امواج بيداري اسلامي در افغانستان؟!

از حدود يك سال به اين سو، جنبش‏هاي مردمي در كشورهاي عربي بر ضد نظام‏هاي ديكتاتور و دولت‏هاي وابسته به غرب، تغييرات بسياري را در برخي كشورها به وجود آورد كه نشان دهنده بيدار شدن وجدان انقلابي مسلمانان در اين كشورها به ويژه جوانان مسلمان بوده است، مساله‏اي كه بزرگ‏ترين و بيش‏ترين هراس را در دل مستكبران استعمارگر پديد مي‏  آورد و همين هراس از بيداري جوانان و نسل‏هاي فعلي ممالك اسلامي است كه جنگ نابرابر تبليغاتي را عليه مسلمانان به راه انداخته و صدها رسانه را با پوشش‏هاي گوناگون، جبهه نبرد در برابر جوانان مسلمان قرار داده است.

در افغانستان نيز كه اسلام و عقايد اسلامي ريشه در جان مردم اين سرزمين داشته، دستان استعمار بي‏كار نبوده و طي ده سال گذشته براي ابتلاي جوانان اين سرزمين به آنچه آنان خواسته و مي‏خواسته‏ اند، به شيوه‏ هاي گوناگون، ذهنيت جوانان از مسيرهايي كه منجر به رشد و انكشاف علمي و آگاهي مي‏گردد منحرف شده و سرگرمي‏هاي كاذب و مخرب براي جوانان مهيا شده تا ديگر نيرويي نباشد كه در برابر كارشكني‏هاي خراب‏كاران استعمار، قد علم كند.

ده سال است كه جوانان را گرفتار آن‏چه ساخته‏ اند كه خود خواسته‏اند، آن‏چه كه جز هدر رفتن نيروي جواني و انرژي سرشارشان انجام ديگري نداشته و جز ترويج فساد و بي‏ بندوباري سرانجامي نيافته است!

اما اينك موجي كه در دنياي اسلام به راه افتاده و خيزش‏هاي جوانان براي احياي حقوق اسلامي‏شان و كوتاه نمودن دستان استعمار خارجي از كشور و سرزمين‏شان، امواجي را نيز در اين سرزمين رقم زده و چنان‏چه به گفتگوهاي جوانان افغان گوش فرا دهيم زمزمه‏ هايي مبني بر هم‏سويي با ديگر جوانان مسلمان انقلابي دنيا به گوش مي‏رسد و ايشان از اينكه گام‏هايي اندك از دنيا عقب مانده ‏اند (و يا بهتر است بگوييم عقب نگه داشته شده ‏اند!)، احساس خوشايندي ندارند و درصدد يافتن راه‏هايي ‏اند كه بتوانند استقلال و هويت سياسي و اجتماعي بيشتري كسب كنند تا بدين‏سان رفته رفته به استقلال، به معناي واقعي آن دست يابند.

اما در اين راه بي‏ پشتوانه‏ اند و تنها و در حاشيه!
قشري كه بخش عظيمي از جمعيت كشور را تشكيل مي‏دهند، از سوي دولت نامهربان ما و با دخالت مستقيم بيگانه به حاشيه رانده شده‏اند تا مبادا خيزشي داشته و خواب شيرين رويا بينان اين خاك را آشفته سازند! كنار گذاشته شده ‏اند تا هنوز هم در اين كشور اسلامي ديگران براي ما تصميم بگيرند و سرنوشت سياسي ما به دست ديگران رقم بخورد، كه مي‏خورد!

مگر نه اين است كه اكنون به بهانه صلح، كساني براي ما و جوانان ما تصميم مي‏گيرند كه هيچ كدام متعلق به اين خاك و اين سرزمين نيستند؟ مگر نه آن است كه اكنون در هياهوي تامين عدالت و انفجار شعارهاي دموكراسي، اين قدرت‏ها هستند كه براي جوانان ما تصميم مي‏گيرند و سرنوشت‏شان را رقم مي‏زنند و دولت نيز كه بايد حافظ حقوق جوانان و مردم خويش باشد، تلويحا و حتي صريحا با روندي كه در پيش است موافقت مي‏كند؟ آيا اين دولت افغانستان نيست كه اكنون در مذاكراتي كه گفته مي‏شود قرار است آينده صلح را براي اين سرزمين دردكشيده رقم بزند، سهم جوانان و وارثين اين كشور ناديده انگاشته و حتي بدتر، خود نيز از اينكه كنار نهاده شده خرسند است و اعتراضي ندارد؟

قدرت‏هايي كه از حضور در كشور ما، منافع بلندمدت خود را مي‏جويند و تاوان حضور و جنگ دوام‏دارشان با طالبان را مردم افغانستان مي‏پردازند! قدرت‏هايي كه قرن‏هاست كينه اسلام را در دل مي‏پرورانند و اين كدورت چنان در وجودشان ريشه دارد كه نمي‏توانند آن را پشت لبخندهاي ظاهري و شعارهاي واهي خويش پنهان كنند! قدرت‏هايي كه به پشتوانه تفرقه‏اي كه ميان مسلمانان مي‏افكنند بر گرده مردم سوار مي‏شوند و نيز قصد دارند تا رسيدن به مقاصدشان بتازند! قدرت‏هايي كه از سويي دموكراسي و مردم‏سالاري را فرياد مي‏كنند و از سويي وقتي فرصت تصميم‏گيري براي آينده مطرح مي‏شود، مردم و دولت‏شان را كنار زده و خود بر سر ميز مذاكره نشسته و دايه دلسوزتر از مادر مي‏شوند، قدرت‏هايي كه حتي بر اجساد ترحمي نداشته و با كمال افتخار به روح مردم لطمه مي‏زنند و روح مردم را به اسارت مي‏گيرند!

دولت كابل نيز جز صدور بيانيه‏اي تقبيحي كاري نمي‏كند و اين است كه نمي‏تواند روح جوانان به پرواز درآيد و از قالب‏هايي كه براي‏شان ساخته‏اند، بيرون آيند!

جوانان ما حتي اگر بخواهند نمي‏توانند بدون پشتوانه دولت با ديگر برادران مسلمان خود هم‏سويي داشته باشند! اينجا در اين خاك كسي جوانان را جدي نمي‏گيرد و همواره كوشيده‏اند آنان را از مسايل جاري در كشورشان دور نگه دارند، با اين شعار كه آينده از آن شماست! گويي آينده تافته‏اي جدا از بافته امروز است و تصميماتي كه امروز براي كشور گرفته مي‏شود، هيچ تاثيري بر آينده ندارد!

جوانان اين سرزمين اسلامي تنهايند و دستي نيست كه دستان ايشان را به گرمي بفشارد و پشتوانه‏شان قرار گيرد براي حمايت از راهي كه برمي‏گزينند و هدفي كه تعقيب مي‏كنند! جوانان اين سرزمين ادامه همان نسلي هستند كه همواره در حاشيه بوده و ديگران براي‏شان تصميم گرفته‏ اند! اما نيايد خوش بود، مخصوصا دولت بر سر اقتدار فعلي نمي‏بايست از اينكه جوانان را در انزوا قرار داده خشنود باشد، چرا كه همواره صبح روشن پس از ظلماني‏ترين وقت شب طلوع مي‏كند و اين را تاريخ همواره ثابت كرده است.

دولت نبايد از انزواي جوانان كشورش خشنود باشد، كه پيش از طوفان آرامشي عجيب بر دريا حاكم مي‏شود! دولت مي‏بايست در راستاي كسب هويت ديني و شخصيت اسلامي به جوانان خود ياري رساند و آنان را براي آينده كشورشان مسلح به افكار ميهن‏دوستي و استقلال‏طلبي نمايد، كاري كه دولت ما طي ده سال گذشته در راستاي آن قدمي بر نداشته و دولت‏مردان ما از بيداري جوانان همواره هراس داشته ‏اند!

بهرحال، در ميان امواجي كه در كشورهاي اسلامي برخاسته و به سرعت در حال پيش‏روي است، افغانستان نمي‏تواند و نبايد خود را كنار بكشد و بايد با اين جريان همراه شود، چه اينكه بسياري از جوانان مسلمان ما علي‏رغم تمام كارشكني‏ها و تبليغات نادرست و مخرب، به آگاهي دست يافته و به اين نتيجه رسيده‏اند كه تنها راه برون‏رفت از بحران‏هايي كه گريبان‏گير كشور ماست، بازيافتن هويت اسلامي و ملي ماست تا در پرتو آن براي آينده و آيندگان كشورمان ترسيمي داشته باشيم از آرمان‏شهر و آرمان‏شهرهاي دست يافتني و واقعي!

افغانستان و دولت‏مردان ما بايد از امواج بيداري اسلامي و تجلي افكار استقلال‏طلبانه‏اي كه خاستگاهش عقايد اسلامي است حمايت كنند و پشتوانه‏اي شوند براي جواناني كه هويت خويش گم كرده‏اند!
اما آيا صاحبان مسئوليت، واقعا با جريان بيداري اسلامي جوانان همراهي خواهند كرد؟

نویسنده: مرضیه جعفری