شناخت انسان از خود، طبیعت و محیط پیرامونش بدون مبادله اطلاعات ممکن نیست. از سرآغاز تاریخ، نظام‌های اطلاعاتی و ارتباطی بدوی که متناسب با مقتضیات آن زمان بشر بودند وجود داشت: (لمس کردن، ملایمت و خشونت، حرکات چهره، ایما و اشاره، گزینش ابتدایی، اصوات گنگ و...).
پس از یکصد هزار سال، زبان نوشتاری جایگزین زبان شفاهی و محاوره شد. اختراع خط، اختراع چاپ، فراگیر شدن آموزش، اختراع برق، تلگراف، تلیفون، سینما، رادیو، تلویزیون و رونق صنایع کامپیوتری، اینترنت و مخابرات و... همه از رویدادهایی بودند که در تغییر شیوه و مدل ارتباطی بشر کمک کردند.
در کنار همه موارد، مخابرات از عناصر اصلی ارتباطات بین افراد جامعه است که از اهمیت به‌سزایی برخوردار است. در هر جامعه ای بر اساس قوانین موجود، سیاست ارتباط جمعی پایه‌گذاری می شود.
با این حال در جامعه ما با تشکیل دولت و حاکم شدن قوانین، شبکه های ارتباط جمعی زیادی به مرور زمان دست خود را بالا کرده و خواستار محوریت و مدیریت اطلاع‌رسانی مخابراتی در کشور شدند.
از شبکه های مخابراتی افغان بی‌سیم، روشن، ام تی ان، اتصالات و افغان تلکام که هرکدام به سهم خود خواستند گوی سبقت را از دیگری بربایند.
اگرچه شبکه های مخابراتی کشور در اوایل توانستند تا حدودی رضایت مردم را به خود جلب کنند و کمی روحیه خدمترسانی در آنها وجود داشت؛ اما این رویکرد به مرور زمان دچار تغییر و تحول شد و تنها رویکرد تجارتی پیدا کرد.
با این حال شبکه های مخابراتی پول های هنگفتی را به جیب زدند؛ اما نتوانستند به آن صورت که لازم بود رضایت مردم را به خود جلب کنند. به مرور زمان شکایت ها و نارضایتی ها فزونی یافت و باعث تعدد و ایجاد شبکه های دیگر مخابراتی شد.
از سوی دیگر شبکه های مخابراتی نتوانستند امنیت ارتباطات شهروندان کشور را حفظ کنند و تنها به درآمد خود فکر کردند؛ در حالی که این امر حقوق اصلی جامعه است و می بایست کرامت انسانی افراد جامعه حفظ می شد.
پول‌پرستی رهبران مخابراتی کشور باعث وجود ناهنجاری های زیادی در جامعه گردید؛ از صدور سیمکارت های فراوان و بدون ثبت تا در نظر نگرفتن امنیت و ردیابی شبکه مخابراتی شان که در این بین آزادی عمل به کسانی می‌داد که قانون شکنی می‌کنند و موجب سلب آسایش افراد جامعه می گردند.
با این وجود اگرچه این شبکه ها برای فریب مردم پیشکش ها و ترفند های متفاوتی را به بازار عرضه می کنند؛ اما متاسفانه خود به آن تعهد عملی ندارند که نمونه های زیادی را می‌توان نام برد.
با اینکه با ازدیاد اشتراک خطوط شبکه های ارتباطی، مسؤولین آنها باید تسهیلات بیشتری را برای مردم و مشترکین فراهم کنند؛ اما این در حقیقت در صنعت ارتباطات کشور جایی ندارد. هزینه مکالمات روز به روز افزایش پیدا کرده و بی اعتمادی مردم به حقیقت این مراکز خدماتی کمتر می شود.
از سوی دیگر، کنترل بدون مسؤولیت دولت نیز فضا را برای گریز از قانون فراهم می کند که این معضل نه تنها بر شبکه های مخابراتی؛ بلکه بر خیلی از سکتورهای بدون تعهد سودهای کلان اما نادرست را برای آنها به دنبال داشته است.
اما از آنجایی که مردم افغانستان بعد از سال ها جنگ و در دسترس نداشتن امکانات حداقلی، چندسالی است که به امکانات متوسط روز دست پیدا کرده اند به روی خیلی از این بی عدالتی ها چشم می بندند و زبان حق خواهی کمتر باز می کنند.
پس از یکصد هزار سال، زبان نوشتاری جایگزین زبان شفاهی و محاوره شد. اختراع خط، اختراع چاپ، فراگیر شدن آموزش، اختراع برق، تلگراف، تلیفون، سینما، رادیو، تلویزیون و رونق صنایع کامپیوتری، اینترنت و مخابرات و... همه از رویدادهایی بودند که در تغییر شیوه و مدل ارتباطی بشر کمک کردند.
در کنار همه موارد، مخابرات از عناصر اصلی ارتباطات بین افراد جامعه است که از اهمیت به‌سزایی برخوردار است. در هر جامعه ای بر اساس قوانین موجود، سیاست ارتباط جمعی پایه‌گذاری می شود.
با این حال در جامعه ما با تشکیل دولت و حاکم شدن قوانین، شبکه های ارتباط جمعی زیادی به مرور زمان دست خود را بالا کرده و خواستار محوریت و مدیریت اطلاع‌رسانی مخابراتی در کشور شدند.
از شبکه های مخابراتی افغان بی‌سیم، روشن، ام تی ان، اتصالات و افغان تلکام که هرکدام به سهم خود خواستند گوی سبقت را از دیگری بربایند.
اگرچه شبکه های مخابراتی کشور در اوایل توانستند تا حدودی رضایت مردم را به خود جلب کنند و کمی روحیه خدمترسانی در آنها وجود داشت؛ اما این رویکرد به مرور زمان دچار تغییر و تحول شد و تنها رویکرد تجارتی پیدا کرد.
با این حال شبکه های مخابراتی پول های هنگفتی را به جیب زدند؛ اما نتوانستند به آن صورت که لازم بود رضایت مردم را به خود جلب کنند. به مرور زمان شکایت ها و نارضایتی ها فزونی یافت و باعث تعدد و ایجاد شبکه های دیگر مخابراتی شد.
از سوی دیگر شبکه های مخابراتی نتوانستند امنیت ارتباطات شهروندان کشور را حفظ کنند و تنها به درآمد خود فکر کردند؛ در حالی که این امر حقوق اصلی جامعه است و می بایست کرامت انسانی افراد جامعه حفظ می شد.
پول‌پرستی رهبران مخابراتی کشور باعث وجود ناهنجاری های زیادی در جامعه گردید؛ از صدور سیمکارت های فراوان و بدون ثبت تا در نظر نگرفتن امنیت و ردیابی شبکه مخابراتی شان که در این بین آزادی عمل به کسانی می‌داد که قانون شکنی می‌کنند و موجب سلب آسایش افراد جامعه می گردند.
با این وجود اگرچه این شبکه ها برای فریب مردم پیشکش ها و ترفند های متفاوتی را به بازار عرضه می کنند؛ اما متاسفانه خود به آن تعهد عملی ندارند که نمونه های زیادی را می‌توان نام برد.
با اینکه با ازدیاد اشتراک خطوط شبکه های ارتباطی، مسؤولین آنها باید تسهیلات بیشتری را برای مردم و مشترکین فراهم کنند؛ اما این در حقیقت در صنعت ارتباطات کشور جایی ندارد. هزینه مکالمات روز به روز افزایش پیدا کرده و بی اعتمادی مردم به حقیقت این مراکز خدماتی کمتر می شود.
از سوی دیگر، کنترل بدون مسؤولیت دولت نیز فضا را برای گریز از قانون فراهم می کند که این معضل نه تنها بر شبکه های مخابراتی؛ بلکه بر خیلی از سکتورهای بدون تعهد سودهای کلان اما نادرست را برای آنها به دنبال داشته است.
اما از آنجایی که مردم افغانستان بعد از سال ها جنگ و در دسترس نداشتن امکانات حداقلی، چندسالی است که به امکانات متوسط روز دست پیدا کرده اند به روی خیلی از این بی عدالتی ها چشم می بندند و زبان حق خواهی کمتر باز می کنند.
