صنایع دستی در افغانستان پیش از سال های جنگ، یکی از مهم ترین منابع تامین درآمد و معیشت خانواده ها به حساب می آمد و به همین دلیل هم از تنوع زیادی برخوردار بود. افراد و خانواده های زیادی به تولید آن، اشتغال داشتند و یکی از اساسی ترین وسیله های معرفی و شهرت افغانستان برای جهان نیز به حساب می آمد.
صنایع دستی در افغانستان بیشتر در روستاها رونق و رواج داشت؛ اما در گذشته به دلیل بسیط بودن ساختار شهرها و همچنین نفوس کمتر و متقاضی بیشتر برای این صنایع، در شهرها نیز تولید می شد.
این صنایع اما سال هاست در حال رکود و سراشیبی و فراموشی قرار گرفته و کمتر کسی به آن اقبال و توجه نشان می دهد.
امروز به بهانه روز جهانی صنایع دستی، خبرنگار آوا به ادارات دولتی و بازار غزنی؛ به عنوان یکی از مهم ترین ولایت های تولیدکننده صنایع دستی رفته؛ تا از رنگ و رونق این صنایع، جویا شود.
شکریه ولی؛ رییس امور زنان ولایت غزنی در این باره طی یک گفتگوی اختصاصی با خبرنگار آوا می گوید که در زمینه احیای صنایع دستی در ولسوالی ها و روستاهای غزنی به ویژه در مناطق هزاره جات، از سوی این اداره با همکاری شماری از مؤسسات انکشافی دیگر، کارهایی صورت گرفته است.
او در این رابطه به راه اندازی کارگاه های خامک دوزی، مهره دوزی، آیینه دوزی و چرمه دوزی اشاره می کند و می گوید که این پروژه ها در شماری از روستاهای هزاره جات به راه انداخته شده و با استقبال خوبی مواجه گردیده است.
خانم ولی همچنین می گوید که پروژه های حرفه ای آموزش پشم ریسی و صنایع دستی در دیگر مناطق نیز راه اندازی شده و بازدهی مطلوبی داشته است.
با این حال، رییس امور زنان ولایت غزنی می گوید که صنعت دستی پوستین دوزی که در گذشته یکی از پررونق ترین صنایع دستی در غزنی محسوب می شد، اکنون از رمق افتاده و دیگر هیچکسی به تولید این محصول، مبادرت نمی ورزد.
در همین حال، احسان بیات؛ مدیرعامل اتاق های تجارت غزنی، در گفتگو با آوا، ناامنی را یکی از موانع عمده فراروی رشد صنایع دستی می داند و می گوید که اکثر کسانی که به صنایع دستی در این ولایت اشتغال دارند را زنان تشکیل می دهند و ناامنی ها مانع از فعالیت های صنفی و سازمانی آنها گردیده است.
وی می افزاید که آنها بارها با نمایندگان و تولیدکنندگان صنایع دستی، جلسات مشترک تشکیل داده و از آنها خواسته اند که در راستای تشکیل اتحادیه صنفی با این نهاد همکاری نمایند؛ تا این نهاد بتواند زمینه بازاریابی و معرفی صنایع دستی افغانستان در بازارها و نمایشگاه های ملی و بین المللی را فراهم نماید؛ اما آنها تاکنون در این زمینه اقدامی نکرده اند.
اسدالله جلال زی؛ یک فعال اجتماعی و رسانه ای در غزنی نیز به خبرگزاری آوا می گوید که در گذشته صنایع دستی در غزنی از رونق خوبی برخوردار بود و تنوع زیادی داشت که شامل زرگری، سفالگری، پوستین دوزی وغیره می شد که به گفته جلال زی، تنها در صنعت پوستین دوزی، روزانه حدود ۳۰۰۰ کلاه قره قول ساخته می شد و به کشورهای خارجی مخصوصا کشورهایی چون پاکستان، هند، جمهوری های آسیای میانه و آسیای شرقی صادر می گردید؛ اما امروزه این عرصه مورد بی توجهی دولت قرار گرفته و اندک اندک از رونق آن کاسته می شود.
بهاءالدین کسی است که در گذشته پوستین دوز بوده؛ اما مدتی است به دلیل نبود کار و زمینه عرضه محصولات، شغل قدیمی اش را ترک کرده است.
او می گوید که در گذشته ۱۰۰ دکان پوستین دوزی و عرضه محصولات ساخته شده از پوست در غزنی فعال بود؛ اما فعلا تنها یک دکان باقی مانده که آنهم از کارش راضی نیست.
او نیز دولت را مسئول این رکود معرفی می کند و می گوید که همه ساله به آنها وعده هایی داده می شود؛ اما هیچگاه عملی نمی گردد.
احمدضیا ۷۰ ساله نیز دیگر شهروند غزنی است که به گفته خودش، ۵۷ سال تمام مشغول مس‌گری بوده است؛ اما از ۹ سال بدینسو به دلیل نبود زمینه فروش، از شغل ۵۷ ساله اش دست کشیده و اکنون بیکار است.
او می گوید که در گذشته ۳۰ دکان مس‌گری در غزنی وجود داشت؛ اما حالا تنها یک دکان باقی مانده است.
با این حال، به باور احمدضیا، تنها صنعت دستی در حال رشد و رونق در غزنی، صنعت سفالگری است که به گفته وی، این صنعت نیز به همت مردم و اهالی کسب، توسعه یافته و پررونق باقی مانده؛ اما دولت در این زمینه کاری انجام نداده است.
صنایع دستی در افغانستان بیشتر در روستاها رونق و رواج داشت؛ اما در گذشته به دلیل بسیط بودن ساختار شهرها و همچنین نفوس کمتر و متقاضی بیشتر برای این صنایع، در شهرها نیز تولید می شد.
این صنایع اما سال هاست در حال رکود و سراشیبی و فراموشی قرار گرفته و کمتر کسی به آن اقبال و توجه نشان می دهد.
امروز به بهانه روز جهانی صنایع دستی، خبرنگار آوا به ادارات دولتی و بازار غزنی؛ به عنوان یکی از مهم ترین ولایت های تولیدکننده صنایع دستی رفته؛ تا از رنگ و رونق این صنایع، جویا شود.
شکریه ولی؛ رییس امور زنان ولایت غزنی در این باره طی یک گفتگوی اختصاصی با خبرنگار آوا می گوید که در زمینه احیای صنایع دستی در ولسوالی ها و روستاهای غزنی به ویژه در مناطق هزاره جات، از سوی این اداره با همکاری شماری از مؤسسات انکشافی دیگر، کارهایی صورت گرفته است.
او در این رابطه به راه اندازی کارگاه های خامک دوزی، مهره دوزی، آیینه دوزی و چرمه دوزی اشاره می کند و می گوید که این پروژه ها در شماری از روستاهای هزاره جات به راه انداخته شده و با استقبال خوبی مواجه گردیده است.
خانم ولی همچنین می گوید که پروژه های حرفه ای آموزش پشم ریسی و صنایع دستی در دیگر مناطق نیز راه اندازی شده و بازدهی مطلوبی داشته است.
با این حال، رییس امور زنان ولایت غزنی می گوید که صنعت دستی پوستین دوزی که در گذشته یکی از پررونق ترین صنایع دستی در غزنی محسوب می شد، اکنون از رمق افتاده و دیگر هیچکسی به تولید این محصول، مبادرت نمی ورزد.
در همین حال، احسان بیات؛ مدیرعامل اتاق های تجارت غزنی، در گفتگو با آوا، ناامنی را یکی از موانع عمده فراروی رشد صنایع دستی می داند و می گوید که اکثر کسانی که به صنایع دستی در این ولایت اشتغال دارند را زنان تشکیل می دهند و ناامنی ها مانع از فعالیت های صنفی و سازمانی آنها گردیده است.
وی می افزاید که آنها بارها با نمایندگان و تولیدکنندگان صنایع دستی، جلسات مشترک تشکیل داده و از آنها خواسته اند که در راستای تشکیل اتحادیه صنفی با این نهاد همکاری نمایند؛ تا این نهاد بتواند زمینه بازاریابی و معرفی صنایع دستی افغانستان در بازارها و نمایشگاه های ملی و بین المللی را فراهم نماید؛ اما آنها تاکنون در این زمینه اقدامی نکرده اند.
اسدالله جلال زی؛ یک فعال اجتماعی و رسانه ای در غزنی نیز به خبرگزاری آوا می گوید که در گذشته صنایع دستی در غزنی از رونق خوبی برخوردار بود و تنوع زیادی داشت که شامل زرگری، سفالگری، پوستین دوزی وغیره می شد که به گفته جلال زی، تنها در صنعت پوستین دوزی، روزانه حدود ۳۰۰۰ کلاه قره قول ساخته می شد و به کشورهای خارجی مخصوصا کشورهایی چون پاکستان، هند، جمهوری های آسیای میانه و آسیای شرقی صادر می گردید؛ اما امروزه این عرصه مورد بی توجهی دولت قرار گرفته و اندک اندک از رونق آن کاسته می شود.
بهاءالدین کسی است که در گذشته پوستین دوز بوده؛ اما مدتی است به دلیل نبود کار و زمینه عرضه محصولات، شغل قدیمی اش را ترک کرده است.
او می گوید که در گذشته ۱۰۰ دکان پوستین دوزی و عرضه محصولات ساخته شده از پوست در غزنی فعال بود؛ اما فعلا تنها یک دکان باقی مانده که آنهم از کارش راضی نیست.
او نیز دولت را مسئول این رکود معرفی می کند و می گوید که همه ساله به آنها وعده هایی داده می شود؛ اما هیچگاه عملی نمی گردد.
احمدضیا ۷۰ ساله نیز دیگر شهروند غزنی است که به گفته خودش، ۵۷ سال تمام مشغول مس‌گری بوده است؛ اما از ۹ سال بدینسو به دلیل نبود زمینه فروش، از شغل ۵۷ ساله اش دست کشیده و اکنون بیکار است.
او می گوید که در گذشته ۳۰ دکان مس‌گری در غزنی وجود داشت؛ اما حالا تنها یک دکان باقی مانده است.
با این حال، به باور احمدضیا، تنها صنعت دستی در حال رشد و رونق در غزنی، صنعت سفالگری است که به گفته وی، این صنعت نیز به همت مردم و اهالی کسب، توسعه یافته و پررونق باقی مانده؛ اما دولت در این زمینه کاری انجام نداده است.
