کشتگان افغان برای یادبود سزاوارترند!

"ارگ ریاست جمهوری، در پی حمله‌های تروریستی اخیر در کابل، قندهار و هلمند روزهای یکشنبه و دوشنبه‌ی هفته‌ی جاری (۲۶ و ۲۷ جدی) را عزای عمومی اعلام کرد. در خبرنامه‌ی ارگ آمده است که در روزهای یادشده در سراسر افغانستان و نمایندگی‌های سیاسی کشور پرچم افغانستان به حالت نیمه برافراشته در آورده می‌شود.
بر اساس خبرنامه، قرار است که به هدف "احترام" به کشته شدگان دیپلومات‌های امارات متحده‌ی عربی در حادثه‌ی قندهار، منار یادبود آنان در این شهر اعمار و لوح یادبود آنان در مقر وزارت امور خارجه‌ی کشور نصب شود. این حکم به گفته‌ی ریاست جمهوری کشور به هدف غم شریکی با بازمندگان " شهدای" حادثه‌های کابل، قندهار و هلمند صادر شده است."
چنانچه همه می دانیم اعلان عزای عمومی پس از هر حادثه ای که تلفات مردم یک کشور را به دنبال دارد به عنوان یک رسم و یا یک تشریفات سمبولیک در همان کشور حادثه دیده مرسوم و متداول است و حکومتها خود را ملزم می بینند تا جهت کاستن از فضای نگرانی زا در سطح کشور و نیز غم شریکی با اتباع خود شان، یک یا دو سه روزی را به عنوان عزای عمومی اعلام کنند.
این روش، روش مناسبی است؛ به خصوص برای آن دولتهایی که بواقع و تا حدودی آلام و مشکلات مردمان شان برای شان مهم و قابل درک و توجه است. صد البته که در این گونه کشورهایی که دولتهایِ مسئول و تا حدودی خدمتگذار به میهن و مردم، روی کار هستند، صرفاً به ظواهر قضایا مانند اعلان عزای عمومی و اتحاف دعا به روح گذشتگان بسنده نمی شود و از آنجا که برای این گونه دولت و حکومتها، امنیت و آسایش کشور و مردمان شان در درجه نخست از اهمیت و اعتناء قرار دارد، پس قبل از همه چیز در تامین امنیت همه جانبه و رفاه و آسایش کشور و هموطنان خویش عمیقاً می کوشند.
اما بیائیم و ببینیم در کشور ما افغانستان چه خبر است. با احتساب جنگهای شوم و ویرانگر داخلی و نیز ۱۶ سال حضور نیروهای بلوک غرب در کشور که به بهانه مبارزه با تروریزم و نیز کمک به دولت و مردم افغانستان در این سرزمین اتراق کرده اند و نیز سه دوره از حاکمیت نظامهای پساطالبانی در این کشور، می توان گفت که روزی نبوده تا مردم مظلوم و محروم ما آماج حملات طالبان و نیروهای خارجی و گاهاً اردو و پولیس و اخیراً نیز داعش قرار نگیرند.
از بخت بد و طالع نامیمون، این مردم از هر سوی و جانبی چه دوست و چه دشمن و چه هم نیروهای خارجی کمک کننده مورد قتل و جرح و آزار و اذیت قرار می گیرند. حملات و عملیاتهای جاهلانه انتحاری که با تحریک دولت همسایه جنوبی ما تهیه و تدارک دیده می شود و هر بامدادان و شامگاهان تعدادی از مردم فقیر و بی گناه ما را بخاک و خون می کشد، دیگر می رود تا برای مردم عادی شود و جالب اینکه این مهم برای دولت و سران حکومتی ما هم به یک امر معمول و پیش پا افتاده تبدیل شده؛ آنقدر که دیگر کسی در ارگ قدرت و ریاست برایش مهم نیست که روز یا شبِ چند افغان در حملات انتحاری از بین می روند و یا معلول و معیوب و زخمی می شوند.
وقتی مهم نیست؛ لذا کسی هم خود را ملزم نمی داند تا برای کشته و شهید و زخمی و معیوب شدن چند افغانِ ساده و معمولی، عزای عمومی اعلان کند و با سر زدن از ورثه و احیاناً فرزندان خرد و بزرگی که از شهدا بجای مانده اند، با آنها غم شریکی کند و با تقدیم کمکهای نقدی و غیر نقدی، در ادامه راه زندگی سخت و طاقت فرسا، اندکی آنان را یاری رساند؛ اما زمانی که پای کشته شدن تعدادی از دیپلماتهای عرب و غیر عرب در میان باشد، موضوع از زمین تا آسمان فرق می کند و عرف سیاسی و دیپلماتیک ایجاب می کند تا علاوه بر اعلان سه روز عزای عمومی در سراسر افغانستان، به ریاست امنیت ملی دستور داده شود تا به یادبود چند تن از عربهایی که در قندهار کشته شده اند، منار یادبود آنان در این شهر اعمار و لوح یادبود آنان در مقر وزارت امور خارجه‌ی کشور نصب شود!.
مردم افغانستان ضمن آنکه به این تصمیم دولت خویش به دیده قدر وتحسین می نگرند و آن را در راستای تعامل نیک و حسنه با کشور امارات متحده عربی یک امر لازم و پسندیده می دانند؛ این پرسش را از سران دولت خویش نیز دارند که با وجود کشته و زخمی و معیوب شدن افغانها در طول لااقل دو سال و چندی در دوره حاکمیت دولت وحدت ملی، آیا بیاد دارند که روزی را زیر عنوان عزای عمومی در افغانستان اعلام کرده باشند و این سوال که آیا خون دیپلومات های عرب از خون افغانهای بی گناهی که از بام تا شام در کشور خویش بخاک می غلتند، رنگین تر و با ارزش تر است که برای عربها عزای عمومی اعلام می شود و سران ارگ به گونه زیرکانه و مزورانه ای این اعلام را به شهدای کابل و هلمند و قندهار و نیز زخمی شده های آن حوادث، تعمیم و تسری می دهند و این گونه بر روحیه "خود کُشِ بیگانه پرستِ" خویش سرپوش می گذارند؟!
کوتاه سخن، جای تاسف و شرم دارد که حکومت وحدت ملی با چنین اقدامات غیر مسئولانه در قبال آحاد ملت خویش، هر روز بیشتر از روز پیش، فاصله خویش را با مردم بیشتر و بیشتر می کند و مردم نیز اعتماد خود به سران دولت و حکومت را همچنان از دست می دهند.