۱۳ سال است که از لشکرکشی امریکا و غرب در افغانستان می گذرد. در این سیزده سال، امریکا و متحدانش ضمن آنکه توانستند افغانستان را در شمار کشورهای زیر سطله سیاسی شان قرار دهند، بالاتر از آن نیز توانستند تا با حضور در دهلیز مشترک کشورهای منطقه، برتری سیاسی، نظامی و استخباراتی خویش را بر رخ دولتهای قدرتمند منطقه ای بکشند.
پیش از آن نیز و در سی و چند سال قبل، به دلیل وجود رقابت غیرمسئولانه و بی حاصل میان برخی از قدرتهای برتر منطقه ای چون چین و روسیه و دول هوادار این دو قدرت، امریکا و شرکای غربی و منطقه ای آن، توانستند با استفاده از شکاف ایجاد شده میان آنان، قیام و خیزش مردم افغانستان علیه شوروی سابق را به سود خویش مصادره کنند.
اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی سابق پس از آن که احساس کرد داوود خان در صدد نزدیکی افغانستان با امریکا برآمده است، با یک کودتای خام و شتاب زده، رژیم الحادی دموکراتیک خلق به رهبری نور محمد ترکی را روی کار آورد؛ رژیمی ناشی با رهبران و جوانان خام و بدون ملاحظه که هر کدام می خواستند ره صد ساله را یک شبه بپیمایند و ملت مسلمان افغانستان را که چندین قرن با دین دیانت خو گرفته بودند را در عرض چند ماه و سالی، ملحد و بی دین بسازند!.
درست در همین زمانی که سران وقت کرملین دچار آن خبط تاریخی عظیم و جبران ناپذیر شدند و به افغانستان لشکرکشی کردند، قدرتهای برتر دیگر منطقه ای مانند چین و هند، بدون هیچگونه اخطار و هشداری به شوروی سابق مبنی بر حمله اش بر افغانستان، فقط به اوضاع نگاه می کردند و منتظر نتیجه آن تهاجم جاهلانه بودند.
در آن هنگام، انقلاب مردم ایران به رهبری امام خمینی(ره) نیز تازه به پیروزی رسیده بود و امریکا به دلیل عصبانیتش از سرنگونی رژیم دست نشانده اش در ایران، دولت بعثی صدام حسین را برای جنگ با دولت نوپای جمهوری اسلامی، تحریک و تجهیز کرد.
انقلاب ایران به دلیل ماهیت الهی و ضد سرمایه داری و نیز ضد مارکسیستی اش، تقریباً بر کل جهان و دولتهای عربی منطقه گران آمد؛ لذا همه کشورها حتی آنهایی هم که با هم مشکل اندیشه ای و رفتاری داشتند، اما در یک اصل با هم موافق بودند و آن از میان برداشتن نظام جمهوری اسلامی ایران بود.
بنابراین، حتی چین و روسیه که خود از مخالفان سرسخت نظام امپریالیستی و سرمایه داری بودند، در جنگ علیه نظام الهی ایران همراه با امریکا و اروپا و دول خائن عربی، سهم گرفتند و به اندازه توان خویش، رژیم بعثی عراق را کمک کردند.
خبط و یا بهتر است گفته شود انتحار سیاسی دولتهایی چون چین، روسیه و حتی هند و سایر دولتهای منطقه ای، درست همان زمانی کلید خورد که این بی خبران از نقشه های شوم و خطرناک امریکا و همپیمانان اروپایی و منطقه آن، بجای دفاع از نظام اسلامی ایران، در جبهه امپریالیزم قرار گرفتند و با شکست مفتضحانه صدام در جنگ ۸ ساله با ایران، بر انتحار سیاسی خویش مهر تائید گذاشتند.
این خبط و یا انتحار سیاسی، زمانی چون آفتاب برجسته شد که امریکا و غرب با حضور در افغانستان، قدم به قدم خود را به مرزهای قدرتهای منطقه ای نزدیک و نزدیک تر کرد تا آنجا که امروز با راه اندازی پروژه داعش افغانی و گسیل آنها به داخل مرزهای کشورهای آسیای میانه و از آنجاها به مرزهای چین و روسیه و هند و ایران، که همه این تحرکات و تعرضات زیر نظر مشاوران و نظامیان امریکایی-غربی- عربی صورت می گیرد؛ جنگی تمام عیار بر تمامی دولتهای مخالف تک قطبی شدن جهان، در حال تحمیل شدن است.
حال و در یک چنین شرایط وخیم و بحرانی ای که عامل عمده آن، سیاست غلط و کودکانه همین قدرتهای منطقه ای بوده و می باشد، قدرتهای نامبرده هر از گاهی احساس خطر کرده و دور هم می نشینند و به اصطلاح برای رفع و نه دفع خطر امپریالیزم و نظام آدمخوار سرمایه داری، طرح و برنامه می ریزند!.
در تازه ترین مورد نیز سران قدرتهای منطقه ای چون هند، روسیه و چین توافق کرده اند تا نقش موثر را در بازسازی اقتصادی و آشتی ملی در افغانستان ایفا نمایند، زیرا که وضعیت در این کشور به امنیت و ثبات در منطقه ارتباط دارد.
"به گزارش رسانه ها به نقل از Business Standard هوا چون اینگ؛ سخنگوی وزارت خارجه چین در گفتگو با خبرنگاران گفته است که مقامات هند، روسیه و چین طی نشستی در مورد وضعیت افغانستان و گسترش همکاری ها میان این سه کشور در پکن بحث و تبادل نظر کردند.
پیش از این مقامات هند - روسیه و چین طی نشستی در دهلی نو در خصوص بهبود صلح و ثبات در افغانستان بحث و گفتگو کرده بودند. سخنگوی وزارت خارجه چین متذکر شد که پکن متعهد به حمایت های خود از افغانستان پس از خروج کامل نیروهای امریکایی از این کشور است.
هوا چون اینگ با بیان این که مقامات هند - روسیه و چین در خصوص گسترش همکاری ها در مورد وضعیت در افغانستان توافق کرده اند خاطر نشان کرد این سه کشور نقش موثر در سازمان همکاری های شانگهای که از صلح، ثبات، توسعه و امینت در افغانستان حمایت می کند ایفا نمایند".
در هر حال، به نظر می رسد اقدامات از این دست قدرتهای منطقه ای، یک مقداری فرصت و زمان را از دست داده است و سران قدرتهای بزرگ منطقه به خوبی می دانند که بحران کنونی حاکم در منطقه، بخش عمده آن معلول رقابتهای غیرمسئولانه آنان با یکدیگر در طول سالهای گذشته و نیز غفلت نابخشودنی و غیر قابل جبران آنها در برابر توطئه ها و نقشه های خصمانه امریکا و متحدان غربی و منطقه ای آن می باشد.
پیش از آن نیز و در سی و چند سال قبل، به دلیل وجود رقابت غیرمسئولانه و بی حاصل میان برخی از قدرتهای برتر منطقه ای چون چین و روسیه و دول هوادار این دو قدرت، امریکا و شرکای غربی و منطقه ای آن، توانستند با استفاده از شکاف ایجاد شده میان آنان، قیام و خیزش مردم افغانستان علیه شوروی سابق را به سود خویش مصادره کنند.
اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی سابق پس از آن که احساس کرد داوود خان در صدد نزدیکی افغانستان با امریکا برآمده است، با یک کودتای خام و شتاب زده، رژیم الحادی دموکراتیک خلق به رهبری نور محمد ترکی را روی کار آورد؛ رژیمی ناشی با رهبران و جوانان خام و بدون ملاحظه که هر کدام می خواستند ره صد ساله را یک شبه بپیمایند و ملت مسلمان افغانستان را که چندین قرن با دین دیانت خو گرفته بودند را در عرض چند ماه و سالی، ملحد و بی دین بسازند!.
درست در همین زمانی که سران وقت کرملین دچار آن خبط تاریخی عظیم و جبران ناپذیر شدند و به افغانستان لشکرکشی کردند، قدرتهای برتر دیگر منطقه ای مانند چین و هند، بدون هیچگونه اخطار و هشداری به شوروی سابق مبنی بر حمله اش بر افغانستان، فقط به اوضاع نگاه می کردند و منتظر نتیجه آن تهاجم جاهلانه بودند.
در آن هنگام، انقلاب مردم ایران به رهبری امام خمینی(ره) نیز تازه به پیروزی رسیده بود و امریکا به دلیل عصبانیتش از سرنگونی رژیم دست نشانده اش در ایران، دولت بعثی صدام حسین را برای جنگ با دولت نوپای جمهوری اسلامی، تحریک و تجهیز کرد.
انقلاب ایران به دلیل ماهیت الهی و ضد سرمایه داری و نیز ضد مارکسیستی اش، تقریباً بر کل جهان و دولتهای عربی منطقه گران آمد؛ لذا همه کشورها حتی آنهایی هم که با هم مشکل اندیشه ای و رفتاری داشتند، اما در یک اصل با هم موافق بودند و آن از میان برداشتن نظام جمهوری اسلامی ایران بود.
بنابراین، حتی چین و روسیه که خود از مخالفان سرسخت نظام امپریالیستی و سرمایه داری بودند، در جنگ علیه نظام الهی ایران همراه با امریکا و اروپا و دول خائن عربی، سهم گرفتند و به اندازه توان خویش، رژیم بعثی عراق را کمک کردند.
خبط و یا بهتر است گفته شود انتحار سیاسی دولتهایی چون چین، روسیه و حتی هند و سایر دولتهای منطقه ای، درست همان زمانی کلید خورد که این بی خبران از نقشه های شوم و خطرناک امریکا و همپیمانان اروپایی و منطقه آن، بجای دفاع از نظام اسلامی ایران، در جبهه امپریالیزم قرار گرفتند و با شکست مفتضحانه صدام در جنگ ۸ ساله با ایران، بر انتحار سیاسی خویش مهر تائید گذاشتند.
این خبط و یا انتحار سیاسی، زمانی چون آفتاب برجسته شد که امریکا و غرب با حضور در افغانستان، قدم به قدم خود را به مرزهای قدرتهای منطقه ای نزدیک و نزدیک تر کرد تا آنجا که امروز با راه اندازی پروژه داعش افغانی و گسیل آنها به داخل مرزهای کشورهای آسیای میانه و از آنجاها به مرزهای چین و روسیه و هند و ایران، که همه این تحرکات و تعرضات زیر نظر مشاوران و نظامیان امریکایی-غربی- عربی صورت می گیرد؛ جنگی تمام عیار بر تمامی دولتهای مخالف تک قطبی شدن جهان، در حال تحمیل شدن است.
حال و در یک چنین شرایط وخیم و بحرانی ای که عامل عمده آن، سیاست غلط و کودکانه همین قدرتهای منطقه ای بوده و می باشد، قدرتهای نامبرده هر از گاهی احساس خطر کرده و دور هم می نشینند و به اصطلاح برای رفع و نه دفع خطر امپریالیزم و نظام آدمخوار سرمایه داری، طرح و برنامه می ریزند!.
در تازه ترین مورد نیز سران قدرتهای منطقه ای چون هند، روسیه و چین توافق کرده اند تا نقش موثر را در بازسازی اقتصادی و آشتی ملی در افغانستان ایفا نمایند، زیرا که وضعیت در این کشور به امنیت و ثبات در منطقه ارتباط دارد.
"به گزارش رسانه ها به نقل از Business Standard هوا چون اینگ؛ سخنگوی وزارت خارجه چین در گفتگو با خبرنگاران گفته است که مقامات هند، روسیه و چین طی نشستی در مورد وضعیت افغانستان و گسترش همکاری ها میان این سه کشور در پکن بحث و تبادل نظر کردند.
پیش از این مقامات هند - روسیه و چین طی نشستی در دهلی نو در خصوص بهبود صلح و ثبات در افغانستان بحث و گفتگو کرده بودند. سخنگوی وزارت خارجه چین متذکر شد که پکن متعهد به حمایت های خود از افغانستان پس از خروج کامل نیروهای امریکایی از این کشور است.
هوا چون اینگ با بیان این که مقامات هند - روسیه و چین در خصوص گسترش همکاری ها در مورد وضعیت در افغانستان توافق کرده اند خاطر نشان کرد این سه کشور نقش موثر در سازمان همکاری های شانگهای که از صلح، ثبات، توسعه و امینت در افغانستان حمایت می کند ایفا نمایند".
در هر حال، به نظر می رسد اقدامات از این دست قدرتهای منطقه ای، یک مقداری فرصت و زمان را از دست داده است و سران قدرتهای بزرگ منطقه به خوبی می دانند که بحران کنونی حاکم در منطقه، بخش عمده آن معلول رقابتهای غیرمسئولانه آنان با یکدیگر در طول سالهای گذشته و نیز غفلت نابخشودنی و غیر قابل جبران آنها در برابر توطئه ها و نقشه های خصمانه امریکا و متحدان غربی و منطقه ای آن می باشد.
مولف : سیدفاضل محجوب
