضای آن، تسهیل شود.
