در بغلان هیچ نهادی برای دفاع از حقوق زنان وجود ندارد

سیما، نام زنی‌ است که از مدت 12 سال بدین سو مورد لت و کوب و خشونت های خانوادگی قرار داشته است. وی سرانجام به شورای زنان ولایت بغلان مراجعه نمود؛ ولی این شورا نیز که تنها نهاد حمایت از حقوق زنان در این ولایت می‌باشد نسبت به وی بی توجهی کرده و او را به حال خود رها نموده است.
سیما ساکن شهر پلخمری مرکز ولایت بغلان است و دارای چهار فرزند می‌باشد که از سوی شوهرش به علت دیدار با پدر خود، مورد لت وکوب قرار گرفته است.
هنگامی که خبرنگار صدای افغان(آوا) به دنبال گزارشی به ریاست امور زنان ولایت بغلان مراجعه نمود، با این زن رو به رو شد؛ در وضعیتی که او به دلیل شدت لت و کوب، حتی قادر نبود از جای خود حرکت کند.
وقتی از او در مورد علت وضعیتش سؤال شد، گفت:"من سیما نام دارم و باشنده شهر پلخمری می‌باشم و از مدت 12 سال بدین سو از طرف شوهرم مورد لت و کوب قرار می‌گیرم. دو شب قبل، شوهرم به جرم اینکه چرا با پدرت دیدار داشتی مرا با بیل مورد لت وکوب قرار داد و امروز توانستم که خود را به کمک مردم به ریاست امور زنان برسانم؛ ولی از ساعت 8 صبح تا به حال، تنها ریاست امور زنان برای من یک عریضه نوشته نموده و می‌گویند که این را به شفاخانه ببر و بعد به قوماندانی."
سیما می افزاید: "من توانایی تکان خوردن از جای خود را ندارم، چگونه این کارها را انجام دهم؟!"
در حالی‌که ریاست امور زنان بغلان، چندی پیش، یک سمینار را نیز به خاطر دفاع از حقوق زنان برگزار کرد؛ اما هیچیک از اعضا یا مسئولان آن حاضر به پاسخگویی درباره بی توجهی به وضعیت سیما نشدند.
سیما که در وضعیت بسیار بدی قرار داشت، تنها خواسته اش این بود که کسی پیدا شود و او را به شفاخانه انتقال دهد؛ اما مسئولین ریاست امور زنان ولایت بغلان این کار را نکردند.
سرانجام خبرنگار صدای افغان با یکی دیگراز خبرنگاران، او را به شفاخانه ولایتی شهر پلخمری انتقال دادند؛ تا در آنجا مورد تداوی قرار گیرد.
با وجودیکه در بغلان یک تعمیر بزرگ به نام "ریاست امور زنان ولایت بغلان" وجود دارد و در آن ده ها زن به عنوان فعالین حقوق زن ایفای وظیفه می‌کنند؛ اما صدای سیما و کودک شیرخوار همراهش، همچنان ناشنیده ماند.
داستان سیما، شاید بخش کوچکی از یک قصه تلخ همیشگی زنان ولایت بغلان و بسیاری دیگر از ولایات کشور باشد که حتی مدافعان و مدعیان حقوق زنان نیز هرگز به آنها توجهی نکرده و به داد شان نمی‌رسند؛ با اینکه دفاع از حقوق زنان یکی از داعیه های بزرگ کشورهای غربی در افغانستان است و زیر این نام،‌ میلیون ها دالر را نیز صرف می‌کنند؛ اما آنچه عملا در این عرصه به دست آمده،‌ نتیجه اش ایجاد خانه های امن است که به قول وزیر عدلیه کشور، مراکز اشاعه فساد و فحشاست و یا جرم زدایی از فرار زنان و دختران از منزل می باشد و بس.